โขน (อังกฤษ: Khon) เป็นศิลปะการแสดง

โขน (อังกฤษ: Khon) เป็นศิลปะการแสดงชั้นสูงของไทยที่มีความสง่างาม อลังการและอ่อนช้อย การแสดงประเภทหนึ่งที่ใช้ท่ารำตามแบบละครใน แตกต่างเพียงท่ารำที่มีการเพิ่มตัวแสดง เปลี่ยนทำนองเพลงที่ใช้ในการดำเนินเรื่องไม่ให้เหมือนกับละคร แสดงเป็นเรื่องราวโดยลำดับก่อนหลังเหมือนละครทุกประการ ซึ่งไม่เรียกการแสดงเหล่านี้ว่าละครแต่เรียกว่าโขนแทน[1] มีประวัติยาวนานตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา[2] จากหลักฐานจดหมายเหตุลาลูแบร์ เอกอัครราชทูตฝรั่งเศสในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ได้มีการกล่าวถึงการแสดงโขนว่า เป็นการเต้นออกท่าทาง ประกอบกับเสียงซอและเครื่องดนตรีประเภทต่าง ๆ ผู้แสดงจะสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าตนเองและถืออาวุธ[3]

โขนเป็นจุดศูนย์รวมของศาสตร์และศิลป์หลากหลายแขนงเช่น วรรณกรรม วรรณศิลป์ นาฏศิลป์ คีตศิลป์ หัตถศิลป์[4] โดยนำเอาวิธีเล่นและการแต่งตัวบางชนิดมาจากการเล่นชักนาคดึกดำบรรพ์[5] มีท่าทางการต่อสู้ที่โลดโผน ท่ารำ ท่าเต้นเช่น ท่าปฐมในการไหว้ครูของกระบี่กระบอง รวมทั้งการนำศิลปะการพากย์ การเจรจา หน้าพาทย์และเพลงดนตรีเข้ามาประกอบการแสดง[6] ในการแสดงโขน ลักษณะสำคัญอยู่ที่ผู้แสดงต้องสวมหัวโขน ซึ่งเป็นเครื่องสวมครอบหุ้มตั้งแต่ศีรษะถึงคอ เจาะรูสองรูบริเวณดวงตาให้สามารถมองเห็น แสดงอารมณ์ผ่านทางการร่ายรำ สร้างตามลักษณะของตัวละครนั้น ๆ เช่น ตัวยักษ์ ตัวลิง ตัวเทวดา ฯลฯ ตกแต่งด้วยสี ลงรักปิดทอง ประดับกระจก บ้างก็เรียกว่าหน้าโขน

ในสมัยโบราณ ตัวพระและตัวเทวดาต่างสวมหัวโขนในการแสดง ต่อมาภายหลังมีการเปลี่ยนแปลงไม่ต้องสวมหัวโขน คงใช้ใบหน้าจริงเช่นเดียวกับละคร แต่งกายแบบเดียวกับละครใน เครื่องแต่งกายของตัวพระและตัวยักษ์ในสมัยโบราณมักมีสองสีคือ สีหนึ่งเป็นสีเสื้อ อีกสีหนึ่งเป็นสีแขนโดยสมมุติแทนเกราะ เป็นลายหนุนประเภทลายพุ่ม หรือลายกระจังตาอ้อย ส่วนเครื่องแต่งกายตัวลิงจะเป็นลายวงทักษิณาวรรต[7] โดยสมมุติเป็นขนของลิงหรือหมี ดำเนินเรื่องด้วยการกล่าวคำนำเล่าเรื่องเป็นทำนองเรียกว่าพากย์อย่างหนึ่ง กับเจรจาเป็นทำนองอย่างหนึ่ง ใช้กาพย์ยานีและกาพย์ฉบัง[8] โดยมีผู้ให้เสียงแทนเรียกว่าผู้พากย์และเจรจา มีต้นเสียงและลูกคู่ร้องบทให้[9] ใช้วงปี่พาทย์เครื่องห้าประกอบการแสดง นิยมแสดงเรื่องรามเกียรติ์และอุณรุท ปัจจุบันสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์มีหน้าที่หลักในการสืบทอดการฝึกหัดโขน และกรมศิลปากร มีหน้าที่ในการจัดการแสดง[10]

ผลลัพธ์ (โปรตุเกส) 1:

Khon (Inglês: Khon) Como as artes altas da Tailândia com elegância bonita e delicada. Uma categoria que é usada para exibir os caracteres na postura dança é diferente, apenas a porta de dança é adicionada para a visualização. Alterar a melodia usada na história não é como o drama. Show é o conto por prioridade como drama em todos os aspectos. Isso não chama esses shows teatro, mas chamado representa a máscara [1] Há uma longa história desde o período Ayutthaya [2]. Da evidência da nota carta Lalu bear Embaixador de França no rei Narai O show tem sido descrito como máscara dançar com software de áudio e instrumentos musicais, diferentes tipos de atores é mascarada fora da página e sua arma bangbai [3]Máscara é a inclusão de uma grande variedade de arte e literatura, como a dança, artística twig wansin Shwe hatthasin [4] A propósito e para trazer certos tipos de vestido veio jogar uma tração que primitivo [5] Há uma postura de luta sensacional. Dança do Porto Coreografia como Gênesis para oferecer professores de Krabi Krabong, bem como a arte sonora dublada. Negociação Música e canções em naphat display [6] Para mostrar as principais características é que eles mostram que a máscara deve usar uma máscara, que é uma cobertura completa de cabeça para o desgaste do pescoço. Dois buracos de soco, visível para a área dos olhos, mostram emoção através da dança. Criado de acordo com as características do personagem, como um gigante. O macaco, o anjo com o amor, etc., gilding, vidro chamado a máscara facial.Nos tempos antigos, o Deus estranho e o anjo usa uma máscara no visor. Mais tarde, alterações posteriores não tem que usar a máscara tem uma face real, bem como um drama de fantasia com personagens em um traje do Deus e um gigante nos tempos antigos, muitas vezes ter uma ou duas cores cores de t-shirt. Outra cor em vez de supondo que tipos de padrão para padrão de mangas blindado ou laikrachang melhor fantasia Ta Oi topiaria, macacos são uma banda thaksinawat [7] Supondo que um macaco ou pêlo de urso de pelúcia Continue a história com uma narrativa que traz melodia chamada uma trilha sonora apelidada com diálogo é uma maneira. Usando um épico e épico Yani Chabang [8]. Com um provedor de voz em vez da pessoa chamada apelidado de trilha sonora e o diálogo. O som e o par solicitaram artigos, [9]. Pegue cinco máquinas piphat visor exibe popular Ramayana e naru suite. Instituto de pós-graduação de desenvolvimento artístico é, atualmente, as principais funções no departamento de belas artes de sucessão e formação é responsável por gerenciar o show [10]

ผลลัพธ์ (โปรตุเกส) 2:

Dança (Reino Unido: Khon) é uma das artes de palco altas da Tailândia com elegância. Elegância e delicadeza O tipo de exibição é usado como um drama de dança. A única diferença é a adição de um show de dança. Alterar a música usada no filme não é tão dramático. Mostra a história de primeira dramática e completa. Que não põe esses shows que dramáticos, mas a pantomima vez [1] tem uma longa história desde o período de Ayutthaya [2] a partir de Las Loubere evidência de arquivo. Embaixador da França no reinado do rei Narai. Diz-se que a pantomima. Dança gesto O sotaque e instrumentos de diferentes tipos de jogadores vai usar uma máscara para cobrir a si mesmos e suas armas [3] enfrentar pantomima é o foco da faixa de arte de disciplinas, como literatura, literário, dança, artes musicais, artesanato [4], trazendo como jogar. O jogo desenhou-se uma espécie de serpente primordial [5] tem uma posição de combate, o sensacional coreografia de dança tal posição primordial no professor de esgrima. Incluindo a arte da negociação e Hngapatis música dub para o show [6] no aspecto chave pantomima é que o show deve Swmhawokn. Que está vestindo um boné coberto da cabeça aos pescoço. Faça dois furos para os olhos podem ver. Expressão através da dança Crie o visual do personagem, como uma deidade do macaco gigante, e decorada com talha dourada ornamental pantomima frente de vidro foi chamado nos tempos antigos. E o anjo do Senhor Swmhawokn no show. Mais tarde mudou sem Swmhawokn. Eu realmente gosto do personagem enfrenta. Drama do traje da mesma forma. Costume de um padre e um gigante nos tempos antigos muitas vezes têm duas cores. Pinte uma camada de tinta Uma outra cor em vez de uma hipotética armadura braço. A listrado reforçar tipo Phum Ou listrado grade Taagai O traje é uma banda de polca macaco Thaksinawat [7] sob a suposição de um macaco ou pele de urso. Prossiga com tal uma introdução para contar histórias é algo chamado um ventríloquo. Uma maneira é negociar Yani uso épico e épico Chabang [8], com os voice-overs e chamados para o diálogo em vez disso. Um cantor cantou versos e refrões para [9], a orquestra gamelan e cinco do show. Melhores desempenhos do Ramayana e indústria em Meerut. Art Institute of Development é responsável pela formação sucessão pantomima. O Departamento de Belas Artes A administração é responsável pela exibição [10].

ผลลัพธ์ (โปรตุเกส) 3:

O coro (em inglês:Como khon) artes da Tailândia que são elegantes e grand graciosa. A exibição de uma das categorias use para dançar com uma posição diferente para dançar com a adição do showAparecem como uma história da ordem antes de você como o drama de tudo o que não é conhecido para mostrar que esses dramas, mas é chamado o coro em vez de [ 1] tem uma longa história, desde os dias de Krung Thep Si Ayutthaya [2 da prova de materiais arquivados ลEla tem a dizer para a cena que é o coração dos gestos com o som e instrumentos musicais do visor será a utilização de uma máscara máscara facial o rosto e realizada uma arma [ 3]

O coro é o ponto focal da arte e ciência de ramos como literatura performances artísticas e instrumentos musicais artesanato [ 4], retire a forma de jogar e se vestir algumas delas a partir do leitor para o antigo Nag, [observava a batalha do momento da dança representam.