ปัญหาความยากจน ปัญหาความยากจนของผู้

ปัญหาความยากจน
ปัญหาความยากจนของผู้คนในสังคม เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นปกติของสังคมที่ใช้ “เงิน“เพราะเงินเป็นตัวกลางในของทุกๆสิ่ง จนหลายคนถือกันว่า “เงินนั้นเป็นพระเจ้า” กันเลยทีเดียวเพราะสามารถที่จะบันดาลให้ได้มาในสิ่งต่างๆที่จะทำให้ตัวเองหรือครอบครัวมีความสุขหรือคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น ซึ่งเป็นไปตามระบอบทางเศรษฐกิจที่เรียกกันว่าระบบทุนนิยม ที่ถือว่าเงินเป็นปัจจัยที่สำคัญในการผลิตและเป็นเป้าหมายหลักในการดำเนินการทางธุรกิจอุตสาหกรรม
เมื่อใครมีมากก็เรียกว่า “รวย” ใครมีน้อยก็เรียกว่า “จน” สังคมของผู้คนในสมัยก่อน ก่อนที่จะมีการใช้เงิน หลายคนก็อาจจะว่าเป็นสังคมที่มีความสุข ไม่มีใครจนหรือมีใครรวยกว่าใคร เพราะไม่ต้องใช้เงินซื้ออะไร ตื่นเช้าก็ไปทำไร่ไถนาเข้าป่าล่าสัตว์เอาผลิตผลกลับมาทำเป็นอาหาร ค่ำลงก็เขามุ้งนอน เสื้อผ้าก็ปั่นทอเป็นเครื่องนุงห่มกันเอง ป่วยไข้ก็เก็บสมุนไพรเอามารักษาไม่ต้องเสียสตางค์หาหมอ ถ้าตายก็เอาไปเผา ระหว่างที่อยู่ถ้าอยากได้สิ่งใดเมื่อตัวเองทำไม่ได้หรือไม่มี ก็ใช้ระบบแลกเปลี่ยนที่เรียกกันว่า “หมูไปไก่มา”
คือแลกเปลี่ยนสินค้ากันมากน้อยตามความพอใจตามความยากง่ายในการได้มา สังคมเริ่มมีการใช้ทรัพย์สินเงินทองก็เริ่มมาจากการบริหารราชการแผ่นดินของประเทศ จากข้าราชบริพารฝ่ายในและข้าราชการที่รับใช้เบื้องพระยุคลบาทมีการพระราชทานทรัพย์สิน สมบัติต่างๆรวมทั้งที่ดินตามตำแหน่งของเศรษฐีบรรดาศักดิ์ ดังเช่นพระยานาหมื่นเจ้าพระยานาแสนตามที่ทราบกัน ต่อมาภายหลังจึงได้มีการให้เป็นตัวเงินที่เรียกกันว่าเบี้ยหวัดรายปี (ที่ให้เป็นปีเพราะยังไม่ค่อยมีเรื่องให้ใช้เงิน)และก็ค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นให้เป็นเงินเดือน(ที่บ่นกันว่าน้อย)
ดังเช่นในปัจจุบัน(เพราะข้าราชการมีมากและมีการเลี้ยงดูกันตลอดชีวิตจึงต้องมีเงินเดือนน้อยเพียงแต่แค่พออยู่ได้ ดีกว่าคนไม่มีเงินเดือน แต่เดี๋ยวนี้ก็ดีขึ้น) สังคมยุคใหม่มีการใช้เงินกันมากขึ้นเพราะสังคมโลกใช้สิ่งของต่างๆเป็นตัวชี้วัดความเจริญและความรวย อย่างเช่นยานพาหนะที่เริ่มจากใช้รถจักรยานธรรมดาก็เป็นรถจักรยานยนต์เป็นรถเก๋ง(และก็เป็นรถเก๋งราคาแพง)ความเจริญก็วัดจากจำนวนของทีวีสี จำนวนของโทรศัพท์บ้าน ของโทรศัพท์มือถือจำนวนคอมพิวเตอร์ต่อจำนวนครัวเรือน บ้านใครที่มีเงินก็จะมีสิ่งของเหล่านี้ครบ ยิ่งผู้ที่มีเงินมากมีรายได้มากอย่างเช่นพ่อค้านักธุรกิจจึงมีสิ่งต่างๆเหล่านี้กันจนเกินพอ เดิมคนไทยส่วนใหญ่นั้นชอบเข้ารับราชการ(ทั้งๆที่เงินเดือนน้อย)ก็เพราะว่า”สิบพ่อค้าไม่เท่าหนึ่งพระยาเลี้ยง“เมื่อภาคธุรกิจการพาณิชย์อุตสาหกรรมเกิดขึ้นมีการจ้างงานและให้เงินเดือนจึงต้องให้มากกว่าข้าราชการ(ถ้าให้น้อยกว่าก็ไม่ค่อยมีใคร



1. การนิยามและชี้วัดความยากจน โดยมองจากรายได้
นักเศรษฐศาสตร์นิยมวัดความยากจน โดยใช้รายได้เป็นเกณฑ์ มีวิธีวัด 2 ทางใหญ่คือ
1.ความยากจนเชิงสัมบูรณ์ (Absolute poverty)
ใช้วิธีคำนวณว่า รายได้ขนาดไหนที่คนเราจะใช้ยังชีพและดำรงชีวิตต่อไปได้ (มีอาหารกินกี่แคลลอรี่ เครื่องอุปโภคบริโภคที่จำเป็นอื่น ๆ เช่น ค่าเช่าบ้าน, เสื้อผ้า, เชื้อเพลิง ฯลฯ) และนิยามว่าคนที่มีรายได้ต่ำกว่า เส้นความยากจน(เช่น 922 บาทต่อเดือนต่อคนในปี 2545) ถือว่าเป็นคนยากจน (ธนาคารโลกและสำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจสังคมแห่งชาติ)
ตั้งแต่ไทยมีการวางแผนพัฒนาเศรษฐกิจให้เป็นแบบทุนนิยมอุตสาหกรรม ตามคำแนะนำของธนาคารโลก ในปี พ.ศ.2504 การวัดความยากจนโดยธนาคารโลกและนักเศรษฐศาสตร์กระแสหลัก ใช้แนวคิดรายได้ที่พอเพียงแก่การบริโภคขั้นพื้นฐานเป็นหลัก โดยคำนวณจากจำนวนแคลลอรี่ของอาหารที่คนเราจำเป็นต้องบริโภคและการใช้จ่ายที่จำเป็นอื่น ๆ ออกมาว่าคนเราควรจะมีรายได้เท่าไหร่ จึงจะพอซื้อหาอาหารจ่ายค่าเช่าบ้านหรือซื้อบ้านและเครื่องใช้ไม้สอยที่จำเป็นเพียงพอแก่การดำรงชีพต่อไป และใช้ตัวเลขนี้เป็นเส้นความยากจน คือใครที่มีรายได้ต่อหัวต่อเดือนต่ำกว่าเส้นนี้ก็ถือว่ายากจน โดยมีการปรับตัวเลขนี้ทุกปีตามอัตราเงินเฟ้อ

ผลลัพธ์ (เกาหลี) 1:

가난의 문제입니다. 사회에서 사람들의 빈곤 때문에 많은 사람들이 "하나님" 간주 수 있기 때문에 그것은 거의 달 튼 자신이 나 가족, 또는 더 나은 삶의 질을 일 때까지 모든 것의 중간은 "돈"을 사용 하는 사회의 전형적인 발생할 수 있는 문제입니다. 경제 체제에 따라 생산에 가장 중요 한 요소로 간주 하 고 비즈니스 업계에서 주요 대상인 자본주의 라고 합니다. 그러나, 사람이 적어도 라는 사람들의 "사회" 돈, 많은 사람들이 사용 하기 전에 옛날에 누가 "부자" 라고 할 때 그것은이 행복 한 사회는 있을 수 있습니다. 아무도 또는 아무것도 살 필요가 없기 때문에 다른 누구 보다 풍부한 사람. 매일 아침 농업 야생 사냥을 할 일어나 음식을 다시 했다 생성 한. 저녁 식사, 그 그물 침구 의류 담요 함께 기계 nung 자체에 짠. 제거도 저장 허브 발열 환자 치료에 대 한 푼도 지불 필요가 없습니다. 만약 그것을 했다 주소 사이, 뭔가 얻을 하려는 경우 또는 때 스스로 하지 않아도 Exchange 시스템을 사용 하 여 소위 "닭 돼지." 상품의 아주 작은 교환 취득에 어려움에 의해 만족? 사용 하기 시작 했다 사회 돈을 국가의 행정에서 시작 했다. 부서 및 공무원 법원 공식에서 누가 로얄 속성 전에 거기 봉사. 백만 장자 왕자 차오 Phraya 나 같은 귀족의 위치를 포함 하 여 보물 Sene 알려진 수천 수만의. 관심 연례 독감 이라고 돈의 얻을 것 이다 나중에, (즉, 1 년 그것은 또한 거의 돈을 사용 해야 하기 때문에) 했다 그것은 점차적으로, 변경 및 급여 (적어도 그 불만.) ดังเช่นในปัจจุบัน(เพราะข้าราชการมีมากและมีการเลี้ยงดูกันตลอดชีวิตจึงต้องมีเงินเดือนน้อยเพียงแต่แค่พออยู่ได้ ดีกว่าคนไม่มีเงินเดือน แต่เดี๋ยวนี้ก็ดีขึ้น) สังคมยุคใหม่มีการใช้เงินกันมากขึ้นเพราะสังคมโลกใช้สิ่งของต่างๆเป็นตัวชี้วัดความเจริญและความรวย อย่างเช่นยานพาหนะที่เริ่มจากใช้รถจักรยานธรรมดาก็เป็นรถจักรยานยนต์เป็นรถเก๋ง(และก็เป็นรถเก๋งราคาแพง)ความเจริญก็วัดจากจำนวนของทีวีสี จำนวนของโทรศัพท์บ้าน ของโทรศัพท์มือถือจำนวนคอมพิวเตอร์ต่อจำนวนครัวเรือน บ้านใครที่มีเงินก็จะมีสิ่งของเหล่านี้ครบ ยิ่งผู้ที่มีเงินมากมีรายได้มากอย่างเช่นพ่อค้านักธุรกิจจึงมีสิ่งต่างๆเหล่านี้กันจนเกินพอ เดิมคนไทยส่วนใหญ่นั้นชอบเข้ารับราชการ(ทั้งๆที่เงินเดือนน้อย)ก็เพราะว่า”สิบพ่อค้าไม่เท่าหนึ่งพระยาเลี้ยง“เมื่อภาคธุรกิจการพาณิชย์อุตสาหกรรมเกิดขึ้นมีการจ้างงานและให้เงินเดือนจึงต้องให้มากกว่าข้าราชการ(ถ้าให้น้อยกว่าก็ไม่ค่อยมีใคร1. 정의 하려면 보기에서 소득에 의해 빈곤을 측정. 인기 있는 경제 빈곤 임계값으로 수입을 사용 하 여 측정 합니다. 두 가지 측정 방법이 있다.1. 빈곤 절대 공간 (절대 빈곤). 계산의 방법을 사용 하는 우리가 사용 하 고 (와 함께 몇 칼로리를 먹는 음식 생활을 계속 것입니다 큰 수익. 소비자 제품 뿐만 아니라 다른 필요한 임대, 의류, 연료. 학력 등) 및 빈곤 선 (예: 2545 년 1 인당 한달에 922 바트) 가난한 (세계 은행 및 국가 사회 및 경제 개발 위원회의 사무실)으로 간주 됩니다 보다 적게 버는 사람들.ตั้งแต่ไทยมีการวางแผนพัฒนาเศรษฐกิจให้เป็นแบบทุนนิยมอุตสาหกรรม ตามคำแนะนำของธนาคารโลก ในปี พ.ศ.2504 การวัดความยากจนโดยธนาคารโลกและนักเศรษฐศาสตร์กระแสหลัก ใช้แนวคิดรายได้ที่พอเพียงแก่การบริโภคขั้นพื้นฐานเป็นหลัก โดยคำนวณจากจำนวนแคลลอรี่ของอาหารที่คนเราจำเป็นต้องบริโภคและการใช้จ่ายที่จำเป็นอื่น ๆ ออกมาว่าคนเราควรจะมีรายได้เท่าไหร่ จึงจะพอซื้อหาอาหารจ่ายค่าเช่าบ้านหรือซื้อบ้านและเครื่องใช้ไม้สอยที่จำเป็นเพียงพอแก่การดำรงชีพต่อไป และใช้ตัวเลขนี้เป็นเส้นความยากจน คือใครที่มีรายได้ต่อหัวต่อเดือนต่ำกว่าเส้นนี้ก็ถือว่ายากจน โดยมีการปรับตัวเลขนี้ทุกปีตามอัตราเงินเฟ้อ