บูรพาค่อยฟื้นๆ ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า

บูรพาค่อยฟื้นๆ ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ตั้งสติแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงหรู ร่างกายได้รับการทำแผลเรียบร้อย บูรพานึกทบทวน มองไปรอบกายอย่างงุนงง ก่อนจะแข็งใจประคองกายลุกขึ้นนั่ง

บูรพาเดินมาที่หน้าต่างและเลิกม่านมองออกไป สิ่งที่เห็นคืออาณาจักอันกว้างใหญ่ไพศาล โอฬารของคฤหาสน์เสี่ยเจริญ มีสมุนเดินเวรยามเพียบ บูรพาประหลาดใจว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

บูรพาเดินกุมแผลมองหาคนในบ้านออกมา จนถึงบริเวณละแวกสระว่ายน้ำ แล้วเขาก็ได้ยินเสียงตูมจากที่ในสระ เมื่อมองไปก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำ
เจิมฉัตรในชุดว่ายน้ำอันรัดรึง ทะลึ่งตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำ และโผว่ายมาหยุดพักที่ขอบสระ สักครู่ก็จึงเหลือบเห็นบูรพา เจิมฉัตรส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่ถือตัว
“ส่งเสื้อคลุมให้หน่อยสิ”
บูรพามองหาจนเห็นเสื้อคลุม จึงหยิบส่งให้เจิมฉัตรที่ขึ้นมาจากสระน้ำรับไปสวม
“เมื่อคืนได้ยินเสียงเอ็ดตะโรโวยวายกันใหญ่ คงเป็นเพราะเธอสินะ”
บูรพาไม่แน่ใจ ได้แต่สำรวจเนื้อตัวของเขาอีกครั้ง และเห็นร่องรอยการปฐมพยาบาลที่ทำไว้อย่างดี
“ที่นี่ที่ไหน”
“ถ้าบอกว่าเป็นสวรรค์ เธอจะชอบมั้ยล่ะ”
เจิมฉัตรเดินผ่านหลังบูรพา และเอ่ยถามใกล้ๆ ริมใบหู
“นางฟ้าที่นี่ใจดีนะ”
บูรพาเหลียวมามองเจิมฉัตร อึ้งไปนิดๆ ใน จริตจกร้านของเธอ เจิมฉัตรเดินไปนั่งที่เก้าอี้ จิบเครื่องดื่มสีสวยในแก้ว ปล่อยให้บูรพาเริ่มคิดเดาเอาเอง
บูรพามองไปรอบๆ “ที่นี่บ้านเสี่ยเจริญ”

เจิมฉัตรยิ้มไม่ยอมตอบ แต่บุ้ยหน้าให้เขามองไปทางหนึ่ง จนเห็นนายเสริมสมุนคนสนิทของเสี่ยเจริญเดินมาแต่ไกลลิบๆ
“ป๋าคงให้คนมาตามแล้ว รีบไปเถอะ ขืนชักช้าจะเดือดร้อนไม่รู้ด้วยนะ”
เสริมเดินมาหยุดรอ
บูรพาพยักหน้าอำลาเจิมฉัตร แล้วขยับจะปลีกตัวไป แต่เจิมฉัตรกลับเอื้อมมือมาแตะรั้งที่หลังมือของเขาเบาๆ เพียงแค่ปลายนิ้วนั้นก็หยุดผู้ชายได้ทุกคน
เจิมฉัตรกระดิกนิ้วให้บูรพาก้มลงมาหา กระซิบบอก
“พบป๋า ต้องวางตัวตามสบาย และพูดแต่คำว่า“ใช่” เท่านั้น”
“แล้วถ้า “ไม่” ล่ะ”
“ฉันยังไม่เคยเห็นใครกล้าพูดอย่างนั้น เธอจะลองดูมั้ยล่ะ”
บูรพาคิดว่าคงไม่อยากลองเท่าไหร่นัก เขาเดินไปหาเสริม ที่เดินนำไปเงียบๆ บูรพาเดินไปได้สักระยะหนึ่งก็นึกอะไรขึ้นได้จึงเอ่ยถามเสริมขึ้น
“คนตะกี้เป็นลูกสาวเสี่ยเจริญงั้นเหรอ”
เสริมชะงักกึกหันมาบอกสั้นๆ
“คุณเจิมฉัตรเป็นภรรยาของป๋า”
บูรพาอึ้งไป เหลียวหลังไปมองเจิมฉัตรอีกครั้ง เห็นเจิมฉัตรขยับมือเหมือนบ๊ายบายให้ตน

บูรพาหันกลับเดินตามเสริมไปเงียบๆ
เสี่ยเจริญ มีมังกรแดงที่แขน นอนใส่เสื้อคลุมให้คนนวดอยู่ชั้นบนเก้าอี้หรูอย่างสบายอุราอยู่ในสวนหย่อมแสนสวย จังหวะหนึ่งเสื้อคลุมเปิดออกเผยให้เห็นรอยสักมังกรแดง
ชัชชัยนั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ เหลือบเห็นบูรพาที่ลงนั่งร่วมโต๊ะ แล้วก็เบือนหน้าหนีไปอย่างเซ็งๆ
บูรพานั่งลงอย่างเจียมตัวเจียมตน ใช้สายตาลอบมองเสี่ย ไล่มาจากมือที่ถือไม้เท้าจนเห็นโฉมหน้าของเสี่ยเจริญชัดๆ ถนัดตา
“ชั้นได้ข่าวจากเคี้ยงว่า อาจจะมีเด็กของมันมาทำงานกับชั้น นึกไม่ถึงว่าจะเจอกันในสภาพนี้ ชั้นต้องขอโทษด้วยที่ต้อนรับแกไม่ดี”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ได้ยังไง ฉันกับเคี้ยงเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ในคุก”
เสี่ยเจริญพยักหน้าให้คนสนิท เสริมเข้ามาถกแขนเสื้อบูรพา บูรพาขัดขืนเล็กน้อยด้วยความตกใจ แต่เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ยอมให้เสริมเปิดแขนเสื้อโดยดี
เสี่ยเจริญมองรอยสักอย่างมีความหมาย ใช้หัวไม้เท้ากดลากไปบนผิวเนื้อราวกับจะนับเกล็ดมังกร
“ตั้งแต่เราเริ่มตั้งแก๊งมังกรแดง ด้วยกัน ฉันโชคดีกว่ามันหน่อยที่ได้ออกมาก่อน แต่ยังไงฉันก็ยังไม่ลืมบุญคุณของพี่น้อง เอาละ...” เสี่ยยิ้มใจดี “สรุปว่าคนกันเอง ถ้าอย่างนั้นอะไรที่แล้วไปแล้ว ก็ขอให้แล้วกันไป แกว่าดีมั้ย เจ้าชัช” เสี่ยมองมายังหลานโรคจิต
ชัชชัยอึดอัดใจสักพักก็เอ่ยเถียงออกมา
“แต่เมื่อวานคนของผมเจ็บไปหลายคนนะครับป๋า”
เสี่ยเจริญตบโต๊ะปัง “คนของแกเหรอ เดี๋ยวนี้แกมีคนของแกด้วยเหรอ ไอ้พวกกะเลวกะราดพวกนั้นลองไม่มีเงิน ดูซิมันจะตามแกมั้ย ทำอะไรหัดคิดหน้าคิดหลังซะบ้าง ตอนนี้เรากำลังมีปัญหาอยู่กับแก๊งของไอ้หัวจักร แค่นี้ก็ปวดหัวพออยู่แล้ว นี่แกยังจะมาหาเรื่องกัดกับพวกเดียวกันอีกเหรอไง”
ชัชชัยทั้งเจ็บทั้งอายที่ต้องมาถูกด่าต่อหน้าบูรพา ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ อย่างจำใจ
เสี่ยเจริญหงุดหงิด เอ่ยปากฟันธง
“ฉันอยากให้แกสองคนจับมือเลิกแล้วต่อกัน ขอแค่นี้แหละ จะทำให้ได้มั้ย”
ชัชชัยมองหน้ากันกับบูรพา จำใจรับปาก
“ก็ต้องได้สิครับ ป๋าขอทั้งที”

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

บูรพาค่อยฟื้นๆ ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ตั้งสติแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงหรู ร่างกายได้รับการทำแผลเรียบร้อย บูรพานึกทบทวน มองไปรอบกายอย่างงุนงง ก่อนจะแข็งใจประคองกายลุกขึ้นนั่ง บูรพาเดินมาที่หน้าต่างและเลิกม่านมองออกไป สิ่งที่เห็นคืออาณาจักอันกว้างใหญ่ไพศาล โอฬารของคฤหาสน์เสี่ยเจริญ มีสมุนเดินเวรยามเพียบ บูรพาประหลาดใจว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร บูรพาเดินกุมแผลมองหาคนในบ้านออกมา จนถึงบริเวณละแวกสระว่ายน้ำ แล้วเขาก็ได้ยินเสียงตูมจากที่ในสระ เมื่อมองไปก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำ Chat in swimsuit-an anointed fasten tightly Assuming a. coming over the surface of the water and swim DART breaks pool. For a moment, it's simply a glimpse to see the Orient. Anointing him, not just send a simple smile. "Send the robe." The Orient look until I see, it's a handful to deliver my robes chat that came up from the pool to wear. "Last night a huge outcry heard ettaro is her sina." The Orient is not certain, but the meat of his surveys and see the traces of the first well. "Here?" "If you say anything you like right now, she is in heaven." Just walk through the back of the Orient and deliver right to ask nearby along the ear. “นางฟ้าที่นี่ใจดีนะ” บูรพาเหลียวมามองเจิมฉัตร อึ้งไปนิดๆ ใน จริตจกร้านของเธอ เจิมฉัตรเดินไปนั่งที่เก้าอี้ จิบเครื่องดื่มสีสวยในแก้ว ปล่อยให้บูรพาเริ่มคิดเดาเอาเอง บูรพามองไปรอบๆ “ที่นี่บ้านเสี่ยเจริญ” เจิมฉัตรยิ้มไม่ยอมตอบ แต่บุ้ยหน้าให้เขามองไปทางหนึ่ง จนเห็นนายเสริมสมุนคนสนิทของเสี่ยเจริญเดินมาแต่ไกลลิบๆ “ป๋าคงให้คนมาตามแล้ว รีบไปเถอะ ขืนชักช้าจะเดือดร้อนไม่รู้ด้วยนะ” เสริมเดินมาหยุดรอ บูรพาพยักหน้าอำลาเจิมฉัตร แล้วขยับจะปลีกตัวไป แต่เจิมฉัตรกลับเอื้อมมือมาแตะรั้งที่หลังมือของเขาเบาๆ เพียงแค่ปลายนิ้วนั้นก็หยุดผู้ชายได้ทุกคน เจิมฉัตรกระดิกนิ้วให้บูรพาก้มลงมาหา กระซิบบอก “พบป๋า ต้องวางตัวตามสบาย และพูดแต่คำว่า“ใช่” เท่านั้น” “แล้วถ้า “ไม่” ล่ะ” “ฉันยังไม่เคยเห็นใครกล้าพูดอย่างนั้น เธอจะลองดูมั้ยล่ะ” บูรพาคิดว่าคงไม่อยากลองเท่าไหร่นัก เขาเดินไปหาเสริม ที่เดินนำไปเงียบๆ บูรพาเดินไปได้สักระยะหนึ่งก็นึกอะไรขึ้นได้จึงเอ่ยถามเสริมขึ้น “คนตะกี้เป็นลูกสาวเสี่ยเจริญงั้นเหรอ” เสริมชะงักกึกหันมาบอกสั้นๆ “คุณเจิมฉัตรเป็นภรรยาของป๋า” บูรพาอึ้งไป เหลียวหลังไปมองเจิมฉัตรอีกครั้ง เห็นเจิมฉัตรขยับมือเหมือนบ๊ายบายให้ตน บูรพาหันกลับเดินตามเสริมไปเงียบๆ เสี่ยเจริญ มีมังกรแดงที่แขน นอนใส่เสื้อคลุมให้คนนวดอยู่ชั้นบนเก้าอี้หรูอย่างสบายอุราอยู่ในสวนหย่อมแสนสวย จังหวะหนึ่งเสื้อคลุมเปิดออกเผยให้เห็นรอยสักมังกรแดง ชัชชัยนั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ เหลือบเห็นบูรพาที่ลงนั่งร่วมโต๊ะ แล้วก็เบือนหน้าหนีไปอย่างเซ็งๆ บูรพานั่งลงอย่างเจียมตัวเจียมตน ใช้สายตาลอบมองเสี่ย ไล่มาจากมือที่ถือไม้เท้าจนเห็นโฉมหน้าของเสี่ยเจริญชัดๆ ถนัดตา “ชั้นได้ข่าวจากเคี้ยงว่า อาจจะมีเด็กของมันมาทำงานกับชั้น นึกไม่ถึงว่าจะเจอกันในสภาพนี้ ชั้นต้องขอโทษด้วยที่ต้อนรับแกไม่ดี” “ไม่เป็นไรครับ”
“ได้ยังไง ฉันกับเคี้ยงเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ในคุก”
เสี่ยเจริญพยักหน้าให้คนสนิท เสริมเข้ามาถกแขนเสื้อบูรพา บูรพาขัดขืนเล็กน้อยด้วยความตกใจ แต่เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ยอมให้เสริมเปิดแขนเสื้อโดยดี
เสี่ยเจริญมองรอยสักอย่างมีความหมาย ใช้หัวไม้เท้ากดลากไปบนผิวเนื้อราวกับจะนับเกล็ดมังกร
“ตั้งแต่เราเริ่มตั้งแก๊งมังกรแดง ด้วยกัน ฉันโชคดีกว่ามันหน่อยที่ได้ออกมาก่อน แต่ยังไงฉันก็ยังไม่ลืมบุญคุณของพี่น้อง เอาละ...” เสี่ยยิ้มใจดี “สรุปว่าคนกันเอง ถ้าอย่างนั้นอะไรที่แล้วไปแล้ว ก็ขอให้แล้วกันไป แกว่าดีมั้ย เจ้าชัช” เสี่ยมองมายังหลานโรคจิต
ชัชชัยอึดอัดใจสักพักก็เอ่ยเถียงออกมา
“แต่เมื่อวานคนของผมเจ็บไปหลายคนนะครับป๋า”
เสี่ยเจริญตบโต๊ะปัง “คนของแกเหรอ เดี๋ยวนี้แกมีคนของแกด้วยเหรอ ไอ้พวกกะเลวกะราดพวกนั้นลองไม่มีเงิน ดูซิมันจะตามแกมั้ย ทำอะไรหัดคิดหน้าคิดหลังซะบ้าง ตอนนี้เรากำลังมีปัญหาอยู่กับแก๊งของไอ้หัวจักร แค่นี้ก็ปวดหัวพออยู่แล้ว นี่แกยังจะมาหาเรื่องกัดกับพวกเดียวกันอีกเหรอไง”
ชัชชัยทั้งเจ็บทั้งอายที่ต้องมาถูกด่าต่อหน้าบูรพา ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ อย่างจำใจ
เสี่ยเจริญหงุดหงิด เอ่ยปากฟันธง
“ฉันอยากให้แกสองคนจับมือเลิกแล้วต่อกัน ขอแค่นี้แหละ จะทำให้ได้มั้ย”
ชัชชัยมองหน้ากันกับบูรพา จำใจรับปาก
“ก็ต้องได้สิครับ ป๋าขอทั้งที”