ชีวิตช่วงตอนต้นของฉันชีวิตวัยเด็ก ฉ

ชีวิตช่วงตอนต้นของฉัน
ชีวิตวัยเด็ก ฉันเกิดเมือวันที่ 12 มิถุนายน 2533 ที่จังหวัดนครราชสีมาของประเทศไทย มีพี่น้องทั้งหมดสามคน ส่วนฉันเป็นคนโต ในขณะที่ฉันยังเด็กอยู่นั้นฉันจำได้ว่าฉันมักจะได้ไปที่ไร่นาเสมอๆ เพราะบิดามารดาเป็นชาวนาเราทำนาบนพื้นที่ของญาติ สถานะของครอบครัวไม่ค่อยดีนัก บิดามารดาอยู่ระหว่างสร้างเนื้อสร้างตัวหลังจากที่มีฉันเพิ่มขึ้นมา ฉันจำได้ว่าฉันชอบบ้านไม้หลังเล็กๆที่พวกเราอยู่กันมาก เพราะถึงพ่อแม่จะทำงานกันหนักและเหนื่อยแค่ไหน สุดท้ายเราก็จะกินข้าวพร้อมกันและเข้านอนพร้อมกันเสมอ นั่นเป็นสิ่งที่เด็กอย่างฉันไม่เคยขาดความอบอุ่นและโหยหาความรัก พ่อและแม่ปรารถนาให้ฉันได้เข้าเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ แม้ตอนนั้นเราจะค่อนข้างอัตคัด แต่ฉันก็ได้เข้าเรียนชั้นอนุบาลที่โรงเรียนใกล้บ้าน
ช่วงชีวิตปฐมวัย
ฉันได้เข้าเรียนวัยประถมที่โรงเรียนบ้านโนนสมบูรณ์ ซึ่งเป็นโรงเรียนรัฐบาลเรียนฟรี ที่นี่ได้รับชุดนักเรียน หนังสือทุกอย่างฟรีหมด รวมทั้งจักยานยืมเรียนด้วย นอกจากค่าซื้อสมุดที่ต้องซื้อ ถ้าช่วงไหนฉันได้รับทุนโครงการอาหารกลางวันฟรี ฉันก็ไม่ต้องห่อข้าวมากินที่โรงเรียน แต่ถ้าปีไหนไม่ได้ทุนฉันก็ห่อข้าวกลางวันมากิน ฉันเดินไปโรงเรียนทุกวันเพราะโรงเรียนอยู่ใกล้บ้านเพียงแค่สองกิโลเมตร ในช่วงวัยนี้สิ่งที่ฉันภูมิใจที่สุดคือการที่พ่อไปเป็นผู้ปกครองครั้งแรกให้กับฉัน ในวันจบการศึกษาและฉันได้รับเกียรติบัตรคะแนนสูงสุดในรายวิชาภาษาอังกฤษ ภาษาไทย และสังคมศึกษา หลังจากลงมาจากเวทีสิ่งที่ฉันเห็นคือรอยยิ้มและใบหน้าที่แสดงความปลาบปลื้มใจของพ่อนั่นเป็นสิ่งที่ฉันปรารถนามากกว่ารางวัลใดๆ ทั้งสิ้น เหตุการณ์วันนั้นฉันจำติดตาและรู้สึกภูมิใจมาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้
ช่วงชีวิตมัธยมต้น
ฉันเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นใกล้บ้าน ฉันรู้สึกอบอุ่นเมื่อเรียนอยู่ที่นี่ อาจจะเพราะด้วยโรงเรียนบ้านนอกทำให้ชีวิตของครูและนักเรียนแน่นแฟ้น ฉันศรัทธาที่ว่าคุณครูคือพ่อแม่ที่อยู่โรงเรียน เพื่อนฝูงล้วนมีความคิดและวิถีชีวิตที่คล้ายคลึงกัน ฉันจึงแทบไม่ต้องปรับตัวในสิ่งไหน วันหยุดเสาร์อาทิตย์ฉันก็ไปรับจ้างทำงานในไร่ ฉันชอบที่ฉันมีชีวิตแบบนี้ ที่โรงเรียนฉันมักจะเข้าร่วมกิจกรรมเกี่ยวกับการแต่งคำประพันธ์ การเขียงเรียงความอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่ฉันได้รับรางวัลฉันมักบอกตัวเองอยู่เสมอว่ารางวัลไม่ใช่สิ่งที่การันตีว่าฉันเก่งแต่มันบ่งบอกถึงความถนัดและความชอบของตัวฉันเอง และในช่วงวัยมัธยมต้นก็เป็นที่มาของการจุดเริ่มต้นภาษาจีน ในขณะที่ฉันเริ่มชอบดูละครจีนกำลังภายใน ที่พากษ์ภาษาไทยแต่มีซับไตเติ้ลจีนขึ้นด้วย ฉันนั่งดูอยู่ทุกวันเห็นทุกวัน รู้สึกว่าตัวอักษรภาษานี้ มันสวยมาก ฉันอยากที่จะเขียนมันได้ แต่ฉันไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับภาษาจีนเลยสักอย่าง ต่อมาฉันเห็นภาษาจีนอยู่ข้างกล่องยาสีฟันที่ซื้อมาใช้ ฉันก็เอามาพับเก็บไว้และหัดเขียนตัวอักษรตามนั้นทุกๆวัน ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร มีวันหนึ่งฉันเขียนไปให้เพื่อนดู และบอกว่าฉันอยากเรียนภาษาจีนนี้ เพื่อนพูดกับฉันว่า ” จะเรียนได้อย่างไร แถวบ้านเราไม่มีสอน แล้วจะไปเรียนที่ไหน มันไม่มีทางเลยนะ ”พวกเราที่เป็นเด็กบ้านนอกไม่รู้อะไรเกี่ยวกับภาษาต่างประเทศมากนัก นอกจากวิชาวิทย์ คณิต ฉันรู้สึกขอบคุณเพื่อนคนนี้ที่ทำให้ฉันมุมานะจากคำพูดของเธอ ชีวิตที่ไม่มีหนทางคือชีวิตที่ต้องดิ้นรนและหาหนทางให้เจอ พร้อมทั้งอยากขอบคุณอาจารย์ท่านหนึ่งที่บอกฉันว่า” หากเธอรักที่จะเรียนภาษาต่างประเทศเธอมีทางเลือกเดียวนั้นคือการเข้าไปเรียนในเมือง แต่หากเธอยอมที่จะเรียนที่นี่ต่อเธอก็มีตัวเลือกให้อย่างเดียวคือ วิทย์ คณิต ถามตัวเองดู ว่าเธอต้องการแบบไหน ” นั่นเป็นจุดพลิกผันในการตัดสินใจครั้งใหญ่ของฉัน
ช่วงชีวิตมัธยมปลาย
หลังจากความพยายามอย่างที่สุดฉันก็สอบติดที่โรงเรียนบุญวัฒนา ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ตั้งอยู่ในตัวเมือง ฉันตัดสินใจเลือกวิชาภาษาจีนเป็นสาขาหลักอย่างไม่ลังเล การใช้ชีวิตที่นี่นับเป็นการปรับตัวครั้งใหญ่ของฉัน ที่นี่ไม่มีอะไรที่คล้ายคลึงกับโรงเรียนบ้านนอกที่ฉันจากมา ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ลักษณะนิสัยและการดำเนินชีวิต ทุกอย่างล้วนแปลกตาไปหมด ฉันมาเช่าหอพักอยู่หน้าโรงเรียนมีวิทยุเครื่องหนึ่งที่ฉันเก็บตังค์ซื้อไว้เปิดฟังเป็นเพื่อนคลายเหงา มีตู้โทรศัพท์ที่อยู่หน้าหอพักเอาไว้โทรกลับเวลาคิดถึงบ้าน ฉันยอมจากบ้านมาเพื่อทำในสิ่งที่ฉันรักและสนใจ สิ่งที่ฉันทำได้คือ ตั้งใจเรียนให้สมกับที่พ่อแม่ให้โอกาสฉันมา ฉันมักจะห่อข้าวและพกน้ำไปกินที่โรงเรียนอยู่เสมอ เพราะอยากประหยัดตังค์ที่พ่อแม่ให้มา ฉันไม่เคยเรียนพิเศษเหมือนเพื่อนคนอื่นทั้งๆที่ภาษาจีนฉันก็ไม่เก่ง แต่ฉันก็พยายามท่องและฝึกฝนมันด้วยตัวฉันเอง ฉันไม่เคยนึกน้อยใจที่ฉันไม่มีโอกาสได้เพิ่มพูนความรู้นอกเวลาเรียนเหมือนเพื่อนคนอื่นเค้า แต่ฉันกลับดีใจที่ฉันได้ใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับสิ่งที่พ่อแม่ให้มาได้ดีที่สุดแล้ว
ช่วงชีวิตระดับมหาวิทยาลัย
เป็นช่วงชีวิตที่ฉันได้พบเจออะไรแปลกใหม่ เป็นช่วงชีวิตที่ฉันเลือกภาษาจีนอีกครั้ง และได้เจอเพื่อนที่ชอบภาษาจีนเหมือนกัน ตอนที่เริ่มเรียนภาษาจีนที่มหาวิทยาลัย ในวิชาการออกเสียงจีน ฉันจำได้ว่าทุกครั้งที่เรียนอาจารย์จะทดสอบฝึกออกเสียงเรียงทีละคน เพื่อนส่วนใหญ่รอบเดียวก็ผ่านแล้ว แต่ของฉันหลายรอบกว่าจะผ่าน มันยากมาก จนฉันรู้สึกท้อแท้กลับไปร้องไห้ที่หอพักทุกวัน แต่ฉันก็ยืนหยัดพยายามออกเสียงพูดทุกๆวัน อยู่คนเดียว จนเพื่อนร่วมห้องถามว่า “เธอพูดอะไรอยู่ทุกวันน่ะ” และเคยมีอยู่เทอมหนึ่งเมื่อถึงเวลาสอบภาษาจีนพื้นฐาน อาจารย์จะเรียกไปนั่งสอบแล้วให้ตอบคำถามที่อาจารย์ถาม ตอนนั้นฉันงงมาก ฟังไม่รู้เรื่องว่าอาจารย์ถามว่าอะไร ฉันตอบอาจารย์ไปเพียงคำเดียวว่า 我听不懂 , 我很笨(ฉันฟังไม่เข้าใจ ฉันโง่มาก ) อาจารย์ก็เลยหยุดมองหน้าฉันแล้วพูดช้าๆ ชัดๆ ว่า .”ถ้าเธอโง่จริง ” เธอจะสอบติดที่นี่ได้อย่างไร ฉันนั่งฟังแล้วรู้สึกซึ้งใจ แม้แต่อาจารย์ยังเชื่อมั่นในตัวฉันแล้วทำไมฉันถึงไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ฉันคิดอยู่เสมอว่าพื้นฐานภาษาจีนของฉันยังไม่ค่อยดีนักเพราะฉะนั้นฉันจะต้

ผลลัพธ์ (จีน) 1:

在我早年的生活。童年生活。我出生 1990 年 6 月 12 日该国泰国叻省。所有的三名男子是兄弟。我在年轻的时候，我记得我总是有农场农民的父母，因为一如往常我们在相关的领域上做。家庭的地位不是很好的。家长们之间创建之后添加一个身体。我记得我喜欢的小木屋在我们后面是非常不同于他们的父母在一起努力工作，只是累了吗？最后，我们会一起吃和睡在一起。这就是我的孩子们永远不会没有温暖和对爱的渴望。我的父亲和母亲的意愿，我参加了像小孩子一样，虽然我们都很穷困潦倒了，但我也参加幼儿园学校离家很近。主要使用寿命我在小学年龄完全禁止非政府学校，这是免费的学校上学。组的学生。这本书中，我知道的一切都是免费的包括学生贷款车辆。除了购买的书买。如果的范围我在哪里得到免费午餐工程造价。不想要包装大米来在学校吃，但是如果我不来裹在 khaoklang 天吃。我走到学校每一天因为学校位于附近禁止仅两公里。在这个时代，我最自豪的是，第一次向父亲给我的父母。毕业了，和我在英语荣誉获得最高的记分卡。泰国语和社会研究你从舞台下来之后，看到微笑，面临显示帮助感激的父亲，那是我的愿望，而更比任何奖项。该事件那一天，我记得的感觉来了骄傲和持久性直到今天。高寿命。我参加中学家附近。我感到温暖，当类是这里可能是因为农村学校使教师和学生表现出的生活。我相信老师是学校里的父母。朋友有一个想法和类似的生活方式。我很少需要调整的东西吗？周末假日我正要被雇佣来在农场工作。我就是喜欢我这样生活在学校里，我总是参加婚姻的作文要写的话，经常砧板每次我赢了，我常常告诉自己奖不是一件好事，但我保证它的和右手指示小时。烘焙及自己在高中年龄范围，它是中国产地来源。当我开始看中国肥皂剧属于泰国的宣传语言，但与中国，taitoen 那里排队。每天都看，每天都看到这种语言，字母，这是相当多。我想要写它，但是永远不会对中国不知道了也不。后来我看到旁边买二手的中国牙膏。我不得不带和保持他们折叠和励志写信在它上面每一天。都不知道是否它意味着什么。有一天我写信给一个朋友和说，我想学中文。一位朋友曾对我说"学会如何，成排的房子，我们不用教，然后去学校那里根本没有办法有 ！"我们这些人不太知道什么男孩，说一门外语。除了别墅茶叶科学。我很感谢这位朋友让我去努力工作，从她的话语的数学。生活是生活却不是这样和设法满足你的老师之一，谢谢你告诉我，"他说。如果她喜欢学习外语，她已只有一种选择，然后是去学校在这个城市，但如果她是愿意在这里学到： 她有只自己从事这个数学问题，看看如果她想要的选项"— — 那就是，1 米高我重大的决定。早期的生活和高中经过一番努力，我相信最感染在学校，一所学校，坐落在小镇的优点。我如何决定哪些主要中文作为主要的分支，不要犹豫吗？住在这里是我的大时间适应。还有什么是类似于我来自农村的学校，无论是否是朋友。特点和生活方式一切都是奇特的平原。我租宿舍我购买了一个无线电学校前的请一边听着上午寂寞开一家餐馆。还有一个电话亭在宿舍，也很想念家乡的回叫时间。我很愿意来我的爱和关注下班回家。打算做的什么是学习的父母，我一次机会。我通常裹水稻和都是拎水，要在学校吃。因为他想要保存给定的父，请。我从来没有学另一个朋友特别尽管我的中文不是很好，但我只想探索和实践它自己。没想到我有没有机会扩大知识的课堂时间的委屈也是另一个朋友般布局。但我很高兴我的生活，与他们的父母有所值，具有最好的。大学生活。เป็นช่วงชีวิตที่ฉันได้พบเจออะไรแปลกใหม่ เป็นช่วงชีวิตที่ฉันเลือกภาษาจีนอีกครั้ง และได้เจอเพื่อนที่ชอบภาษาจีนเหมือนกัน ตอนที่เริ่มเรียนภาษาจีนที่มหาวิทยาลัย ในวิชาการออกเสียงจีน ฉันจำได้ว่าทุกครั้งที่เรียนอาจารย์จะทดสอบฝึกออกเสียงเรียงทีละคน เพื่อนส่วนใหญ่รอบเดียวก็ผ่านแล้ว แต่ของฉันหลายรอบกว่าจะผ่าน มันยากมาก จนฉันรู้สึกท้อแท้กลับไปร้องไห้ที่หอพักทุกวัน แต่ฉันก็ยืนหยัดพยายามออกเสียงพูดทุกๆวัน อยู่คนเดียว จนเพื่อนร่วมห้องถามว่า “เธอพูดอะไรอยู่ทุกวันน่ะ” และเคยมีอยู่เทอมหนึ่งเมื่อถึงเวลาสอบภาษาจีนพื้นฐาน อาจารย์จะเรียกไปนั่งสอบแล้วให้ตอบคำถามที่อาจารย์ถาม ตอนนั้นฉันงงมาก ฟังไม่รู้เรื่องว่าอาจารย์ถามว่าอะไร ฉันตอบอาจารย์ไปเพียงคำเดียวว่า 我听不懂 , 我很笨(ฉันฟังไม่เข้าใจ ฉันโง่มาก ) อาจารย์ก็เลยหยุดมองหน้าฉันแล้วพูดช้าๆ ชัดๆ ว่า .”ถ้าเธอโง่จริง ” เธอจะสอบติดที่นี่ได้อย่างไร ฉันนั่งฟังแล้วรู้สึกซึ้งใจ แม้แต่อาจารย์ยังเชื่อมั่นในตัวฉันแล้วทำไมฉันถึงไม่เชื่อมั่นในตัวเอง ฉันคิดอยู่เสมอว่าพื้นฐานภาษาจีนของฉันยังไม่ค่อยดีนักเพราะฉะนั้นฉันจะต้

ผลลัพธ์ (จีน) 2:

在我早期的生活
童年。我在呵叻，泰国出生于2533年6月12日。这三人是兄弟 我是老大 当我还是个孩子，我记得我总是去了外地定期。因为我们的父母都是种地的农民亲戚的区域。家庭的状态，所以它 之间后，父母挣我补充道。我记得我喜欢的小木头房子，我们住在一起。由于父母都在努力，并用尽了。最后，我们会一起吃饭和睡觉的同时。这就是像我的孩子从来不缺温暖，渴望爱情。我希望我的父母登记为其他孩子。尽管我们都相当差。我参加幼儿园在学校离家近，
在早期的生活
我是就读于小学，家Nonsombun。这是一个免费的公立学校教师 这里是统一的 书中所有的东西免费，包括自行车具有大专贷款。除了购买书籍购买。如果在那里我得到了免费午餐的项目。我没有包装大米吃在学校。但是，如果它不花费我吃午饭的包吃。我每天步行上学，因为学校离家很近，只有两公里。在这个年龄组中最重要的是，我很自豪能成为一名家长第一次给我。毕业那天，我很荣幸的最高分，在泰国，英语和社会研究课程。从台上下来后，我所看到的是一个微笑，脸表达父的喜悦，这是我的愿望比任何奖项的一天，我坚持我的头，感到自豪，直到到一天的
寿命次级
我。参加中学离家很近。我在这里学习的时候感到温暖。可能是因为学校的老师和学生质朴的生活深刻。我认为，教师是家长在学校。朋友都有类似的想法和生活方式。我没有去适应什么。周末，我被聘为下地干活。我想，我现在住。在学校里，我经常参加有关创作的诗歌事件。屠夫往往是作文 每当我赢了，我总是告诉自己，奖品是不是所有的好，但我保证它说话的需要和我自己的喜好。在中世纪，它是中国的开始。当我开始享受中国武侠剧。解说员在泰国，但与中国有字幕。每一天，我每天看着它。觉得文字是相当多的，我想写它。但我不知道任何关于中国的做一些事情。后来，我看到了中国的牙膏盒旁购买了使用。我把它折叠的每一天写字母。要么不知道这意味着什么。有一天，我写信给朋友。说我想学中国。一个朋友对我说，“将教你如何。不教我们的家园 我会去的地方 它并不真正的 “我们是一个乡村男孩一无所知外语了。文凭当然，我很感谢我的朋友，我翻出了她的话。生活没有办法是企业的生命，并挣扎着寻找跨越的方式。我要感谢你，谁跟我说，“如果你喜欢学习外语，她是唯一的选择之一是去的城市。但是，如果她愿意在这里学习，她有选择，只有教育问自己，看她是否需要我，“这是一个转折点，我决定
一辈子，高中
努力之后。最后我在外面的工作经历：。学校坐落在城市。我决定选择中国作为毫不犹豫的主要分支。住在这里，是我的时间的适应。在这里，没有什么类似传统的学校我从哪里来。无论是朋友 生活习惯和生活方式 一切的眼睛。我租的公寓在学校，电台，一个是我把它开到钱购买解除寂寞的面前。一个付费电话，在宿舍门前带回去在我家。我有房子做我喜欢和关注。我做的是 态度的方式我的父母给我一个机会。我总是随身带着大米和水的包所有的时间在学校吃。因为我想省钱，父母提供的。我从来没有学过，就像另一位朋友，我不是不顾中国的非常好。但我想上网和实践它自己。我从来没有觉得我有机会，以提高他们在课堂以外的知识，以及他的朋友们。但我很高兴我有自己的生活值得父母有最好
的大学生活
是我发现了一些新的生活。是我选择了中国再次生活。并会见朋友喜欢中国的一致好评。我开始学习中国的大学。在中国学者的发音 我记得每学期测试的发音排序的人。四周，它通过最朋友。但我会把它周围这么多，我感到气馁回到宿舍哭的每一天。但我单独想天天说出话来，直到我的室友问。“她说什么都没有”，并有长期的，一是由当时的中国基地。老师打电话来参加考试，然后回答我提出的问题。我感到很困惑 我知道我说什么。我回答了一个字，我说我听不懂，我很笨（我不明白我很愚蠢的）我停下来看着我，然后慢慢地说清楚。“如果她是愚蠢的，”她会伸出。这里？我坐下来，倾听和感受深深打动了。连老师相信我，我为什么不相信自己。我一直以为我的中国人是不好的，所以我才会有。

ผลลัพธ์ (จีน) 3:

早期的生活！我的童年是在2533年6月12日呵叻泰国所有的兄弟三人，我是老大当我还年轻，我记得我经常去农场。家庭状况不好。在这里。我的父母在上升。我记得我喜欢我们的小木屋。因为父母努力工作了。那孩子不缺少热情，渴望爱情。爸爸妈妈希望我参加其他的孩子。即使我们很贫穷但我幼儿园学校附近。幼儿期。我参加学校禁止非完全小学这是免费的公立学校学习，这里一切都จักยาน书免费校服包括借。除了买买笔记本。我不在学校吃午餐。但如果哪一年没有奖学金，我午餐吃。我每天步行去学校，因为学校离我家很近两公里。毕业那天，我收到的最高分，泰国社会教育英语课程。我记得所有的事件持续到现在，感到骄傲！初中的生活！我就读的中学附近我觉得在这里学习。可能是因为乡村学校的老师和学生的关系生活。我相信，老师家长学校地址我几乎不需要调整。周末我去干活。我喜欢我的生活。我经常参加学校活动，诗学文章对砧板经常在中学时代是中国的开始。当我开始喜欢看中国戏剧导演但在批评中国语字幕。我坐着看了觉得每天每天字母语言很漂亮。但我不知道中文。后来我看到中国在购买使用牙膏盒我把它折叠，每天写字母。我不知道这意味着什么我想学习中文的朋友，说这对我说：”没有教学怎么行，去哪里没有。“我们是乡下不懂外语。数学，我感谢这位朋友让我努力从她的话。生活没有办法是努力找方法。同时要感谢教授说。但如果你愿意，你可以在这里学习数学就是问自己看到她想要什么。这是我的转折点的重大决策。过去的高中生活。我在尽最大努力把面包瓦塔纳路学校考试。学校是位于市中心我决定学习中文是毫不犹豫地主要分支。这里的生活是我的重大调整。无论是性格和生活方式都不同。我租的宿舍在学校的前面有一台收音机，我继续买听寂寞的朋友。我从家里来做我的爱和关心。我能做的努力学习，你的父母给了我我经常携带包大米和水在学校吃。因为我想节约钱的父母。我试图背诵和练习它自己。我不想伤害我没有机会学习的知识，像其他的朋友。
大学生活！我发现生活是不同的东西。生活是我选择中国。和朋友喜欢汉语。当开始学习汉语，在中国大学学术投票大多数的朋友一次通过。但我很难将通过多轮，直到我觉得沮丧的回到宿舍每天哭。但我坚持每天试着语音室友问曾经有一个学期在汉语基础考试老师叫去考试，回答老师问我很迷茫，不知道说什么ว่าอาจารย์听我回答说，我听教授一句不懂，我很笨，我听不懂老师，所以我很笨）停下来看着我，慢慢地说清楚。“如果你真傻，”她在这里？我听了好感动！即使你相信我，我为什么不相信自己