เรียงความครูคนแรกและคนสุดท้ายในชีวิต
ครูคนแรกของฉัน ไม่ใส่ชุดเครื่องแบบ สีกากี มีเพียงแต่เสื้อยืดกับกางเกงยืนตัวเก่าๆ ไม่มียศฐาบรรดาศักดิ์มีเพียงแต่ยศผู้นำของครอบครัว ไม่มีรถประจำตำแหน่ง มีเพียงแต่มอเตอร์ไซค์คันเก่าที่คอยขับไปรับ-ส่งฉัน ไม่มีการใช้ไม้เรียว มีเพียงแต่คำตักเตือน ไม่ได้จบคณะครุศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยชื่อดัง เพียงแต่จบจากสาขาอื่นๆมา และสุดท้าย คุณครูผู้นี้มีศิษย์เพียงสองคนเท่านั้น คือ ฉันและพี่ชาย
ครูคนนี้คอยสอนฉันในด้านต่างๆ เป็นครูคนแรกที่สอนให้ฉันพูดคำว่า “แม่และพ่อ” เป็นครูภาษาไทยสอนฉันสะกดคำว่ารัก เป็นครูสอนจริยธรรมและศีลธรรม สอนให้รู้จักรักผู้อื่น และเป็นครูแนะแนวคอยที่จะแนะนำแนวทางชีวิตให้ไปเจอแต่สิ่งที่ดีๆ
สำหรับฉัน ครูคนแรก-คนสุดท้ายในชีวิต คือ พ่อและแม่ เป็นครูที่ไม่มีเงินเดือนหรือบำเหน็จบำนาญเพราะท่านทั้งสองสอนด้วยใจรัก และไม่มีการเกษียณอายุราชการถึงแม้ว่าอายุท่านจะปาไป 60 ปี ฉันไม่รู้ความหมายลึกซึ้งหรอก เพียงแต่อยากจะบอกว่ารักท่านมากมาย