ราพันเซลกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสา

ราพันเซล


กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสามีภรรยาคู่หนึ่งที่เฝ้ารอการมีทายาทสืบสกุลมานานแสนนาน และอยู่มาวันหนึ่งดั่งฟ้าประทานภรรยาก็ได้ตั้งครรภ์ จากหน้าต่างบ้านของพวกเขา สามารถมองออกไปเห็นสวนขนาดใหญ่ข้างๆบ้านซึ่งปลูกผักสมุนไพรนานาชนิดและดอกไม้สวยงามนานาพันธุ์เอาไว้ สวนแห่งนั้นเป็นสวนของนางแม่มดเฒ่าผู้มีอิทธิฤทธิ์ มันถูกรายล้อมด้วยกำแพงสูงใหญ่และไม่เคยมีใครกล้าเหยียบย่างเข้าไปมาก่อน
วันหนึ่ง ขณะที่ภรรยามองออกไปนอกหน้าต่าง นางก็ไปสะดุดตาเข้ากับต้นราพันเซลอันแสนสวยงามที่ขึ้นอยู่ในแปลงผักในสวน ทันใดนั้นนางก็เกิดความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะได้ลิ้มลองมัน ความอยากทวีมากขึ้นทุกวัน แต่เมื่อไม่ได้รับการตอบสนองนางก็เริ่มมีอาการเจ็บป่วย ผู้เป็นสามีเห็นภรรยามีสุขภาพย่ำแย่จึงเกิดความเป็นห่วงกลัวว่าหญิงสาวที่ตนรักกำลังจะตายจึงได้เอ่ยกับนางว่า
"ที่รักของข้า เจ้าเป็นอะไรไปรึ? มีสิ่งใดที่ข้าจะช่วยเจ้าได้บ้าง?"
"โอ ที่รักคะ ข้าอยากได้ต้นราพันเซลจากสวนข้างๆบ้านเรามากินเป็นอาหาร หากข้าไม่ได้กินข้าคงจะตายแน่ๆเลย" นางคร่ำครวญ
ชายหนุ่มรักภรรยามาก และคิดว่าไม่สามารถที่จะปล่อยให้ภรรยาล้มตายไปต่อหน้าต่อตาได้จึงยอมไปขโมยต้นราพันเซลจากในสวนแม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิต ตกดึกเขาแอบปีนกำแพงเข้าไปและขุดต้นราพันเซลออกมาอย่างรวดเร็ว
ภรรยานำมันมันมาทำสลัดและกินอย่างตะกละตะกลาม ด้วยรสชาดที่ดีทำให้นางก็เกิดความอยากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ และทำให้ผู้เป็นสามีจำต้องแอบไปขโมยจากสวนของนางแม่มดมาอีก
เขาปีนกำแพงเพื่อที่จะไปขโมยต้นราพันเซลอีกครั้ง ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ต้องพบกับความตกใจกลัวเมื่อเขาได้เผชิญหน้ากับนางแม่มด
"เจ้ากล้าดียังไง?!! ที่กล้าปีนข้ามมาขโมยต้นไม้ในสวนของข้า? เจ้าจะต้องชดใช้ให้สาสม!!!" นางพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
"โอ ท่านผู้วิเศษ ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย ข้ามีความจำเป็นที่จะต้องนำต้นราพันเซลไปให้เมียของข้า ไม่เช่นนั้นนางอาจจะตายได้หากนางไม่ได้กินมัน"
ความอยากทวีมากขึ้นทุกวัน แต่เมื่อไม่ได้รับการตอบสนองนางก็เริ่มมีอาการเจ็บป่วย ผู้เป็นสามีเห็นภรรยามีสุขภาพย่ำแย่จึงเกิดความเป็นห่วงกลัวว่าหญิงสาวที่ตนรักกำลังจะตายจึงได้เอ่ยกับนางว่า
"ที่รักของข้า เจ้าเป็นอะไรไปรึ? มีสิ่งใดที่ข้าจะช่วยเจ้าได้บ้าง?"
"โอ ที่รักคะ ข้าอยากได้ต้นราพันเซลจากสวนข้างๆบ้านเรามากินเป็นอาหาร หากข้าไม่ได้กินข้าคงจะตายแน่ๆเลย" นางคร่ำครวญ
ชายหนุ่มรักภรรยามาก และคิดว่าไม่สามารถที่จะปล่อยให้ภรรยาล้มตายไปต่อหน้าต่อตาได้จึงยอมไปขโมยต้นราพันเซลจากในสวนแม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิต ตกดึกเขาแอบปีนกำแพงเข้าไปและขุดต้นราพันเซลออกมาอย่างรวดเร็ว
ภรรยานำมันมันมาทำสลัดและกินอย่างตะกละตะกลาม ด้วยรสชาดที่ดีทำให้นางก็เกิดความอยากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ และทำให้ผู้เป็นสามีจำต้องแอบไปขโมยจากสวนของนางแม่มดมาอีก
เขาปีนกำแพงเพื่อที่จะไปขโมยต้นราพันเซลอีกครั้ง ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ต้องพบกับความตกใจกลัวเมื่อเขาได้เผชิญหน้ากับนางแม่มด
"เจ้ากล้าดียังไง?!! ที่กล้าปีนข้ามมาขโมยต้นไม้ในสวนของข้า? เจ้าจะต้องชดใช้ให้สาสม!!!" นางพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
"โอ ท่านผู้วิเศษ ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย ข้ามีความจำเป็นที่จะต้องนำต้นราพันเซลไปให้เมียของข้า ไม่เช่นนั้นนางอาจจะตายได้หากนางไม่ได้กินมัน"


ได้ยินดังนั้น ความโกรธของแม่มดชราก็ค่อยๆทุเลาลง นางอนุญาติให้ชายหนุ่มนำต้นราพันเซลไป แต่ได้มีข้อแม้ว่า
"หากเป็นเช่นนั้นจริงตามที่เจ้ากล่าว ข้าจะอนุญาติให้เจ้าสามารถเข้ามานำต้นราพันเซลของข้าไปได้ทุกเมื่อ แต่มีข้อแม้คือ เจ้าต้องมอบลูกที่คลอดออกมาให้ข้า ข้าจะดูแลดั่งลูกแท้ๆของข้าเอง" ด้วยความกลัว เขามิอาจปฏิเสธคำขอนั้นได้
ในวันที่ภรรยาได้ให้กำเนิดลูกน้อย แม่มดชราก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อทวงสัญญาที่ชายหนุ่มเคยให้ นางตั้งชื่อให้กับเด็กสาวตัวน้อยนั้นว่า 'ราพันเซล'และนำตัวไป
เมื่อราพันเซลเติบโตขึ้น นางก็งดงามกว่าเด็กสาวคนใด เมื่อนางอายุได้12ปี แม่มดเฒ่าก็นำนางไปขังบนหอคอยสูงกลางป่าที่ไม่มีทั้งประตูและบันได มีเพียงหน้าต่างบานเดียวที่ทำให้นางมองเห็นโลกภายนอกได้
คราใดที่แม่มดมาถึง นางจะเรียกราพันเซลเพื่อที่จะขึ้นไปบนหอคอย
"ราพันเซล ราพันเซล!ปล่อยผมยาวๆของเจ้าลงมาที!"


ราพันเซลมีผมที่ยาวสลวยและสีทองอร่ามดั่งทองคำ เมื่อใดที่แม่มดเรียก นางจะขึงผมอันยาวสลวยที่ถักทอเป็นเปียไว้กับหน้าต่างและโยนส่วนปลายลงไป เพื่อให้แม่มดปีนขึ้นมา

ไม่กี่ปีผ่านไป ได้มีเจ้าชายขี่ม้าผ่านมา พระองค์ทรงม้าผ่านหอคอยแล้วเผอิญได้ยินเสียงเพลงอันแสนไพเราะของราพันเซลพระองค์จึงหยุดฟัง เจ้าชายตกหลุมรักเสียงนั้นในทันใดและเกิดความปรารถนาที่จะปีนขึ้นไปบนหอคอยเพื่อพบกับเจ้าของเสียงนั้นแต่ก็ไม่พบทางสำหรับขึ้นไป



พระองค์กลับมายังสถานที่นั้นทุกๆวันเพื่อฟังเสียงเพลง จนวันหนึ่งขณะที่พระองค์หลบอยู่หลังต้นไม้ นางแม่มดได้มุ่งหน้ามาที่หอคอย นางร้องเรียกราพันเซลดั่งเคย
"ราพันเซล ราพันเซล!ปล่อยผมยาวๆของเจ้าลงมาที!"
หญิงสาวจึงปล่อยผมลงมาและนางแม่มดก็ปีนขึ้นไป เมื่อนั้นเจ้าชายจึงรู้ว่าทำอย่างไรจึงจะได้ขึ้นไปบนหอคอย
วันต่อมา ซึ่งเป็นเวลาหัวค่ำ บรรยากาศเริ่มมืดมัว พระองค์ได้มุ่งหน้าไปที่หอคอย แล้วส่งเสียงเหมือนกับนางแม่มด
"ราพันเซล ราพันเซล!ปล่อยผมยาวๆของเจ้าลงมาที!" ได้ยินดังนั้น ราพันเซลก็ปล่อยผมลงมา เจ้าชายจึงปีนขึ้นไป


วินาทีแรกที่ราพันเซลพบเจ้าชาย นางก็เกิดความหวาดกลัวเนื่องจากนางไม่เคยพบผู้ชายคนใดมาก่อน แต่เจ้าชายก็พยายามพูดคุยเพื่อคลายความกลัวของนาง
พระองค์พูดคุยกับนางด้วยความเป็นมิตรแล้วสารภาพว่าพระองค์ได้ตกหลุมรักนางในทันทีที่ได้ยินเสียงอันไพเราะของนาง และพระองค์ทรงอยู่อย่างสงบไม่ได้หากไม่ได้พบเจ้าของเสียงๆนั้น
ความกลัวของหญิงสาวมลายหายไปสิ้น ครั้นเมื่อเจ้าชายทรงเอ่ยถามว่านางจะตกลงหรือไม่หากพระองค์จะของให้นางเป็นภรรยาของพระองค์ นางก็คิดในใจว่า
"เขาคงจะดูแลข้าได้ดีกว่าแม่เฒ่าเฟรา กอธเทล(Frau Gothel)นั่น..." นางตอบตกลงและวางมือบนพระหัตถ์ของเจ้าชาย
"ข้ายินดีที่จะไปกับท่าน แต่ข้าไม่รู้ว่าจะลงไปจากที่นี่ได้อย่างไร เมื่อใดที่ท่านมาถึง โปรดนำเส้นไหมมาด้วย ข้าจะนำมาถักเป็นเปีย เมื่อสำเร็จข้าก็จะนำมันเป็นบันไดเพื่อปีนลง

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

RapunzelOnce upon a time There is a husband and wife pair of that legacy is their currency, waiting a long time for a long time, and a one-day hundred tourists eat blue wife pregnant. From the window of their home. Can a large garden overlooking the nearby house where vegetables, herbs and flowers, beautiful varieties. The Park is an old witch who she's with the supernatural. It is surrounded by high walls and never has stepped into the grill before.One day. While my wife looked out the window, she went to the impact to the trees and tangled up in beautiful garden vegetables. Suddenly she was born a desire either to try it raengkla. Arousing more and more every day, but when multiple does not receive a response, she began to have symptoms of illness. The husband and wife have seen beyond toleration, thus failing as they fear that worried girls love dying, so right with her that."My beloved is to me? Anything that I can help the owner? ""Oh Sir, I would like to have early prominence of Rapunzel from the garden beside the House we came to eat the food. If I didn't eat, I would drown! " Mrs. hum to moanชายหนุ่มรักภรรยามาก และคิดว่าไม่สามารถที่จะปล่อยให้ภรรยาล้มตายไปต่อหน้าต่อตาได้จึงยอมไปขโมยต้นราพันเซลจากในสวนแม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิต ตกดึกเขาแอบปีนกำแพงเข้าไปและขุดต้นราพันเซลออกมาอย่างรวดเร็วภรรยานำมันมันมาทำสลัดและกินอย่างตะกละตะกลาม ด้วยรสชาดที่ดีทำให้นางก็เกิดความอยากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ และทำให้ผู้เป็นสามีจำต้องแอบไปขโมยจากสวนของนางแม่มดมาอีกเขาปีนกำแพงเพื่อที่จะไปขโมยต้นราพันเซลอีกครั้ง ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ต้องพบกับความตกใจกลัวเมื่อเขาได้เผชิญหน้ากับนางแม่มด"เจ้ากล้าดียังไง?!! ที่กล้าปีนข้ามมาขโมยต้นไม้ในสวนของข้า? เจ้าจะต้องชดใช้ให้สาสม!!!" นางพูดอย่างโกรธเกรี้ยว "โอ ท่านผู้วิเศษ ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย ข้ามีความจำเป็นที่จะต้องนำต้นราพันเซลไปให้เมียของข้า ไม่เช่นนั้นนางอาจจะตายได้หากนางไม่ได้กินมัน"ความอยากทวีมากขึ้นทุกวัน แต่เมื่อไม่ได้รับการตอบสนองนางก็เริ่มมีอาการเจ็บป่วย ผู้เป็นสามีเห็นภรรยามีสุขภาพย่ำแย่จึงเกิดความเป็นห่วงกลัวว่าหญิงสาวที่ตนรักกำลังจะตายจึงได้เอ่ยกับนางว่า"ที่รักของข้า เจ้าเป็นอะไรไปรึ? มีสิ่งใดที่ข้าจะช่วยเจ้าได้บ้าง?""โอ ที่รักคะ ข้าอยากได้ต้นราพันเซลจากสวนข้างๆบ้านเรามากินเป็นอาหาร หากข้าไม่ได้กินข้าคงจะตายแน่ๆเลย" นางคร่ำครวญชายหนุ่มรักภรรยามาก และคิดว่าไม่สามารถที่จะปล่อยให้ภรรยาล้มตายไปต่อหน้าต่อตาได้จึงยอมไปขโมยต้นราพันเซลจากในสวนแม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิต ตกดึกเขาแอบปีนกำแพงเข้าไปและขุดต้นราพันเซลออกมาอย่างรวดเร็วภรรยานำมันมันมาทำสลัดและกินอย่างตะกละตะกลาม ด้วยรสชาดที่ดีทำให้นางก็เกิดความอยากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ และทำให้ผู้เป็นสามีจำต้องแอบไปขโมยจากสวนของนางแม่มดมาอีกเขาปีนกำแพงเพื่อที่จะไปขโมยต้นราพันเซลอีกครั้ง ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ต้องพบกับความตกใจกลัวเมื่อเขาได้เผชิญหน้ากับนางแม่มด"เจ้ากล้าดียังไง?!! ที่กล้าปีนข้ามมาขโมยต้นไม้ในสวนของข้า? เจ้าจะต้องชดใช้ให้สาสม!!!" นางพูดอย่างโกรธเกรี้ยว
"โอ ท่านผู้วิเศษ ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย ข้ามีความจำเป็นที่จะต้องนำต้นราพันเซลไปให้เมียของข้า ไม่เช่นนั้นนางอาจจะตายได้หากนางไม่ได้กินมัน"


ได้ยินดังนั้น ความโกรธของแม่มดชราก็ค่อยๆทุเลาลง นางอนุญาติให้ชายหนุ่มนำต้นราพันเซลไป แต่ได้มีข้อแม้ว่า
"หากเป็นเช่นนั้นจริงตามที่เจ้ากล่าว ข้าจะอนุญาติให้เจ้าสามารถเข้ามานำต้นราพันเซลของข้าไปได้ทุกเมื่อ แต่มีข้อแม้คือ เจ้าต้องมอบลูกที่คลอดออกมาให้ข้า ข้าจะดูแลดั่งลูกแท้ๆของข้าเอง" ด้วยความกลัว เขามิอาจปฏิเสธคำขอนั้นได้
ในวันที่ภรรยาได้ให้กำเนิดลูกน้อย แม่มดชราก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อทวงสัญญาที่ชายหนุ่มเคยให้ นางตั้งชื่อให้กับเด็กสาวตัวน้อยนั้นว่า 'ราพันเซล'และนำตัวไป
เมื่อราพันเซลเติบโตขึ้น นางก็งดงามกว่าเด็กสาวคนใด เมื่อนางอายุได้12ปี แม่มดเฒ่าก็นำนางไปขังบนหอคอยสูงกลางป่าที่ไม่มีทั้งประตูและบันได มีเพียงหน้าต่างบานเดียวที่ทำให้นางมองเห็นโลกภายนอกได้
คราใดที่แม่มดมาถึง นางจะเรียกราพันเซลเพื่อที่จะขึ้นไปบนหอคอย
"ราพันเซล ราพันเซล!ปล่อยผมยาวๆของเจ้าลงมาที!"


ราพันเซลมีผมที่ยาวสลวยและสีทองอร่ามดั่งทองคำ เมื่อใดที่แม่มดเรียก นางจะขึงผมอันยาวสลวยที่ถักทอเป็นเปียไว้กับหน้าต่างและโยนส่วนปลายลงไป เพื่อให้แม่มดปีนขึ้นมา

ไม่กี่ปีผ่านไป ได้มีเจ้าชายขี่ม้าผ่านมา พระองค์ทรงม้าผ่านหอคอยแล้วเผอิญได้ยินเสียงเพลงอันแสนไพเราะของราพันเซลพระองค์จึงหยุดฟัง เจ้าชายตกหลุมรักเสียงนั้นในทันใดและเกิดความปรารถนาที่จะปีนขึ้นไปบนหอคอยเพื่อพบกับเจ้าของเสียงนั้นแต่ก็ไม่พบทางสำหรับขึ้นไป



พระองค์กลับมายังสถานที่นั้นทุกๆวันเพื่อฟังเสียงเพลง จนวันหนึ่งขณะที่พระองค์หลบอยู่หลังต้นไม้ นางแม่มดได้มุ่งหน้ามาที่หอคอย นางร้องเรียกราพันเซลดั่งเคย
"ราพันเซล ราพันเซล!ปล่อยผมยาวๆของเจ้าลงมาที!"
หญิงสาวจึงปล่อยผมลงมาและนางแม่มดก็ปีนขึ้นไป เมื่อนั้นเจ้าชายจึงรู้ว่าทำอย่างไรจึงจะได้ขึ้นไปบนหอคอย
วันต่อมา ซึ่งเป็นเวลาหัวค่ำ บรรยากาศเริ่มมืดมัว พระองค์ได้มุ่งหน้าไปที่หอคอย แล้วส่งเสียงเหมือนกับนางแม่มด
"ราพันเซล ราพันเซล!ปล่อยผมยาวๆของเจ้าลงมาที!" ได้ยินดังนั้น ราพันเซลก็ปล่อยผมลงมา เจ้าชายจึงปีนขึ้นไป


วินาทีแรกที่ราพันเซลพบเจ้าชาย นางก็เกิดความหวาดกลัวเนื่องจากนางไม่เคยพบผู้ชายคนใดมาก่อน แต่เจ้าชายก็พยายามพูดคุยเพื่อคลายความกลัวของนาง
พระองค์พูดคุยกับนางด้วยความเป็นมิตรแล้วสารภาพว่าพระองค์ได้ตกหลุมรักนางในทันทีที่ได้ยินเสียงอันไพเราะของนาง และพระองค์ทรงอยู่อย่างสงบไม่ได้หากไม่ได้พบเจ้าของเสียงๆนั้น
ความกลัวของหญิงสาวมลายหายไปสิ้น ครั้นเมื่อเจ้าชายทรงเอ่ยถามว่านางจะตกลงหรือไม่หากพระองค์จะของให้นางเป็นภรรยาของพระองค์ นางก็คิดในใจว่า
"เขาคงจะดูแลข้าได้ดีกว่าแม่เฒ่าเฟรา กอธเทล(Frau Gothel)นั่น..." นางตอบตกลงและวางมือบนพระหัตถ์ของเจ้าชาย
"ข้ายินดีที่จะไปกับท่าน แต่ข้าไม่รู้ว่าจะลงไปจากที่นี่ได้อย่างไร เมื่อใดที่ท่านมาถึง โปรดนำเส้นไหมมาด้วย ข้าจะนำมาถักเป็นเปีย เมื่อสำเร็จข้าก็จะนำมันเป็นบันไดเพื่อปีนลง

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

接近接近接近接近接近接近接近接近接近接近接近接近接近接近接近接近