ในวันที่ฉันหลงทาง… เหตุการณ์ในวันที

ในวันที่ฉันหลงทาง…
เหตุการณ์ในวันที่ฉันเกิดหลงทาง…นั้นจะเกิดอะไรขึ้นและฉันต้องทำอย่างไรเพื่อให้ได้ไปถึงจุดหมายที่นัดหมายไว้เหตุการณ์ดังต่อไปนี้จะเป็นการเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะเป็นวันที่ฉันต้องไปซื้อของให้รุ่นน้องสายเทคที่ตลาดนัดสวนจัตุจักรซึ่งฉันนัดกับเพื่อนไว้ที่ BTS จัตุจักรซึ่งฉันไปทุกครั้งฉันก็เจอเพื่อนที่นี้ทุกครั้งแต่วันนี้ฉันกลับลงก่อนป้ายทำให้ฉันหลง

ในวันนั้นจึงเกิดเรื่องราวหลายเหตุการณ์ด้วยกันโดยเริ่มจากฉันออกจากบ้านซึ่งต้องโทรเรียกรถจักรยานยนต์รับจ้างเพื่อไปรับที่บ้านเพราะบ้านฉันไม่ได้ติดถนนใหญ่ เพราะเป็นบริเวณที่ทางราชการนั้นได้รักษาไว้เพื่อเป็นพื้นที่สีเขียว ในระหว่างทางที่ออกนั้นรถของฉันขับผ่านไปยังบ้านที่เลี้ยงสุนัขไว้แบบปล่อยและไม่ยอมขังหรือสอนสุนัขเพื่อนไม่ให้ไปกัดใครซึ่งเราต้องนั้งผ่านทุกครั้งที่ไปทางนั้น เมื่อนั้งรถจักรยานยนตร์รับจ้างที่เป็นขาประจำที่โทรเรียกทุกวันฉันต้องคอยหลับสุนัขตัวนั้นว่าจะวิ่งตามหรือกระโดดกัดเมื่อไหร่ ในบางครั้งเมื่อเจ้าของบ้านออกมาสุนัขตัวนั้นก็พยายามที่จะเข้ามาไล่เหมือนเป็นการบอกว่านี้เจ้าของชั้นนะอย่างเข้ามาใกล้ แต่ในทางกลับสะพานตรงนั้นเป็นสะพานสาธารณะซึ่งบางครั้งที่ตอนที่ไล่ฉันยังเคยเรียกเจ้าของให้มาดูแต่เจ้าของก็ทำเป็นไม่สนใจ เมื่อรถได้ขับผ่านไปแล้วฉันถึงกับต้องถอนหายใจออกมาทันทีเพราะคิดว่าเราพ้นแล้วแต่ฉันคิดว่าในตอนนั้นตอนที่สุนัขวิ่งไล่นั้นฉันไม่ได้มีความกลัวอะไรเลยแต่พอผ่านมาได้นั้นฉันกับรู้สึกกลัว

เมื่อรถจักรยานยนตร์รับจ้างขับผ่านไปยังสถานที่ต่างๆมากมายจนมาถึง วินรถเมล์สาย 82 ฉันก็เลยลงฉันเดินไปรอวินรถเมล์สาย 138 ตรงบริเวรนั้นคือหน้าร้าน seven eleven ซึ่งแถวนั้นคนจะเยอะขึ้นเพื่อมารอรถเมล์หรือรอทำกิจกรรมต่างๆเมื่อคนแรกมาฉันก็โบกรถเมล์สาย 138 เพื่อเตรียมจะขึ้นแต่ทันใดนั้นเองคนขับรถก็ไม่จอดขับผ่านไปต่อหน้า พอผ่านไปซะพักรถเมล์สาย 138 คันที่2 ก็เข้ามาฉันก็เดินไปขึ้นแต่ไม่ได้เดินไปคนเดียวก็ยังมีคนที่จะขึ้นรถตามเดินไปขึ้นผลปรากฎว่าหันไปเห็นป้าย เค้าเขียนว่า รถเข้าอู๋ เท่ากับรถคันไม่ได้ไปทางที่เราจะไป เราก็เดินกลับไปยืนรอที่เดิมอีก พอระยะเวลาผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมงเมื่อรถเมล์คันที่3ขับเข้ามาฉันหวังว่าเราจะได้ขึ้นคนนี้นะ ผลปรากฏว่าฉันก็ได้ขึ้นคนนี้จริงๆแต่เมื่อมองไปรอบๆฉันก็เห็นว่าคนรอขึ้นเยอะมากแต่ก็ยังมีที่เหลือสำหรับฉัน

เมื่อฉันได้นั้งได้ซะพักนึงฉันก็เห็นคนท้องฉันก็เลยลุกให้เค้านั้งฉันจึงต้องยืนเพราะไม่มีใครกล้าลุกให้ผู้หญิงคนนั้นนั้งเพราะความเห็นแก่ตัวของคนส่วนใหญ่ เมื่อเวลาผ่านไปซะพักก็ถึงที่หมายของคนท้องก็ลุกขึ้นเตรียมลงฉันจึงได้นั้ง ในระหว่างทางฉันสังเกตเห็นคนขึ้นรถตลอดทางไม่ค่อยมีใครลงทำให้คนเยอะเพราะการที่รถคนเยอะจนทำให้ฉันมองไม่เห็นป้ายที่จะลงเพราะคนบัง ในตอนที่ฉันจ่ายตังค่ารถแต่แรกนั้นฉันสังเกตเห็นว่ามีคนลงที่เดียวกับฉันด้วยฉันเลยคิดว่าถ้ามีคนลงที่เดียวกันก็คงจะดีแต่ฉันคงคิดผิดเพราะกลายเป็นฉันที่ลงก่อนป้ายรถเมล์ที่เราต้องการจะลงคือ BTS จตุจักร ก่อนป้ายเดียวทำให้ฉันพลาดเป็นอย่างมาก ฉันต้องเดินขึ้นไปทางด้านหน้าเรื่อยๆๆเพื่อเรียกวินรถจักรยานยนตร์แถวนั้นเพื่อไปยังเป้าหมาย ระหว่างทางที่เดินไปนั้นเพื่อนที่นัดไว้ได้โทรเข้ามาฉันจึงบอกไปว่าฉันหลงทาง เพื่อนก็บอกว่าให้เราถ่ายรูปบริเวณโดยรอบส่งให้เพื่อนดู เมื่อส่งไปแล้วเพื่อนบอกว่าไม่รู้จักแล้วจะทำยังไงต่อ? เราก็เลยบอกว่าเดี่ยวขึ้นวินรถจักรยานยนตร์แถวนั้นแล้วจะไปหาเพื่อนเลยบอกว่าระวังตัวด้วยนะ ฉันเลยคิดในใจว่า ทำไมฉันไม่มีความรู้สึกกลัวเลย ระหว่างที่คุยกับเพื่อนก็เดินไปเรื่อยๆจนเจอวินรถจักรยานยนตร์ เราก็เลยบอกเค้าให้ไปส่งที่ BTS จตุจักร ซึ่งใช่เวลาไม่นานก็มาถึงแล้วฉันก็เลยถามเพื่อนว่าอยู่ตรงไหนเพราะฉันกำลังเดินขึ้นสะพานไปอีกฝั่งหนึ่งแล้ว เพื่อนบอกว่าอยู่ MRTจตุจักร ฉันก็เดินไปรอก็โทรไปอีกเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังไม่มาผลปรากฏว่าฉันไปรอผิดประตูทางเข้าเพราะเพื่อนอยู่ประตูทางเข้าที่2 ฉันจึงต้องเดินต่อไปอีกนิดนึงถึงจะเจอกัน

เมื่อถึงที่หมายแล้วก็เดินการหาร้านเสื้อผ้านที่ดูดีและราคาถูกผลปรากฏว่าก็ได้เดินเจอร้านอยู่ร้านนึงขายเสื้อยือธรรมดาก็จริงแต่เมื่อจับผ้าไปแล้วผ้านิ่มและดูมี life style น่าซื้อฉันก็เลยตัดสินใจซื้อให้น้องทั้งหมดแต่ใน4คนนั้นลายจะต้องไม่เหมือนกันเพื่อความเท่าเทียวกันเมื่อได้สิ่งของที่เราต้องการแล้ว ฉันจึงตัดสินใจกลับเพื่อว่าจะกลับกันแล้วไปอะไรรับประทานกัน

เมื่อฉันออกจากสวนจตุจักรนั้นแล้วฉันก็หันไปเห็นรถเมล์สาย 138 ซึ่งจอดติดไฟแดงอยู่ทำให้ฉันกับเพื่อนต้องรีบวิ่งให้เร็วและทัน เมื่อถึงป้ายและได้ขึ้นรถเมล์เรียบร้อยแล้วฉันกับเพื่อนก็ต้องรับไปหาที่นั้ง ยังโชคดีเพราะในเวลานั้นคนที่อยู่ในรถมีไม่มากนอกจึงยังมีที่เหลือ ฉันเลยคุยกับเพื่อว่าไปลงที่วัดสนกันแล้วก็ไปนั้งรถเมล์แล้วไปที่วัดบางประกอก เวลาผ่านไปฉันได้ลงรถตรงวัดสอนแล้วเดินขึ้นสะพานแล้วก็ลงสะพานไปแล้วซึ่งสายตาฉันก็ยังเห็นรถเมล์สาย 195 ซึ่งเป็นรถเมล์ฟรี ฉันกับเพื่อนเลยวิ่งจากตรงไปขึ้นรถคันดังกว่าดีที่ฉันได้เอามือโบกรถไว้ก่อนแล้วรถจึงจอด

เมื่อถึงซอยวัดบางประกอกเพื่อไปกินที่ร้านอาหาร Bake a Wish Japanese Home Made Cake ซึ่งเป็นร้านที่เคยกินกันแล้วปรากฎว่าอร่อยจริงกลับมารับประทานอีก แต่รอบนี้ฉันลองสั่งสปาเก็ตตี้ซอสมะเขือเทศผสมกันอย่างลงตัวกับไส้กรอกและหมูสับเมื่อรับประทานกันเสร็จจิงแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะต้องเพื่อนต้องไปหาพี่สาวต่อ ฉันก็เลยยืนรอรถเมล์สาย 82 เพื่อเตรียมจะกลับบ้านพอได้ขึ้นรถแล้วลงตลาดพระประแดงซึ่งใช้เวลาในการกลับไม่นานแต่ต้องเสียเวลากับการรอรถเมล์บางกอบัวมากกว่า เมื่อถึงป้ายปากซอยบ้านฉันก็เลยลงฉันก็เดินไปขึ้นวินรถจักรยานยนต์เพื่อนั่งเข้าบ้านเหมือนเดิมแต่ก็ยังผ่านบ้านเจ้าของสุนัขอยู่แต่รอบนี้สุนัขตัวนั้นไม่ได้ไล่ทำให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย ทำให้ฉันคิดว่าการออกไปเที่ยวแต่ล่ะครั้งเหมือนการผจญภัยอย่างหนึ่งต้องเจอกับสิ่งต่างๆมากมายซึ่งไม่รู้ว่าจะเจอเมื่อไหร่

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

For that, I'm lost ... I was born on the day of the event, lost ... so what happens and I need to do to get to the destination that the events following appointment will be told that the events of this incident occurred because it is a day that I want to buy the airline, hotel and most of the younger market gardens, chat with friends, it strikes me machines where the machine where I chat to BTS, every time I come across this all the time, but a friend, today I'm back before the tag make me fascinated. For many events, the birth stories together, starting from me out of the House to call a motorcycle to get to the House, because I don't have a good home. Because it is an area that the Government has preserved as green space. In between those that my car is driving over to the House where the dog is released and not held or teach a dog not to bite anyone friends, which we need, in essence, through every time. When essence hired motorbike as a regular who calls every day, I have to wait for the dog to sleep if it ran by, or jump when you bite. Sometimes, when the owner came out, the dog tried to chase the same as saying that the owner of this layer easily comes close! But on the back straight, which is a public bridge, bridge, sometimes called the Chase, I have come to see, but the owner, the owner is not interested. When the car is driven through and then I sighed to come out now because they think we passed but I think in the episode dog run Chase that I do not have fear of anything at all, but enough that I have to feel afraid. When the motorbike hire through to many locations until arrival. Video mail I got 82 cable cars down, I went to wait for the video cable car direct mail is a brilliant 138 over seven eleven store page, where the people are praying to wait for the bus or waiting for the first coming activities when I was waving to the bus 138 but suddenly own the driver did not drive through the Park to the page. I stay fit through the bus 138 cars 2 come I walk up, but do not walk alone, there are people who will take the car by walking up the result turns out turned to see the tag. Wu says layout car with car not only to we go, we walked back to stand waiting for the original again. Enough period through a half hour when the bus driver came in 3rd, I hope we will have more people. It appears that I have effects up, but when I look around I see that many people up there, but it still left for me. เมื่อฉันได้นั้งได้ซะพักนึงฉันก็เห็นคนท้องฉันก็เลยลุกให้เค้านั้งฉันจึงต้องยืนเพราะไม่มีใครกล้าลุกให้ผู้หญิงคนนั้นนั้งเพราะความเห็นแก่ตัวของคนส่วนใหญ่ เมื่อเวลาผ่านไปซะพักก็ถึงที่หมายของคนท้องก็ลุกขึ้นเตรียมลงฉันจึงได้นั้ง ในระหว่างทางฉันสังเกตเห็นคนขึ้นรถตลอดทางไม่ค่อยมีใครลงทำให้คนเยอะเพราะการที่รถคนเยอะจนทำให้ฉันมองไม่เห็นป้ายที่จะลงเพราะคนบัง ในตอนที่ฉันจ่ายตังค่ารถแต่แรกนั้นฉันสังเกตเห็นว่ามีคนลงที่เดียวกับฉันด้วยฉันเลยคิดว่าถ้ามีคนลงที่เดียวกันก็คงจะดีแต่ฉันคงคิดผิดเพราะกลายเป็นฉันที่ลงก่อนป้ายรถเมล์ที่เราต้องการจะลงคือ BTS จตุจักร ก่อนป้ายเดียวทำให้ฉันพลาดเป็นอย่างมาก ฉันต้องเดินขึ้นไปทางด้านหน้าเรื่อยๆๆเพื่อเรียกวินรถจักรยานยนตร์แถวนั้นเพื่อไปยังเป้าหมาย ระหว่างทางที่เดินไปนั้นเพื่อนที่นัดไว้ได้โทรเข้ามาฉันจึงบอกไปว่าฉันหลงทาง เพื่อนก็บอกว่าให้เราถ่ายรูปบริเวณโดยรอบส่งให้เพื่อนดู เมื่อส่งไปแล้วเพื่อนบอกว่าไม่รู้จักแล้วจะทำยังไงต่อ? เราก็เลยบอกว่าเดี่ยวขึ้นวินรถจักรยานยนตร์แถวนั้นแล้วจะไปหาเพื่อนเลยบอกว่าระวังตัวด้วยนะ ฉันเลยคิดในใจว่า ทำไมฉันไม่มีความรู้สึกกลัวเลย ระหว่างที่คุยกับเพื่อนก็เดินไปเรื่อยๆจนเจอวินรถจักรยานยนตร์ เราก็เลยบอกเค้าให้ไปส่งที่ BTS จตุจักร ซึ่งใช่เวลาไม่นานก็มาถึงแล้วฉันก็เลยถามเพื่อนว่าอยู่ตรงไหนเพราะฉันกำลังเดินขึ้นสะพานไปอีกฝั่งหนึ่งแล้ว เพื่อนบอกว่าอยู่ MRTจตุจักร ฉันก็เดินไปรอก็โทรไปอีกเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังไม่มาผลปรากฏว่าฉันไปรอผิดประตูทางเข้าเพราะเพื่อนอยู่ประตูทางเข้าที่2 ฉันจึงต้องเดินต่อไปอีกนิดนึงถึงจะเจอกัน When you arrive at the restaurant to find the boutiques and the results look great plains it appears that it has come across the whole sale shop clothing store is simple, but when you catch the infestation, fabric, fabric and style of life, have bought my sister decided to buy it, but in the pattern will be 4 people must not be the same as when I get to the things that we want. I decided to get back to that it will back up to eat. When I quit I then Chatuchak market turned to see a bus parked next to the red light, which is 138 causes me to want to speed and rushing. When you reach the bus stop signs and more successfully, I was elected to find a essence. Fortunately, because in that time, people in cars are not there but also to the rest of the. I talk to so that it is never going to Wat son. in essence, the bus and went to the temple some time has passed I have olive a more direct measure of teaching, the bridge and down the bridge, my eyes still see bus. Bus 195, which is free. I was with a friend at all ran from straight up over the best car I have removed hand-waving, car parking it. เมื่อถึงซอยวัดบางประกอกเพื่อไปกินที่ร้านอาหาร Bake a Wish Japanese Home Made Cake ซึ่งเป็นร้านที่เคยกินกันแล้วปรากฎว่าอร่อยจริงกลับมารับประทานอีก แต่รอบนี้ฉันลองสั่งสปาเก็ตตี้ซอสมะเขือเทศผสมกันอย่างลงตัวกับไส้กรอกและหมูสับเมื่อรับประทานกันเสร็จจิงแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะต้องเพื่อนต้องไปหาพี่สาวต่อ ฉันก็เลยยืนรอรถเมล์สาย 82 เพื่อเตรียมจะกลับบ้านพอได้ขึ้นรถแล้วลงตลาดพระประแดงซึ่งใช้เวลาในการกลับไม่นานแต่ต้องเสียเวลากับการรอรถเมล์บางกอบัวมากกว่า เมื่อถึงป้ายปากซอยบ้านฉันก็เลยลงฉันก็เดินไปขึ้นวินรถจักรยานยนต์เพื่อนั่งเข้าบ้านเหมือนเดิมแต่ก็ยังผ่านบ้านเจ้าของสุนัขอยู่แต่รอบนี้สุนัขตัวนั้นไม่ได้ไล่ทำให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย ทำให้ฉันคิดว่าการออกไปเที่ยวแต่ล่ะครั้งเหมือนการผจญภัยอย่างหนึ่งต้องเจอกับสิ่งต่างๆมากมายซึ่งไม่รู้ว่าจะเจอเมื่อไหร่

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

On the day I lost ...
the events of the day, I was lost ... it will happen and I have to do to get to the destination appointment following events will be told of the events that event. Once this happens, it is a day that I need to buy something for the younger generation wireless technology at Chatuchak weekend market Chatuchak, where I meet a friend at BTS Chatuchak, where I go every time I met a friend at this time, but today. I made ​​my way back down the sign on that day, so the story several events together, starting to call me out of the house, a motorcycle taxi to get home because my house is not on the main road. It is an area that the government has preserved for green space. On the way out of the car I drove over to the house to feed a dog and refused to leave his cell or a friend teach a dog not to bite anyone, which we have proof through all the way. When the seats on a regular motorbike taxi on call every day I have to sleep a dog that will bite when running or jumping. Sometimes when the dog owners out there trying to get into the Chase like to say that this is my own class approach. But on the bridge there is a public bridge, sometimes at the track, I also had to call the owner, but the owner was ignored. When a car drove past, I had to sigh out immediately because they think we're out, but I think that at the time when the dog chased it, I do not fear anything, but I got through that I'm with. feel fear when motorcycle taxi driver through to the many bus lines 82 and came to win, so I went down I wait to win the 138 bus line's fate was front row seven eleven which it will. I was waiting for a bus or wait activities when the first came, I was waving to the bus line 138 to prepare, but suddenly the driver was not driving through the park in front. Enough to rest for bus lines 138 cars on two came I went up, but do not walk alone, they also have to give up the car, according to the result turns out that turned to see a sign that reads car. The car garage is not going the way we go. We went back to stand at the other. Enough time has passed half an hour when the bus driver came third, I hope we will have more people there. The results showed that I was up for this, but when I look around, I see that people wait up a lot, but there is still room for me when I Utrecht, rest for me, I saw many people, so I got. What proof do I need to because no one dared stand up to the woman seats because of the selfishness of the majority. Over time, rest was up to the meaning of the stomach, so I got up and prepared to be outlawed. On the way I noticed a man in a car all the way down, making little crowded because the car was so good I did not see the sign because the shield is down. Now that I'm paying for the car, but then I noticed that there were people down with me, I think that if someone at the same time, it would be nice, but I was wrong because I became to the first bus stop. We want to be the first single label Chatuchak BTS and I missed a lot. I had to walk up to the front again to win the motorbike that row to the target. On the way to the friends that I made ​​the call to me and told me to get lost. Friends had told us to take the surrounding area Send to friend. When sent a friend said I did not know what to do next? We were told that one more win motorbike row and then go to my friends told me be careful. I thought to myself, Why I do not feel afraid. While talking to friends until I went to Twin motorcycle. We just tell them to go to the Chatuchak BTS, which was not long before it arrived, I asked a friend where I was walking up the bridge to the other side now. Friends say that I went to Chatuchak MRT is waiting to see when the friend did not appear to me to be wrong entrance because the entrance to the second. I had to walk a bit to be met on arrival at the means and then went to find clothes that look good and cheap effects appear to be walking across the shop is the shop I sell Yue plain, but when. then catch a soft cloth and a life style shop, I decided to buy it in all but four of them will not be identical to the pattern as well as the things we want. I decided to return to return to what I eat when I leave the weekend, then I turned to see the bus number 138, which is made ​​Firing my friends are rushing to catch up fast. At the bus stop, and then I went with friends to get to the seats. Fortunately, because at that time there were not many people in the car outside, so there is still room. I talked to that went into the temple and went cares seats bus and go to the temple Bangpakok. Over time, I got into the car and walk up the bridge and then taught a bridge to the eyes, I still see the bus number 195 bus, which is free. My friend ran out to the car, the better I get my hands hitchhike before, the car park on Temple Lane Bangpakok to go eat at a restaurant Bake a Wish Japanese Home Made Cake, a restaurant. Then it turns out that ever eaten really delicious to eat. But this round I try ordering spaghetti with tomato sauce blended with sausage and pork chops were eating finished Nanjing departing back home because I have to find a sister. So I waited for the bus line 82 to return home to prepare enough of the car and onto the market back in the IL, which takes longer but must not waste time waiting for the bus Bagkabaw over. At the mouth of the lane marker, so I went up to my motorcycle to win a seat in the same house, but the house owner, but this is a dog that does not make them home safely. I think going out like an adventure, but once faced with a lot of things which I did not know when.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

The day I lost...
.