ตั๊กแตนเจ้าสำราญตัวหนึ่งมีนิสัยเกีย

ตั๊กแตนเจ้าสำราญตัวหนึ่งมีนิสัยเกียจคร้านชอบความสะดวกสบาย ตลอดช่วงฤดูร้อนที่สัตว์อื่นๆ พากันหาอาหารไปเก็บสะสมไว้ในรัง มันร้องรำทำเพลง สนุกสนานไปวันๆ ครั้นถึงฤดูหนาวหิมะตกหนัก ตั๊กแตนไม่สามารถหาอาหารกินได้ จนต้องซมซานมาเคาะประตูรังของมดซึ่งเคยรู้จักกัน
"ได้โปรดเถิดเพื่อน ขออาหารให้ฉันประทังชีวิตสักหน่อย เมื่อพ้นฤดูหนาวอันแสนทารุณนี้แล้ว ฉันสัญญาว่าจะหามาใช้คืนให้เป็นเท่าตัว" ตั๊กแตนพยายามวิงวอน
" ก็เมื่อตอนฤดูร้อนที่ใครๆเขาพากันทำมาหากินตัวเป็นเกลียว เจ้ามัวทำอะไรอยู่" มดย้อนถาม
"ฉันไม่ได้อยู่เปล่าๆ นะ แต่ได้ร้องรำทำเพลงตลอดเวลา เมื่อตอนที่เธอและเพื่อนๆ ขนอาหารผ่านมาก็ได้ยินมิใช่หรือ"
"ในเมื่อเจ้ามัวแต่ร้องเพลงตลอดฤดูร้อน เมื่อถึงฤดูหนาวก็จงเต้นรำให้สนุกเถิด" กล่าวจบมดก็ปิดประตูทันที
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “จงเตรียมพร้อมและตั้งมั่นอยู่ ในความไม่ประมาท สำหรับเหตุการณ์ในอนาคต”