สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ นางสาวกมลทิพย์ ส้

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ นางสาวกมลทิพย์ ส้านสิงห์ ศึกษาอยู่ที่โรงเรียนเลยอนุกูลวิทยา ชั้น ม.5
วันที่ฉันจะมาพูดถึงครอบครัวของฉัน บ้านของเราไม่ใหญ่โตอะไรแต่ก็มีความสุข มีสมาชิกเพียงแค่ 4 คน ซึ่งมี พ่อ แม่ ฉัน และพี่ชาย พ่อและแม่ทำเพื่อฉันและพี่ชายมาโดยตลอด ถึงจะไม่ร่ำรวยเหมือนคนอื่น แต่ฉันอยากได้อะไรพ่อแม่ก็หาให้ พ่อและแม่ของเป็นชาวนา และพ่อรักการเป็นชาวนามาก ฉันภูมิใจมากที่ได้เกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่ พ่อแม่ของฉันสอนให้ฉันได้รู้จักกับความยากลำบาก พ่อบอกว่าเราต้องสู้กับมันให้ได้ พ่อของฉันเป็นคนนิ่งๆเงียบๆ ไม่ค่อยพูดแต่จริงๆแล้วพ่อเป็นคนที่อารมณ์ร้อนมาก เวลาพ่อโกธรพ่อจะน่ากลัวมากกว่าสิ่งใด ตอนเด็กๆเวลาฉันเกเรพ่อของฉันชอบตีฉัน ตอนนั้นฉันโกธรมากและก็ไม่เข้าเลยว่าทำไมพ่อถึงตีฉันฉันคิดแต่ว่าพ่อไม่รักฉัน ถ้าพ่อรักฉันพ่อคงไม่ตีฉันแบบนี้ แต่ตอนนั้นฉันทำได้เพียงแค่ร้องไห้แม่กอดฉันไว้ในอ้อมกอดและปลอบฉัน แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าพ่อรักฉันเพราะงั้นพ่อถึงตีฉันเพื่อที่จะได้ทำให้ฉันจำแล้วจะได้ไม่เกเรอีก พ่อทุ่มเททุกอย่างในชีวิตเพื่อฉันและพี่ชายพ่อยอมเหนื่อยเพื่อให้ลูกสุขสำหรับฉันพ่อเป็นพ่อที่อบอุ่นมาก ถึงแม้พ่อจะไม่ค่อยแสดงออกมาสักเท่าไหร่แต่ฉันก็รู้ว่าพ่อรักฉันมาก แล้วอีกคนที่รักฉันไม่แพ้พ่อก็คือแม่ของฉัน แม่ของฉันเป็นคนขี้น้อยใจมาก แล้วฉันก็ได้นิสัยขี้น้อยใจมาจากแม่ ตั้งแต่จำความได้แม่เป็นคนที่ใกล้ชิดฉันมากที่สุดคอยเป็นห่วงเวลาฉันไม่สบาย คอยปลอบใจเวลาที่ฉันเสียใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม่ก็อยู่ข้างฉันเสมอแต่บางครั้งความไม่เข้าใจกันก็ทำให้ฉันกับแม่ทะเลาะเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีแม่ก็ไม่เข้าใจความคิดของเด็ก หรือบางทีแม่ก็ไม่มีเหตุผลเอาสะเลย ฉันชอบว่าแม่ว่าความคิดโบราณ เพราะบางทีแม่ก็เอาสิ่งที่ใช้ในสมัยก่อนมาใช้กับฉัน แต่ฉันไม่ชอบเพราะมันไม่มีเหตุผลที่เพียงพอเอาสะเลย ตอนนั้นฉันคิดในใจว่าทำไมแม่ต้องคอยสั่งนั้นสั่งนี้ อันนี้ควรทำอันนี้ไม่ควรทำ ตอนนั้นฉันเบื่อกับวิธีการของแม่มากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ถึงตอนนี้ฉันโตแล้วฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ถึงต้องคอยบอกนั้นสอนนี้ เพราะนั้นเป็นเพราะแม่รักฉัน แม่ต้องการให้สิ่งที่ดีๆกับฉัน อีกและหนึ่งคนที่ฉันจะพูดถึงคือพี่ชายของฉัน อายุของเราห่างกันพอสมควร ฉันและพี่ชายไม่ค่อยจะยุ่งเกี่ยวกันสักเท่าไหร่นัก ต่างคนต่างอยู่ แต่จริงๆแล้วเรารักกัน เป็นห่วงเป็นใยกันเสมอเมื่อบางครั้งเสียใจเราก็พูดคุยปลอบโยนกัน ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวที่อบอุ่น เวลามีปัญหาก็จะปรึกษากัน และแสดงความคิดเห็นของแต่ละฝ่าย และสุดท้ายฉันอยากจะให้เพื่อนๆทุกคนเข้าใจพ่อแม่เพราะบางครั้งท่านอาจมีเหตุผลไม่เพียงพอ เพราะทุกอย่างที่ท่านทำเพราะท่านรักเรา และนั้นก็เป็นวิธีการเดียวที่จะแสดงให้เห็นว่าท่านว่าเป็นห่วง และตอนนี้ฉันก็รู้ว่าฉันเป็นความหวังของพ่อแม่ และดั้งนั้นฉันจึงจะต้องตั้งใจเรียนหนังสือเพื่อพ่อกับแม่และพี่ชาย และจะทำให้ความหวังที่พ่อแม่ตั้งไว้กับฉันเป็นจริงให้ได้ในสักวันหนึ่ง