ท่ามกลางท้องฟ้าสีเทา ถนนสีขาว ชายหน

ท่ามกลางท้องฟ้าสีเทา ถนนสีขาว ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง สีผิวขาวกลืนไปกับหิมะแรกของปีที่กำลังตกลงมาด้วยความโศรกเศร้า ชายหนุ่มนั่งนิ่งอยู่หน้าหลุมศพพร้อมกับแหวนแต่งงานที่เขาไม่มีโอกาสได้พูดขอเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว เรื่องน่าสลดเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน โดมินิกเข้าร่วมองค์การด้วยอายุเพียง22ปี ด้วยอายุของเขาทำให้เป็นที่จับตามองของผู้ร่วมงานและผู้บังคับบัญชา และยิ่งกว่านั้นเขาเข้าร่วมองค์การด้วยตำแหน่งหัวหน้าหน่วยพิเศษ โดยอาศัยความสามารถในการทดสอบด้วยคะแนนสูงสุดในประวิติศาสตร์ขององค์การ หลังจากเขาได้รับต่ำแหน่งได้ 1 อาทิตย์ เขาได้รับหนังสือเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงต้อนรับและแสดงความยินดีขององค์การ งานเลี้ยงนั้นถือเป็นการแนะนำตัวเองและแสดงความสามารถให้แก่ผู้ที่อยู่ต่ำแหน่งเหนือกว่าให้เป็นที่ยอมรับ และคืนนั้นเองทางองค์การได้จัดงานเลี้ยงต้อนรับเขาโดยจัดการประลองการฟันดาบขึ้น การฟันดาบเปรียบเสมือนความยุติธรรมขององค์กรซึ่งถือปฎิบัติกันมาเป็นเวลามากกว่า 100 ปี และคู่ต่อสู้ของโดมินิกนั้นถูกขนานนามว่าเป็นนางฟ้าขององค์การ เพราะเธอไม่เคยพ่ายแพ้แม้แต่ครั้งเดียว การแข่งขันได้เริ่มขึ้น เมื่อหัวหน่าอาวุโสสูงสุดได้กล่าวเปิดงาน ผู้เข้าประลองทั้งสองได้ยืนประจำตำแหน่งของตนเรียบร้อยแล้ว โดมินิกนึกในใจผู้หญิงคนนั้นเป็นใครทำไมทุกคนถึงต้องให้ความสำคัญกับเธอนัก หลังที่พวกเข้าปะทะกันโดมิกรู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ประมาทไม่ได้เสียแล้ว ผลการต่อสู้ของพวกเขาเป็นที่ตื่นตาตื่นใจแก่แขกผู้ร่วมงานเป็นอย่างมาก ผลออกมาคือเสมอกันทั้งสองฝ่าย หลังจากการประลองสิ้นสุดลง เขาถูกแนะนำตัวอย่างเป็นทางการต่อหน้าทุกคนในองค์การ หลังจากนั้นสายตาเขาเพ่งเล็งไปที่ผู้ต่อสู้ในเกมส์ของเขาที่เดินตรงเข้ามาหา เธอมีใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตากลมโตสวย ผิวขาวเนียน รูปร่างนั้นทำให้เขามองจนไม่กระพริบตา เขาคิดในใจเธอช่างเหมาะกับฉายานั้นจิงๆๆ เขาทักทายเธอด้วยกับการจูบที่มือตามมารยาทของสุภาพบุรุษและ แนะนำตัวเองแก่เธอ "สวัสดีครับ ผมโดมินิก ยินดีที่ได้รู้จักคนสวยเช่นคุณ....." เธอยิ้ม "สวัสดีคะ ฉัน เอลลี่ ยินดีที่ได้รู้จัก คะ" แล้วเธอก็เดินจากไป โดมินิกไม่สามารถล่ะสายตาจากเธอไปได้เลย จนกว่าเธอจะเดินหายไปในกลุ่มเพื่อนของเธอ สามวันหลังจากงานเลี้ยงต้อนรับ โดมินิกได้สืบหาเอลลี่โดยค้นหาประวัติจากศูนย์บัญชาการณ์ และเพื่อนร่วมงานของเขาบอกว่าการค้นหาคนๆ นึงนั้นจะต้องมีข้อมูลมากกว่าชื่อ และสิ่งที่เขานึกขึ้นได้นั้นมีเพียงรูปร่างหน้าตาของเธอและเธอเป็นนางฟ้าขององค์การเท่านั้น หลังจากที่เขาบอกข้อมูลเหล่านั้นไป เพื่อนร่วมงานเขาก็หัวเราะลั่น แล้วเขาก็พูดว่า "นายลองไปถามผู้บังคับบัญชาดู ว่า นางฟ้า ของเราเป็นใครกัน" โดมินิก ยิ้มและกล่าวคำขอบคุณหลังจากนั้นเขาจึงมุ่งหน้าไปยังห้องผู้บังคับบัญชาทันที แต่สิ่งที่รอเขาอยู่ในห้องนั้นกลับว่างเปล่า มีเพียงกรอบรูปดิจิตอลขนาดใหญ่ที่สไลรูปไปเรื่อยๆ ในบรรดารูปเหล่านั้นเขาเห็นรูปของหญิงสาวที่เขาต้องการพบและผู้บังคับบัญชาถ่ายคู่กันอย่างใกล้ชิด ดูสนิทสนมกันมากถึงมากที่สุด แล้วเขาก็อมยิ้มอีกครั้ง และพูดกับตัวเองว่า "แล้วเราจะได้พบกันอีกครั้ง...เจ้าหญิงของผม" ทันใดนั้นเขาได้รับข้อความที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง ส่งมาทางโฮโลแกรมที่ทุกคนจะต้องมีติดตัว นั้นคือเทคโนโลยีระดับสูงที่ถูกพัฒนาให้กลายเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการส่งข้อความ ทีวีขนาดย่อม การโฆษณาขายสินค้า และ so on. ตัว Hologram ชนิดนี้จะทำออกมาจากโรงงานมีลักษณะคล้ายสมองยนต์ขนาดเล็ก นำไปติดตั้งที่วัสดุที่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นแหวน กำไลข้อมือ หรือนาฬิกา และข้อความที่เขาได้รับ คือ สวัสดี โดมินิก คุณกำลังตามหาฉันหรอ คะ >< .......เอลลี " เมื่อเขาอ่านข้อความนั้น เขาตกใจ และดีใจมาก เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะปรากฏตัวในรูปแบบข้อความแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่นั้นมาโฮโลแกรมเปรียบเสมือนอุปกรณ์สื่อความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน เมื่อเวลาผ่านไปความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก็พัฒนาไปเช่นกัน โดมินิกตัดสินใจขอเอลลีแต่งงาน เขาจึงวางแผนเซอร์ไพร์แฟนสาว โดยนัดทานอาหารเย็น โดยกำหนดรูปแบบของห้องอาหาร เมนูอาหาร ผ่านเครื่องโฮโลแกรม ณ โรงแรม...คิดชื่อโรงแรมเองนะ.... ระหว่างที่พวกเขาทานอาหารเย็น โดมินิกได้รับคำสั่งด่วน ให้กลับกองบัญชาการทันที เขาขอโทษและกล่าวลาเอลลีด้วยใบหน้าเศร้าๆ และออกจากโรงแรมทันที เอลลีได้เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อยอย่างเข้าใจ เมื่อโดมินิกถึงกองบัญชาการ เขาก็พบว่ามี บุคคลไม่ทราบลักษณะพยายามแฮ็คขอมูลของคอมพิวเตอร์หลัก และปล่อยไวรัสเข้ามาทำลายไฟล์วอล ไวรัสตัวนี้เป็นไวรัสสายพันธ์ใหม่ที่ไม่มีโปรแกรมใดๆ สามารถป้องกันได้ มันทำลายคอมพิวเตอร์หลักอย่างรวดเร็ว เมื่อคอมพิวเตอร์หลักถูกทำลายลง เหตุการณ์ที่ไม่อาจคาดเดาได้ก็เกิดขึ้น ประชาชนเกิดความสับสนวุ่นวาย เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาทำไมเขาจึงใช้โฮโลแกรมไม่ได้ เมืองที่สวยงามทำไมมืดมิดเช่นนี้ หรือพระเจ้าต้องการลงโทษพวกเขากันแน่ ด้านกองบัญชาการเกิดความไม่ต่างกับชาวเมือง โดมินิกเป็นคนเดียวที่สามารถตั้งสติได้ เขาจึงออกคำสั่งให้หน่วยปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ พยายามกู้ระบบให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม และให้หน่วยทั่วไปออกไปควบคุมช่วยเหลือประชาชนไม่ให้เกิดความวุ่นวายตามจุดต่างๆ เขาคิดถึงเอลลีขึ้นมาทันที เขาเป็นห่วงเธอมากแต่เขาไม่สามารถติดต่อกับเธอ สถานการณ์ตอนนี้ทุกคนต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากที่สุด และที่สำคัญเขาต้องตามหาตัวคนร้ายให้ได้ เหตุการณ์อันเลวร้ายกินเวลามานานถึงเจ็ดวัน ประชาชนเจ็บป่วย และล้มตายกันเป็นจำนวนมาก เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถดูแลตัวเองได้ เพราะพวกเขาพึ่งพาเทคโนโลยีในการดำรงชีวิตมากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นการเดินทาง การทำอาหาร หรือแม้แต่กิจวัตรประจำวัน โดมินิกเรียกเหตูการณ์ครั้งนี้ว่า Judgement Day ช่วงเย็นของวันที่เจ็ดหน่วยปฏิบัติการคอมพิวเตอร์กู้ข้อมูลส่วนหนึ่งกลับมาได้ เมืองกลับมาสว่างไสวอีกครั้ง ผู้คนเริ่มมีความหวัง คนแก่และเด็กพากันสวดขอพรกับพระเจ้าให้คุ้มครองทุกๆคน ขอให้ผ่านวิกฤตครั้งนี้ให้ได้ พระเจ้าทรงเข้าข้างโดมินิก เขาสามารถแฮ็คระบบผู้ก่อการร้ายได้ และสืบได้ว่ามีผู้ต้องสงสัยอยู่ สามคน