บทที่1 ชีวิตทำไมน่าเศร้าจัง ฉันนางส

บทที่1 ชีวิตทำไมน่าเศร้าจัง
ฉันนางสาว จริงใจ รักดี เพื่อนๆชอบเรียก “ยายน้อย” เพราะฉันตัวเล็กละมั้งถึงเรียกกันแบบนี้แต่ก็นั่นละทุกคนเรียกฉันแบบนั้นหมดจนมันกลายเป็นชื่อเล่นของฉันไปซะละ ฉันเป็นคนต่างจังหวัดเข้ามาเรียนที่กรุงเทพจนเรียนจบและคิดว่าจะหางานทำในกรุงเทพ แต่........จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังหางานทำไม่ได้เลย เพื่อนฉันคนอื่นๆเขาได้งานทำกันหมดแล้วเหลือแต่ฉันที่ยังว่างงานอยู่เลย ฉันจะไม่เครียดเลยหากฉันเป็นลูกคุณหนูเกิดมามีเงินมากมายใช้ไม่หมด ไม่ต้องทำงานก็มีเงินใช้ตลอดเวลา เฮ้ออออ!!!!!แต่ในชีวิตจริงฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่มีภาระเยอะ ครอบครัวฐานะปานกลาง เงินก็แทบจะไม่พอใจในแต่ละเดือน ไหนจะต้องส่งน้องเรียน และยังเป็นความหวังของครอบครัว ฉันจะทำอย่างไรดี!!!!!
ตอนนี้ก็ไม่มีงานทำแถมเงินเก็บที่สะสมมาก็เริ่มจะหมดแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นเดือนที่เหมือนสิ้นใจ ค่าห้อง ค่าโทรศัพท์ ค่าเรียนน้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าทำหน้า ทำผม ทำเล็บ ค่าซ่อมรถ ค่าทำฟัน ค่าตรวจสุขภาพ ค่าอาหารสัตว์เลี้ยง ค่าใช้จ่ายอื่นๆ(รู้สึกจะเยอะไปน่ะ) แต่ก็นั่นแหละ ฉันมีภาระหลายอย่างที่ต้องใช้เงินแต่ทำไม ทำไม ทำไม และทำไม ถึงไม่มีบริษัทไหนรับฉันเข้าทำงานเลย หน้าก็ก็ออกจะสวยเทียบกับอั้มได้สบายๆหุ่นก็เซ็กซี่ไม่แพ้อั้มเลย แต่แพ้อยู่อย่างเดียวความสูงนี่แหละ ก็ให้ทำไงแม่กับพ่อให้มาแค่นี้ และฉันจะบ่นทำไมน่านี่ก็ใกล้จะได้เวลาสัมภาษณ์งานที่ฉันสมัครแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีใครมาเรียกเลยคนอื่นๆที่มาสมัครเขาก็ถูกเรียกไปเกือบหมดแล้ว แต่ทำไมฉันยังนั่งอยู่ที่เดิมหน้าห้อง หน้าประตูสี่เหลี่ยมใบใหญ่ที่ดูและคงจะหลายตังน่าดู ตอนนี้ฉันมาสัมภาษณ์งานบริษัทนึงที่ฉันเคยกรอกใบสมัครไว้ซึ่งก็จำไม่ได้ว่าเมื่อไรเพราะฉันกรอกเยอะมากกกกก จะว่ากรอกแทบทุกบริษัทในกรุงเทพก็ว่าได้ วันนี้เป็นวันดีที่ทางบริษัทเขานัดสัมภาษณ์ฉัน ฉันจึงมานั่งทำหน้าสวยๆและหน้าฉลาดดูมีความรู้เพื่อเขาเห็นจะได้รับฉันเข้าทำงาน แต่นี่ก็นั่งไปแล้ว3ชั่วโมงยังไม่มีใครมาเรียกเลย จนคนอื่นๆที่มาสัมภาษณ์เสรจเริ่มกลับกันหมดแล้ว และฉันก็นั่งทำหน้าสวยอีกสักพัก มีพนักงานผู้หญิงหน้าตาสวย ทาลิปสติกสีแดงและมีความสูงมากกว่าฉันไปเกือบ20เซนติเมตร ออกมาจากประตูราคาแพงนั้น เรียกชื่อฉันให้เข้าไปข้างใน
“คุณจริงใจ รักดีค่ะเชิญข้างในค่ะ” ฉันนี่น้ำตาแทบไหลไม่ใช่ดีใจ แต่นั่งนานจนตะคริวกิน! แทบลุกไม่ได้ ทำไมเธอถึงปล่อยให้ฉันนั่งรอได้ตั้ง3ชั่วโมง แต่เหนือสิ่งอื่นใด งาน! ฉันต้องได้งานนี้แม้จะเจ็บปวดรวดร้าวจากตะคริวฉันก็ต้องไม่พลาดงานนี้เด็ดขาด ฉันเดินตามพนักงานแสนสวยเข้าไปในห้องผ่านประตูราคาแพงก็อดไม่ได้ที่จะออกลูบมันนิดหน่อยให้ได้เอาไปอวดเพื่อนว่าได้ลูบประตูราคาแพง ก็ทำไงได้บ้านฉันไม่มีนิน่าของลูบหน่อยน่ะค่ะ พูดกับตัวเองในใจก่อนใช้มือน้อยๆลืมมันเบาๆแบบเนียนๆและเดินเข้าในห้อง ในห้องมีผู้ชายมีอายุคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ เชิญให้ฉันนั่งหน้าเขา และถามคำถามฉันมากมาย และมาถึงประโยคสุดท้ายที่ทำใจเจ็บกว่าตะคริวกินก็คือ “เราเสียใจน่ะครับที่รับคุณเข้าทำงานไม่ได้” ฉันซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมไม่รับเพราะขณะที่สัมภาษณ์ฉันมั่นใจว่าตอบตรงประเด็นทุกคำถามและก็ดูเหมือนเค้าจะอยากได้ฉันเข้าทำงานกับความสามารถที่ฉันมี เมื่อฉันไม่เข้าใจจึงถามออกไป “ทำไมละค่ะ” และเขาก็ตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ทำให้ฉันอยากมีเงินไปเข้าคลีนิคศัลยกรรมเลย “เอ่ออออ หน้าอกคุณเล็กไปทางเราไม่รับพนักงานหน้าอกเล็กครับ” ฉันนี้แทบกรี้ด ก้มมองหน้าอกตัวเองแทบไม่ทันเหตุผลนี้หรอที่ไม่รับบบบ!!! บ้าที่สุดดดด!!! ฉันรีบเดินออกห้องด้วยความโมโหไม่กล่าวลาใดๆ เดินออกจากบริษัทนี้อย่างรวดเร็วไม่อยากอยู่อีกสักวินาทีเดียว ฉันเดินมาเรื่อยๆด้วยอารมณ์โมโห ไม่รู้โมโหบริษัทบ้าที่ไม่รับหรือโมโหตัวเองที่หน้าอกเล็ก เดินมาจนถึงป้ายรถเมล์ก็ยืนดูผู้คนรอรถเมล์ในตอนเย็นที่การจราจรติดขัดเป็นอย่างนี้ทุกวัน วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยล้ามากกจากการนั่งรอนาน3ชั่วโมงตะคริวกิน เจอบริษัทโรคจิตที่รับพนักงานที่หน้าอก ฉันจะเจออะไรที่แย่กว่านี้มีอีกไหม ระว่างยืนรอรถเมล์ฉันเห็นผู้คนที่มายืนรอด้วยกันก็อดคิดไมได้ว่าถ้าฉันมีรถขับจะก็จะไมยืนรอรถเมล์ให้เมื่อยขาหรอก ไม่ต้องมาแย่งกันขึ้นรถเมล์ที่แบบจะอัดกันเป็นประกระป๋อง เมื่อไหร่จะมีรถขับบบบบ!!! รถเมล์สายที่ผ่านหน้าหอพักฉันก็มาจอดเทียบป้าย ฉันผู้ซึ้งมีความสูงอันน้อยยนิดน้อยกว่าผู้หญิงไทยทั่วไปก็ต้องรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ด้วยความเร็วแสงไม่อยากนั้นคงต้องรออีกนานกว่ารถเมล์สายนี้จะผ่านมาอีก แต่ก็อย่างว่าวันนี้เป็นวันซวยของฉันนิน่า ฉันจึงถูกผู้ชายร่างอ้วนชนกระเด็นออกมาจากประตูรถเมล์ ไกลออกไป ทำไม ทำไม ทำไม !!!! พอฉันลุกจะวิ่งไปขึ้นรถเมล์ให้ทันประตูรถเมล์ก็ปิดลง พร้อมกับรถออกตัวด้วยควันสีดำทิ้งร่องรอยไว้เต็มหน้าฉัน......จะมีใครซวยกว่าฉันอีกไหมมม ฉันจึงกลับไปนั่งรอรถป้ายรถเมล์เหมือนเดิมด้วยใบหน้ามีรอยสีดำสกปรกติดหน้า นั่งคิดปัญหาชีวิตสักพักฉันก็ลุกขึ้นและออกเดินกลับหอพักโดยไม่รอรถเมล์อีก เอาว่ะไหนๆก็ไหนๆละ เดินกลับมันเลย

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Chapter 1 Why was life determination? I miss real good love Friends like to call. "Little grandmother" because I am a small, each called a mang to that individual, but everyone calls me it all until it became my nickname sleep each. I am learning that people come to Bangkok until the finish and think they will find work in Bangkok, but till now ........ I still find work. My friend other people he had made all the rest, but I am still unemployed. I am not stressed at all, if I were a child, you have a lot of mice born to use all. I don't want to work, they have money to use at any time. Hoe on the Quran but in real life I am a PC!!!!! just women, it was bearing. The family, as a medium, it hardly satisfied in each month. Where to send my sister and is also the hope of the family. I'm going to do a good PC!!!!! Now it does not work, plus an amount that began to be accumulated. Just a few days, it will be the end of the month, like die. Charge up the phone up sister school water Electricity Act do I do nails. Value value value make teeth repair health check up pet food. Other expense (it was to me), but it's. I owe many things that require money, but why, why, why and why not have a company where I get to work at all, it was a pretty robotic, compared with am, am not sexy at all. But losing a single height, are well, how's my mom, and I will complain why was the time of this interview that I subscribe to. But why no one came to call at all the others that he had been called to the entry almost. But why am I still sitting in the same room. The large square in front of the door and the many cracker worth seeing. Now, I am the way, the company interviews I have been filling out applications which don't remember when it was good, because I filled in. Almost all the companies that fill in Bangkok. Today is a good day at the company, his appearances, interviews me. I sit in front of a beautiful and elegant watch with knowledge he will receive me. It took three hours to go, no one came to call at all until others who came to interview, say rotroem., and I was sitting in front of another beautiful moment. Pretty woman, look Ta a lipstick red and is taller than I am to almost 20 cm. Out of the gate price. Call me to go inside.“คุณจริงใจ รักดีค่ะเชิญข้างในค่ะ” ฉันนี่น้ำตาแทบไหลไม่ใช่ดีใจ แต่นั่งนานจนตะคริวกิน! แทบลุกไม่ได้ ทำไมเธอถึงปล่อยให้ฉันนั่งรอได้ตั้ง3ชั่วโมง แต่เหนือสิ่งอื่นใด งาน! ฉันต้องได้งานนี้แม้จะเจ็บปวดรวดร้าวจากตะคริวฉันก็ต้องไม่พลาดงานนี้เด็ดขาด ฉันเดินตามพนักงานแสนสวยเข้าไปในห้องผ่านประตูราคาแพงก็อดไม่ได้ที่จะออกลูบมันนิดหน่อยให้ได้เอาไปอวดเพื่อนว่าได้ลูบประตูราคาแพง ก็ทำไงได้บ้านฉันไม่มีนิน่าของลูบหน่อยน่ะค่ะ พูดกับตัวเองในใจก่อนใช้มือน้อยๆลืมมันเบาๆแบบเนียนๆและเดินเข้าในห้อง ในห้องมีผู้ชายมีอายุคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ เชิญให้ฉันนั่งหน้าเขา และถามคำถามฉันมากมาย และมาถึงประโยคสุดท้ายที่ทำใจเจ็บกว่าตะคริวกินก็คือ “เราเสียใจน่ะครับที่รับคุณเข้าทำงานไม่ได้” ฉันซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมไม่รับเพราะขณะที่สัมภาษณ์ฉันมั่นใจว่าตอบตรงประเด็นทุกคำถามและก็ดูเหมือนเค้าจะอยากได้ฉันเข้าทำงานกับความสามารถที่ฉันมี เมื่อฉันไม่เข้าใจจึงถามออกไป “ทำไมละค่ะ” และเขาก็ตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ทำให้ฉันอยากมีเงินไปเข้าคลีนิคศัลยกรรมเลย “เอ่ออออ หน้าอกคุณเล็กไปทางเราไม่รับพนักงานหน้าอกเล็กครับ” ฉันนี้แทบกรี้ด ก้มมองหน้าอกตัวเองแทบไม่ทันเหตุผลนี้หรอที่ไม่รับบบบ!!! บ้าที่สุดดดด!!! ฉันรีบเดินออกห้องด้วยความโมโหไม่กล่าวลาใดๆ เดินออกจากบริษัทนี้อย่างรวดเร็วไม่อยากอยู่อีกสักวินาทีเดียว ฉันเดินมาเรื่อยๆด้วยอารมณ์โมโห ไม่รู้โมโหบริษัทบ้าที่ไม่รับหรือโมโหตัวเองที่หน้าอกเล็ก เดินมาจนถึงป้ายรถเมล์ก็ยืนดูผู้คนรอรถเมล์ในตอนเย็นที่การจราจรติดขัดเป็นอย่างนี้ทุกวัน วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยล้ามากกจากการนั่งรอนาน3ชั่วโมงตะคริวกิน เจอบริษัทโรคจิตที่รับพนักงานที่หน้าอก ฉันจะเจออะไรที่แย่กว่านี้มีอีกไหม ระว่างยืนรอรถเมล์ฉันเห็นผู้คนที่มายืนรอด้วยกันก็อดคิดไมได้ว่าถ้าฉันมีรถขับจะก็จะไมยืนรอรถเมล์ให้เมื่อยขาหรอก ไม่ต้องมาแย่งกันขึ้นรถเมล์ที่แบบจะอัดกันเป็นประกระป๋อง เมื่อไหร่จะมีรถขับบบบบ!!! รถเมล์สายที่ผ่านหน้าหอพักฉันก็มาจอดเทียบป้าย ฉันผู้ซึ้งมีความสูงอันน้อยยนิดน้อยกว่าผู้หญิงไทยทั่วไปก็ต้องรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ด้วยความเร็วแสงไม่อยากนั้นคงต้องรออีกนานกว่ารถเมล์สายนี้จะผ่านมาอีก แต่ก็อย่างว่าวันนี้เป็นวันซวยของฉันนิน่า ฉันจึงถูกผู้ชายร่างอ้วนชนกระเด็นออกมาจากประตูรถเมล์ ไกลออกไป ทำไม ทำไม ทำไม !!!! พอฉันลุกจะวิ่งไปขึ้นรถเมล์ให้ทันประตูรถเมล์ก็ปิดลง พร้อมกับรถออกตัวด้วยควันสีดำทิ้งร่องรอยไว้เต็มหน้าฉัน......จะมีใครซวยกว่าฉันอีกไหมมม ฉันจึงกลับไปนั่งรอรถป้ายรถเมล์เหมือนเดิมด้วยใบหน้ามีรอยสีดำสกปรกติดหน้า นั่งคิดปัญหาชีวิตสักพักฉันก็ลุกขึ้นและออกเดินกลับหอพักโดยไม่รอรถเมล์อีก เอาว่ะไหนๆก็ไหนๆละ เดินกลับมันเลย

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

Chapter 1 life why so sad!I miss, sincere, good friends like to call "little grandmother" because I was small I guess to call กันแบบนี้ but that everyone calls me all that it has become my nickname now?But....Until now, I still couldn't find work. My friend the others he has already left job, but I'm still unemployed. I will not be nervous if I were you, Miss born money remained. Don't work has used all the time.!!!! But in real life, I'm just a girl with a lot of burden on middle-class family, money is hardly enough in each month and send the younger class. And it is also the hope of the family. What should I do!!!!!!Now have jobs and savings accumulated is already gone. A few days to the end of a die for room, telephone fees in younger, water, electricity, the face, hair, nails, and repair the car. The dental work. The health check up.Other expenses (feeling is too much), but anyway, I had many need money but why, why, why, and why no company would accept me.But lost the only height. Have to do with my dad mom? And I will complain why it's almost time for the interview, I apply. But why no one Maria again the others who apply, he was called to go almost everywhere.The front door big squares look would have many money too. Now I come to interview one of the companies I've filled it, which doesn't remember when เพราะฉันก pulley so much so much. Is that for almost every company in Bangkok, it said.I'm doing a pretty face and intelligent knowledgeable, so he will be my job. But this is secured 3 hour no one Maria again. And anyone else who would start the interview and have left. And I'm sitting pretty face again for a while.Red lipstick and have a height of more than, I almost 20 cm out of doors is expensive. Call me to go inside!