วันที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน คือวันท

วันที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน คือวันที่ฉันได้คุยกับคนๆหนึ่งที่ ทำให้ชีวิตของฉันมีสีสันมากขึ้น
เนื่องจาก เมื่อฉันอยู่มัธยมตอนต้นฉันอยู่ห้องเรียนที่ค่อนข้างจะเกเร เมื่อก่อนฉันเป็นคนเงียบไม่สุงสิงกับใคร แต่ใครจะไปเข้าใจฉันล่ะ ที่ฉันไม่เข้าไปพูดคุย หรือสุงสิงกับใคร มันเป็นเพราะฉันกลัวพวกเขาต่างหาก แต่พวกเขากลับคิดว่าฉันหยิ่ง ฉันจึงไม่ค่อยมีเพื่อนมากเท่าไหร่นัก
วันนั้นฉันเริ่มตีตัวออกห่างจากเพื่อนในห้อง ขณะฉันกำลังจะไปกินอาหารกลางวันคนเดียว แต่ตอนเดินออกมาจากห้องก็เจอคนๆหนึ่ง เธอชื่อเกรช เธอคือเพื่อนของเพื่อนของฉัน เราเคยทักทายกันนิดหน่อยแล้ว ฉันจึงเข้าไปทักทายเธอและชวนเธอไปกินอาหารกลางวันด้วยกัน หลังจากนั้นเราก็ไปกินอาหารกลางวันด้วยกันแทบทุกวัน ตอนเช้าเธอมาถึงโรงเรียนเช้ามาก เธอก็จะนั่งรอฉันที่ศาลาข้างโดม ซึ่งกว่าฉันจะมาถึงโรงเรียนก็เกือบจะสายอยู่แล้วแทบทุกวัน เราสนิทกันมากจนคนทั่วไป หรือแม้กระทั่งคนในครอบครัวของเราเองก็คิดว่าเราเป็นคนรักกัน เราชอบออกไปเที่ยวด้วยกัน เราชอบไปเดินเล่นด้วยกัน
จนวันหนึ่ง ตอนนั้นเราทั้งคู่อยู่มัธยมศึกษาปีที่ 3 เกรชอยากเข้า วิทยาลัยเทคนิค ใน สาขา บัญชี ฉันก็สมัครด้วยก็บอกตามตรงเลยนะไม่ชอบหรอก แต่อยากตามเพื่อนไป และเนื่องจากฉันไม่ชอบ และมันก็ไม่ใช่ตัวฉัน เลยทำให้ฉันตัดสินใจไม่ไปสอบที่ วิทยาลัยเทคนิค ฉันเลือกที่จะเรียนต่อสายสามัญ ส่วนเกรชเลือกที่จะเรียนต่อในสายอาชีพ พอเวลาไม่ตรงกัน ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนแปลงเราเริ่มห่างออกจากกัน จนแทบไม่ได้คุยกันเลย แต่จู่ๆขณะที่ฉันอยูมัธยมศึกษาปีที่ 5 เกรชก็กลับมาเรียนสายสามัญสาเหตุเพราะอะไรหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ถึงแม้เราจะอยู่ใกล้กันมากขึ้น แต่เราก็ยังไม่สนิทกันเหมือนเดิมอยู่ดี ถึงแม้ ตอนนี้เราจะไม่ค่อยสนิทกันแล้ว แต่ช่วงเวลาในตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับฉันจริงๆ

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

The best day of my life is when I talked to one person who makes my life more colorful. Because when I'm in high school and beginning my classroom would rather misbehave. As before, I am a quiet person who was not acquainted with, but who is going to understand how how I never talk or who have dealings with it is because I am afraid of them separately, but they think I'm arrogant, so I didn't have many friends. วันนั้นฉันเริ่มตีตัวออกห่างจากเพื่อนในห้อง ขณะฉันกำลังจะไปกินอาหารกลางวันคนเดียว แต่ตอนเดินออกมาจากห้องก็เจอคนๆหนึ่ง เธอชื่อเกรช เธอคือเพื่อนของเพื่อนของฉัน เราเคยทักทายกันนิดหน่อยแล้ว ฉันจึงเข้าไปทักทายเธอและชวนเธอไปกินอาหารกลางวันด้วยกัน หลังจากนั้นเราก็ไปกินอาหารกลางวันด้วยกันแทบทุกวัน ตอนเช้าเธอมาถึงโรงเรียนเช้ามาก เธอก็จะนั่งรอฉันที่ศาลาข้างโดม ซึ่งกว่าฉันจะมาถึงโรงเรียนก็เกือบจะสายอยู่แล้วแทบทุกวัน เราสนิทกันมากจนคนทั่วไป หรือแม้กระทั่งคนในครอบครัวของเราเองก็คิดว่าเราเป็นคนรักกัน เราชอบออกไปเที่ยวด้วยกัน เราชอบไปเดินเล่นด้วยกัน จนวันหนึ่ง ตอนนั้นเราทั้งคู่อยู่มัธยมศึกษาปีที่ 3 เกรชอยากเข้า วิทยาลัยเทคนิค ใน สาขา บัญชี ฉันก็สมัครด้วยก็บอกตามตรงเลยนะไม่ชอบหรอก แต่อยากตามเพื่อนไป และเนื่องจากฉันไม่ชอบ และมันก็ไม่ใช่ตัวฉัน เลยทำให้ฉันตัดสินใจไม่ไปสอบที่ วิทยาลัยเทคนิค ฉันเลือกที่จะเรียนต่อสายสามัญ ส่วนเกรชเลือกที่จะเรียนต่อในสายอาชีพ พอเวลาไม่ตรงกัน ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนแปลงเราเริ่มห่างออกจากกัน จนแทบไม่ได้คุยกันเลย แต่จู่ๆขณะที่ฉันอยูมัธยมศึกษาปีที่ 5 เกรชก็กลับมาเรียนสายสามัญสาเหตุเพราะอะไรหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ถึงแม้เราจะอยู่ใกล้กันมากขึ้น แต่เราก็ยังไม่สนิทกันเหมือนเดิมอยู่ดี ถึงแม้ ตอนนี้เราจะไม่ค่อยสนิทกันแล้ว แต่ช่วงเวลาในตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับฉันจริงๆ