เมื่อตอนที่ฉันเรียนประถม ฉันเรียนไม่เก่ง แต่คุณพ่อก็ไม่โกรธ และให้กำลังใจฉันว่า "ให้พยายามต่อไป ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง ก็ให้ภูมิใจไว้ว่าเราพยายามแล้ว
ฉันจำคำพูดนั้นของพ่อมาตลอด จนฉันขึ้นมัธยมต้น การเรียนนั้นยากขึ้น ความกดดันจากครูและคนรอบข้างก็มากขึ้นด้วย เมื่อฉันเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 มีวิชาหนึ่งที่ฉันทำได้ไม่ดี ฉันจึงโดนตำหนิจากครูและคนรอบข้าง ทำให้ฉันรู้สึกท้อแท้และน้อยใจมาก คืนนั้นฉันเอาแต่ร้องไห้ทั้งคืน
ตอนเช้าพ่อเห็นฉันตาบวม เลยถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อฟัง พ่อเลยบอกว่า "ลูกลืมไปแล้วหรอ พ่อเคยบอกว่า ถ้าเราพยายามแล้ว ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ก็จงภูมิใจในสิ่งที่เราได้ทำ" พ่อกอดปลอบและลูบหัวฉัน
วันนั้นทำให้ฉันคิดได้ว่า ฉันไม่จำเป็นที่ต้องรู้สึกท้อแท้เพราะคำพูดของคนอื่นเลย การที่เรามีกำลังใจดีๆจากใครสักคน แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไป