กระต่าย ตัวหนึ่งหลงทะนงในฝีเท้าของต

กระต่าย ตัวหนึ่งหลงทะนงในฝีเท้าของตน ว่าสามารถวิ่งได้รวดเร็วดุจสายลม ในป่าที่อาศัยอยู่ไม่มีสัตว์ตัวใดที่เอาชนะมันได้ วันหนึ่งพบกับเต่าคลานต้วมเตียมผ่านหน้าไป กระต่ายได้กล่าววาจาเยอะเย้ยด้วยความคึกคะนอง
"มัวแต่คลานเชื่องช้าแบบนี้ เมื่อไหร่จะถึงจุดหมายปลายทางเล่าเพื่อน อย่างเจ้านี้ข้าต่อให้คลานล่วงหน้าไปก่อนเลยครึ่งวัน ข้าก็คงวิ่งตามทัน"
"ไม่ต้องต่อให้ข้าหรอก" เต่ารู้สึกไม่พอใจ
"กระต่ายแบบเจ้าไม่เห็นจะเก่งกาจตรงไหน ไม่เชื่อมาลองวิ่งแข่งกันก็ได้"
"ว่าไงนะ" กระต่ายแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"เจ้านะหรอจะท้าแข่งกับข้า ฮะ ฮะ ฮะ" กระต่ายยืนหัวเราะจนท้องแข็ง
เมื่อเริ่มการแข่งขัน กระต่ายวิ่งออกจากจุดเริ่มต้นด้วยความเร็วสุดฝีเท้า ครั้งถึงกลางทางหันไปมองไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าเต่า
"หลับเอาแรงซักงีบดีกว่า" กระต่ายทำท่าบิดขี้เกียจ ไม่นานนักเจ้ากระต่ายก็เผลอหลับไป
ฝ่ายเจ้าเต่ายังคงคลานอย่างไม่ย่อท้อ จนใกล้จะเข้าเส้นชัย ฝ่ายเจ้ากระต่ายสะดุ้งตื่นมาเห็นรอยเท้าเจ้าเต่าผ่านไปจึงรีบวิ่งไปที่เส้นชัยดู สุดท้ายก็สายไปเสียแล้ว เมื่อเห็นเจ้าเต่าคลานเข้าเส้นชัยไปแล้ว