โลกเรานี้มีป่าดงดิบอยู่หลายแห่ง แต่

โลกเรานี้มีป่าดงดิบอยู่หลายแห่ง แต่ไม่มีป่าดงดิบใด จะกว้างใหญ่ไพศาล และคงความบริสุทธิ์ยิ่งไปกว่าป่า อเมซอน (Amazon) แห่งอเมริกาใต้ มีเรื่องราวหลายหลาก ที่ซ่อนเร้นอยู่ในป่าดิบแห่งนี้


ป่าอเมซอนกินเนื้อที่กว้างถึง 2 ใน 5 ของ อเมริกาใต้ ครอบคลุมพื้นที่ครึ่งหนึ่งของบราซิล ที่เหลือนั้นแผ่เข้าไปในอีก 8 ประเทศใกล้เคียง คิดเป็นเนื้อที่ป่าได้ราว 2.5 ล้านตารางไมล์ (6.4 ล้านตารางกิโลเมตร) ส่วนใหญ่เป็นที่ราบลุ่ม ขนานกับเส้นศูนย์สูตร และสิ่งที่แบ่งป่า ออกเป็นตอนเหนือกับตอนใต้ ก็คือ แม่นํ้าอเมซอน



ซึ่งมีต้นนํ้าอยู่ที่เทือกเขา แอนดีส (Andes) ของเปรู แล้วไหลจากตะวันตกไปตะวันออก เป็นระยะทางถึง 6,400 กิโลเมตร ลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติก แต่ที่น่าตื่นตะลึงก็คือ ขนาดปริมาตรของมันที่ไม่มีแม่นํ้าใดเทียมทัน ทั้งนี้เพราะมีแควที่ไหลลงมาสู่แม่นํ้านี้ถึง 1,100 สาย และความกว้างของแม่นํ้าอเมซอน ก็มีขนาดใหญ่มาก ประมาณว่าเหนือจากปากอ่าวขึ้นไปในทวีป 1,000 กว่ากิโล ก็ยังกว้างถึง 10 กิโลเมตร ส่วนความกว้างที่ปากอ่าวปาเข้าไป 320 กิโลเมตร!!





ดังนั้น ปริมาณนํ้าที่พุ่งลงสู่มหาสมุทรจึงมีปริมาตรมหาศาล ดันนํ้าเค็มให้ห่างจากฝั่งออกไปได้ถึงเกือบ 200 กิโลเมตร นอกจากนี้แม่นํ้าอเมซอนยังลึกมาก ว่ากันว่า เรือสินค้าสามารถแล่นทวนนํ้าเข้าไปในแผ่นดินบราซิลได้ไกลถึง 3,700 กิโลเมตร ด้วยเหตุนี้การคมนาคมทางนํ้าในดินแดนนี้จึงมีความสำคัญกว่าทางบกหลายเท่า และแน่นอน ในแม่นํ้าที่ใหญ่ที่สุดของโลกนี้ก็มีปลาที่ดุร้ายที่สุดของโลกเช่นกัน ซึ่งเรารู้จักกันดีก็คือ ปลาปิรันยา (piranha) ซึ่งมันมีฟันที่คมกริบและกัดเก่ง ว่ากันว่าชาวประมงที่ตกมันได้ และปลดจากเบ็ดโยนไว้ที่ท้องเรือนั้น หลายคนมีนิ้วมือหรือนิ้วเท้าเพียง 9 นิ้ว !!



แต่ถ้าจำเป็นต้องลงไปอยู่ในนํ้า ชาวพื้นเมือง เค้าก็มีเทคนิคเฉพาะตัว ก็คือให้เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา อย่าลอยคอเล่น แล้วท่านจะพ้นภัยจากปิรันยา



สัตว์ในวารีที่น่ากลัวอีกชนิดหนึ่งก็คือ ไคมาน (caiman) จระเข้ขนาดใหญ่ที่สุดของ อเมซอน แต่จริงๆ แล้วมันไม่ดุเท่าใดนัก และตกเป็นเหยื่อของนักล่าที่ชำแหละหนังของมันไปขายได้ราคางาม จนจำนวนของมันร่อยหรอลง




สัตว์ที่น่ากลัวอีกอย่างก็ อนาคอนดา (anaconda) งูยักษ์ มีผู้เคยพบอนาคอนดาที่ยาวถึง 13 เมตร ในป่าอเมซอนนี้









สัตว์บกที่อาศัยหากินอยู่ตามชายตลิ่งแม่นํ้า อเมซอนนั้นมีหลายชนิด อาทิ สมเสร็จ (tapir) หุ่นของมันคล้ายแรดผสมม้า หนังหนาถึง 2 นิ้ว ทำให้มันลอยตัวหากินพืชนํ้าตามตลิ่งได้สบาย



คาปีบารา (capybara) สัตว์ประเภทหนู (rodent) ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก ตัวขนาดเท่า หมูนั่นแหละครับ โตเต็มที่ยาวถึงเมตรกว่า และหนักเกือบ 80 กิโล ชอบอยู่เป็นฝูงราว 20 ตัว กินหญ้าและพืชนํ้าเป็นอาหาร หรือตัว พะยูน (manatee) ตัวอ้วนกลมไร้ขนดูน่าเกลียดน่าชัง แขนขาของมันเหมือนพายทำให้มนํ้าดำว่ายได้คล่องเช่นกัน มันมักชอบว่ายคลอไปข้างๆ เรือ จัดเป็นสัตว์ที่มีความเป็นมิตรที่สุดในโลก



อีกตัวหนึ่งซึ่งชอบนํ้า แต่หากินบนบก คือ ตัวกินมด (anteater) ที่อเมซอนนี่จัดเป็นตัวกินมดขนาดยักษ์ (giant anteater) มันจะขุดคุ้ยหามด และปลวกกินในพื้นที่สูงๆ กรงเล็บเท้าหน้าของมันยาวและทรงพลัง ทลายจอมปลวกได้อย่างง่ายดาย แล้วใช้งวงหรือจมูกอันแข็งแรงคุ้ยหาเหยื่อ ลิ้นอันเหนียวหนึบของมันยาวถึง 10 นิ้ว



ทีนี้มาดูสัตว์ที่หากินบนบกจริงๆ บ้าง

อันที่จริงคำว่า "บก" สำหรับป่าอเมซอนนั้นคงใช้ไม่ได้ ด้วยเหตุที่ว่าพื้นที่แผ่นดินนี้เป็นแอ่งราบลุ่มชุ่มไปด้วยนํ้า อย่างที่บอกแล้วว่ามีแควหรือสาขาแม่นํ้าอยู่มากมาย ดังนั้นจึงเกิดนํ้าท่วมทุกปี หรือพูดอีกอย่างว่าท่วมเกือบตลอดปีก็ว่าได้ และพอนํ้าลงก็จะมีนํ้าขังอยู่เป็นหย่อมๆ ซึ่งชนบราซิลเรียกทะเลสาบนํ้าขังนี้ว่า "วาร์ซีอา (varzea)"

แผ่นดินที่ชุ่มฉํ่านั้นมีผลต่ออุณหภูมิของป่า คือค่อนข้างคงที่อยู่ระหว่าง 20-32 เซลเซียส ไม่มีฤดูร้อน ฤดูหนาว หรือฤดูใบไม้ผลิ มีก็แต่ฤดูเปียกกับแห้ง (wet and dry seasons)

เมื่ออุณหภูมิคงที่ ต้นไม้จึงผลัดใบ แตกหน่อแตกตา ผลิดอกออกผล ตลอดเวลาทั้งปี เช่นว่า หลังฝนตกใหญ่ บางทีต้นไม้ก็ชูช่อดอกไสว ราวกับฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้วนั้นเอง พอถึงตอนเที่ยงวันอันอบอ้าว เสียงนกกาเงียบหายไป ใบไม้หุบ กลีบดอกจะร่วงพรูลงดินเหมือนอยู่ในเหมันตฤดู และพอความมืดเข้ามาเยือน อากาศก็เย็นเยียบลงเฉียบพลันจวบจนอรุณรุ่งจึงจะมีความสดชื่นเข้ามาแทนที่อีกครั้ง ชีวิตในหนึ่งวันเป็นดังเหมือนผ่านฤดูกาลทั้งปี


สิ่งน่าอัศจรรย์อีกอย่างหนึ่งของป่าอเมซอน ก็คือ ความมืด เนื่องจากต้นไม้นับล้านๆ ต้น พากันแก่งแย่งแสงแดด มันจึงเติบโตสูงชลูดสุดกู่ และแผ่กิ่งก้านสาขาราวกับมีร่มสีเขียวมหึมากาง อยู่บนยอด ส่วนลำต้นนั้นมีแต่ความเปลือยเปล่าไร้กิ่งก้าน แสงอาทิตย์สามารถส่องทะลุลงไปถึง พื้นดินได้เพียงแค่ 10 เปอร์เซ็นต์ แลดูสลัวๆ ดุจอยู่ในโบสถ์ทึมๆ บางต้นไม้ใหญ่จะมีไม้เถาวัลย์ที่เรียกว่า ไลอานา (Liana) ขึ้นเกาะเกี่ยวพันอยู่ราวกับงูตัวยาวเลื้อยขึ้นไปหาแสง สว่างแล้วก็มีไม้พวกรากอากาศคือ อีพิไฟต์ (epi- phyte) เกาะเป็นกลุ่มอยู่บนยอดไม้ใหญ่ อะไรๆ ก็แย่งกันขึ้นไปหาแสงแดด ส่วนล่างนั้น โปร่งเหมือนบ้านใต้ถุนสูงที่มีแต่เสา


ความคงที่ของอุณหภูมิยังทำให้สภาพป่าและพรรณไม้ดำรงอยู่ โดยไม่เปลี่ยนแปลงมาแต่ยุคดึกดำบรรพ์ ป่าในยุโรปหรืออเมริกาเหนือนั้นอายุแค่ราว 11,000 ปี แต่ป่าดงดิบอเมซอนมีมากกว่า 100 ล้านปีแล้ว!!



เป็นป่าเดียวที่หลงเหลืออยู่ให้ใครๆ ได้สัมผัสถึงอดีตอันไกลโพ้น และด้วยอายุอันยาวนาน จึงมีสรรพสิ่งถือกำเนิดและวิวัฒนาการมากมายหลาย หลากยิ่งกว่าป่าใดในโลก ยกตัวอย่างเช่น ปลาหลายชนิดเคยเป็นปลาทะเลที่เปลี่ยนมาอยู่ในนํ้าจืด รวมแล้วในแม่นํ้าเครืออเมซอนมีปลาถึงกว่า 3,000 สกุล (species) เทียบกับแม่นํ้ายุโรปที่มีเพียงแค่ 150 สกุล





แต่น่าประหลาดที่สัตว์ใหญ่บนบกกลับหาดูได้ยาก จากความที่พื้นดินไร้แสงแดด จึงมีพืชน้อย สัตว์กินพืชจึงน้อย สัตว์กินเนื้อ (ซึ่งกินสัตว์กินพืช) ก็เลยน้อยไปด้วย

สัตว์ต่างๆ ที่ดำรงชีพในป่าอเมซอนได้นั้นเป็นเพราะมีการปรับตัว ให้เข้ากับสภาพสิ่งแวดล้อมของป่า หลายชนิดปีนป่ายขึ้นไปอยู่บนยอดไม้สูง หลายชนิดหัดว่ายนํ้าเพื่ออาศัยอยู่ริมตลิ่งอันอุดมด้วยพ

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

โลกเรานี้มีป่าดงดิบอยู่หลายแห่งแต่ไม่มีป่าดงดิบใดจะกว้างใหญ่ไพศาลและคงความบริสุทธิ์ยิ่งไปกว่าป่าอเมซอน (อเมซอน) แห่งอเมริกาใต้มีเรื่องราวหลายหลากที่ซ่อนเร้นอยู่ในป่าดิบแห่งนี้ ป่าอเมซอนกินเนื้อที่กว้างถึง 2 ใน 5 นั้น ๆ อเมริกาใต้ครอบคลุมพื้นที่ครึ่งหนึ่งของบราซิลที่เหลือนั้นแผ่เข้าไปในอีก 8 ประเทศใกล้เคียงคิดเป็นเนื้อที่ป่าได้ราว 2.5 ล้านตารางไมล์ (6.4 ล้านตารางกิโลเมตร) ส่วนใหญ่เป็นที่ราบลุ่มขนานกับเส้นศูนย์สูตรและสิ่งที่แบ่งป่าออกเป็นตอนเหนือกับตอนใต้ก็คือแม่นํ้าอเมซอน ซึ่งมีต้นนํ้าอยู่ที่เทือกเขาแอนดีส (อังเดส) ของเปรูแล้วไหลจากตะวันตกไปตะวันออกเป็นระยะทางถึง 6,400 กิโลเมตรลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติกแต่ที่น่าตื่นตะลึงก็คือขนาดปริมาตรของมันที่ไม่มีแม่นํ้าใดเทียมทันทั้งนี้เพราะมีแควที่ไหลลงมาสู่แม่นํ้านี้ถึง 1100 สายและความกว้างของแม่นํ้าอเมซอนก็มีขนาดใหญ่มากประมาณว่าเหนือจากปากอ่าวขึ้นไปในทวีป 1000 กว่ากิโลก็ยังกว้างถึง 10 กิโลเมตรส่วนความกว้างที่ปากอ่าวปาเข้าไป 320 กิโลเมตร!! ดังนั้นปริมาณนํ้าที่พุ่งลงสู่มหาสมุทรจึงมีปริมาตรมหาศาลดันนํ้าเค็มให้ห่างจากฝั่งออกไปได้ถึงเกือบ 200 กิโลเมตรนอกจากนี้แม่นํ้าอเมซอนยังลึกมากว่ากันว่าเรือสินค้าสามารถแล่นทวนนํ้าเข้าไปในแผ่นดินบราซิลได้ไกลถึง 3,700 กิโลเมตรด้วยเหตุนี้การคมนาคมทางนํ้าในดินแดนนี้จึงมีความสำคัญกว่าทางบกหลายเท่าและแน่นอนในแม่นํ้าที่ใหญ่ที่สุดของโลกนี้ก็มีปลาที่ดุร้ายที่สุดของโลกเช่นกันซึ่งเรารู้จักกันดีก็คือปลาปิรันยา (ปลาปิรันยา) ซึ่งมันมีฟันที่คมกริบและกัดเก่งว่ากันว่าชาวประมงที่ตกมันได้และปลดจากเบ็ดโยนไว้ที่ท้องเรือนั้นหลายคนมีนิ้วมือหรือนิ้วเท้าเพียง 9 นิ้ว!! แต่ถ้าจำเป็นต้องลงไปอยู่ในนํ้าชาวพื้นเมืองเค้าก็มีเทคนิคเฉพาะตัวก็คือให้เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาอย่าลอยคอเล่นแล้วท่านจะพ้นภัยจากปิรันยา สัตว์ในวารีที่น่ากลัวอีกชนิดหนึ่งก็คือไคมาน (caiman) จระเข้ขนาดใหญ่ที่สุดของอเมซอนแต่จริง ๆ แล้วมันไม่ดุเท่าใดนักและตกเป็นเหยื่อของนักล่าที่ชำแหละหนังของมันไปขายได้ราคางามจนจำนวนของมันร่อยหรอลง สัตว์ที่น่ากลัวอีกอย่างก็อนาคอนดา (anaconda) งูยักษ์มีผู้เคยพบอนาคอนดาที่ยาวถึง 13 เมตรในป่าอเมซอนนี้ สัตว์บกที่อาศัยหากินอยู่ตามชายตลิ่งแม่นํ้าอเมซอนนั้นมีหลายชนิดอาทิสมเสร็จ (สมเสร็จ) หุ่นของมันคล้ายแรดผสมม้าหนังหนาถึง 2 นิ้วทำให้มันลอยตัวหากินพืชนํ้าตามตลิ่งได้สบาย คาปีบารา (capybara) สัตว์ประเภทหนู (หนู) ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลกตัวขนาดเท่าหมูนั่นแหละครับโตเต็มที่ยาวถึงเมตรกว่าและหนักเกือบ 80 กิโลชอบอยู่เป็นฝูงราว 20 ตัวกินหญ้าและพืชนํ้าเป็นอาหารหรือตัวพะยูน (แมนนาที) ตัวอ้วนกลมไร้ขนดูน่าเกลียดน่าชังแขนขาของมันเหมือนพายทำให้มนํ้าดำว่ายได้คล่องเช่นกันมันมักชอบว่ายคลอไปข้าง ๆ เรือจัดเป็นสัตว์ที่มีความเป็นมิตรที่สุดในโลก อีกตัวหนึ่งซึ่งชอบนํ้าแต่หากินบนบกคือตัวกินมด (anteater) ที่อเมซอนนี่จัดเป็นตัวกินมดขนาดยักษ์ (ยักษ์ anteater) มันจะขุดคุ้ยหามดและปลวกกินในพื้นที่สูง ๆ กรงเล็บเท้าหน้าของมันยาวและทรงพลังทลายจอมปลวกได้อย่างง่ายดายแล้วใช้งวงหรือจมูกอันแข็งแรงคุ้ยหาเหยื่อลิ้นอันเหนียวหนึบของมันยาวถึง 10 นิ้ว ทีนี้มาดูสัตว์ที่หากินบนบกจริง ๆ บ้าง อันที่จริงคำว่า "บก" สำหรับป่าอเมซอนนั้นคงใช้ไม่ได้ด้วยเหตุที่ว่าพื้นที่แผ่นดินนี้เป็นแอ่งราบลุ่มชุ่มไปด้วยนํ้าอย่างที่บอกแล้วว่ามีแควหรือสาขาแม่นํ้าอยู่มากมายดังนั้นจึงเกิดนํ้าท่วมทุกปีหรือพูดอีกอย่างว่าท่วมเกือบตลอดปีก็ว่าได้และพอนํ้าลงก็จะมีนํ้าขังอยู่เป็นหย่อม ๆ ซึ่งชนบราซิลเรียกทะเลสาบนํ้าขังนี้ว่า "วาร์ซีอา (varzea)" แผ่นดินที่ชุ่มฉํ่านั้นมีผลต่ออุณหภูมิของป่าคือค่อนข้างคงที่อยู่ระหว่าง 20-32 เซลเซียสไม่มีฤดูร้อนฤดูหนาวหรือฤดูใบไม้ผลิมีก็แต่ฤดูเปียกกับแห้ง (เปียก และแห้งฤดูกาล) เมื่ออุณหภูมิคงที่ต้นไม้จึงผลัดใบแตกหน่อแตกตาผลิดอกออกผลตลอดเวลาทั้งปีเช่นว่าหลังฝนตกใหญ่บางทีต้นไม้ก็ชูช่อดอกไสวราวกับฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้วนั้นเองพอถึงตอนเที่ยงวันอันอบอ้าวเสียงนกกาเงียบหายไปใบไม้หุบกลีบดอกจะร่วงพรูลงดินเหมือนอยู่ในเหมันตฤดูและพอความมืดเข้ามาเยือนอากาศก็เย็นเยียบลงเฉียบพลันจวบจนอรุณรุ่งจึงจะมีความสดชื่นเข้ามาแทนที่อีกครั้งชีวิตในหนึ่งวันเป็นดังเหมือนผ่านฤดูกาลทั้งปี สิ่งน่าอัศจรรย์อีกอย่างหนึ่งของป่าอเมซอนก็คือความมืดเนื่องจากต้นไม้นับล้าน ๆ ต้นพากันแก่งแย่งแสงแดดมันจึงเติบโตสูงชลูดสุดกู่และแผ่กิ่งก้านสาขาราวกับมีร่มสีเขียวมหึมากางอยู่บนยอดส่วนลำต้นนั้นมีแต่ความเปลือยเปล่าไร้กิ่งก้านแสงอาทิตย์สามารถส่องทะลุลงไปถึงพื้นดินได้เพียงแค่ 10 เปอร์เซ็นต์แลดูสลัว ๆ ดุจอยู่ในโบสถ์ทึม ๆ บางต้นไม้ใหญ่จะมีไม้เถาวัลย์ที่เรียกว่าไลอานา (Liana) ขึ้นเกาะเกี่ยวพันอยู่ราวกับงูตัวยาวเลื้อยขึ้นไปหาแสงสว่างแล้วก็มีไม้พวกรากอากาศคืออีพิไฟต์ (epi-phyte) เกาะเป็นกลุ่มอยู่บนยอดไม้ใหญ่อะไร ๆ ก็แย่งกันขึ้นไปหาแสงแดดส่วนล่างนั้นโปร่งเหมือนบ้านใต้ถุนสูงที่มีแต่เสา ความคงที่ของอุณหภูมิยังทำให้สภาพป่าและพรรณไม้ดำรงอยู่โดยไม่เปลี่ยนแปลงมาแต่ยุคดึกดำบรรพ์ป่าในยุโรปหรืออเมริกาเหนือนั้นอายุแค่ราว 11000 ปีแต่ป่าดงดิบอเมซอนมีมากกว่า 100 ล้านปีแล้ว!! เป็นป่าเดียวที่หลงเหลืออยู่ให้ใคร ๆ ได้สัมผัสถึงอดีตอันไกลโพ้นและด้วยอายุอันยาวนานจึงมีสรรพสิ่งถือกำเนิดและวิวัฒนาการมากมายหลายหลากยิ่งกว่าป่าใดในโลกยกตัวอย่างเช่นปลาหลายชนิดเคยเป็นปลาทะเลที่เปลี่ยนมาอยู่ในนํ้าจืดรวมแล้วในแม่นํ้าเครืออเมซอนมีปลาถึงกว่า 3000 สกุล (สายพันธุ์) เทียบกับแม่นํ้ายุโรปที่มีเพียงแค่ 150 สกุลแต่น่าประหลาดที่สัตว์ใหญ่บนบกกลับหาดูได้ยากจากความที่พื้นดินไร้แสงแดดจึงมีพืชน้อยสัตว์กินพืชจึงน้อยก็เลยน้อยไปด้วยสัตว์กินเนื้อ (ซึ่งกินสัตว์กินพืช)สัตว์ต่าง ๆ ที่ดำรงชีพในป่าอเมซอนได้นั้นเป็นเพราะมีการปรับตัวให้เข้ากับสภาพสิ่งแวดล้อมของป่าหลายชนิดปีนป่ายขึ้นไปอยู่บนยอดไม้สูงหลายชนิดหัดว่ายนํ้าเพื่ออาศัยอยู่ริมตลิ่งอันอุดมด้วยพ

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

โลกเรานี้มีป่าดงดิบอยู่หลายแห่ง แต่ไม่มีป่าดงดิบใดจะกว้างใหญ่ไพศาลและคงความบริสุทธิ์ยิ่งไปกว่าป่าอเมซอน (Amazon) แห่งอเมริกาใต้มีเรื่องราวหลายหลาก 2 ใน 5 ของอเมริกาใต้ ที่เหลือนั้นแผ่เข้าไปในอีก 8 ประเทศใกล้เคียงคิดเป็นเนื้อที่ป่าได้ราว 2.5 ล้านตารางไมล์ (6.4 ล้านตารางกิโลเมตร) ส่วนใหญ่เป็นที่ราบลุ่มขนานกับเส้นศูนย์สูตรและสิ่งที่แบ่งป่าออกเป็นตอนเหนือกับตอนใต้ก็คือ แอนดีส (Andes) ของเปรูแล้วไหลจากตะวันตกไปตะวันออกเป็นระยะทางถึง 6,400 กิโลเมตรลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติก แต่ที่น่าตื่นตะลึงก็คือ 1,100 สายและความกว้างของแม่นํ้าอเมซอนก็มีขนาดใหญ่มาก 1,000 กว่ากิโลก็ยังกว้างถึง 10 กิโลเมตรส่วนความกว้างที่ปากอ่าวปาเข้าไป 320 กิโลเมตร !! ดังนั้น 200 กิโลเมตรนอกจากนี้แม่นํ้าอเมซอนยังลึกมากว่ากันว่า 3,700 กิโลเมตร และแน่นอน ซึ่งเรารู้จักกันดีก็คือปลาปิรันยา (ปิรันย่า) ซึ่งมันมีฟันที่คมกริบและกัดเก่งว่ากันว่าชาวประมงที่ตกมันได้ หลายคนมีนิ้วมือหรือนิ้วเท้าเพียง 9 นิ้ว !! แต่ถ้าจำเป็นต้องลงไปอยู่ในนํ้าชาวพื้นเมืองเค้าก็มีเทคนิคเฉพาะตัวก็คือให้เคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลาอย่าลอยคอเล่น ไคมาน (Caiman) จระเข้ขนาดใหญ่ที่สุดของอเมซอน แต่จริงๆแล้วมันไม่ดุเท่าใดนัก อนาคอนดา (งูใหญ่) งูยักษ์มีผู้เคยพบอนาคอนดาที่ยาวถึง 13 เมตร อเมซอนนั้นมีหลายชนิดอาทิสมเสร็จ (สมเสร็จ) หุ่นของมันคล้ายแรดผสมม้าหนังหนาถึง 2 นิ้ว (capybara) สัตว์ประเภทหนู (หนู) ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลกตัวขนาดเท่าหมูนั่นแหละครับโตเต็มที่ยาวถึงเมตรกว่าและหนักเกือบ 80 กิโลชอบอยู่เป็นฝูงราว 20 ตัวกินหญ้าและพืชนํ้าเป็นอาหารหรือตัวพะยูน (ตระกูล) ตัวอ้วนกลมไร้ขนดูน่าเกลียดน่าชัง มันมักชอบว่ายคลอไปข้างๆเรือ แต่หากินบนบกคือตัวกินมด (นิ่ม) (ตัวกินมดยักษ์) มันจะขุดคุ้ยหามดและปลวกกินในพื้นที่สูง ๆ ทลายจอมปลวกได้อย่างง่ายดาย ลิ้นอันเหนียวหนึบของมันยาวถึง 10 บ้างอันที่จริงคำว่าได้ "บก" สำหรับป่าอเมซอนนั้นคงใช้ไม่ได้ ดังนั้นจึงเกิดนํ้าท่วมทุกปี "วาร์ซีอา คือค่อนข้างคงที่อยู่ระหว่าง 20-32 เซลเซียสไม่มีฤดูร้อนฤดูหนาวหรือฤดูใบไม้ผลิมีก็ แต่ฤดูเปียกกับแห้ง (ฤดูกาลเปียกและแห้ง) เมื่ออุณหภูมิคงที่ต้นไม้จึงผลัดใบแตกหน่อแตกตาผลิดอกออกผลตลอดเวลา ทั้งปีเช่นว่าหลังฝนตกใหญ่บางทีต้นไม้ก็ชูช่อดอกไสวราวกับฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้วนั้นเองพอถึงตอนเที่ยงวันอันอบอ้าวเสียงนกกาเงียบหายไปใบไม้หุบ และพอความมืดเข้ามาเยือน ก็คือความมืดเนื่องจากต้นไม้นับล้าน ๆ ต้นพากันแก่งแย่งแสงแดดมันจึงเติบโตสูงชลูดสุดกู่ อยู่บนยอด แสงอาทิตย์สามารถส่องทะลุลงไปถึงพื้นดินได้เพียงแค่ 10 เปอร์เซ็นต์แลดูสลัว ๆ ดุจอยู่ในโบสถ์ทึมๆ ไลอานา (Liana) สว่างแล้วก็มีไม้พวกรากอากาศคืออีพิไฟต์ (epi- phyte) เกาะเป็นกลุ่มอยู่บนยอดไม้ใหญ่อะไร ๆ ก็แย่งกันขึ้นไปหาแสงแดดส่วนล่างนั้น 11,000 ปี แต่ป่าดงดิบอเมซอนมีมากกว่า 100 ได้สัมผัสถึงอดีตอันไกลโพ้นและด้วยอายุอันยาวนาน หลากยิ่งกว่าป่าใดในโลกยกตัวอย่างเช่น 3,000 สกุล (ชนิด) เทียบกับแม่นํ้ายุโรปที่มีเพียงแค่ 150 จากความที่พื้นดินไร้แสงแดดจึงมีพืชน้อยสัตว์กินพืชจึงน้อยสัตว์กินเนื้อ (ซึ่งกินสัตว์กินพืช) น้อยตั้งขึ้นเลยก็ไปด้วยสัตว์ต่างๆ ให้เข้ากับสภาพสิ่งแวดล้อมของป่า

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

โลกเรานี้มีป่าดงดิบอยู่หลายแห่งแต่ไม่มีป่าดงดิบใดจะกว้างใหญ่ไพศาลและคงความบริสุทธิ์ยิ่งไปกว่าป่าอเมซอน ( Amazon ) แห่งอเมริกาใต้มีเรื่องราวหลายหลากที่ซ่อนเร้นอยู่ในป่าดิบแห่งนี้


ป่าอเมซอนกินเนื้อที่กว้างถึง 2 the 5 ของอเมริกาใต้ครอบคลุมพื้นที่ครึ่งหนึ่งของบราซิลที่เหลือนั้นแผ่เข้าไปในอีก 8 ประเทศใกล้เคียงคิดเป็นเนื้อที่ป่าได้ราว 2.5 ล้านตารางไมล์ ( 64 ล้านตารางกิโลเมตร ) ส่วนใหญ่เป็นที่ราบลุ่มขนานกับเส้นศูนย์สูตรและสิ่งที่แบ่งป่าออกเป็นตอนเหนือกับตอนใต้ก็คือแม่นํ้าอเมซอน



ซึ่งมีต้นนํ้าอยู่ที่เทือกเขาแอนดีส ( Andes ) ของเปรูแล้วไหลจากตะวันตกไปตะวันออกเป็นระยะทางถึง 6400 กิโลเมตรลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติกแต่ที่น่าตื่นตะลึงก็คือขนาดปริมาตรของมันที่ไม่มีแม่นํ้าใดเทียมทันทั้งนี้เพราะมีแควที่ไหลลงมาสู่แม่นํ้านี้ถึง 1