ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจดหมายฉบับนี้ยังไง นานแล้วที่ผมไม่เคยเขียนจดหมายถึงแม่เลย อาจเป็นเพราะเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันทันสมัยมากขึ้น แค่เพียงกดโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงแม่แล้ว แต่บางครั้งผมก็อายที่จะพูดว่า รักแม่ (พูดไม่ออกมากกว่า) ผมจึงอยากเขียนจดหมายถึงแม่นี่ไง แม่จ๋าตลอดเวลาที่ผมอยู่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ ผมคิดเสมอว่าผมเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดในบ้าน ผมทำให้พ่อกับแม่ต้องจากบ้านไปทำงานที่กรุงเทพมหานครเพื่อส่งผมเรียนให้จบ น้องต้องอยู้บ้านเพียงลำพัง ผมคิดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไนผมจะร้องไห้ทุกที สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คือ ผมต้องใจเรียนให้ดีที่สุด ผมรู้ว่าผมโง่นะแม่ เรียนก็ไม่ค่อยจะทันเพื่อนๆ แต่ผมก้อไม่เคยทิ้งการเรียนนะแม่ ผมยอมรับว่าผมเหนื่อยและท้อในบางครั้ง แต่พอหนุกดโทรศัพท์โทรไปหาแม่ ผมรู้ว่าแม่เหนื่อยกว่าผมหลายเท่า มันถึงทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาไงแม่ ผมรักแม่นะ ผมอยากให้ครอบครัวของเรากลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเหมือนเดิม แม่ทนลำบากรอผมหน่อยนะอีกไม่นานหรอกแม่ พอผมเรียนจบผมจะเก็บตังค์เลี้ยงแม่
ถึงแม่วันนี้ผมจะเป็นลูกที่ดีไม่เท่าใครๆ แต่สักวันผมจะทำให้แม่ภูมิใจในตัวผมให้ได้