ธีรวุฒิทำงานเป็นนักเขียนนวนิยายและเ

ธีรวุฒิทำงานเป็นนักเขียนนวนิยายและเรื่องสั้นมานานหลายปีแล้ว ส่วนใหญ่ในวันๆหนึ่งเขาจะไม่สุงสิงกับใครและขลุกตัวอยู่ในห้องนอนเพื่อคิดโครงเรื่องของนวนิยายเรื่องใหม่ มีเพียงบางวันเท่านั้นที่เขาจะออกไปข้างนอกเพื่อหาซื้อหนังสือมาอ่านหาแนวทางใหม่ๆในการสร้างสรรค์งานเขียนของเขา พฤติกรรมดังกล่าวของเขาทำให้เขาไม่ค่อยมีเพื่อนที่คบหามากนักและเขาก็พอใจในความสันโดษไร้ความวุ่นวายจากผู้คนนั้นเช่นกัน!.. แต่เขาก็ยังมีเพื่อนที่สนิทมากสองสามคน และอนันต์ก็เป็นเพื่อนที่เขาสนิทมากที่สุดในจำนวนนั้น เขาชอบนิสัยของอนันต์ เขาเป็นคนร่าเริงแจ่มใสและไม่เคยขาดที่คอยแวะมาเยี่ยมเยียนเขาเสมอ พอๆกับชอบเจ้ากี้เจ้าการหาผู้หญิงหน้าตาดีมากมายมาแนะนำให้เขาโดยหวังว่าเขาจะถูกใจแล้วได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาซะทีอนันต์จะได้ขอเป็นพ่อทูนหัวลูกคนแรกของเขา...... เขาหมั่นเขียนจดหมายโต้ตอบอยู่กับอนันต์เป็นประจำ และวันนี้ก็เช่นกัน...!!
เขานั่งอยู่บนโต๊ะทำงานในห้องนอนของเขา ในมือข้างหนึ่งกำลังพับจดหมายจากอนันต์ที่ได้รับมาเมื่อหลายวันก่อนลงในซอง หลายวันมานี้เขาหยิบจดหมายของอนันต์ขึ้นมาอ่านซ้ำหลายครั้งหลายคราจนสามารถจดจำเนื้อหาได้อย่างขึ้นใจ หากเป็นยามปกติแล้ว เขาคงไม่รอช้าที่จะส่งจดหมายตอบกลับไปทันทีในวันเดียวกับที่ได้รับจดหมายฉบับนี้ แต่ไม่ใช่เขาไม่ตอบจนปล่อยให้เวลาล่วงมาหลายวัน... แต่เขาไม่รู้ว่าจะเขียนเนื้อความจดหมายตอบว่าอย่างไรดี?
เนื้อหาของในจดหมายของอนันต์นั้นเป็นเพียงการถามสารทุกข์ ดินฟ้าอากาศ และเรื่องส่วนตัวที่แฝงด้วยการล้อเลียนกระเซ้าเย้าแหย่อันเป็นลักษณะนิสัยของอนันต์เท่านั้นเขากลับไม่รู้จะเขียนตอบอย่างไรดี ทั้งๆที่ถ้าเป็นปกติแล้วเขาคงจะตอบเนื้อความไปเรียบๆเหมือนดั่งที่เคย แต่เฉพาะจดหมายฉบับนี้เท่านั้นที่เขาไม่อาจที่จะเขียนตอบอย่างปกติได้............ เฉพาะฉบับนี้เท่านั้น!!
เวลาผ่านไปค่อนคืนจนนาฬิกาตีบอกเวลาหกทุ่ม...! เขาจึงตัดสินใจจับปากกาขึ้นมาจ่อที่กระดาษแล้วมองดูซองจดหมายสีขาวจากอนันต์ที่ถูกผนึกกลับไว้อย่างดีด้วยแน่วแน่... ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาต้องเขียนจดหมายให้เสร็จในวันนี้แล้วต้องรีบนำไปส่งในย่ำรุ่งพรุ่งนี้..! เมื่อเขาตัดสินใจได้ก็ลงมือลากตัวหนังสือลงในกระดาษด้วยสำนวนที่เรียบๆ และอ่านได้ง่ายว่า.....
“อนันต์เพื่อนรัก”
“ถึงอนันต์เพื่อนอันเป็นที่รักยิ่ง.... ฉันสบายดีเหมือนเช่นทุกวันและหวังว่านายเองคงสบายดีเช่นเดียวกัน.. อนันต์เพื่อนรัก ก่อนอื่นฉันอยากจะกล่าวขอโทษที่ได้ตอบจดหมายของนายฉบับนี้ด้วยความชักช้าอย่างยิ่ง เนื่องจากตอนนี้มีเรืองบางอย่างได้เข้ามารบกวนโสตประสาทฉันให้ด้านชาไม่ปกติดังเดิม ทำให้ฉันไม่สามารถเรียงร้อยถ้อยคำให้ได้ดีดังเดิมได้นัก ฉันจึงได้ตัดสินใจที่จะจัดลำดับกับความคิดของตังเองใหม่ให้เรียบร้อย และกว่าที่ความคิดจะกลับมาเป็นดังเดิมฉันก็เสียเวลาไปมากโขในการตอบจดหมายของเธอในฉบับนี้ ซึ่งฉันหวังเป็นอย่างมากว่านายจะไม่ขุ่นเคืองกับความล่าช้าของจดหมายฉบับนี้...!!”
“อนันต์เพื่อนรัก...! นายจำชัยชาญได้ไหม? เพื่อนของเขาเราที่อวบอ้วนและมีร่างกายที่ใหญ่โตหน้าตาดุดันอันเป็นที่เกรงกลัวของคนทั้งมหาวิทยาลัยทั้งๆที่เขาเป็นคนใจดีคนนั้น.. ตอนนี้เขาได้แต่งงานไปแล้วกับครูสาวคนหนึ่งที่รักและเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็น แต่สิ่งที่น่าเสียดายในครั้งนั้นก็เห็นจะเป็นการที่นายซึ่งป่วยอยู่ไม่ได้มาร่วมในงานแต่งงานคราวนั้น เพราะหากนายได้มาด้วยนายคงจะต้องหัวเราะกลิ้ง! ในอาการเขินอายของชัยชาญที่เหมือนลูกบอลลูนยักษ์ที่เขินอายจนมีสีแดงทั้งตัว...”
เขาหัวเราะเบาๆไปกับสำนวนของตนเอง และภาพเหตุการณ์ที่ปรากฏในสมอง ก่อนที่จะลงมือเขียนต่อไป
“อนันต์เพื่อนรัก..! ฉันหวังว่าทางบ้านของนายคงจะฝนตกไม่ชุกเหมือนกับทางนี้ ตอนนี้ทางนี้ฝนได้ตกติดต่อกันมาหลายวันแล้ว จนอากาศที่หนาวเย็นของไอฝนมันทำให้คุณแม่ท่านไม่ค่อยสบาย และมีอาการไอตลอดเวลา แต่ถึงท่านจะไม่สบายก็ยังไม่วายที่จะถามหานายว่าช่วงนี้นายงานยุ่งหรือ จึงไม่ได้มาได้แวะมาเยี่ยมที่บ้านเช่นดั่งที่เคย?....ท่านบอกว่าพอนายไม่แวะมามันเลยทำให้ที่บ้านพลอยเงียบเหงาไปด้วย...”
ฝนตกหนักข้างนอกสาดเอาน้ำฝนมาโดนแขนของเขาจนหนาวสะท้าน เขามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นสายฝนที่ยังคงตกหนักข้างนอกและภาวนาให้รุ่งเช้าอากาศแจ่มใสด้วยเถอะ..! ผ้าม่านสีขาวพลิ้วไหวขึ้นลงไปตามแรงลมที่พัดแรงทำให้เขาหนาวสั่น เขาลุกขึ้นเอื้อมมือออกไปข้างนอกหมายจะดึงบานหน้าต่างกลับมาเป็นโล่ป้องกันเขาจากไอฝน...
“เปรี้ยง..........ครืน...น.!!” กัมปนาทคำรามก้องส่งแรงอำนาจลงบนพื้น ณ จุดใดจุดหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลส่งแสงวูบวาบแวบหนึ่งฉายภาพต้นไม้ที่หนาทึบและบ้านเรือนที่เรียงรายให้เห็นชัดเจนในชั่วพริบตาหนึ่ง...!!
เขาเห็นร่างของใครคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ของอีกฟากของถนนจ้องมองมาทางเขา...!!
เขาขยี้ตาแล้วมองใหม่!.. พอดีกับที่สายฟ้าที่กำลังแลบลิ้นเลียเมฆอย่างคึกคะนองได้ฟาดลงบนพื้นโลกอีกคราส่งแสงวาบเหมือนไฟแฟลสกล้อวูบหนึ่ง.... ปรากฏว่าร่างๆนั้นได้หายไปแล้ว!! เขาสะบัดหัวไล่ความมึนงงจากภาพลวงตา แล้วสรุปเอาเองว่าตัวเองตาฝาดก่อนที่จะหุนตัวกลับมานั่งยังโต๊ะตัวเก่งเพื่อตั้งตนเขียนจดหมายต่อไป...!!
“อนันต์เพื่อนรัก! ณ ตอนนี้สายฝนก็ยังคงโปรยปราย สายลมก็ยังคงกรีดร้อง แต่อย่าห่วงไปเลยว่าฉันจะอ่อนไหวไปตามบรรยากาศ เพราะฉันรู้ว่านายจะคอยอยู่ข้างๆฉันเสมอ ถึงแม้ว่าตัวของเราจะอยู่ห่างกันในความเป็นจริงแต่มิตรภาพของเราทั้งสองนั้นคือตัวแทนของกันและกันแม้ว่าห่างไกลแค่ไหนได้เสมอ....”
“นายยังจำที่ครอบครัวเราทั้งสองครอบครัวได้ไปเที่ยวทะเลด้วยกันเมื่อไม่กี่เดือนก่อนได้หรือเปล่า? เมื่อเร็วๆนี้ฉันพึ่งได้มีโอกาสแวะไปที่นั้นมา ภาพของนายที่นอนหัวเราะร่าอยู่บนเก้าอีใต้ร่มกันแดดข้างๆภรรยาของนายที่กำลังเตรียมอาหารให้ทุกคนฉันยังจำได

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Working as a writer, theerawut novels and short stories for many years. He lives mostly in the one who is not acquainted with and absorbed (with) in the bedroom to think the new novel's storyline. There are just some days that only he is going out to buy a book, read finding a new approach to creative writing, his. Such behaviour makes him his friends rarely have much dating and he was satisfied that the solitude and the!.. people. But he is also very close friends with two or three people and a close friend that he too is infinite, at most. He, like the habit of infinity. He is cheerful, cheerful and always looking for the visit. As well as the owner, the owner of cookies like finding so many good-looking women suggest that he hopes that he will be like a wedding is quite Cap an infinite will be requested as the first child of his father, master of mine ...... He regularly correspondence address with infinitely more regularly, and today too ...!! He is sitting on someone's desk in his bedroom. On the one hand are the folded letter from Anant obtained when several days before in the envelope. Several days of this infinite mailbox he picked up reading repeated raids can finally recognize the content subject to mind. If a guard, usually he does not want to wait to send mail to reply immediately, the same day received this letter, but not he did not respond until the time advance for several days ... But he did not know how to write the body of the letter say? The content of the letter of the infinite is only asking the sufferings. Weather, and passive personal stories with liankrasao sensual tease teasing unique habit of infinity, only he does not know how to write a great answer? In spite of that, and if it is, he probably will respond to simple body like ever before but only this letter only that he may not write response. ........... Only this edition only!! เวลาผ่านไปค่อนคืนจนนาฬิกาตีบอกเวลาหกทุ่ม...! เขาจึงตัดสินใจจับปากกาขึ้นมาจ่อที่กระดาษแล้วมองดูซองจดหมายสีขาวจากอนันต์ที่ถูกผนึกกลับไว้อย่างดีด้วยแน่วแน่... ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาต้องเขียนจดหมายให้เสร็จในวันนี้แล้วต้องรีบนำไปส่งในย่ำรุ่งพรุ่งนี้..! เมื่อเขาตัดสินใจได้ก็ลงมือลากตัวหนังสือลงในกระดาษด้วยสำนวนที่เรียบๆ และอ่านได้ง่ายว่า..... “อนันต์เพื่อนรัก” “ถึงอนันต์เพื่อนอันเป็นที่รักยิ่ง.... ฉันสบายดีเหมือนเช่นทุกวันและหวังว่านายเองคงสบายดีเช่นเดียวกัน.. อนันต์เพื่อนรัก ก่อนอื่นฉันอยากจะกล่าวขอโทษที่ได้ตอบจดหมายของนายฉบับนี้ด้วยความชักช้าอย่างยิ่ง เนื่องจากตอนนี้มีเรืองบางอย่างได้เข้ามารบกวนโสตประสาทฉันให้ด้านชาไม่ปกติดังเดิม ทำให้ฉันไม่สามารถเรียงร้อยถ้อยคำให้ได้ดีดังเดิมได้นัก ฉันจึงได้ตัดสินใจที่จะจัดลำดับกับความคิดของตังเองใหม่ให้เรียบร้อย และกว่าที่ความคิดจะกลับมาเป็นดังเดิมฉันก็เสียเวลาไปมากโขในการตอบจดหมายของเธอในฉบับนี้ ซึ่งฉันหวังเป็นอย่างมากว่านายจะไม่ขุ่นเคืองกับความล่าช้าของจดหมายฉบับนี้...!!” “อนันต์เพื่อนรัก...! นายจำชัยชาญได้ไหม? เพื่อนของเขาเราที่อวบอ้วนและมีร่างกายที่ใหญ่โตหน้าตาดุดันอันเป็นที่เกรงกลัวของคนทั้งมหาวิทยาลัยทั้งๆที่เขาเป็นคนใจดีคนนั้น.. ตอนนี้เขาได้แต่งงานไปแล้วกับครูสาวคนหนึ่งที่รักและเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็น แต่สิ่งที่น่าเสียดายในครั้งนั้นก็เห็นจะเป็นการที่นายซึ่งป่วยอยู่ไม่ได้มาร่วมในงานแต่งงานคราวนั้น เพราะหากนายได้มาด้วยนายคงจะต้องหัวเราะกลิ้ง! ในอาการเขินอายของชัยชาญที่เหมือนลูกบอลลูนยักษ์ที่เขินอายจนมีสีแดงทั้งตัว...” เขาหัวเราะเบาๆไปกับสำนวนของตนเอง และภาพเหตุการณ์ที่ปรากฏในสมอง ก่อนที่จะลงมือเขียนต่อไป “อนันต์เพื่อนรัก..! ฉันหวังว่าทางบ้านของนายคงจะฝนตกไม่ชุกเหมือนกับทางนี้ ตอนนี้ทางนี้ฝนได้ตกติดต่อกันมาหลายวันแล้ว จนอากาศที่หนาวเย็นของไอฝนมันทำให้คุณแม่ท่านไม่ค่อยสบาย และมีอาการไอตลอดเวลา แต่ถึงท่านจะไม่สบายก็ยังไม่วายที่จะถามหานายว่าช่วงนี้นายงานยุ่งหรือ จึงไม่ได้มาได้แวะมาเยี่ยมที่บ้านเช่นดั่งที่เคย?....ท่านบอกว่าพอนายไม่แวะมามันเลยทำให้ที่บ้านพลอยเงียบเหงาไปด้วย...”
ฝนตกหนักข้างนอกสาดเอาน้ำฝนมาโดนแขนของเขาจนหนาวสะท้าน เขามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นสายฝนที่ยังคงตกหนักข้างนอกและภาวนาให้รุ่งเช้าอากาศแจ่มใสด้วยเถอะ..! ผ้าม่านสีขาวพลิ้วไหวขึ้นลงไปตามแรงลมที่พัดแรงทำให้เขาหนาวสั่น เขาลุกขึ้นเอื้อมมือออกไปข้างนอกหมายจะดึงบานหน้าต่างกลับมาเป็นโล่ป้องกันเขาจากไอฝน...
“เปรี้ยง..........ครืน...น.!!” กัมปนาทคำรามก้องส่งแรงอำนาจลงบนพื้น ณ จุดใดจุดหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลส่งแสงวูบวาบแวบหนึ่งฉายภาพต้นไม้ที่หนาทึบและบ้านเรือนที่เรียงรายให้เห็นชัดเจนในชั่วพริบตาหนึ่ง...!!
เขาเห็นร่างของใครคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ของอีกฟากของถนนจ้องมองมาทางเขา...!!
เขาขยี้ตาแล้วมองใหม่!.. พอดีกับที่สายฟ้าที่กำลังแลบลิ้นเลียเมฆอย่างคึกคะนองได้ฟาดลงบนพื้นโลกอีกคราส่งแสงวาบเหมือนไฟแฟลสกล้อวูบหนึ่ง.... ปรากฏว่าร่างๆนั้นได้หายไปแล้ว!! เขาสะบัดหัวไล่ความมึนงงจากภาพลวงตา แล้วสรุปเอาเองว่าตัวเองตาฝาดก่อนที่จะหุนตัวกลับมานั่งยังโต๊ะตัวเก่งเพื่อตั้งตนเขียนจดหมายต่อไป...!!
“อนันต์เพื่อนรัก! ณ ตอนนี้สายฝนก็ยังคงโปรยปราย สายลมก็ยังคงกรีดร้อง แต่อย่าห่วงไปเลยว่าฉันจะอ่อนไหวไปตามบรรยากาศ เพราะฉันรู้ว่านายจะคอยอยู่ข้างๆฉันเสมอ ถึงแม้ว่าตัวของเราจะอยู่ห่างกันในความเป็นจริงแต่มิตรภาพของเราทั้งสองนั้นคือตัวแทนของกันและกันแม้ว่าห่างไกลแค่ไหนได้เสมอ....”
“นายยังจำที่ครอบครัวเราทั้งสองครอบครัวได้ไปเที่ยวทะเลด้วยกันเมื่อไม่กี่เดือนก่อนได้หรือเปล่า? เมื่อเร็วๆนี้ฉันพึ่งได้มีโอกาสแวะไปที่นั้นมา ภาพของนายที่นอนหัวเราะร่าอยู่บนเก้าอีใต้ร่มกันแดดข้างๆภรรยาของนายที่กำลังเตรียมอาหารให้ทุกคนฉันยังจำได