ความในใจ ตอนเรียนวิชานี้ครั้งแรกฉัน

ความในใจ
ตอนเรียนวิชานี้ครั้งแรกฉันรู้สึกกลัวและเกร็งเพราะว่าเรียนอาจารย์หมวย เคยเห็นอาจารย์แต่ไม่เคยได้เรียนกับอาจารย์ ตอนมองแรกๆอาจารย์คนนี้ต้องดุแน่ๆ เลยกลัวที่จะเรียนกับเขา แต่พอเรียนจริงๆแล้วอาจารย์ก็ใจดี แต่บางครั้งก็ดุ สอนสนุก เอาสื่อมาประกอบการเรียน มีกิจกรรมให้ทำ พูดง่ายๆเลยนะเรียนกับอาจารย์แล้วเหมือนได้ทำทุกอย่าง ต้องกล้าแสดงออก กล้าที่จะพูดออกมา ฉันรู้สึกว่าต้องมีความกล้ามากๆ แต่ฉันก็รู้สึกว่าตัวฉันเองก็พัฒนาตนเองขึ้นเยอะเหมือนกัน ทั้งการพูด การฟัง การอ่าน การเขียน ถึงไม่ได้มากเท่าไรแต่ก็ถือว่าพัฒนา
มาเริ่มจาการพูด เมื่อก่อนฉันไม่กล้าพูดคือไม่กล้าเลยและอีกอย่างฉันเป็นคนที่พูดเบา ไม่กล้าออกเสียงให้มันชัดเจนกลัวว่าการที่พูดออกมา ออกเสียงออกมา กลัวว่ามันจะผิด แต่พอมาเรียนกับอาจารย์แล้วฉันว่าการพูด การออกเสียงฉันพัฒนาขึ้น เพราะในแต่ละคาบที่เรียนส่วนมากจะให้พูด จับคู่พูดกับเพื่อนแล้วไปอ่านให้อาจารย์ฟัง แต่หน่วยเรียนที่ให้พูดเกี่ยวกับเสื้อผ้าให้พูดกับอาจารย์ตัวต่อตัวมันเป็นอะไรที่ยาก แค่มองหน้าอาจารย์คำศัพท์ที่จำมาลืม เกร็ง เหงื่อออกเต็มมือเลย แต่ก็ถือว่าเป็นความกล้าที่เราจะพูดออกมา ถูกผิดไม่เป็นไร แค่โดนหักคะแนน และการพรีเซนต์หน้าห้องยิ่งกว่าตอนพูดตัวต่อตัวกับอาจารย์อีกเพราะต้องพูดให้เพื่อนฟังด้วย อาจารย์เคยบอกว่าพูดออกมาเลย ถูกผิดอาจารย์ไม่ว่า
เรื่องของการฟัง เรื่องนี้ฉันว่าไม่ค่อยพัฒนาเท่าไรสำหรับฉัน เพราะว่าภาษาที่เราพูดกับภาษาที่ชาวต่างชาติพูดมันคนละสำเนียง เราเลยฟังกันไม่รู้เรื่องสักเท่าไร ฟังออกเป็นบางคำ อาจารย์ก็เอามาฟังตลอดพอฟังเสร็จ อาจารย์มักจะถามว่าฟังออกไหม ฟังรู้เรื่องไหม เรื่องนี้เขาพูดถึงอะไรกัน บอกตามตรงว่าฟังไม่รู้เรื่อง ฟังออกเป็นบางคำเท่านั้น ถึงจะพัฒนาไม่เท่าไรแต่ก็ยังดีที่ความพัฒนาขยับขึ้นบ้างนิดหน่อย
เรื่องของการอ่านถือว่าพัฒนาขึ้นเยอะเหมือนกัน ถือว่าดีที่สุดในการพูด ฟัง อ่าน เขียน ถึงจะมีอ่านถูก อ่านผิดบ้างแต่ถ้าอ่านผิดอาจารย์ก็จะบอกว่ามันออกเสียงยังไง ฉันว่ามันขึ้นอยู่กับความจำของเราด้วยว่าเราจำคำศัพท์นี้ได้ไหมว่ามันออกเสียงยังไง อ่านยังไงให้ถูก
เรื่องสุดท้ายคือเรื่องการเขียน เรื่องนี้ฉันว่าฉันพัฒนาได้ไม่เยอะ เรื่องนี้ฉันว่ามันยากที่สุดสำหรับฉัน เพราะการเขียนมันต้องรู้จักการใช้เทนท์ ในการใช้เขียนถึงอดีต ปัจจุบัน อนาคต แต่ไม่เป็นไร ถึงพัฒนาได้ไม่เท่าไรแต่ก็ถือว่าฉันได้พัฒนาตัวเอง

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

In mind. This is the first major step, I'm afraid, and the school teacher, muai kreng ever seen professors but have never studied with a teacher. Now look at the first teacher who would like to learn at all, though that step with his school teacher, but really good fun, but sometimes fierce teaching. Remove the media supporting learning activities do come to talk plain with weird professors, like do everything tongkla show courage to speak out. I feel that there must be courage very much, but I felt that my own self improvement. it was the same for both speaking, listening, reading, writing. Not much, but it was considered that the development of. มาเริ่มจาการพูด เมื่อก่อนฉันไม่กล้าพูดคือไม่กล้าเลยและอีกอย่างฉันเป็นคนที่พูดเบา ไม่กล้าออกเสียงให้มันชัดเจนกลัวว่าการที่พูดออกมา ออกเสียงออกมา กลัวว่ามันจะผิด แต่พอมาเรียนกับอาจารย์แล้วฉันว่าการพูด การออกเสียงฉันพัฒนาขึ้น เพราะในแต่ละคาบที่เรียนส่วนมากจะให้พูด จับคู่พูดกับเพื่อนแล้วไปอ่านให้อาจารย์ฟัง แต่หน่วยเรียนที่ให้พูดเกี่ยวกับเสื้อผ้าให้พูดกับอาจารย์ตัวต่อตัวมันเป็นอะไรที่ยาก แค่มองหน้าอาจารย์คำศัพท์ที่จำมาลืม เกร็ง เหงื่อออกเต็มมือเลย แต่ก็ถือว่าเป็นความกล้าที่เราจะพูดออกมา ถูกผิดไม่เป็นไร แค่โดนหักคะแนน และการพรีเซนต์หน้าห้องยิ่งกว่าตอนพูดตัวต่อตัวกับอาจารย์อีกเพราะต้องพูดให้เพื่อนฟังด้วย อาจารย์เคยบอกว่าพูดออกมาเลย ถูกผิดอาจารย์ไม่ว่า เรื่องของการฟัง เรื่องนี้ฉันว่าไม่ค่อยพัฒนาเท่าไรสำหรับฉัน เพราะว่าภาษาที่เราพูดกับภาษาที่ชาวต่างชาติพูดมันคนละสำเนียง เราเลยฟังกันไม่รู้เรื่องสักเท่าไร ฟังออกเป็นบางคำ อาจารย์ก็เอามาฟังตลอดพอฟังเสร็จ อาจารย์มักจะถามว่าฟังออกไหม ฟังรู้เรื่องไหม เรื่องนี้เขาพูดถึงอะไรกัน บอกตามตรงว่าฟังไม่รู้เรื่อง ฟังออกเป็นบางคำเท่านั้น ถึงจะพัฒนาไม่เท่าไรแต่ก็ยังดีที่ความพัฒนาขยับขึ้นบ้างนิดหน่อย เรื่องของการอ่านถือว่าพัฒนาขึ้นเยอะเหมือนกัน ถือว่าดีที่สุดในการพูด ฟัง อ่าน เขียน ถึงจะมีอ่านถูก อ่านผิดบ้างแต่ถ้าอ่านผิดอาจารย์ก็จะบอกว่ามันออกเสียงยังไง ฉันว่ามันขึ้นอยู่กับความจำของเราด้วยว่าเราจำคำศัพท์นี้ได้ไหมว่ามันออกเสียงยังไง อ่านยังไงให้ถูก เรื่องสุดท้ายคือเรื่องการเขียน เรื่องนี้ฉันว่าฉันพัฒนาได้ไม่เยอะ เรื่องนี้ฉันว่ามันยากที่สุดสำหรับฉัน เพราะการเขียนมันต้องรู้จักการใช้เทนท์ ในการใช้เขียนถึงอดีต ปัจจุบัน อนาคต แต่ไม่เป็นไร ถึงพัฒนาได้ไม่เท่าไรแต่ก็ถือว่าฉันได้พัฒนาตัวเอง

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

เมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาวเมื่อให้นักเรียนสร้างเป็นคำพ้องสำหรับคำอารมณ์แตกต่างกันมากที่สุด พวกเขามาด้วย แต่ต่างกันที่ระยะยาว