ฉากที่ฉันชอบที่สุดคือ เมื่อทั้งสองพี่น้องอาศัยอยู่ที่หลุมหลบภัยร้างเก่าๆบริเวณใกล้ๆแม่น้ำ ถึงแม้พื้นที่จะคับแคบแต่ว่าพวกเขาก็มีความสุขกัน ในเวลากลางคืนบรรยากาศก็มืดมิดเงียบสงบมีเพียงแสงจากหิ่งห้อยที่บินอยู่ในบริเวณรอบๆ พอเซซึโกะรู้สึกกลัวความมืด เซตะจึงได้จับหิ่งห้อยมารวมเข้าหลายๆตัวมาปล่อยไว้ในมุ้งเพื่อใช้เป็นแสงสว่าง ดังนั้นแสงจากดวงไฟชีวิตหิ่งห้อยจึงกลายเป็นความสุขเล็กๆที่ทำให้พวกเขามีรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป แต่พอถึงตอนเช้าหิ้งห้อยที่เคยเปล่งแสงก็ตายไป เหมือนกับจะบอกทั้งสองคนว่า ความสุขนั้นผ่านไปรวดเร็วเปรียบเสมือนชีวิตและแสงสว่างของหิ้งห้อย ที่พอถึงรุ่งเช้าแสงก็ต้องดับและตายไปในที่สุด