บล็อกของฉัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบล็อ

บล็อกของฉัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบล็อกต้องเขียนแนวประมานไหน หรือต้องเริ่มยังไง งั้นฉันเริ่มเขียนเรื่องของตัวเองละกัน ฉันอายุ 18 พึ่งเข้ามาเรียน ปีหนึ่งที่มหาลัยมอกรุงเทพ ตอนแรกกังวนมากในการเรียน กลัวไปหมดทุกอย่าง ไม่รู้จะมีเพื่อนคบหรือเปล่า แต่พอเข้ามาความกลัวก็ค่อยๆหายไป มันไม่น่ากลัวอย่างที่คิด เราสามารถปรับตัวเข้ากับเพื่อนได้ แต่ก็ยังกลัวเรื่องการเรียนอยู่ แต่ชั่งเหอะ เราต้องผ่านไปให้ได้

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

My blog I do not know whether these blocks to write or want to start a horizontal dash where a man like that, I started to write my own story each. I am 18 years of age into classes depend on a Bangkok University ... Kang XI in first class was afraid of everything. "I don't know, there is a friend or not? but added it fears gradually disappear. It's not terrible as you think. We can adapt to your friends, but it is also afraid of the subject of study, but we have to go through, hoe scale.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

My blog, I do not even know what a blog to write approximately vertical. Or how to start Then I started writing about himself than I was 18 I enrolled. One year at the University of Moscow, Bangkok. I worry a lot to learn. I lost everything I would have taken it. But then the fear dissipates. It is not scary as you think. We can adapt to your friends. But it also fears about learning but we need to be vetted scale.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

My blog, I don't even know how to write the blog about, or where to begin. งั้นฉัน started writing about myself? I was 18 just came in. A year at the University of Moscow. First gang of Bangkok in learning.Don't be friends? But when in fear is gradually disappearing, it's not scary as you think. We can adapt to your friends. But I still afraid of learning, but whatever. We must go through.