ฟิลิปปินส์ทั้งสองประเทศได้ประโยชน์ซ

ฟิลิปปินส์
ทั้งสองประเทศได้ประโยชน์ซึ่งกันและกันในการขยายตลาดเพิ่มขึ้น การได้รับประโยชน์จากการให้สินเชื่อระยะสั้นระหว่างกัน การร่วมลงทุนระหว่างกัน การกำหนดเขตการค้าเสรี การให้สิทธิพิเศษด้านภาษีศุลกากร โดยกำหนดขั้นตอนภาษีของกลุ่มสินค้าที่อยู่ในหมวดเดียวกัน ภายใต้อาฟต้าและเซฟ (Common Effective Preferential) ซึ่งรวมทั้งสินค้าอุตสาหกรรม เคมีภัณฑ์ เหล็ก ผลิตภัณฑ์อะลูมิเนียม ซีเมนต์ พลาสติก ฯลฯ เยื่อกระดาษ เซรามิค น้ำมันพืช ผลิตภัณฑ์แก้ว หนัง และเสื้อผ้า เป็นต้น นอกจากนี้ไทยจะได้ประโยชน์จากการส่งเสริมการลงทุนในฟิลิปปินส์ในเขตส่งเสริมการส่งออกที่ซูบิค การลดขั้นตอนการลงทุนอุตสาหกรรม เช่น โทรคมนาคม การธนาคาร การส่งสินค้าและการประกัน รวมทั้งการเข้าไปลงทุนในธุรกิจของรัฐบาลที่ได้แปรรูปไปหลายกิจการด้วยกัน ความสัมพันธ์ระหว่างไทย-ฟิลิปปินส์มีมากในช่วงก่อนสมัยมาร์กอสประกาศกฎอัยการศึก แต่มีความสัมพันธ์น้อยในช่วงปี 1978-1992 เนื่องจากฟิลิปปินส์เกิดปัญหาเศรษฐกิจและการเมืองภายใน ความสัมพันธ์ในทุกๆ ด้านเริ่มกลับมาอีกครั้งในระหว่างปี 1992-2005 ซึ่งเป็นช่วงที่รามอสและอาร์โรโยปกครองประเทศ เนื่องจากช่วงนี้ฟิลิปปินส์ใช้นโยบายเชิงรุกและการทูตเพื่อการพัฒนา ทำให้การลงทุนจากสหรัฐฯ ยุโรป ไต้หวัน เกาหลี ญี่ปุ่น และประเทศในกลุ่มอาเซียนได้เข้าไปลงทุนในช่วงนี้ค่อนข้างมาก แต่สำหรับประเทศไทยแล้วมีการเข้าไปลงทุนน้อยกว่าประเทศอื่นๆ เนื่องจากภาพพจน์ของฟิลิปปินส์แล้วมีการเข้าไปลงทุนน้อยกว่าประเทศอื่นๆ เนื่องจากภาพพจน์ของฟิลิปปินส์ต่อไทยยังไม่ดีนัก ทั้งนี้สาเหตุมาจากไทยขาดการติดต่อกับฟิลิปปินส์ในช่วงระยะเวลาอันยาวนานในช่วงที่ฟิลิปปินส์ไม่มีเสถียรภาพทางการเมือง และเป็นช่วงของการสร้างประชาธิปไตยขึ้นมาใหม่จากปี 1986-1992 แต่อย่างไรก็ตาม ประเทศฟิลิปปินส์เป็นประเทศที่มีทรัพยากรธรรมชาติมาก มีผู้บริหารและแรงงานที่มีฝีมือ พูดภาษาอังกฤษได้คล่อง ทำให้ประเทศทางตะวันตกสนใจเข้าไปลงทุนมาก และฟิลิปปินส์เองก็สนใจการส่งเสริมให้ตะวันตกเข้ามาลงทุนอีกด้วย เนื่องจากประเทศเหล่านี้มีศักยภาพในการลงทุนทั้งทางด้านการเงินและการติดต่อสื่อสาร ในอนาคต ทั้งไทยและฟิลิปปินส์ควรมองจุดด้อยจุดเด่นของตัวเองและส่งเสริมซึ่งกันและกันให้มากกว่านี้ โดยเฉพาะใน