อนาคตของฉันไม่ใช่ความฝัน ในอนาคตสำหรับฉันมันอยู่ไกลออกไป อนาคตที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ตอนเด็กๆฉันอยากเป็นวิศวะกร เพราะว่าฉันมีพี่ชายที่เรียนด้านนี้ มันดูเท่ห์และพี่น้องส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ชาย ชอบที่จะแต่ตัวเหมือนผู้ชายและเล่นกับเด็กผู้ชาย แต่เวลาผ่านไปความคิดของฉันเริ่มเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆเพราะฉันยังจำได้แม่นว่าทุกปีคุณครูจะต้องให้เขียนว่าอยากทำอาชีพอะไรในอนาคตและในทุกครั้งที่ฉันเขียนไม่เคยใส่อาชีพที่ซ้ำกันเลย
ถึงตอนนี้ที่ฉันที่อยู่ในวัยที่กำลังจะก้าวเข้าไปสู่ใกล้วัยทำงานทุกทีและฉันรู้ดีว่าควรจะมีเป้าหมายที่ชัดเจนในชีวิตกับเขาสักที แต่อย่างไรก็ตามจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่มั่นใจว่าอยากเป็นอะไรในอนาคตและตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกทางเดินใด
แต่การที่คนเราจะเลือกฝันจะเป็นอะไรนั้นอาจดูเป็นเรื่องง่ายสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับฉันแล้ว สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ทำได้ยากมาก เพราะการที่เราจะตัดสินใจเลือกทางเดินชีวิตในแต่ละครั้งนั้นเราจะต้องแน่ใจก่อนว่าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่เราอยากจะทำจริงๆ หากเลือกทางเดินผิดเพียงนิดเดียวก็อาจจะทำให้เรามาเสียใจภายหลังก็ได้ ดังนั้นในตอนนี้ฉันจึงกำลังพยายามคิดว่าตัวเองอยากเป็นอะไรในอนาคต และเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าฉันจะต้องค้นพบความฝันของฉันในอีกไม่นานนี้
แต่สิ่งที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด นอกจากความฝันและจุดมุ่งหมายในชีวิตของฉันแล้ว สิ่งที่ฉันให้ความสำคัญคือการมีความพยายามและความมุ่งมั่นในการทำงาน ฉันยังจำได้ถึงสิ่งที่พ่อชอบพูดกับฉันเสมอๆว่า "อย่าไปคิดว่าทำไม่ได้ ถ้าพยายามแล้วก็จะทำได้เอง" ประโยคนี้เป็นประโยคที่พ่อพูดกับฉันบ่อยครั้งและยังคงเป็นประโยคที่เตือนสติฉันในทุกๆวัน ให้มีความพยายามในการทำงานอย่างเต็มที่และเต็มใจ........
ถึงแม้ในตอนนี้ฉันยังไม่มีความฝันที่แน่ชัด ยังไม่มีแนวทางในชีวิตที่เป็นรูปเป็นร่าง แต่ฉันเชื่อว่าด้วยความพยายามและความมุ่งมั่น ในวันหนึ่งเมื่อฉันได้ความฝันนั้นมาจะต้องไปถึงฝั่งฝันอย่างแน่นอน