“กลิ่นอาหาร” นิทานกัมพูชาชายยากจนคน

“กลิ่นอาหาร” นิทานกัมพูชา

ชายยากจนคนหนึ่ง ปลูกกระท่อมอาศัยอยู่ใกล้บ้านเศรษฐี เขาจะย้ายกระท่อมอยู่บ่อยๆตามทิศทางลม เศรษฐีสังเกตเห็นด้วยความแปลกใจ จึงให้คนใช้ไปสืบถาม ชายยากจนบอกไปตามความจริงว่าตนย้ายกระท่อมตามฤดูกาลของทิศทางลม เพื่อที่จะสูดกลิ่นอาหารจากบ้านของเศรษฐี

เมื่อทราบเช่นนั้น เศรษฐีจึงบอกกับชายยากจนว่า "เจ้ามีชีวิตอยู่ได้เพราะกลิ่นอาหารจากบ้านเรา ดังนั้นเจ้าจะต้องมาเป็นคนใช้บ้านเรา" แต่ชายยากจนไม่ยอม เศรษฐีจึงไปฟ้องผู้พิพากษา ผู้พิพากษาตัดสินให้ชายยากจนเป็นคนใช้ของเศรษฐี กระนั้นชายยากจนก็ยังไม่ยอม จึงเข้าร้องทุกข์ต่อพระราชา

พระราชาทราบเรื่องจึงทรงรับสั่งให้อำมาตย์นำผ้าขาวมาวางไว้กลางท้องพระโรง แล้วนำเงินวางไว้ในผ้าขาว จากนั้นตรัสรับสั่งกับเศรษฐีว่า "เศรษฐีจงรับเงินค่าตัวของชายยาจกไปเถิด" เศรษฐีก็รับเงินไป พระราชาจึงตรัสถามเศรษฐีว่า "เมื่อท่านหยิบเงินค่าตัวของชายยากจนไปแล้ว และเขานั้นก็เห็นท่านหยิบเงิน ดังนั้นเขามีส่วนได้รับเงินจากการมองเห็นหรือไม่?" เศรษฐีตอบ "ไม่ได้พระเจ้าข้า"

พระราชาจึงตรัสว่า "ก็เปรียบได้กับอาหารของท่านถึงใครจะสูดกลิ่นอาหารไป แต่อาหารก็ยังคงอยู่ ไม่สูญหายไป เพราะฉะนั้นท่านเศรษฐีจะเอาชายผู้นี้มาเป็นคนรับใช้ไม่ได้" และด้วยวิธีการตัดสินคดีที่แยบยลของพระราชาจึงทำให้ทั้งเศรษฐีและชายยากจนยอมรับและต่างกลับบ้านไปโดยไม่มีเรื่องราวใดๆต่อกันอีก