นิทานอาเซียน ประเทศอินโดนีเซีย เรื

นิทานอาเซียน ประเทศอินโดนีเซีย
เรื่องกระจงเจ้าปัญญา
บ่ายวันหนึ่งอากาศร้อนอบอ้าวกระจงเจ้าปัญญาตัวหนึ่งกำลังกินน้ำใสในทะเลสาบกลางป่าอยู่ขณะกำลัง กินน้ำเพลิน เสือโคร่งตัวหนึ่งเดินผ่านมาเมื่อเห็นกระจงเข้า เสือโคร่งก็หยุดแล้วหัวเราะด้วยสำเนียงที่สำแดงความชั่วร้ายคำรามออกมาว่า "โอ้โฮ้! เจ้ากระจงน้อยช่างเป็นอาหารโอชามื้อนี้ของข้าเสียนี่กระไรเร็วเข้า มาให้ข้ากินเสียดี ๆ ข้ายังไม่มีอะไรใส่ท้องมาเลยทั้งวัน"
"นี่ท่านไม่มีอะไรจะกินมาทั้งวันทีเดียวรึ" กระจงถามแกล้งทำเป็นเสียใจด้วยกับเสือโคร่ง แต่แท้ที่จริงตัวมันเองกำลังสั่นพั่บ ๆ ด้วยความเสียวสยองเมื่อแลเห็นขากรรไกรอันกว้างใหญ่ และฟันอันแหลมเปี๊ยบขาวราวกับงาช้างของเจ้าเสือตัวร้าย
แต่อย่างไรก็ตาม ก็ต้องพยายามให้ดีที่สุดที่จะไม่แสดงให้เสือรู้ว่าตนกลัว ยังคงพูดต่อไปว่า"โธ่เอ้ย! คุณเสือนี่น่าสงสารจริง ๆ นะ ข้าพเจ้าอยากให้ท่านได้ลิ้มรสอาหารดีๆ แต่ข้าพเจ้าไม่คิดว่าสัตว์กระจ้อยร่อยอย่างข้าพเจ้านี้จะเป็นอาหารที่ท่านจะกินได้อิ่มให้สมกับที่ทนหิวมาได้หรอก"
"แต่ข้ากำลังหิวนะโว้ย" เสือคำรามตวาดลั่น อย่างอดทนไม่ไหว
"นึกออกแล้ว" กระจงร้องออกมา ภายในใจก็คิดวางแผน
"ไอ้ที่จะทำให้ท่านหายหิว นั่นมันต้องเนื้อคนถึงจะสมอยาก"
"คนนะมันเป็นยังไง เจ้ากระจง"
"นี่ท่านไม่รู้เอาเทียวหรือว่า คนนั้นคืออะไร" กระจงอุทาน ทำเป็นแปลกใจ
"เออ ข้าไม่คิดว่าข้ารู้" เสือตอบ ชักจะสนใจอยากรู้ขึ้นมา
"ไหนบอกข้าหน่อยซิ เจ้ากระจงว่าคนนะคืออะไร"
"ก็ได้" กระจงว่า ดีใจที่เจ้าเสือร้ายตกหลุมพรางของตัว "คนก็คือสัตว์ชนิดหนึ่ง มีขาสองขา แต่ทว่าเป็นสัตว์ที่มีอำนาจใหญ่ยิ่งที่สุดในโลก"
"จริงรึ อำนาจมากยิ่งกว่าข้าอีกรึ" เสือถาม ชักจะขัดใจขึ้นมาแล้ว "จริงแน่ แต่ถ้าท่านไวพอ ท่านโดดเข้าตะปบมันไว้ ท่านก็กินมันได้สบาย" "เออดี แต่ถ้าข้าหาคนกินไม่ได้ล่ะ เจ้าก็ต้องเป็นอาหารของข้านา มาต่อรองกันแบบนี้ดีไหมล่ะ" "ตกลง" กระจงร้องตอบอย่างพอใจ
"แล้วข้าจะไปหาคนได้ที่ไหนล่ะ พามาให้ข้าดูเดี๋ยวนี้ซี เพราะว่าข้าหิวเต็มทนแล้วนะ ถ้าเจ้าไม่รีบไปหามาข้าจะต้องกินเจ้าเสียเดี๋ยวนี้ล่ะ" "ใจเย็น ๆ ไว้ก่อน ท่านเสือโคร่งผู้ยิ่งใหญ่" กระจงตอบ "มา ไปด้วยกันที่ริมถนนใหญ่ บางทีเราจะได้เห็นคนผ่านมาสักคนหนึ่ง"
แล้วกระจงก็พาเสือโคร่งไปริมถนนใหญ่ ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้คอยเวลาที่คนจะเดินผ่านมา ไม่ช้าก็มีเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งเดินกลับจากโรงเรียน เด็กคนนั้นมัวแต่พะวงอยู่กับการบ้านเสียจนไม่ทันสังเกตว่ามีสัตว์สองตัวกำลังแอบดูตนอยู่ "นี่นะหรือคน" เสือโคร่งถาม "โธ่เอ๋ย! แน่เสียยิ่งกว่าแน่ ข้าต้องมีอำนาจมากกว่าไอ้ตัวนี้แน่ ๆ" มันพูดอย่างเยาะ ๆ
"บ๊ะ! ก็นั่นมันคนเสียเมื่อไหร่เล่า" เจ้ากระจงตอบ "นั่นมันเป็นแต่เพียงสิ่งที่กำลังจะเติบโตเป็นคนขึ้นมาต่างหาก ยังอีกหลายปีนัก อีกตั้ง 20 ปีหรืออาจจะมากกว่านั้นอีก แต่กว่าจะถึงเวลานั้นท่านก็ตายไปไหนๆแล้ว"
ต่อมามีชายชราคนหนึ่งเดินกระย่องกระแย่งมาตามถนนแก่คร่ำเสียเคราขาวโพลนเหมือนหิมะ ถือไม้เท้าไว้ช่วยยันกายมาตลอดทาง "ไอ้นี่กระมังคือคนอย่างที่เจ้าว่า ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันผอมโทรม เพราะอยู่มานมนานหลายปีเต็มที เจ้าจะเล่นโกงข้าอีกละซิ" เสือชักโมโห "ไม่ใช่! ไม่ใช่! นี่ก็ไม่ใช่คน มันเป็นเดนคนต่างหาก เสือดีดีอย่างท่าน คงไม่อยากกินเดนของใครแน่ ๆ หรือว่าอยากลอง" "ฮ้าย! ไม่มีวันเสียละ แต่ข้าก็ไม่อยากคอยอีกต่อไปแล้วนา" "จุ๊! จุ๊! นั่นไง คนจริงๆ มาแล้ว" กระจงบอก เมื่อเห็นนายพรานอ้วนพลุ้ยคนหนึ่งแบกปืนก้าวฉับ ๆ มาตามถนน
"ดูซิรูปร่างอ้วน ๆ อย่างนั้นแหละ เนื้อมากดีพิลึกเทียว แก้มสองข้างก็แดงเรื่อแสดงว่ามีเลือดฝาดไม่ใช่น้อย ข้าพเจ้าคิดว่าถ้าท่านได้ลิ้มรสคน ๆ นั้นแล้วล่ะก็คงไม่ต้องการกินข้าพเจ้าอีกแน่เทียวหรือว่าไง" "เห็นจะเอาแน่! เจ้ากระจงเอ๋ย เอาแน่! คอยดูข้านะ" ว่าแล้วเสือโคร่งก็กระโจนเข้าใส่พรานผู้นั้น แต่นายพรานกลับไวทายาด เขาส่องไรเฟิลยิงโป้งถูกเสือโคร่งตายคาที่
ดังนั้น เจ้ากระจงดีใจนักหนาที่รอดตัวมาได้แต่ก็เหน็ดเหนื่อยจากการผจญภัยเหลือกำลังจึงกลับไปทะเลสาบเพื่อจะกินน้ำ กำลังกินเพลิน ๆ ฉับพลันก็รู้สึกว่าขาข้างหนึ่งของมันถูกงับมันกำลังจะอ้าปากร้องโอดโอย นัยน์ตาก็เหลือบเห็นไอ้ตัวที่งับขาของมันเข้า เจ้ากระจงรีบกล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้เริ่มใช้ความคิดด่วนจี๋
มันก็คือจระเข้ศัตรูใหญ่อีกตัวหนึ่งของเจ้ากระจง จระเข้ชังน้ำหน้าเจ้ากระจงนัก เพราะมันแสนกลสิ้นดี เจ้ากระจงก็แสนจะเกลียดเจ้าจระเข้ เพราะทำให้มันต้องขวัญหนีดีฝ่อทุกที ที่มันอยากกินน้ำในทะเลสาบ
คราวนี้มันยิ่งเคียดแค้นมากยิ่งกว่าทุกคราว แต่มันก็ซ่อนความรู้สึกไว้ได้ ทำเป็นส่งเสียงหัวเราะพูดออกมาอย่างเย้ย ๆ ว่า " พุทโธ่! พุทถังเอ๋ย! นายจระเข้ผู้น่าสมเพช เมื่อไหร่หนอท่านจะได้เรียนรู้ความแตกต่างระหว่างขาของกระจงกับท่อนไม้เสียทีนะ ก็ไอ้ที่ท่านคาบเอาไว้เสียจนแน่นนั่นนะมันท่อนไม้เก่า ๆ ธรรมดา ๆ แท้ ๆ ทีเดียว"
แต่จระเข้คุ้นกับเล่ห์เหลี่ยมของเจ้ากระจงเสียแล้ว จึงตอบว่า "อย่ามาหลอกต้มข้าอีกเลย ข้ารู้หรอกน่าว่าข้ากำลังคาบขาของเจ้าอยู่ ข้าไม่มีวันปล่อยหรอก จนกว่าจะกินเจ้าหมดทั้งตัวเสียก่อน"
"แต่ข้าไม่ได้หลอกท่านนะ" กระจงตอบ " ถ้าท่านคิดว่าข้ากำลังใส่กลอยู่ล่ะก็ดูซิว่า นี่มันอะไร" ว่าแล้วเจ้ากระจงก็ยกขาอีกข้างหนึ่งของมันขึ้นกวัดแกว่งอยู่ตรงหน้าจระเข้
เท่านั้นเองจระเข้หน้าโง่ก็หลงคำเจ้ากระจง รีบปล่อยขาข้างที่กำลังคาบอยู่มันไล่งับขาอีกข้างหนึ่งที่แกว่งอยู่ไปมา แต่เจ้ากระจงรอโอกาสนี้อยู่แล้ว มันโจนแผล็วออกไปทันที พอแน่ใจว่าจระเข้เอื้อมไม่ถึงแล้ว มันก็หันมาพูดกับจระเข้ว่า
"แกนะมันโง่เสียยิ่งกว่าลาอีก แม้แต่ขาของข้ากับท่อนไม้เก่า ๆ ต่างกันอย่างไรแกก็ยังไม่รู้เลย โธ่เอ้ย! แล้วกระจงก็วิ่งหนีลิ่ว ๆ ไป ปล่อยให้จระเข้มุดน้ำทะเลสาบลงไปตามเดิมแค้นเคืองเสียนี้กระไรที่มาแพ้เสียเชิงเชาว์เจ้ากระจงได้
ทันใด กระจงก็มาพบหอยทากเข้าตัวหนึ่ง มันดีใจนักที่ได้พบเพราะมันชอบคุยโม้กับหอยทาก คราวนี้ก็ตั้งใจจะมาโวด้วยอีกมันท้าวิ่งแข่งกับหอยทาก แต่ก

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

ASEAN tales Country Indonesia Rueangkrachong-intellectual property owners. In the afternoon one day hot weather one of the intelligence officers are eating aokrachong clear water in the middle of Lake Forest while eating water fun. A tiger walk through when I see tragulus pygmocus access. Tiger was stopped to laugh with the evil threat demonstrates his accent comes out as "Oh ho! A little food shop owner, tragulus pygmocus this my bad dinner here I come, eat, why waste good. I have no stomach for what. " "นี่ท่านไม่มีอะไรจะกินมาทั้งวันทีเดียวรึ" กระจงถามแกล้งทำเป็นเสียใจด้วยกับเสือโคร่ง แต่แท้ที่จริงตัวมันเองกำลังสั่นพั่บ ๆ ด้วยความเสียวสยองเมื่อแลเห็นขากรรไกรอันกว้างใหญ่ และฟันอันแหลมเปี๊ยบขาวราวกับงาช้างของเจ้าเสือตัวร้าย แต่อย่างไรก็ตาม ก็ต้องพยายามให้ดีที่สุดที่จะไม่แสดงให้เสือรู้ว่าตนกลัว ยังคงพูดต่อไปว่า"โธ่เอ้ย! คุณเสือนี่น่าสงสารจริง ๆ นะ ข้าพเจ้าอยากให้ท่านได้ลิ้มรสอาหารดีๆ แต่ข้าพเจ้าไม่คิดว่าสัตว์กระจ้อยร่อยอย่างข้าพเจ้านี้จะเป็นอาหารที่ท่านจะกินได้อิ่มให้สมกับที่ทนหิวมาได้หรอก" "แต่ข้ากำลังหิวนะโว้ย" เสือคำรามตวาดลั่น อย่างอดทนไม่ไหว "นึกออกแล้ว" กระจงร้องออกมา ภายในใจก็คิดวางแผน "ไอ้ที่จะทำให้ท่านหายหิว นั่นมันต้องเนื้อคนถึงจะสมอยาก" "คนนะมันเป็นยังไง เจ้ากระจง" "นี่ท่านไม่รู้เอาเทียวหรือว่า คนนั้นคืออะไร" กระจงอุทาน ทำเป็นแปลกใจ "เออ ข้าไม่คิดว่าข้ารู้" เสือตอบ ชักจะสนใจอยากรู้ขึ้นมา "ไหนบอกข้าหน่อยซิ เจ้ากระจงว่าคนนะคืออะไร" "ก็ได้" กระจงว่า ดีใจที่เจ้าเสือร้ายตกหลุมพรางของตัว "คนก็คือสัตว์ชนิดหนึ่ง มีขาสองขา แต่ทว่าเป็นสัตว์ที่มีอำนาจใหญ่ยิ่งที่สุดในโลก" "จริงรึ อำนาจมากยิ่งกว่าข้าอีกรึ" เสือถาม ชักจะขัดใจขึ้นมาแล้ว "จริงแน่ แต่ถ้าท่านไวพอ ท่านโดดเข้าตะปบมันไว้ ท่านก็กินมันได้สบาย" "เออดี แต่ถ้าข้าหาคนกินไม่ได้ล่ะ เจ้าก็ต้องเป็นอาหารของข้านา มาต่อรองกันแบบนี้ดีไหมล่ะ" "ตกลง" กระจงร้องตอบอย่างพอใจ "แล้วข้าจะไปหาคนได้ที่ไหนล่ะ พามาให้ข้าดูเดี๋ยวนี้ซี เพราะว่าข้าหิวเต็มทนแล้วนะ ถ้าเจ้าไม่รีบไปหามาข้าจะต้องกินเจ้าเสียเดี๋ยวนี้ล่ะ" "ใจเย็น ๆ ไว้ก่อน ท่านเสือโคร่งผู้ยิ่งใหญ่" กระจงตอบ "มา ไปด้วยกันที่ริมถนนใหญ่ บางทีเราจะได้เห็นคนผ่านมาสักคนหนึ่ง" แล้วกระจงก็พาเสือโคร่งไปริมถนนใหญ่ ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้คอยเวลาที่คนจะเดินผ่านมา ไม่ช้าก็มีเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งเดินกลับจากโรงเรียน เด็กคนนั้นมัวแต่พะวงอยู่กับการบ้านเสียจนไม่ทันสังเกตว่ามีสัตว์สองตัวกำลังแอบดูตนอยู่ "นี่นะหรือคน" เสือโคร่งถาม "โธ่เอ๋ย! แน่เสียยิ่งกว่าแน่ ข้าต้องมีอำนาจมากกว่าไอ้ตัวนี้แน่ ๆ" มันพูดอย่างเยาะ ๆ "บ๊ะ! ก็นั่นมันคนเสียเมื่อไหร่เล่า" เจ้ากระจงตอบ "นั่นมันเป็นแต่เพียงสิ่งที่กำลังจะเติบโตเป็นคนขึ้นมาต่างหาก ยังอีกหลายปีนัก อีกตั้ง 20 ปีหรืออาจจะมากกว่านั้นอีก แต่กว่าจะถึงเวลานั้นท่านก็ตายไปไหนๆแล้ว" ต่อมามีชายชราคนหนึ่งเดินกระย่องกระแย่งมาตามถนนแก่คร่ำเสียเคราขาวโพลนเหมือนหิมะ ถือไม้เท้าไว้ช่วยยันกายมาตลอดทาง "ไอ้นี่กระมังคือคนอย่างที่เจ้าว่า ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันผอมโทรม เพราะอยู่มานมนานหลายปีเต็มที เจ้าจะเล่นโกงข้าอีกละซิ" เสือชักโมโห "ไม่ใช่! ไม่ใช่! นี่ก็ไม่ใช่คน มันเป็นเดนคนต่างหาก เสือดีดีอย่างท่าน คงไม่อยากกินเดนของใครแน่ ๆ หรือว่าอยากลอง" "ฮ้าย! ไม่มีวันเสียละ แต่ข้าก็ไม่อยากคอยอีกต่อไปแล้วนา" "จุ๊! จุ๊! นั่นไง คนจริงๆ มาแล้ว" กระจงบอก เมื่อเห็นนายพรานอ้วนพลุ้ยคนหนึ่งแบกปืนก้าวฉับ ๆ มาตามถนน
"ดูซิรูปร่างอ้วน ๆ อย่างนั้นแหละ เนื้อมากดีพิลึกเทียว แก้มสองข้างก็แดงเรื่อแสดงว่ามีเลือดฝาดไม่ใช่น้อย ข้าพเจ้าคิดว่าถ้าท่านได้ลิ้มรสคน ๆ นั้นแล้วล่ะก็คงไม่ต้องการกินข้าพเจ้าอีกแน่เทียวหรือว่าไง" "เห็นจะเอาแน่! เจ้ากระจงเอ๋ย เอาแน่! คอยดูข้านะ" ว่าแล้วเสือโคร่งก็กระโจนเข้าใส่พรานผู้นั้น แต่นายพรานกลับไวทายาด เขาส่องไรเฟิลยิงโป้งถูกเสือโคร่งตายคาที่
ดังนั้น เจ้ากระจงดีใจนักหนาที่รอดตัวมาได้แต่ก็เหน็ดเหนื่อยจากการผจญภัยเหลือกำลังจึงกลับไปทะเลสาบเพื่อจะกินน้ำ กำลังกินเพลิน ๆ ฉับพลันก็รู้สึกว่าขาข้างหนึ่งของมันถูกงับมันกำลังจะอ้าปากร้องโอดโอย นัยน์ตาก็เหลือบเห็นไอ้ตัวที่งับขาของมันเข้า เจ้ากระจงรีบกล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้เริ่มใช้ความคิดด่วนจี๋
มันก็คือจระเข้ศัตรูใหญ่อีกตัวหนึ่งของเจ้ากระจง จระเข้ชังน้ำหน้าเจ้ากระจงนัก เพราะมันแสนกลสิ้นดี เจ้ากระจงก็แสนจะเกลียดเจ้าจระเข้ เพราะทำให้มันต้องขวัญหนีดีฝ่อทุกที ที่มันอยากกินน้ำในทะเลสาบ
คราวนี้มันยิ่งเคียดแค้นมากยิ่งกว่าทุกคราว แต่มันก็ซ่อนความรู้สึกไว้ได้ ทำเป็นส่งเสียงหัวเราะพูดออกมาอย่างเย้ย ๆ ว่า " พุทโธ่! พุทถังเอ๋ย! นายจระเข้ผู้น่าสมเพช เมื่อไหร่หนอท่านจะได้เรียนรู้ความแตกต่างระหว่างขาของกระจงกับท่อนไม้เสียทีนะ ก็ไอ้ที่ท่านคาบเอาไว้เสียจนแน่นนั่นนะมันท่อนไม้เก่า ๆ ธรรมดา ๆ แท้ ๆ ทีเดียว"
แต่จระเข้คุ้นกับเล่ห์เหลี่ยมของเจ้ากระจงเสียแล้ว จึงตอบว่า "อย่ามาหลอกต้มข้าอีกเลย ข้ารู้หรอกน่าว่าข้ากำลังคาบขาของเจ้าอยู่ ข้าไม่มีวันปล่อยหรอก จนกว่าจะกินเจ้าหมดทั้งตัวเสียก่อน"
"แต่ข้าไม่ได้หลอกท่านนะ" กระจงตอบ " ถ้าท่านคิดว่าข้ากำลังใส่กลอยู่ล่ะก็ดูซิว่า นี่มันอะไร" ว่าแล้วเจ้ากระจงก็ยกขาอีกข้างหนึ่งของมันขึ้นกวัดแกว่งอยู่ตรงหน้าจระเข้
เท่านั้นเองจระเข้หน้าโง่ก็หลงคำเจ้ากระจง รีบปล่อยขาข้างที่กำลังคาบอยู่มันไล่งับขาอีกข้างหนึ่งที่แกว่งอยู่ไปมา แต่เจ้ากระจงรอโอกาสนี้อยู่แล้ว มันโจนแผล็วออกไปทันที พอแน่ใจว่าจระเข้เอื้อมไม่ถึงแล้ว มันก็หันมาพูดกับจระเข้ว่า
"แกนะมันโง่เสียยิ่งกว่าลาอีก แม้แต่ขาของข้ากับท่อนไม้เก่า ๆ ต่างกันอย่างไรแกก็ยังไม่รู้เลย โธ่เอ้ย! แล้วกระจงก็วิ่งหนีลิ่ว ๆ ไป ปล่อยให้จระเข้มุดน้ำทะเลสาบลงไปตามเดิมแค้นเคืองเสียนี้กระไรที่มาแพ้เสียเชิงเชาว์เจ้ากระจงได้
ทันใด กระจงก็มาพบหอยทากเข้าตัวหนึ่ง มันดีใจนักที่ได้พบเพราะมันชอบคุยโม้กับหอยทาก คราวนี้ก็ตั้งใจจะมาโวด้วยอีกมันท้าวิ่งแข่งกับหอยทาก แต่ก

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

Tales of ASEAN, Indonesia
's resourceful mouse deer
, mouse deer, afternoon hot weather wise the clear water lake in the middle of a wild tiger enjoy a drink while walking past when he saw the mouse deer. The tiger had stopped laughing accent manifestations of evil roar out, "Crikey! I was a little coney food tasty meal of me, this feels fast. To me it was good, I have nothing to put my stomach all day, "
"Here, you have nothing to eat all day quite so" coney asked pretending to be upset by the tiger. But the fact itself was shaken by the terrifying Palma's horror when she saw the jaw vast. The sharp teeth and strikingly white as ivory Tiger villain
, however. I must try my best not to show the Tigers know their fears. Continued on to say, "Oh, gosh! Tiger, you are pathetic really, I want you to taste good food. But I do not think I would be a wee animal foods you can eat, I'm hungry to make a stand for right, "
"I am hungry, but it outcry" Tigers roar loudly berated. The patient does not
"remember" The Deer called out. I think it's a plan
, "I will let you go hungry. That it requires people to be meat for you "
, "People think it is. The coney "
"Do not you know that this way or that. Then what? "Exclaimed a surprised mouse deer
, "said Ernie. I do not think I know, "Tiger replied seizures are interested to know more
, "tell me a bit. What is it that you coney "
"may," coney glad that you fall into the trap of the evil tiger. "The beaver is a two-legged animal, but as a great power in the world"
"Really. Much more power than I do, "Tiger asked to offend whip up" real sure, but if you are sensitive enough. Jump into it mauled Eat it with "" Ah, but if I do not eat people. You must be a mine field. The bargain is too good, "" OK "coney demand satisfactorily answered
, "Then I will know where to find them. Take a look at me now Sea. For I was hungry, full of pain already. If you do not come to me, now I have to eat you up, "" Calm down before you Tiger great, "Deer said," come together along the main road. Perhaps we could see the past, not one, "
then mouse deer tiger brought to the big street. Hiding in the bushes, waiting for people to walk past. Soon there was one little boy walking home from school. That child, but capitalizing on the house until I noticed that there were two animals sneak existed. "Here or" Tiger asked, "Oh! I lose more than I I think this must have power over me, "It's deceptively
"Pah! When told that it was a waste of "The Deer replied," That's the only thing that is going to grow up as a person. Also, many years, another 20 years or maybe more than that. But by that time he was already a believer, "
Later, the old man went limp along the road to foxy beard was white as snow. Assist staff in lean body all the way. "But perhaps this is as you say. There is no doubt that it is thin shabby. For it came awfully long time ago, many years. Will you play me another rogue's "tiger fly angry," No! No! This was not It is a notable Tigers are very good Who would not want to eat the leftovers of me that wants to try "" Hai! Amemiwanesiila But I do not want to wait anymore, "a" Hush! Hush! That's how people really, "he said when the mouse deer hunters fat potbellied man carrying a gun stepped briskly along the road
, "Behold, a fat little man. Beef cutouts very good fro It shows two reddish cheeks rosy, not less. I think if you have a taste that person, then it surely would not want to eat me, or that I "" I'll take it! O ye erratic mouse deer! Look forward to it "that the tiger had pounced on the hunter then. But Huntsman to hold Taiad His thumb was shining rifle fire tiger killed outright
so. The coney glad indeed to have saved a day of adventure, but it too went to the lake to drink. Enjoy having one leg of a sudden, it felt that it was going to open his mouth shut its activists complain. The eye is just a glimpse of it a snap leg. The mouse deer, bear the pain, I started to get used to the idea pressingly
, it is another big crocodile enemy of the mouse deer. The mouse deer, crocodiles hate you. It's tricky because a good end The coney is very ugly crocodile. Because it makes me scared It's like water in the lake
this time it's even more fury than all of the time. But it concealed them. A voice spoke out laughing mockingly as "my goodness! Output bin OY! Mr. Crocodile those pathetic When um, you'll learn the difference between the legs of mouse deer forest but not defeated. What lessons did you take so tight that it's plain old wood is quite real, "
but crafty crocodile familiar with your mouse deer, then said, "You can not trick me boil again. I know it seems that I am one of you, period. Never leave me Will eat you out the first "
"But I can not fool you," coney "If you think I am mechanical wear is what it is and see if this is something" that you coney lifted leg of. It was brandished in front of alligator
, crocodile SAPs own words, it struck you coney. Leave it to the leg that was carrying out a snap leg is swinging back and forth. But this opportunity is waiting for you mouse deer. Jones แผlew it out immediately Sure enough, the Gators could not reach it. It turned to her crocodile that
"I think it's stupid to lose more than her again. Even with one of my old pieces of wood together, however, I still do not know oh gosh! Deer then ran away steeply to let the crocodile duck lake water down the existing waste heeded incensed at losing defeated Chowdhury you have coney
immediately. Deer also found snails into one. It's glad to see it like a snail boast. This time it was intended to Sarajevo with another challenge but a snail race.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

The ASEAN Indonesia
about the mouse deer wise
.One afternoon, coney hot weather wise one eating water in the lake forest is ขณะกำลัง. Want a drink enjoy tiger one came through when mouse deer."โอ้โฮ MamaYou ระจง less a meal of food crisis I lose how quickly, for me to eat it, I didn't enter the stomach come today, "
."You have nothing to eat all day."? Mouse deer ask pretending to be sorry for Bengal tiger. But as a matter of fact it is shaking fat, with เสียวสยอง when saw a huge jaw.However. Must try my best not to show nthe tigers know that their fear. Still keep saying "oh my gosh!