ประสบการณ์ที่ไม่เคยลืม คือตอนฉันอาย

ประสบการณ์ที่ไม่เคยลืม คือตอนฉันอายุ 8 ปี ฉันเคยแข่งขันวิ่ง 100 เมตร กับเพื่อนของฉัน
ในวันแข่งไปแข่งที่โรงเรียนวัดบางปรือ ขณะที่เริ่มวิ่งรอบแรกตอนนนั้นฉันวิ่งขึ้นนำที่ 1 แต่อยู่ดีๆ ฉันก็วิ่งสะดุดต้นหญ้า หน้าของฉันจมอยู่ที่สนาม และขาของฉันชี้ขึ้นไปบนฟ้า ตอนที่ล้มลงไปฉันไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พอรู้สึกตัวก็รู้สึกเจ็บและอายมาก และฉันก็เห็นคนอื่นๆกำลังวิ่งเข้าเส้นชัย ฉันจึงลุกขึ้นวิ่ง จนเข้าเส้นชัย จากเหตุการณ์ในวันนั้นจนถึงวันนี้ฉันยังไม่เคยลืมมันเลย

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

An experience never forgotten When I was 8 years old I used to run 100 meters race with my friends
to race on race day at school, some drowsy. He started running around first and then I ran up to the first day I ran, but tripped on the grass. I caught the front of the field. And my legs pointing up to the sky. I fell I do not know what happened. I felt I was hurt and embarrassed. And I saw other people running to the finish line. I got up and ran Finish line The events of that day to this day I have never forgotten it.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

Experience never forget is that when I was 8 years. I running race 100 meters with my friends
.In the race to race at school some measure? While starting to run first round at that time, I ran up the 1, but suddenly I ran stumbling grass, หน้าของฉัน sink at the field and my legs pointing up to the sky.But when I feel feel hurt and ashamed. And I can see people running at the finish line, so I get up run until the end of the event on that day until today I still never forget it.