ตื่นขึ้นมาตอนเช้า ฉันมองไปรอบๆ เห็นน้ำสีฟ้า ท้องฟ้่าสีคราม ทรายสีขาว มันสวยงามมากจนพูดออกมาเป็นคำพูดไม่ออก ฉันกระโจนลงไปในน้ำสีฟ้าแต่ฉันไม่รู้หรอกว่า มันคืออะไร แต่ก็ิคิดในใจว่ามันคงเป็นแม่น้ำที่กว้างใหญ่จนเห็นผืนฟ้าตัดกับผืนน้ำ ฉันไปถามคนในเรือเขาก็บอกว่า มันคือทะเล ฉันถามต่อไปว่าใครสร้าง คนในเรือก็บอกว่าธรรมชาติมันสร้างมาเอง พวกเราไม่สามารถสร้างได้ มันใหญ่กว่าที่คนเราจะสร้างไหวแล้วก็คงต้องใช้เวลานาน และจำนวนคนสร้างจำนวนมาก ฉันยังคงตะลึงกับความงามและความยิ่งใหญ่ของทะเล ในวันนั้นฉันเล่นน้ำทะเลอย่างสนุกสนาน และรู้สึกถึงความเค็มของน้ำได้ แต่ไม่เป็นไรยังสนุกอยุ่ จนใกล้ค่ำ ฉันรู้สึกเศร้าใจที่ต้องหยุดการเล่นน้ำทะเล
พอตื่นขึ้นมาอีกวันความสดชื่น แบบเมื่อวานก็กลับมา มันสดชื่นยิ่งกว่าเมื่อวานนี้เสียอีก เพราะมีลมพัดปลิว แต่เมื่อมองไปยังชายหาดก็เห็นขยะอยู่เต็ม จึงรู้สึกเสียดายแทนคนแถวนี้ที่มีของดีแต่ไม่ดูเเล ฉันเลยชวนพ่อกับเเม่ช่วยกันเก็บขยะ สักพักเดียวชายหาดก็สดใสดังเดิม ภูมิใจเสียจริง แต่วันนี้ฉันต้องกลับบ้านก่อนน่าเสียดายมาก แต่คิดว่าคราวหน้าต้องกลับมาใหม่ และคงไม่ต้องมาเก็บขยะแบบนี้อีก