สัญญา“เร็วๆ หน่อยสิ สายแล้วนะ” คำพู

สัญญา
“เร็วๆ หน่อยสิ สายแล้วนะ” คำพูดเดิมๆที่ฉันมักจะได้ยินเป็นประจำทุกเช้า ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่หรอก ทำไมนะเหรอ! เพราะท่านเสียตั้งแต่ฉันยังจำความไม่ได้ ฉันอาศัยอยู่กับตายาย ซึ่งท่านก็เปรียบเสมือนพ่อแม่ของฉัน
เมื่อฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉันก็ลงมารับประทานอาหารเช้า จากนั้นฉันก็มุ่งหน้าไปโรงเรียนกับ
พี่วิน ซึ่งพี่วินเป็นพี่ที่อยู่ข้างบ้านของฉัน อายุเราห่างกันราวๆ 5 ปี ด้วยความที่บ้านของฉันอาศัยอยู่ในชนบท ระหว่างทางไปโรงเรียนสองข้างทางเต็มไปด้วยป่าไม้ ต้นไม้ที่เขียวขจี ถนนยังเป็นถนนลูกรังไม่ได้เทด้วยพื้นคอนกรีต แต่มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการเดินทางไปโรงเรียนของฉัน ฉันและพี่วินปั่นจักรยานไปจนถึงโรงเรียน ซึ่งมันไม่ได้ไกลจากบ้านของฉันมากนัก เมื่อถึงโรงเรียน ฉันและพี่วินก็แยกย้ายกันไปเรียน เมื่อถึงเวลาพักกลางวันพวกเราก็มานั่งรับประทานอาหารที่เรานำมาจากบ้าน กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงออดดังขึ้นพวกเราก็แยกย้ายไปเรียนดังเดิม หลังเลิกเรียนฉันจะมารอพี่วินที่หน้าโรงเรียน แล้วเราก็ปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยกัน เมื่อถึงบ้าน พี่วินมักจะสอนฉันทำการบ้าน ก่อนที่จะกลับบ้านของเขา หลังจากนั้นพี่วินก็พาฉันไปโรงเรียนทุกวัน จนกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน
อยู่มาวันหนึ่งฉันโตขึ้น ฉันเริ่มมีความคิดที่จะไปโรงเรียนด้วยตัวเอง ระหว่างทางกลับบ้าน “พี่วิน พอดียายฝากซื้อของที่ตลาด พี่วินรอน้องอยู่ตรงนี้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวน้องมา” ฉันพูดขึ้น “มันไกลนะ ให้พี่ไปด้วยไหม” พี่วินถามขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันตอบ พร้อมกับปั่นจักรยานออกไปด้วยความเป็นอิสระ ท่ามกลางอากาศที่ร้อนมาก เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน “ทำไมกลับบ้านเย็นจัง” ยายของฉันถามขณะที่ฉันเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ฉันแหงนหน้ามองนาฬิกาเวลาประมาณ 6 โมงเย็น โชคดีที่ยายไม่ถามถึงพี่วิน ฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉันก็มานั่งรับประทานอาหารมื้อค่ำกับตายาย สองทุ่มกว่าๆฉันล้มตัวนอนบนเตียงไม้เก่าๆ ทว่าฉันนอนไม่หลับเลย “พี่วินคงกลับบ้านแล้วสินะ” ฉันคิด แต่ฉันก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี ฉันปั่นจักรยานไปบริเวณที่แยกกับพี่วิน พี่วินยังคงรอฉันอยู่ “ฉันนึกว่าพี่กลับบ้านไปแร้ว” ฉันพูดขึ้น “ก็พี่สัญญาว่าจะกลับบ้านพร้อมเธอไง” พี่วินพูด หลังจากนั้นฉันและพี่วินก็ปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยกัน
เช้าวันต่อมา ฉันก็แต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ เมื่อฉันเดินลงมา ฉันเห็นตายายมีสีหน้าเศร้าๆ “เมื่อวานตอนเย็นไปไหนมา” ยายถามฉัน “เกิด..........เกิดอะไรขึ้น” ฉันถาม “พี่วินเสียแร้วพี่เค้าเพิ่งโดนรถชนที่ตลาด เพราะไปตามหาลูกเมื่อวาน” ยายพูดขึ้น สิ้นเสียงของยาย ฉันทรุดตัวลงร้องไห้และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ตายายฟัง ตาแนะนำให้ไปบอกความจริงให้พ่อและแม่ของพี่วินฟัง ซึ่งแม้พ่อและแม่ของพี่วินจะเจ็บปวดอย่างที่สุดแต่ก็ไม่อาจต่อว่าอะไรหลานสาวที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ที่สำนึกผิดและยอมมาขอโทษที่บ้าน พวกเขาซ่อนความรู้สึกภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยและดวงตาแดงๆที่มีน้ำไหลเอ่อมาเป็นระยะ
อาทิตย์ต่อมาพ่อและแม่ของพี่วินนำกล่องๆหนึ่งมาให้ฉันที่บ้าน พวกเขาบอกว่าเจอในห้องนอนของพี่วิน เมื่อฉันเปิดกล่องดู ด้านในมีภาพถ่ายที่ในภาพมีฉันและพี่วินหลายภาพ มีของขวัญที่ฉันเคยซื้อให้พี่วิน และในกล่องยังมีสมุดเล่มหนึ่งที่ฉันเปิดอ่านแล้ว ฉันแทบยืนไม่อยู่ นี้พี่วินแอบชอบฉันหรอ ทำไมฉันไม่เคยรู้เลย ทำไมพี่วินไม่บอกฉัน ข้อความในสมุดยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
สัญญาที่เป็นเพียงลมปากของฉัน ฉันไม่เคยรู้เลยว่ามันมีความสำคัญกับคนอื่นมากมายเพียงใด

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Contract."Personally, I don't have cable!" The same words that I often hear is every morning. I have no father, no mother. Why did I lose! remember me because he's not. I live with grandparents who compared him to my parents.When I finished I went to private business comes down to eat breakfast and then I headed to the school.Seniors win Who is the trainer-trainer beside my house. Approximately 5 years apart, we age with the home I live in a rural school to two sides lined with forest. Lush trees. The road is a road in pouring concrete floors not lateritic but it is not an obstacle in getting to my school. Me and my bike to school-napan, it wasn't very far away from my house. When they reached the school. Me and brother-นก็ disperse to study When it's time for lunch, we had to sit in the dining area we brought from home. Kring siangot louder, we split the classes moved to the original. After school I came home and school for village events were we were riding back home together. When you reach home. Namak-trainer will teach me to do homework. Prior to his return home After that, PI-นก็ take me to school every day until it becomes a daily routine. อยู่มาวันหนึ่งฉันโตขึ้น ฉันเริ่มมีความคิดที่จะไปโรงเรียนด้วยตัวเอง ระหว่างทางกลับบ้าน “พี่วิน พอดียายฝากซื้อของที่ตลาด พี่วินรอน้องอยู่ตรงนี้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวน้องมา” ฉันพูดขึ้น “มันไกลนะ ให้พี่ไปด้วยไหม” พี่วินถามขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันตอบ พร้อมกับปั่นจักรยานออกไปด้วยความเป็นอิสระ ท่ามกลางอากาศที่ร้อนมาก เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน “ทำไมกลับบ้านเย็นจัง” ยายของฉันถามขณะที่ฉันเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ฉันแหงนหน้ามองนาฬิกาเวลาประมาณ 6 โมงเย็น โชคดีที่ยายไม่ถามถึงพี่วิน ฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉันก็มานั่งรับประทานอาหารมื้อค่ำกับตายาย สองทุ่มกว่าๆฉันล้มตัวนอนบนเตียงไม้เก่าๆ ทว่าฉันนอนไม่หลับเลย “พี่วินคงกลับบ้านแล้วสินะ” ฉันคิด แต่ฉันก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี ฉันปั่นจักรยานไปบริเวณที่แยกกับพี่วิน พี่วินยังคงรอฉันอยู่ “ฉันนึกว่าพี่กลับบ้านไปแร้ว” ฉันพูดขึ้น “ก็พี่สัญญาว่าจะกลับบ้านพร้อมเธอไง” พี่วินพูด หลังจากนั้นฉันและพี่วินก็ปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยกันเช้าวันต่อมา ฉันก็แต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ เมื่อฉันเดินลงมา ฉันเห็นตายายมีสีหน้าเศร้าๆ “เมื่อวานตอนเย็นไปไหนมา” ยายถามฉัน “เกิด..........เกิดอะไรขึ้น” ฉันถาม “พี่วินเสียแร้วพี่เค้าเพิ่งโดนรถชนที่ตลาด เพราะไปตามหาลูกเมื่อวาน” ยายพูดขึ้น สิ้นเสียงของยาย ฉันทรุดตัวลงร้องไห้และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ตายายฟัง ตาแนะนำให้ไปบอกความจริงให้พ่อและแม่ของพี่วินฟัง ซึ่งแม้พ่อและแม่ของพี่วินจะเจ็บปวดอย่างที่สุดแต่ก็ไม่อาจต่อว่าอะไรหลานสาวที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ที่สำนึกผิดและยอมมาขอโทษที่บ้าน พวกเขาซ่อนความรู้สึกภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยและดวงตาแดงๆที่มีน้ำไหลเอ่อมาเป็นระยะThe following week, my father, and the mother of one of the brothers I klong nanam Aston Villa at home. They say the encounters in the bedroom of my win. When I open the box to see the inside, there are the photos I took and video image nalai. There is a gift that I have ever purchased, there are also box elder and win one of the books I read. I can barely stand this is not pee video naaep like me, Hey who needs an excuse why I've never know. Why is my video namai told me. The text in the book, I feel is wrong with the event that occurred. The contract is just the wind in my mouth. I never knew that it was important to a lot of other people.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

Promised
"soon a little bit too late," the same words that I often hear every morning. I have no father, no mother, but why not wait! Because of you, since I do not remember. I lived with my grandparents You are like my parents
when I run errands done. I went down to breakfast. Then I headed to school with
his win. Where his twin brother beside my house. When I was about 5 years with my home in rural areas. On the way to school side-filled timber. Green tree Road is a dirt road with concrete floor is poured. But it is not an obstacle in getting to school. Me and my second bike to school. It is not very far from my house. When the school Me and my twin dispersed teachers. When it was time for lunch, we went to dinner that we brought from home. Drink more than any other. Bell rang, we dispersed to school again. After class, I'm going to wait to win the school. I was biking back home with him to his home win often teach my homework. Before returning to his home. After his win, he took me to school every day. Become a routine
one day, I grew up. I started with the idea of going to school on their own. On the way home, "my grandmother used to buy it at the market. I used to wait for me here first. But he added, "I said," It's too far for you, too, "I asked Kevin. "I'm fine," I replied with a bike out of a sense of independence. The weather was very hot When I got home, "Why did I come home cold" My grandmother asked as I opened the door into the house. I look up at the clock at about 6 pm Fortunately, my grandmother did not ask for Devin. My personal errands done I was eating dinner with my grandparents. Over eight, I lie down on the bed, old wood. But I did not sleep well. "I used to go back home, though," I think, but I can not sleep anyway. I cycle to a split with his win. Twin brothers are still waiting. "I suppose that's home to the trap," I said, "Well, I promised to return to her home with me," he said after the win, I win and I was biking back home together
next morning. I dress to school as usual. When I walk down I see grandparents with sad expressions. "Yesterday evening to come," I asked, "What happens .........." I said, "I used to trap line he just got hit the market. I go looking for the ball yesterday, "said the voice of my grandmother. I fell down and cried and told the whole story to his grandparents live. Eye advised to tell the truth, I used to listen to his mother and father. Although the parents of twin brothers are extremely painful, but it may not be that nothing benighted granddaughter. Refused to repent and apologize to the House. They concealed under the smooth face and eyes still red with flowing water, yes, a
week later, my father and mother be the one to win, I'm at home. They said they found in the bedroom of her win. When I opened the box Inside, the photos in the photo with me and you win multiple images. A gift that I had bought for her win. The box also has a book that I read. I can not stand I think I'm in love with this win. I do not know why Why do not you tell me win A book made ​​me feel guilty about the incident
existed only my promise. I never knew that it was important to other people's only one.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

The contract
"quickly. Late." the same words that I often heard regularly every morning. I don't have you no me. Why?!Because he died I remember not. I live with their grandparents. Which do you like my parents
when I personal errand done. I went down to breakfast. Then I went to school with
.You win, you win you beside my house. We're apart around 5 years with ที่บ้านของฉัน live in the countryside. On the way to school, two side filled with forest green trees.But it is not an obstacle on the journey to my school. I and you win the bike to school. It's not far from my home very much. When the school. I and you win is dispersed.Ring hey-hey-hey! The bell rang, we went back to our school before. After school I was with that win at the front of the school. Then we ride home together. When I get home, you win often teach me to do my homework.Then you win took me to school every day. To become a routine
.One day, I grew up. I got the idea to go to school by myself, on my way home. "You win. I I ฝากซื purchase of the market. You win wait here. I you. "I said." it's too far for you ไหม”."It's okay." I replied with a bike with independence, the weather ร้อนมา. When I came back home. "Why did you come home so cold." My grandmother asked as I opened the door and went into the house.6 pm. Fortunately, I ask if you win, I do my business. I can sit and eat dinner with their grandparents. Eight I lie down on the bed, old wood, but I couldn't sleep. "You win is home products." I think.I ride a bike to the split with you win, I win still waiting for me. "I thought you went home and." I said. "I promise to go home with you." You win. Then I and you win it ride home together!The next morning, I was dressed to go to school as usual. When I walk down. I saw grandma have expression about many things recently. "Where did you go yesterday evening." she asked me. "What the... The...What's up. "I asked," you win was broken and he just got hit by a car at the market, because go looking for you yesterday. "She said the voice of the grandmother. I fell down and cry and tell all your grandparents.