ประมานสองปีที่แล้วนะ ฉันไปมหาลัยตาม

ประมานสองปีที่แล้วนะ ฉันไปมหาลัยตามปกติทุกวัน วันหนึ่งฉันเหนผู้ชายคนหนึ่งนั่งขอทานอยู่ตรงทางขึ้นสะพานตรงดอนเมืองซึ่งชายคนนั้นพิการขา ฉันเห็นแล้ว แล้วฉันรู้สึกสงสารผู้ชายคนนั้นมาก ฉันจึงให้เงินยี่สิบบาท พอกลับจากมหาลัยฉันก้ให้เงินผู้ชายคนนั้นอีกที่ฉันให้เงินผู้ชายคนนั้นเพราะว่าฉันคืดว่าจะได้ช่วยคนคนหนึ่งให้มีอาหารกิน ฉันได้ให้เงินผู้ชายคนนี้ทุกวันเช้าเยน จนกระทั่งวันนึง ฉันได้ไปทำธุระกับเพื่อนเลยทำให้ฉันกลับช้ากว่าปกติ ตอนนั้นฉันก้ลงจากสะพานลอยแต่ม่พบผู้ชายคนนั้น ฉันจึงเดินไปเซเว่นเพื่อหาอะไรทานเล่นแต่แล้วฉันก้เจอผู้ชายคนนั้นยืนเลือกของในเซเว่นซึ่งเขาไม่ได้พิการแต่อย่างไรเลย จนทำให้ฉันรู้ว่าเราไม่สามารถมองคนจากภายนอกได้เลย

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Two years ago, man Ka! I'm going to University as usual every day. One day Wen I naphuchai one is begging a ride uphill straight bridge of Don Muang, where the disabled man's legs. I saw, then I pity that man so much. I make money 20 baht. My secret poultice from the University ก้ให้ the money that man again, I give the money that man because I khuet that will help one person, there diet eat. I have given money to this guy every day until the day the whole morning yen. I've done business with a friend at all make me back later than normal. Then I mop baphuchai kon ngachak footbridge, but people. I went to seven to grab play, but then I ก้เจอ that man standing selections in seven, which he did not have a disability but?! So, I know that we can't look at people from outside.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

Approximately two years ago. I went to college as usual every day. One day, I think the guy sitting up begging on the bridge at the Don Muang man crippled legs, I saw it, then I feel very sorry for the man. I gave money twenty baht I returned from college, I gave the man the money, I make money, man, because I subconsciously to have helped one person to eat. I gave this guy every day morning yen. Until one day I had to do it with me back later than usual. Now that I'm down from the overpass, but the man was not found. I went to SEVEN to find something to eat, but then I'm not the man standing in the choice of Seven, which he did not, but it does not. It made me realize that we can not have people from outside.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

About two years ago, I go to school as usual. One day I saw a man sat for alms at the bridge over the don, which crippled legs. I saw the man. And I feel sorry for the guy. I therefore give twenty baht.I give him every morning yen until one day! I went on business with friends make me go slower than normal. At that time I was down from the bridge, but not to meet that guy?So I knew we couldn't look at people from the outside world.