นิทานอีสป กระต่ายกับเต่า
มีกระต่ายตัวหนึ่งวิ่งได้เร็วมาก จนหลงตัวเองว่าไม่มีใครวิ่งเร็วชนะตนได้ วันหนึ่ง กระต่ายเห็นเต่าคลานต้วมเตี้ยม กระต่ายจึงหัวเราะเยาะเย้ยว่า “มัวแต่คลานต้วมเตี้ยมอยู่แบบนี้เมื่อไหร่จะถึงล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เต่ารู้สึกไม่พอใจที่กระต่ายพูดแบบนั้นใส่ตน จึงพูดว่า “กระต่ายหลงตัวเองอย่างเจ้าไม่เห็นว่าจะเก่งตรงไหน ดีแต่โม้ไปวันวัน” หระต่ายผู้ทรนงในตนเองเห็นเต่าพูดจาอย่างนั้น จึงท้าวิ่งแข่งกับเต่า
เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้นกระต่ายวิ่งด้วยความเร็วสุดผีเท้านำเต่าไปก่อน พอถึงกลางทาง หันกลับไปมองข้างหลัง ไม่เห็นแม้แต่เงาของเต่า เจ้ากระต่ายจึงนั่งพักที่โคนต้นไม้ข้างทางจนเผลอหลับไป ส่วนเจ้าเต่ายังคงคลานต้วมเตี้ยม ๆ อย่างไม่ย่อท้อ เจ้ากระต่างรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อเต่ากลานจะถึงเส้นชัยแล้ว มันรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วหวังจะไล่ให้ทัน แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว เพราะเต่าสามารถได้คลานเข้าเส้นชัยเอาชนะกระต่างไปก่อนแล้ว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “ความประมาท นำมาซึ่งความล้มเหลว”