ก่อนที่จะเริ่มเรื่อง ฉันขอแนะนำตัวก

ก่อนที่จะเริ่มเรื่อง ฉันขอแนะนำตัวก่อน สวัสดีฉันชือบอส ตอนนี้ฉันเป็นนักเรียนชั้นปีสุดท้าย อีกไม่กี่เดือนฉันก็จะจบจากที่นี่และสิ้นสุดชีวิตมัธยมปลาย แล้วไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในมหาวิทยาลัยซึ่งฉันจะยังไม่เอ่ยถึงมันในตอนนี้เพราะว่าต่อจากนี้ฉันจะเล่าถึงประสบการณ์6ปีกับชัยภูมิภักดีชุมพล
ครั้งแรกที่มาเรียนที่นี่ฉันไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือดีใจเหมือนเด็กๆคนอื่นที่สอบเข้ามาได้อาจเป็นเพราะฉันเคยมาที่นี้หลายครั้งแล้วฉันคุ้นเคยกับที่นี่หรืออาจเป็นเพราะอะไรก็ตามแต่ความจริงคือฉันไม่อยากเรียนที่นี่เพราะเพื่อนๆของฉันพวกเธอเลือกที่จะเรียนโรงเรียนสตรีแต่พ่อกับแม่ของฉันบังคับให้ฉันเรียนที่นี่เพราะครอบครัวของเราทุกคนจบมาจากโรงเรียนนี้หรือจะเรียกว่าทั้งตระกูลฉันเรียนที่นี่ก็ได้ ฉันเลยต้องทำตามคำสั่ง แต่การอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ เพื่อนใหม่ทุกคนเป็นคนดีและฉันเข้ากันได้ดีกับพวกเขาจะมีก็แต่เรื่องที่พ่อแม่ของฉันค่อนข้างเป็นที่รู้จักในแวดวงการศึกษาเลยทำให้ฉันเป็นที่รู้จักไปด้วย ฉันเกลียดการเป็นจุดสนใจมันทำให้ฉันอึดอัดหรือขาดอิสระต้องคอยคุมตัวเองตลอดเวลาเพราะฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียชื่อเสียง แต่ยังมีอีกเรื่องที่ฉันไม่ชอบใจคือฉันมักถูกเอาไปเปรียบเทียบกับพี่สาวอยู่เสมอเพราะพี่สาวฉันเธอเรียนเก่ง เธอเป็นนักเรียนชั้นแนวหน้าของโรงเรียนสร้างผลงานมากมายและฉันรู้สึกเหมือนถูกกดดันจากคุณครูทั้งหลายว่าฉันจะต้องเก่งเหมือนพี่แน่ๆ ทั้งๆที่ความจริงแล้วฉันกับพี่แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลยเราสองคนเปรียบเสมือนขาวกับดำ เราถนัดกันคนละด้าน แต่ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ไม่ได้แปลว่าฉันเกลียดพี่หรือพ่อแม่ตัวเองหรอกนะฉันรักพวกเค้าฉันแค่ไม่ชอบที่คนอื่นๆมักเอาพวกเรามาเปรียบเทียบฉันเกลียดการตั้งความหวัง แต่พอฉันอยู่ไปนานๆฉันก็เริ่มชินและปรับตัวได้ ชีวิตในโรงเรียนของฉันเลยค่อนข้างเรียบง่ายถึงแม้โรงเรียนจะมีกิจกรรมที่เยอะมากแต่ฉันก็ว่ามันสนุกดีโดยเฉพาะช่วงมัธยมปลายเป็นช่วงที่สนุกที่สุดสำหรับฉัน เราได้ลองทำในหลายๆอย่างถึงแม้มันจะเหนื่อยแต่มันก็คุ้มเพราะไม่ใช้ว่าเราจะย้อนเวลามาทำเรื่องแบบนี้ได้อีก ตอนนี้ฉันเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบจากที่แห่งนี้แล้วเพื่อนของฉันหลายๆคนก็คงจะกำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องเรียนต่อมหาวิทยาลัย อาจเป็นเพราะโรงเรียนของฉันขึ้นชื่อว่าเป็นอันดับหนึ่งของจังหวัด เป็นเลิศทางด้านวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์ ในสายตาคนนอกเขามองว่าพวกเราเป็นเด็กที่เก่งและตั้งความหวังกับพวกเราไว้สูงแต่ความจริงแล้วพวกเราไม่ได้เหนือกว่าเด็กโรงเรียนไหนๆเลยฉันคิดว่าเราทุกคนมีความเก่งในตัวทุกอาชีพย่อมมีความยากง่ายขึ้นอยู่กับความถนัดขอแต่ละคนมากกว่าถึงแม้ฉันจะยังเลือกอนาคตตัวเองไม่ได้แต่ฉันคิดว่าเมื่อถึงเวลาฉันจะรู้ได้แน่ว่าอะไรที่เหมาะกับฉัน เพราะโรงเรียนแห่งนี้เป็นสถานที่พิเศษมันไม่ได้ให้แค่ความรู้แต่ยังมอบประสบการณ์ชีวิตที่มีทั้งหยดน้ำตา ความสุข ความทุกข์ รอยยิ้ม และมอบเพื่อนดีๆให้กับฉัน ซึ่งมันเป็นสิ่งที่พิเศษที่สุดและฉันจะจดจำเรื่องราวดีๆของที่แห่งนี้ไว้ในความทรงจำตลอดไป

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Before you start the subject I recommend the first. Hello I am chue boss. Now I am a final year student. Just a few months, I will end here and ended high school and then to start again in the University for which I will not mention it now, because from now on I will mention six years experience with loyalty, Chaiyaphum, Chumphon.ครั้งแรกที่มาเรียนที่นี่ฉันไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือดีใจเหมือนเด็กๆคนอื่นที่สอบเข้ามาได้อาจเป็นเพราะฉันเคยมาที่นี้หลายครั้งแล้วฉันคุ้นเคยกับที่นี่หรืออาจเป็นเพราะอะไรก็ตามแต่ความจริงคือฉันไม่อยากเรียนที่นี่เพราะเพื่อนๆของฉันพวกเธอเลือกที่จะเรียนโรงเรียนสตรีแต่พ่อกับแม่ของฉันบังคับให้ฉันเรียนที่นี่เพราะครอบครัวของเราทุกคนจบมาจากโรงเรียนนี้หรือจะเรียกว่าทั้งตระกูลฉันเรียนที่นี่ก็ได้ ฉันเลยต้องทำตามคำสั่ง แต่การอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ เพื่อนใหม่ทุกคนเป็นคนดีและฉันเข้ากันได้ดีกับพวกเขาจะมีก็แต่เรื่องที่พ่อแม่ของฉันค่อนข้างเป็นที่รู้จักในแวดวงการศึกษาเลยทำให้ฉันเป็นที่รู้จักไปด้วย ฉันเกลียดการเป็นจุดสนใจมันทำให้ฉันอึดอัดหรือขาดอิสระต้องคอยคุมตัวเองตลอดเวลาเพราะฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียชื่อเสียง แต่ยังมีอีกเรื่องที่ฉันไม่ชอบใจคือฉันมักถูกเอาไปเปรียบเทียบกับพี่สาวอยู่เสมอเพราะพี่สาวฉันเธอเรียนเก่ง เธอเป็นนักเรียนชั้นแนวหน้าของโรงเรียนสร้างผลงานมากมายและฉันรู้สึกเหมือนถูกกดดันจากคุณครูทั้งหลายว่าฉันจะต้องเก่งเหมือนพี่แน่ๆ ทั้งๆที่ความจริงแล้วฉันกับพี่แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลยเราสองคนเปรียบเสมือนขาวกับดำ เราถนัดกันคนละด้าน แต่ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ไม่ได้แปลว่าฉันเกลียดพี่หรือพ่อแม่ตัวเองหรอกนะฉันรักพวกเค้าฉันแค่ไม่ชอบที่คนอื่นๆมักเอาพวกเรามาเปรียบเทียบฉันเกลียดการตั้งความหวัง แต่พอฉันอยู่ไปนานๆฉันก็เริ่มชินและปรับตัวได้ ชีวิตในโรงเรียนของฉันเลยค่อนข้างเรียบง่ายถึงแม้โรงเรียนจะมีกิจกรรมที่เยอะมากแต่ฉันก็ว่ามันสนุกดีโดยเฉพาะช่วงมัธยมปลายเป็นช่วงที่สนุกที่สุดสำหรับฉัน เราได้ลองทำในหลายๆอย่างถึงแม้มันจะเหนื่อยแต่มันก็คุ้มเพราะไม่ใช้ว่าเราจะย้อนเวลามาทำเรื่องแบบนี้ได้อีก ตอนนี้ฉันเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบจากที่แห่งนี้แล้วเพื่อนของฉันหลายๆคนก็คงจะกำลังกังวลเกี่ยวกับเรื่องเรียนต่อมหาวิทยาลัย อาจเป็นเพราะโรงเรียนของฉันขึ้นชื่อว่าเป็นอันดับหนึ่งของจังหวัด เป็นเลิศทางด้านวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์ ในสายตาคนนอกเขามองว่าพวกเราเป็นเด็กที่เก่งและตั้งความหวังกับพวกเราไว้สูงแต่ความจริงแล้วพวกเราไม่ได้เหนือกว่าเด็กโรงเรียนไหนๆเลยฉันคิดว่าเราทุกคนมีความเก่งในตัวทุกอาชีพย่อมมีความยากง่ายขึ้นอยู่กับความถนัดขอแต่ละคนมากกว่าถึงแม้ฉันจะยังเลือกอนาคตตัวเองไม่ได้แต่ฉันคิดว่าเมื่อถึงเวลาฉันจะรู้ได้แน่ว่าอะไรที่เหมาะกับฉัน เพราะโรงเรียนแห่งนี้เป็นสถานที่พิเศษมันไม่ได้ให้แค่ความรู้แต่ยังมอบประสบการณ์ชีวิตที่มีทั้งหยดน้ำตา ความสุข ความทุกข์ รอยยิ้ม และมอบเพื่อนดีๆให้กับฉัน ซึ่งมันเป็นสิ่งที่พิเศษที่สุดและฉันจะจดจำเรื่องราวดีๆของที่แห่งนี้ไว้ในความทรงจำตลอดไป

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

Before the start of the story I recommend first Hello, my name is Boss Now I am a final year student. A few months I will be graduating from high school here and ended his life. Then to start again in the university, which I will not mention it now because from now on I will tell the experience six years with aquaworld Assembly
first came here, I was not excited or happy like. other children are sure to come, it is because I have been here many times and I'm familiar with that this may be due to anything but the truth is I do not want to study here because my friends they choose. Women are attending school, but my parents forced me to study here because our family all graduated from this school, or rather a whole family that I learned this. I had to follow orders. But staying here is not much worse. New people are good people and I get along well with them will have it, but my parents are quite well-known in the field of education has made ​​known to me. I hate being the center of attention, it makes me uncomfortable or lack of independence must control myself all the time because I did not want to dishonor his parents. But there is another story that I do not like is that I always had tough comparisons with my sister, because her sister excelled. She was the top student of the school, creating numerous works and I feel pressured by teachers, that I will not be as good as him. In spite of the fact that I like to do almost nothing but the two of us as black and white. We feel that each side All told, however, that this does not mean that I hate my parents or myself, but I love them, I just did not like the others, often took us to compare, I hate to hope. But as long as I live I got used to and adapt. My school life quite simple, although the school will have a lot, but I think it's great fun, especially during the high school is the most fun for me. We have tried many things, although it is tiring but it was worth it because we will not use that time to do this again. Now I only have a few months will be graduating from this, then, my friends, many people would be concerned about college. Probably because my school is known as one of the province. Excellence in science and math. In the eyes outsiders see us as children who excel and set expectations on us are high but the fact that we did not prevail, school children do yet, I think we all have excelled in every profession there. The difficulty depending on the aptitude ask each one over, although I would still choose their own future, but I think by the time I know exactly what works for me. This school is a special place because it is not just knowledge but also experience a life of joy, sorrow and tears, smiles and gives a great friend to me. It is a special place and I will remember the story of this in his memory forever.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

Before you start, let me introduce myself first. Hello my name is boss. Now I am a student last year. In a few months I will graduate from here and end of life in high school.First came here I feel excited or happy like other exams in may be because I came here several times, and I am familiar with here, or is ก็ตามแต่ truth is, I don't want to learn.This is because my friends you choose to study women's college but my parents forced me to learn here because our family all graduated from this school or be called either my family here.I have to obey orders. But here wasn't bad.I hate attention it makes me uncomfortable or lack of freedom to control the time because I don't want my mom and dad's reputation.