บรรดาความแตกต่างที่มองเห็นเป็นอยู่ในอาเซียนเหล่านี้เอง กล่าวกันว่าเป็นปัจจัยท้าทายความเป็น ประชาคมอาเซียนอยู่มากทีเดียวว่าจะทำให้การรวมตัวเป็นไปได้อย่างร้อยรัดความแนบแน่นให้ยืนยาวต่อไปแค่ไหน หรือจะดำรงสถานะเช่นที่เคยเป็นอาเซียนมา และวางสถานะของการรวมกลุ่มบูรณาการต่อกันนี้ เช่นดังคำปลอบขวัญในอาเซียน ที่ยอมรับความแตกต่างอย่างหลากหลาย ที่มีต่อกันนี้ว่าถึงอย่างไรอาเซียนก็จะมีการอยู่อย่าง “มีเอกภาพในความแตกต่าง”
ข้อท้าทายดังกล่าวนี้เองที่ทำให้รัฐสมาชิกของอาเซียน จะต้องไตร่ตรองและระมัดระวังความขุ่นเคืองอันจะเกิดจากความแตกต่างที่รัฐต่างๆมี และจุดนี้เองที่เราจะเห็นว่าในการเตรียมพร้อมสู่การเป็นประชาคมอาเซียนนั้น แต่ละประเทศต้องคำนึงถึงกลไกของโครงการต่างๆที่จะช่วยยึดโยงร้อยรัดความเป็นประชาคมอาเซียนร่วมกัน แนวคิดดังกล่าวนี้เองที่จะเห็นข้อกำหนดในRoad Map ของอาเซียน หรือแม้ใน Blue Print ของแต่ละประเทศในการกำหนด Strategic Implementation นั้นๆมีเรื่องของ Connectivity รวมอยู่ด้วยอย่างเป็นสำคัญ
เรื่องของความเชื่อมโยงหรือConnectivityจึงจะกลายเป็นยุทธศาสตร์ที่ได้รับความสำคัญอยู่มาก ในบูรราการความเป็นประชาคมอาเซียน เรื่องดังกล่าวนี้ยังไม่เคยกล่าวไว้โดยเฉพาะ ชี้ให้เห็นความเชื่อมโยงในลักษณะต่างๆกันที่จะนำมาเยียวยาความแตกต่างบรรดามีในรัฐอาเซียน จากนี้เราจะให้ความสนใจกับการเป็นประชาคมอาเซียนในแต่ละเสาหลักว่าจะมีลักษณะอย่างไรต่อไป