นิทานเรื่องลูกหมูสามตัว กาลครั้งหน

นิทานเรื่องลูกหมูสามตัว


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแม่หมูกับลูกหมูสามตัว อาศัยอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง
ลูกหมูที่เป็นพี่ใหญ่ เป็นหมูที่เกียจคร้านเป็นอย่างมาก
มักจะแอบไปหาที่หลบหลับนอนตลอดเวลา
ส่วนลูกหมูตัวที่สองเป็นหมูจอมตะกละ ไม่ชอบทำงาน
แม้เวลางานก็มักจะหาเรื่องพักและกินอาหารที่แอบนำมาด้วยเสมอ
ส่วนลูกหมูตัวที่สามนั้น เป็นหมูที่ขยันขันแข็ง และชอบทำงานเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่าลูกหมูตัวสุดท้องจะขยันขันแข็งทำงานอย่างไรก็ตาม
แต่อาหารที่หามาได้ก็ต้องหมดไปในไม่ช้า
เหตุเพราะที่บ้านของเขานั้นมีหมูจอมขี้เกียจ กับหมูจอมตะกละอยู่ตั้งสองตัวนั่นเอง
วันหนึ่งแม่หมูจึงพูดกับลูกหมูทั้งสามว่า
“พวกลูกๆโตเกินกว่าจะอยู่ในบ้านหลังน้อยของแม่แล้ว
ถึงเวลาที่ลูกๆจะต้องมีบ้านเป็นของตัวเองได้แล้วล่ะจ้ะ”
น้องหมูตัวสุดท้องเมื่อได้ฟังแม่หมูพูดเช่นนั้น…
ก็เกิดปิติยินดีเป็นอย่างมาก ที่จะมีบ้านเป็นของตนเอง
“เราจะสร้างบ้านแบบไหน แล้วจะเอาอะไรมาสร้างเป็นบ้านดีนะ”
ส่วนพี่หมูตัวโตขี้เกียจได้ยินแม่หมูพูดเช่นนั้น ก็พูดบ่นทันที
ด้วยไม่ชอบที่จะทำงานอยู่แล้ว
จึงโดนแม่หมูดุว่า
“ไม่ได้น่ะ ลูกโตแล้ว ต้องรู้จักดูแลตัวเองได้แล้ว จะมัวทำตัวขี้เกียจต่อไปไม่ได้นะ”
เมื่อพี่หมูตัวโตโดนแม่ดุ จึงต้องออกไปสร้างบ้านอย่างที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก
ลูกหมูสามตัวออกเดินทาง และมาถึงชายป่าแห่งหนึ่ง
พวกมันตัดสินใจจะสร้างบ้านบริเวณนี้ใกล้ๆกัน
และเดินทางไปตลาดเพื่อซื้อของสร้างบ้าน

พี่ใหญ่ซื้อฟางไปสร้างบ้านจะได้ไม่เหนื่อยและไม่หนักด้วย
พี่รองซื้อเศษไม้ไปสร้างบ้านตอกตะปูไม่กี่ทีก็เสร็จแล้ว
และยังต้านลมที่พัดมาแรงๆได้อย่างแน่นอน
น้องเล็กซื้ออิฐมาสร้างบ้าน พี่ใหญ่พี่รองเห็นหัวเราะ และบอกว่า
“ทำไมเจ้าโง่อย่างนี้ กว่าจะแบกไปกว่าจะสร้างบ้านเสร็จก็ใช้เวลานาน”
น้องเล็กจึงพูดว่า “แต่ถ้าเราใช้อิฐสร้างบ้าน มันก็จะแข็งแรงและทนทานกว่า พี่ๆใช้ฟางกับเศษไม้มันไม่ปลอดภัยนะพี่”
แล้วทั้ง 3 พี่น้องก็แบกของกลับบ้าน พอถึงชายป่าต่างก็แยกย้าย…มาสร้างบ้านของใครของมัน

ลูกหมูตัวที่หนึ่งสร้างบ้านด้วยฟางใช้เวลาไม่นานนักก็เสร็จ
ส่วนลูกหมูตัวที่สองสร้างบ้านด้วยเศษไม้ใช้เวลาไม่นานก็สร้างบ้านเสร็จ
และทั้งสองไปดูน้องเล็กสร้างบ้านซึ่งยังไม่เสร็จ
น้องเล็กต้องค่อย ๆ ก่ออิฐทีละก้อนทีละอันกว่าจะสร้างเสร็จก็อีกหลายวัน
เพราะอยากได้บ้านที่แข็งแรงและปลอดภัย
น้องเล็กจึงไม่เชื่อพี่ๆทั้งสอง ที่บอกให้เปลี่ยนมาใช้ฟางกับเศษไม้

ลูกหมูทั้งสองจึงออกไปวิ่งเล่นว่ายน้ำ ส่วนน้องเล็กก็ตั้งหน้าตั้งตาสร้างบ้านจนเสร็จ
ตกดึกทั้งสามตัวก็เข้านอนบ้านใครบ้านมัน จนกระทั่งคืนหนึ่งงมีเจ้าหมาป่ามาซุ่มดู
หวังจะมาจับลูกหมูทั้ง 3 ตัวมาเป็นอาหาร

และไปบ้านลูกหมูที่สร้างบ้านด้วยฟางก่อน พอมันมาถึงประตู มันก็พูดขึ้นว่า …
เจ้าลูกหมูน้อยออกมาให้ข้ากินดีกว่านะ ไม่ฉันไม่เปิดประตูให้แกหรอก ไป๊ไปให้พ้นนะ
ไม่เปิดไม่เป็นไร บ้านฟางแบบนี้ข้าเป่าก็พังและ แย่แล้ว บ้านฟางของฉันพังหมดแล้ว
มามะมาให้พี่หมาป่ากินดีกว่า

เจ้าลูกหมูรีบวิ่งไปหาน้องกลางที่สร้างบ้านด้วยเศษไม้
และเจ้าหมาป่าก็มาเคาะที่ประตูแล้วบอกให้เปิด
ลูกหมูบอก “ไม่มีทางข้าไม่ยอมเปิดประตู ให้หมาป่าใจร้ายเด็ดขาด”
“อ๋อเหรอ…บ้านไม้ที่ไม่แข็งแรงแบบนี้ แค่ข้ากระโดดกระแทกประตูสองที
มันก็พังแล้วหละ…เอาหละนะ…1 2 3 “ หมาป่ากล่าว
แล้วเจ้าหมาป่าก็พังประตูเข้ามาได้ เจ้าหมูทั้งสองรีบวิ่งไปบ้านอิฐของน้องเล็ก
โดยที่มีเจ้าหมาป่าวิ่งมาติด ๆ และเล่าให้น้องเล็กฟังว่าบ้านทั้งสองหลังถูกหมาป่าพังไปแล้ว

เจ้าหมาป่าก็มาถึงบ้านน้องเล็ก มาเคาะประตู
มันพูดขึ้นว่า เปิดให้ข้าเข้าไปกินเดี๋ยวนี้นะ ไม่เปิดจะพังบ้านอีกหลังนะ
น้องเล็กตะโกนบอก ”กลับไปเจ้าหมาป่า เจ้าไม่มีทางพังบ้านหลังนี้ได้หรอก”
“เดี๋ยวจะเป่าให้บ้านพังไปเลย” หมาป่ากล่าว แล้วมันก็รวบรวมลมเป่า แต่บ้านก็ไม่ยอมพัง
หมาป่าพูดขึ้นว่า “ได้ข้าจะกระโดดกระแทก ให้บ้านพังไปเลย… 1 2 3…
…โอ๊ย… ใครก็ได้ช่วยหมาป่าด้วย”
เจ้าหมาป่ากระโดดกระแทกกับประตูบ้านอิฐอย่างแรง
แต่ด้วยความที่เป็นบ้านแข็งแรงมาก มันจึงเจ็บจนเป็นลมสลบไป
ลูกหมูทั้งสามตัวจึงปลอดภัยในบ้านอิฐของน้องเล็ก
ทั้งสามตัวจึงตกลงกันว่าจะอาศัยอยู่ด้วยกันที่บ้านของน้องเล็กชั่วขณะหนึ่ง…
ตั้งแต่นั้นมา เจ้าหมาป่าได้เงียบหายไป!

ภายหลังจากนั้นไม่นาน..เจ้าหมาป่าได้เดินแบกเอาบันไดยาวมาที่บ้านอิฐของพวกลูกหมู
เพื่อปีนเข้าทางปล่องไฟบนหลังคา แล้วพูดขึ้นว่า “55 พวกแกเสร็จข้าแน่ เจ้าลูกหมูสามตัว”
เมื่อลูกหมูทั้งสามเห็นเจ้าหมาป่ากำลังปีนขึ้นมาทางปล่องไฟ น้องหมูตัวที่สามได้รีบพูดว่า
“พี่หมูรีบไปจุดไฟที่เตาผิงเร็วเข้า!” ทำให้เจ้าหมาป่าต้องโดนลวกด้วยน้ำร้อน
ได้รับบาดเจ็บสาหัส จนขนตามร่างกายของมันได้ร่วงออกแทบเกือบหมด

หลังจากนั้นมา หมาป่าก็เกิดคิดสำนึกได้ จึงได้กลับตัวกลับใจเสียใหม่
กลายเป็นหมาป่าที่อ่อนโยน และอาศัยอยู่ในที่ของมันอย่างสงบสุข
ส่วนหมูผู้เป็นพี่ทั้งสองตัว ก็ได้ตั้งใจจำเอาน้องหมูตัวสุดท้องเป็นตัวอย่างที่ดี
คือหันมาขยันหมั่นเพียร ไม่เกียจคร้าน…
ข้างฝ่ายแม่หมูก็พลอยมีความสุขและพอใจในลูกหมูเป็นอย่างมาก
หมูทุกตัวจึงมีชีวิตที่อบอุ่นเป็นสุข ได้อาศัยซึ่งกันและกันอย่างดี…ตลอดมา

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“การเกียจคร้านไม่ได้ทำให้เราสบายได้จริง…แต่จะนำทุกข์ภัยมาสู่ตน…
เราจึงควรอย่างยิ่งที่จะเป็นคนขยัน…”

ผลลัพธ์ (มาเลย์) 1:

Anak babi anak tiga-cerita cerita suatu ketika dahulu Ibu babi dengan tiga-babi hidup di dalam suasana hutan.Abang adalah babi babi yang bersantai khran.Sering diam-diam ke yang tidur sepanjang masa.Bahagian kedua babi itu adalah seorang Ketua Anak babi anak yang tamak. Dia tidak suka berusaha.Walaupun ia akan sering kali mencari cerita dan rahsia dibawa makanan untuk dimakan.Bahagian ketiga ialah daging babi piggy dan rajin bekerja. Walaupun kebanyakan bebola babi tempatan yang rajin kerja, Walau bagaimanapun.Tetapi makanan yang datang tidak lama.Mengapa, kerana rumahnya adalah kepala babi babi Marsyal malas tamak sudah ditetapkan dua dinding.Satu hari babi ibu dengan anak babi anak, jadi untuk bercakap, ketiga-tiga kata."Mereka adalah terlalu berkembang kanak-kanak akan hidup di dalam sebuah rumah yang kecil kepada ibunya.Masa kanak-kanak perlu mempunyai rumah sendiri, kemudian Ya, kemudian?"Terbaik babi perut, kakak saya telah mendengar ceramah babi ibu seperti itu...Ia adalah hari raya itu berlaku, akan mempunyai rumah sendiri."Kami akan bina sebuah rumah di mana anda akan membina yang baik rumah, apa-apa!"Babi terbaik yang ditanam abang malas mendengar ibu bercakap seperti yang mengatakan daging babi yang mengadu dengan serta-merta.Dengan apa-apa kaitan.Jadi garang babi itu didakwa dengan ibu."Kanak-kanak telah berkembang dan tidak mahu mengenali diri sendiri dan akan terus melakukan maidaina yang malas, berjerebu".เมื่อพี่หมูตัวโตโดนแม่ดุ จึงต้องออกไปสร้างบ้านอย่างที่ไม่ค่อยเต็มใจนักลูกหมูสามตัวออกเดินทาง และมาถึงชายป่าแห่งหนึ่งพวกมันตัดสินใจจะสร้างบ้านบริเวณนี้ใกล้ๆกันและเดินทางไปตลาดเพื่อซื้อของสร้างบ้าน พี่ใหญ่ซื้อฟางไปสร้างบ้านจะได้ไม่เหนื่อยและไม่หนักด้วยพี่รองซื้อเศษไม้ไปสร้างบ้านตอกตะปูไม่กี่ทีก็เสร็จแล้วและยังต้านลมที่พัดมาแรงๆได้อย่างแน่นอนน้องเล็กซื้ออิฐมาสร้างบ้าน พี่ใหญ่พี่รองเห็นหัวเราะ และบอกว่า“ทำไมเจ้าโง่อย่างนี้ กว่าจะแบกไปกว่าจะสร้างบ้านเสร็จก็ใช้เวลานาน”Lebih kecil, ia berkata, "tetapi jika kita menggunakan batu-bata membina sebuah rumah, ianya kuat dan tahan kepada serpihan kayu, jerami, saudara thankwa dan saudara bawa, TANU, PI adalah tidak selamat."Dan saudara-saudara tiga, bear's kembali ke rumah. Cukup untuk memisahkan hutan... rumah yang itu. Anak babi anak yang membina sebuah rumah dengan rumput mengambil masa tidak lama.Bahagian babi yang kedua diwujudkan sebuah rumah dengan serpihan kayu menggunakan kurang cemerlang rumah yang siap dibina.Dan kedua-duanya melihat bangunan yang lebih kecil, telah tidak lagi selesai.Lebih kecil bata satu demi satu, mestilah perlahan-lahan berguling ke seorang individu diwujudkan ia selama beberapa hari.Kerana dia ingin menjadi kuat dan selamat rumah.Saudara dan saudari yang mana kedua-duanya membolehkan anda tiada kecil beralih ke kayu kerepek, jerami, Dua, ia dimatikan piggy Main Kolam Bahagian yang lebih kecil yang terletak di hadapan mata kawasan mencipta sebuah rumah yang lengkap.Lewat jatuh, dalam tiga pergi ke rumah satu malam, seseorang mengharamkan ia sehingga Tuhan datang lihat tapak serangan hendap Wolf.Berharap anda akan mendapat 3 semua sebagai makanan babi. Dan pembinaan rumah dengan jerami babi sebelum. Suffice ia mengatakan itu adalah pintu...Sedikit babi Putera datang, saya makan lebih baik! Tidak, saya tidak pula membuka pintu, dia mahu. Utama pergi Keluar!Tidak menghidupkan. Ban Fang, dahsyat dan saya meniup Saya rumah jerami berada dalam runtuhan.Datang ke Ma, abang serigala makan lebih baik. Pemilik Piggy bergegas ke arah adik tengah yang menciptakan Dewan dengan serpihan kayu.Dan Allah datang serigala di pintu dan kalah, terbuka.Babi berkata, "tidak saya pula tidak membuka pintu, akhir kejam serigala.""Oh, itu pula makan sihat... ini adalah hanya dua pintu t saya melompat.Ia berada dalam runtuhan, dan kemudian merebut satu... keluarkan dalam merebut!... 1 2 3. "Kata serigala.Kemudian Allah datang serigala, pintu itu. Pemilik babi, kedua-dua bergegas ke sebuah rumah batu-bata kecil yang saudara-saudara.Dengan Wolf Tuhan datang berlari dan diberitahu untuk menjalankan lebih kecil di kedua-dua selepas mendengar bahawa ia adalah serigala dalam runtuhan. Wolf Tuhan datang untuk mengetuk pintu datang ke rumah yang lebih kecil.Ia mengatakan ianya terbuka kepada saya makan sekarang! Jangan buka rumah lagi selepas berehat!Takonbok kecil "Kembali ke Wolf Tuhan tiada yang ada cara rumah ini ingin kemalangan.""Kini ia akan meniup, rumah di runtuhan." Serigala berkata kemudian ia dikumpulkan tetapi rumah tidak memaparkan dalam runtuhan.Serigala mengatakan bahawa "saya akan melompat spatbor, ban Pang 1 2 3... ke...... Bagaimana... seseorang membantu serigala. "Tuhan Wolf melompat spatbor dengan pintu rumah batu-bata yang kukuh.Tetapi itulah angin sangat kuat, jadi ia menyakitkan Pas keluar untuk.Yang tiga babi, jadi selamat dalam rumahnya kecil bata.Oleh itu, tiga bersetuju untuk tinggal bersama di rumah kecil...Sejak itu. Pemilik telah tenang Wolf! ภายหลังจากนั้นไม่นาน..เจ้าหมาป่าได้เดินแบกเอาบันไดยาวมาที่บ้านอิฐของพวกลูกหมูเพื่อปีนเข้าทางปล่องไฟบนหลังคา แล้วพูดขึ้นว่า “55 พวกแกเสร็จข้าแน่ เจ้าลูกหมูสามตัว”เมื่อลูกหมูทั้งสามเห็นเจ้าหมาป่ากำลังปีนขึ้นมาทางปล่องไฟ น้องหมูตัวที่สามได้รีบพูดว่า“พี่หมูรีบไปจุดไฟที่เตาผิงเร็วเข้า!” ทำให้เจ้าหมาป่าต้องโดนลวกด้วยน้ำร้อนได้รับบาดเจ็บสาหัส จนขนตามร่างกายของมันได้ร่วงออกแทบเกือบหมด หลังจากนั้นมา หมาป่าก็เกิดคิดสำนึกได้ จึงได้กลับตัวกลับใจเสียใหม่กลายเป็นหมาป่าที่อ่อนโยน และอาศัยอยู่ในที่ของมันอย่างสงบสุขส่วนหมูผู้เป็นพี่ทั้งสองตัว ก็ได้ตั้งใจจำเอาน้องหมูตัวสุดท้องเป็นตัวอย่างที่ดีคือหันมาขยันหมั่นเพียร ไม่เกียจคร้าน…ข้างฝ่ายแม่หมูก็พลอยมีความสุขและพอใจในลูกหมูเป็นอย่างมากหมูทุกตัวจึงมีชีวิตที่อบอุ่นเป็นสุข ได้อาศัยซึ่งกันและกันอย่างดี…ตลอดมา นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “การเกียจคร้านไม่ได้ทำให้เราสบายได้จริง…แต่จะนำทุกข์ภัยมาสู่ตน…เราจึงควรอย่างยิ่งที่จะเป็นคนขยัน…”