Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.Study.
การแปล กรุณารอสักครู่..
