คนเราทุกคนเกิดมาย่อมมี “ความใฝ่ฝัน”

คนเราทุกคนเกิดมาย่อมมี “ความใฝ่ฝัน” ความที่อยากจะเป็นโน่นนั่น ซึ่งความใฝ่ฝันของแต่ละบุคคลก็มีความแตกต่างกันออกไป ซึ่งก็จะเป็นตามลักษณะนิสัย บุคลิก และความชื่นชอบของแต่ละบุคคล บางคนมีความถนัดทางวิชาการก็อยากจะเป็นหมอ พยาบาล วิศวะ นักวิชาการ บางคนถนัดทางด้านศิลปะหรือทางด้านการเข้าสังคม การพูดก็มีความใฝ่ฝันอยากจะเป็นสถาปนิก นักธุรกิจ การเมือง ผู้ประกาศข่าว นักข่าว ซึ่งก็แตกต่างกันออกไป
สำหรับตัวฉันความใฝ่ฝันของฉันอาจจะดูธรรมดา ฉันฝันอยากจะเป็นคุณครู ฉันฝันมาตั้งแต่เด็กว่าอยากสอนหนังสือ อยากถ่ายทอดความรู้ การเป็นครูไม่ใช่เรื่องยากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย การเป็นครูที่เก่งทำได้ไม่ยากแต่การเป็นครูที่ดีและเก่งนั้นทำได้ยาก ในอดีตความสัมพันธ์ของครูประจำชั้นจะเปรียบเสมือนผู้ปกครองคนที่สอง ต้องคอยดูแลเอาใจใส่ อบรมสั่งสอน ช่วยแก้ปัญหา และเชื่อมโยงความสัมพันธ์ระหว่างโรงเรียนกับบ้าน อันเป็นผลทำให้ครูและโรงเรียนได้รับความศรัทธาพร้อมทั้งมีบุญคุณต่อนักเรียนและครอบครัว แต่ในปัจจุบันค่านิยมได้เปลี่ยนไปแล้ว เพราะครูในปัจจุบันมีหน้าที่แต่สอนอย่างเดียว เมื่อหมดหน้าที่ก็จบไป ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ว่าลูกศิษย์ของตนนั้นจะได้รับความรู้มากน้อยเพียงใด เข้าใจหรือไม่ ครูที่ดีนั้นในความคิดของฉันจะต้องมีจรรยาบรรณในการเป็นครูที่ดี คือจะต้องศรัทธาต่อวิชาชีพ ผู้ที่อยู่ในวงการวิชาชีพครู ต้องมีความรักและศรัทธาต่อวิชาชีพครู เห็นว่าอาชีพครูเป็นอาชีพที่มีคุณค่า มีประโยชน์ต่อประเทศชาติ ในฐานะที่เป็นอาชีพที่สร้างคนให้มีความรู้ความสามารถ และเป็นคนที่พึงประสงค์ของสังคม ผู้อยู่ในวิชาชีพจะต้องมั่นใจ ในกาประกอบวิชาชีพนี้ด้วยความรัก และชื่นชมในความสำคัญของวิชาชีพ อีกทั้งจะต้องธำรงและปกป้องวิชาชีพ สมาชิกของสังคมวิชาชีพต้องมีจิตสำนึกในการธำรง ปกป้อง และรักษาเกียรติภูมิของวิชา ไม่ให้ใครมาดูหมิ่นดูแคลน หรือเหยียบย่ำ ทำให้สถานะของวิชาชีพต้องตกต่ำ หรือ มัวหมองการธำรงปกป้องต้องกระทำทันทีเมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่พึงปรารถนาหรือต้องมีการแก้ไขข่าวหรือประท้วงหากมีข่าวคราวอันก่อให้เกิดความเสียหายต่อวิชาชีพ