นิทานอาเซียน ประเทศกัมพูชา เรื่อง ก

นิทานอาเซียน ประเทศกัมพูชา เรื่อง กลิ่นอาหาร

มีชายยากจนคนหนึ่ง อาศัยอยู่ใกล้บ้านเศรษฐี โดยปลูกเป็นกระท่อมเล็ก ๆ เขาจะย้ายกระท่อมที่พักนี้ตามทิศทางลม เพราะชายผู้นี้จะคอยสูดกลิ่นอาหารที่มาจากบ้านเศรษฐี เศรษฐีสังเกตเห็นชายยาจกนี้ย้ายกระท่อมบ่อยจึงให้คนใช้ไปสืบถาม ชายยาจกก็บอกไปตามความจริงว่าย้ายตามฤดูกาลของทิศทางลม เพื่อจะสูดกลิ่นอาหารจากบ้านเศรษฐี

เมื่อเศรษฐีทราบจากคนใช้เช่นนั้น ก็บอกกับชายยาจกว่า "เจ้ามีชีวิตอยู่ได้เพราะกลิ่นอาหารจากบ้านเรา เจ้าจะต้องมาเป็นคนใช้บ้านเรา" ชายยาจกไม่ยอม เศรษฐีจึงนำชายยาจกไปฟ้องผู้พิพากษา ผู้พิพากษาตัดสินให้ชายยาจกเป็นคนใช้ของเศรษฐีแต่ชายยาจกไม่ยอม ขอร้องทุกข์ต่อพระมหากษัตริย์ เมื่อพระมหากษัตริย์ได้ทราบเรื่องราวก็ทรงรับสั่งให้อำมาตย์นำผ้าขาวมาวางไว้กลางท้องพระโรง แล้วทรงให้นำเงินไปวางไว้ในผ้าขาว แล้วรับสั่งกับเศรษฐีว่า "เศรษฐีจงรับเงินค่าตัวของชายยาจกไปเถิด"

เมื่อเศรษฐีรับเงินไปแล้ว พระมหากษัตริย์ตรัสถามเศรษฐีว่า "เมื่อเศรษฐีหยิบเงินค่าตัวของชายยาจกนั้น ชายยาจกก็เห็นท่านหยิบเงิน แต่เขามีส่วนได้รับเงินจากการมองเห็นหรือไม่?" เศรษฐีตอบว่า "ไม่ได้รับเงินจากการมองเห็นพระเจ้าข้า" พระมหากษัตริย์จึงตรัสว่า "ก็เปรียบได้กับอาหารของเศรษฐี ถึงใครจะสูดกลิ่นอาหาร แต่อาหารก็ยังคงเดิมไม่สูญหายไป เพราะฉะนั้นเศรษฐีจะเอาชายยาจกเป็นคนรับใช้ไม่ได้" ทั้งเศรษฐีและชายยาจกก็กลับไปบ้านของตนเองด้วยความยินดี

ผลลัพธ์ (เขมร) 1:

ក្លិន​អាស៊ាន​រឿងនិទាន​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា របស់​មនុស្ស​ក្រីក្រ​។ នៅ​ជិត​សេដ្ឋី​បន្ត​ផ្ទាល់ ដោយ​ការ​ដាំ​ខ្ទម​តូច​មួយ​ដែល​គាត់​បាន​រើ​ខ្ទម​នេះ​បើ​យោង​តាម​ទិស​ដៅ​ខ្យល់​។ ដោយ​សារ​តែ​បុរស​ម្នាក់​នេះ​នឹង sniff ម្ហូប​អាហារ​ដែល​បាន​មក​ពី​ផ្ទះ​អ្នក​មាន​។ ពរជ័យ​ខាង​វិញ្ញាណ​ទៅ​ជា​ទ្រព្យ​ស​ម្ប​ត្ដិ​បាន​កត់​សម្គាល់​ឃើញ​បុរស​ម្នាក់​នេះ​បាន​ផ្លាស់​ប្តូ​រ​ទៅ​ក្រុម Fulham​, ដូច្នេះ​ជា​ញឹកញាប់​ត្រូវ​បាន​គេ​ប្រើ​ដើម្បី​សាកសួរ​។ បុរស​ម្នាក់​អ្នកសុំទាន​និយាយ​ពិត​ដែល​ធ្វើ​ចលនា​ទិស​ខ្យល់​រដូវ​នេះ​។ ការ​ស្រង់​ក្លិន​អាហារ​ពី​ផ្ទះ​មួយ​ដែល​មាន​ទ្រព្យសម្បត្តិ ពេល​សេដ្ឋី​ដឹង​ពី​មនុស្ស​ដូច​នោះ​។ ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​បុរស​ម្នាក់​ដែល​ទាល់ក្រ​នេះ "ខ្ញុំ​រស់​ដោយ​សារ​តែ​យើង​មាន​ក្ល​ិ​ម្ហូប​អាហារ​ពី​ផ្ទះ​។ អ្នក​នឹង​ចាំបាច់​ត្រូវ​ប្រើ "បុរស​ក្រីក្រ​របស់​យើង​បាន​បដិសេធ​។ ពរជ័យ​ខាង​វិញ្ញាណ​ទៅ​ជា​ទ្រព្យ​ស​ម្ប​ត្ដិ​បាន​យក​មនុស្ស​ចៅក្រម​ប្តឹ​ង​។ ចៅក្រម​បាន​សម្រេច​ផ្ត​ន្ទា​ទោស​ពរជ័យ​ខាង​វិញ្ញាណ​បុរស​នោះ​ទ្រព្យ​ស​ម្ប​ត្ដិ​នោះ​ទេ​ប៉ុន្តែ​អ្នកបំរើ​របស់​បុរស​ក្រីក្រ​នេះ​បាន​បដិសេធ​។ សារទុក្ខ​ប្រឆាំង​នឹង​ភ្នំពេញ​ក្រោ​ន កាល​ស្ដេច​ឮ​រឿង​នេះ​លោក​បាន​បញ្ជា​ស្បែក​ស​ពួក​វរជន​ដែល​ត្រូវ​បាន​ដាក់​នៅ​ក​ណ្តា​ល​សាល​នោះ​។ និង​ការ​ផ្តល់​ប្រាក់​ដាក់​វា​នៅ​ក្នុង​ក្រណាត់​ស​មួយ​។ បន្ទាប់​មក​និយាយ​ទៅ​កាន់​អ្នក​មាន​បាន «​ចូរ​យក​ប្រាក់​នោះ​ពរជ័យ​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​បុរស​អ្នក​មាន​ចូល​ទៅ " នៅ​លើ​សេដ្ឋី​បាន​ទទួល​វា​។ ស្ដេច​បាន​ឱ្យ​ដឹង​ថា​មហាសេដ្ឋី​។ «​នៅ​ពេល​ដែល​អ្នក​មាន​នោះ​បាន​យក​ប្រាក់​របស់​ជន​ក្រីក្រ​។ បុរស​ម្នាក់​អ្នកសុំទាន​ឃើញ​គាត់​មក​យក​ប្រាក់​។ ស្តេ​ច​បាន​និយាយ​ថា​ប៉ុន្តែ​លោក​បាន​ទទួល​ការ​ឧបត្ថម្ភ​ពី​ចក្ខុវិស័យ​នេះ​ឬ​ទេ​? "សម្បូរ​បែប​បាន​និយាយ​ថា​" មិន​ទទួល​បាន​ប្រាក់​ពី​ការ​មើល​ឃើញ​ព្រះ​អម្ចាស់​»​។ «​នេះ​គឺ​ជា​ការ​ប្រៀប​ធៀប​ទៅ​នឹង​ម្ហូប​អាហារ​របស់​អ្នក​មាន​នេះ​។ តើ​នរណា​នឹង​មាន​ក្ល​ិ​ម្ហូប​អាហារ ប៉ុន្តែ​អាហារ​នេះ​នៅ​តែ​មិន​បាត់​បង់​។ ហេតុនេះ​ហើយ​បាន​ជា​ពរជ័យ​ខាង​វិញ្ញាណ​ទៅ​ជា​ទ្រព្យ​ស​ម្ប​ត្ដិ​នឹង​យក​ពួក​អ្នកបំរើ​របស់​បុរស​មិន​មែន​ជា​«​បុរស​អ្នក​មាន​និង​អ្នក​សុំទាន​នោះ​បាន​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​របស់​ពួក​គេ​ដោយ​អំណរ​។