ครั้งหนึ่งฉันได้ไปเยือนยังต่างถิ่น

ครั้งหนึ่งฉันได้ไปเยือนยังต่างถิ่น ประเทศที่มีความเจริญมากมายกว่าประเทศของฉัน ระหว่างที่ฉันเดินทางนั้นมีความรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยแม้จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ก็อดกังวลไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในอนาคต ขณะอยู่บนยานพาหนะมีปีกลำใหญ่ที่บรรจุคนได้หลายสิบสักพักก็ทะยานขึ้นฟ้าอย่างสวยงาม การมองลงมาดูทิวทัศน์ด้านล่างนั้นเป็นภาพที่ทำให้ฉันหวั่นใจไม่น้อยแต่ก็ทำให้หัวใจพองโตเพราะยินดีกับความงดงามนั่น เมื่อนั่งเล่นได้สักครู่ก็มีอาหารมาวางอยู่ด้านหน้า ฉันเคยรู้มาบ้างว่าการที่เราไม่ได้รับประทานอาหารบนพื้นดินธรรมดานั้นความกดอากาศทำให้เราสูญเสียการรับรู้รสชาติไปมากถึงหกสิบเปอร์เซ็นต์ ทำให้อาหารนั้นรสชาติค่อนข้างแย่เลยทีเดียว ฉันรู้สึกง่วงมาสักพักได้แต่ฉันก็หลับไม่ลงสักทีนี่คงเป็นการเดินทางที่ยาวนานมากที่สุดในชีวิตสิบเจ็ดปีของฉัน

ฉันก้าวออกมารับกระเป๋าและเดินออกไปยังทางเชื่อมที่ต่อไปยังสถานีรถไฟใต้ดินที่จะนำฉันไปยังจุดหมายนั่นก็คือที่พัก ฉันสำรวจเมืองนี้และเก็บรูปภาพไปบ้างแต่ก็ได้ไม่มากนัก การหาสถานีที่จะลงนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉัน เมื่อถึงที่พักฉันจัดการเช็คอินและเก็บสัมภาระเรียบร้อยก็ออกเดินท่องราตรี ฉันเดินหาอะไรกินอยู่นานจนสุดท้ายก็ไม่พ้นฮอทดอก กับน้ำอัดลมแก้วหนึ่ง ฉันเดินเล่นและถ่ายรูปเรื่อยๆจนสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆที่เกิดขึ้น เขาพยายามขอความช่วยเหลือจากคนในละแวกนั้นแต่อากาศวันนี้เย็นมากทำให้ไม่มีใครสนใจเขา ฉันจึงเดินเข้าไปถามว่ามีอะไรให้ฉันช่วยไหม เขาจึงตอบฉันกลับมาว่าฉันหลงทางฉันจะเดินกลับไปถนนเส้นนี้ได้อย่างไร ฉันจึงช่วยเขาหาทางกลับไปยังที่เดิมโดยเริ่มตั้งหลักจากเทพีเสรีภาพ ตลอดทางฉันก็นึกสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีใครคิดจะยื่นมือเข้ามาช่วยคนหลงทางอย่างเขา แต่ก็ต้องพับความคิดเก็บไว้เพราะเมื่อฉันส่งเขาถึงที่ฉันก็เดินจากมา อาหารที่นี่ราคาแพงหูฉี่โดยเฉพาะอาหารไทย ฉันทานแต่อาหารขยะพวกนี้เพียงวันเดียวก็เอียนแล้ว คนที่นี่ค่อนข้างไม่สุงสิงกับใคร หน้าตาออกจะค่อนไปทางอารมณ์ไม่ดีด้วยซ้ำ บางคนอาการหนักถึงขั้นเหยียดสีผิวก็มี การมาต่างประเทศครั้งนี้ทำให้ฉันได้รู้อะไรเพิ่มจากโลกแคบๆในประเทศของฉัน แม้ในบางครั้งก็แอบอิจฉาประเทศที่เจริญมากขนาดนี้แต่ประชากรกลับต่างคนต่างอยู่ไม่มีน้ำใจหรือความรู้สึกให้นึกถึงบ้านเกิดที่มีรอยยิ้มและทุกคนพร้อมให้ความช่วยเหลือ แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อนก็ตาม

ฉันกลับมานั่งทบทวนเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันรู้ว่าการที่มองเพียงอย่างเดียวมันทำให้เห็นแต่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกแต่ไม่ได้รู้ถึง ความเป็นอยู่ ลักษณะนิสัยของคนในประเทศนั้นๆดังภาพลักษณ์ที่เขาสร้างมันขึ้นมาบอกกับคนอื่นว่าเป็นประเทศที่เจริญแล้ว ไม่เหมือนกับประเทศของฉันที่มีคนจิตใจดีมากมายอาศัยอยู่แม้ในบางครั้งพวกเราจะทะเลาะกันรุนแรง แต่ประเทศเราก็ไม่เคยทิ้งกันในสภาวะที่บ้านเมืองเดือดร้อนหรือเกิดวิกฤตต่างๆ เรามีน้ำใจต่อกัน เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ช่วยเหลือกัน เมื่อเห็นคนลำบากในโซเชี่ยวเราก็จะช่วยกันแชร์และสนับสนุนให้ช่วยกันบริจาคสิ่งของที่จำเป็นแก่คนเหล่านั้น สิ่งที่เล่ามาทั้งหมดนี้มันทำให้ฉันรู้ว่าไม่มีที่ใดอยู่แล้วเหมือนบ้านเท่าประเทศไทยอีกแล้ว

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Once I've visited abroad yet. A country that is growing more than my country. During the journey, I feel no less excited even though it is not the first time, but I worry that what happens in the future. While on the vehicle's trunk contained a large winged people, while it has dozens of beautiful blue. Looking down landscape below is a picture that makes me worry less, but it does make the heart grow a blistering because of the joy the beauty there. When living there awhile, it's placed in front of food. I've learned what we didn't eat on the ground then the normal air pressure makes us lose the perception to taste as much as sixty percent. Make food taste so bad. I feel sleepy, I was coming for a while, but once sleeping down here, it would be a long journey, the most in seven years of my life ten. ฉันก้าวออกมารับกระเป๋าและเดินออกไปยังทางเชื่อมที่ต่อไปยังสถานีรถไฟใต้ดินที่จะนำฉันไปยังจุดหมายนั่นก็คือที่พัก ฉันสำรวจเมืองนี้และเก็บรูปภาพไปบ้างแต่ก็ได้ไม่มากนัก การหาสถานีที่จะลงนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉัน เมื่อถึงที่พักฉันจัดการเช็คอินและเก็บสัมภาระเรียบร้อยก็ออกเดินท่องราตรี ฉันเดินหาอะไรกินอยู่นานจนสุดท้ายก็ไม่พ้นฮอทดอก กับน้ำอัดลมแก้วหนึ่ง ฉันเดินเล่นและถ่ายรูปเรื่อยๆจนสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆที่เกิดขึ้น เขาพยายามขอความช่วยเหลือจากคนในละแวกนั้นแต่อากาศวันนี้เย็นมากทำให้ไม่มีใครสนใจเขา ฉันจึงเดินเข้าไปถามว่ามีอะไรให้ฉันช่วยไหม เขาจึงตอบฉันกลับมาว่าฉันหลงทางฉันจะเดินกลับไปถนนเส้นนี้ได้อย่างไร ฉันจึงช่วยเขาหาทางกลับไปยังที่เดิมโดยเริ่มตั้งหลักจากเทพีเสรีภาพ ตลอดทางฉันก็นึกสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีใครคิดจะยื่นมือเข้ามาช่วยคนหลงทางอย่างเขา แต่ก็ต้องพับความคิดเก็บไว้เพราะเมื่อฉันส่งเขาถึงที่ฉันก็เดินจากมา อาหารที่นี่ราคาแพงหูฉี่โดยเฉพาะอาหารไทย ฉันทานแต่อาหารขยะพวกนี้เพียงวันเดียวก็เอียนแล้ว คนที่นี่ค่อนข้างไม่สุงสิงกับใคร หน้าตาออกจะค่อนไปทางอารมณ์ไม่ดีด้วยซ้ำ บางคนอาการหนักถึงขั้นเหยียดสีผิวก็มี การมาต่างประเทศครั้งนี้ทำให้ฉันได้รู้อะไรเพิ่มจากโลกแคบๆในประเทศของฉัน แม้ในบางครั้งก็แอบอิจฉาประเทศที่เจริญมากขนาดนี้แต่ประชากรกลับต่างคนต่างอยู่ไม่มีน้ำใจหรือความรู้สึกให้นึกถึงบ้านเกิดที่มีรอยยิ้มและทุกคนพร้อมให้ความช่วยเหลือ แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อนก็ตาม ฉันกลับมานั่งทบทวนเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันรู้ว่าการที่มองเพียงอย่างเดียวมันทำให้เห็นแต่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกแต่ไม่ได้รู้ถึง ความเป็นอยู่ ลักษณะนิสัยของคนในประเทศนั้นๆดังภาพลักษณ์ที่เขาสร้างมันขึ้นมาบอกกับคนอื่นว่าเป็นประเทศที่เจริญแล้ว ไม่เหมือนกับประเทศของฉันที่มีคนจิตใจดีมากมายอาศัยอยู่แม้ในบางครั้งพวกเราจะทะเลาะกันรุนแรง แต่ประเทศเราก็ไม่เคยทิ้งกันในสภาวะที่บ้านเมืองเดือดร้อนหรือเกิดวิกฤตต่างๆ เรามีน้ำใจต่อกัน เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ช่วยเหลือกัน เมื่อเห็นคนลำบากในโซเชี่ยวเราก็จะช่วยกันแชร์และสนับสนุนให้ช่วยกันบริจาคสิ่งของที่จำเป็นแก่คนเหล่านั้น สิ่งที่เล่ามาทั้งหมดนี้มันทำให้ฉันรู้ว่าไม่มีที่ใดอยู่แล้วเหมือนบ้านเท่าประเทศไทยอีกแล้ว

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

I once visited a foreign country. The country has developed a lot over my country. During my trip, I am no less excited, although not the first time. But I worry that it will not happen in the future. While the vehicle wing manned the ship while dozens were soaring sky beautifully. A view looking down to see the bottom, it makes me a little concerned, but it does make the heart swell with joy because the beauty there. Living the moment when it is placed in front of the restaurant. I know that we do not eat it on the ground that the pressure loss of taste perception, we go up to sixty percent. The food was quite poor taste. I fell asleep for a while, but I did not fall asleep once this will be a long journey most in seven years, I 'm stepping out of a bag and walk out onto the bridge that goes to the subway. that brings me to a destination that is accommodation. I explore this city and some pictures but not much. The station will be not difficult for me. On arrival, I managed to check in and luggage already went nightlife. I went for something to eat for a long time, until finally acquitted hotdog. With a glass of sparkling water I walk and take pictures until noticing odd behavior occurred. He tried to get help from people in the neighborhood, but the weather is very cold, so no one was interested. I then asked if there was anything for me to do. And he answered me back that I lost, I will return to this road, however. I helped him find his way back to the original start of the Statue of Liberty. Along the way, I wonder why no one thought would intervene to help people like him astray. But the idea was shelved because when I kept sending him back to where I came from. The food here is exorbitantly expensive, particularly Thailand. I eat junk food, but this was just one day ago Ian. People here are not deflected. Looks out towards the morose again. Some serious steps to racism there. The country is made ​​up of what I've learned in my narrow world. Even in developed countries, sometimes secretly envy this much to people, but the population is not good to think or feel at home with a smile and everyone is ready to help. Although not known before whether I sit back and review the events that happened, it made ​​me realize that I alone made ​​the only appearance but did not know the living habits of people. the country's image he created it to tell others what a civilized country. Unlike my country a lot of good people that live, although sometimes we quarrel violently. But we had never been apart in a state or country suffered crisis. We are generous to each other Generous help each other when seen in other difficult rapids we helped to share and encourage donations are needed to help those people. What about all of this, it made ​​me realize that no one is more like a home than Thailand.