ผมเชื่อว่าหลายๆคนคงมีครูในดวงใจที่เ

ผมเชื่อว่าหลายๆคนคงมีครูในดวงใจที่เราเคารพ และชื่นชอบ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่คำว่าครูของผมนั้น ไม่ได้หมายถึงคนที่คอยอบรบสั่งสอนและให้วิชาความรู้เราในห้องเรียน แต่เป็นครูคนแรกในชีวิตของผมที่ให้ทั้งชีวิต และวิชาความรู้ที่หาไม่ได้จากตำราใดๆ
ตั้งแต่ผมจำความได้ แม่บอกผมว่าคำแรกที่ผมพูดได้คือคำว่า “แม่”ซึ่งแม่เป็นคนสอนให้ผมพูด แม่เป็นครูภาษาไทยที่สอนให้ผมอ่านเขียนพยัญชนะไทย สอนให้พูดคำต่างๆ เป็นครูคณิตศาสตร์ที่สอนให้ผมนับเลข 1-10 เป็นครูสอนจริยธรรมชั้นยอดที่สอนให้รู้จักกับการไหว้ซึ่งเป็นวัฒนธรรมของไทย รู้จักขอบคุณเวลาผู้ใหญ่ให้ของ และรู้จักมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เป็นครูคหกรรมที่คอยเย็บและซ่อมแซมเสื้อผ้าของเราที่ขาดจากการไปวิ่งเล่นซุกซน เป็นครูพละที่สอนให้ผมหัดเดิน แม่เล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆกว่าผมจะเดินได้ต้องใช้เวลานานมากถ้าเทียบกับเด็ดรุ่นเดียวกัน เดินไม่กี่ก้าวก็ล้มจนหัวเขาแตกหมดจนเป็นรอยแผลเป็นอยู่ทุกวันนี้ แต่ก็ได้แม่ที่คอยจับมือช่วยพยุงจนผมเดินได้ และตอนป็เนเด็กผมจำได้ว่าผมเป็นคนติดแม่มาก ผมจำได้ว่าเวลาพ่อมาปลุกแล้วมาอุ้มออกจากที่นอนผมจะวิ่งกลับไปนอนที่เดิมเพื่อให้แม่มาปลุก และอุ้มออกจากที่นอน ผมเป็นคนที่มีรูปถ่ายตอนเด็กน้อยมากเพราะตอนเด็กผมเป็นคนกลัวกล้องแม่จะพาไปถ่ายทีไรก็ร้องไห้ตลอดถ้าไม่มีแม่อยู่ข้างๆเลยไม่มีรูปเดี่ยวเลยพอผมกลับไปดูรูปภาพเหล่านั้นไม่มีรูปไหนที่ไม่มีแม่เลยอย่างน้อยสุดก็เห็นครึ่งแขนที่คอยจับไว้ไม่ให้ผมร้องไห้
แม่ไม่ใช่แค่ครูในชีวิตเรา แต่เป็นทั้งพยาบาล หมอ ที่คอยดูแลเรายามเจ็บไข้ได้ป่วย และยังเป็นที่พักพิงทางใจยามเราท้อแท้ สิ้นหวังไม่มีกำลังใจที่ก้าวเดินไปข้างหน้า แม่เป็นยาวิเศษที่หาซื้อไม่ได้จากที่ไหน การทำหน้าที่ครูของแม่นั้นไม่ได้เงินเดือน ไม่มีบำเหน็จบำนาญ มีแต่ความรักและความหวังดีให้แก่ลูกที่ไม่มีวันเกษียณอายุราชการ

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

I believe he has the teachers that we respect and appreciate me, it is one of them, but the words of the teacher, so I. Does not mean the people waiting and training, our knowledge in the classroom, but as a teacher, first in my life, all life and knowledge from any textbook. ตั้งแต่ผมจำความได้ แม่บอกผมว่าคำแรกที่ผมพูดได้คือคำว่า “แม่”ซึ่งแม่เป็นคนสอนให้ผมพูด แม่เป็นครูภาษาไทยที่สอนให้ผมอ่านเขียนพยัญชนะไทย สอนให้พูดคำต่างๆ เป็นครูคณิตศาสตร์ที่สอนให้ผมนับเลข 1-10 เป็นครูสอนจริยธรรมชั้นยอดที่สอนให้รู้จักกับการไหว้ซึ่งเป็นวัฒนธรรมของไทย รู้จักขอบคุณเวลาผู้ใหญ่ให้ของ และรู้จักมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เป็นครูคหกรรมที่คอยเย็บและซ่อมแซมเสื้อผ้าของเราที่ขาดจากการไปวิ่งเล่นซุกซน เป็นครูพละที่สอนให้ผมหัดเดิน แม่เล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆกว่าผมจะเดินได้ต้องใช้เวลานานมากถ้าเทียบกับเด็ดรุ่นเดียวกัน เดินไม่กี่ก้าวก็ล้มจนหัวเขาแตกหมดจนเป็นรอยแผลเป็นอยู่ทุกวันนี้ แต่ก็ได้แม่ที่คอยจับมือช่วยพยุงจนผมเดินได้ และตอนป็เนเด็กผมจำได้ว่าผมเป็นคนติดแม่มาก ผมจำได้ว่าเวลาพ่อมาปลุกแล้วมาอุ้มออกจากที่นอนผมจะวิ่งกลับไปนอนที่เดิมเพื่อให้แม่มาปลุก และอุ้มออกจากที่นอน ผมเป็นคนที่มีรูปถ่ายตอนเด็กน้อยมากเพราะตอนเด็กผมเป็นคนกลัวกล้องแม่จะพาไปถ่ายทีไรก็ร้องไห้ตลอดถ้าไม่มีแม่อยู่ข้างๆเลยไม่มีรูปเดี่ยวเลยพอผมกลับไปดูรูปภาพเหล่านั้นไม่มีรูปไหนที่ไม่มีแม่เลยอย่างน้อยสุดก็เห็นครึ่งแขนที่คอยจับไว้ไม่ให้ผมร้องไห้ Mom, not just in our lives but the teacher is both a nurse. A doctor will take care of our sick and hurt a guard is also the emotional shelter guard we faint. Hopeless no encouragement, stepped forward. Mom is a magic potion that does? Acting teachers of mothers are not salary. There are no pension. With love and hope the ball with no retirement date.