เมื่อจิตรับอารมณ์ภายนอกแล้วไม่ยึดถือปรุงแต่งเป็นเราของเรามีแต่สติปัญญาที่จัดการกับอารมณ์นั้นๆ อย่างถูกต้อง จิตก็สงัดจากอารมณ์ทั้งปวง เสมือนเสียงแห่งความเงียบของมือที่ตบข้างเดียวปราศจากมืออื่นมาตบด้วย. ความเงียบสงัดชนิดนี้จึงดังก้องอยู่ในใจลบเสียงของโลกแห่งการตบมือสองข้างเสียสิ้น นี้คือความระงับดับทุกข์ที่แท้จริง