วัฒนธรรม “การเคี้ยวหมาก” หรือที่ในภ

วัฒนธรรม “การเคี้ยวหมาก” หรือที่ในภาษาพม่าเรียกว่า กวินหย่า และพบว่าวัฒนธรรมการเคี้ยวหมากของคนพม่า มีเรื่องราวสนุก ๆ ให้เรียนรู้มากมายวัฒนธรรมการเคี้ยวหมากของชาวพม่าจากยุคโบราณดำเนินมาจนถึงสมัยปัจจุบัน เรียกได้ว่าเป็นวิถีชีวิตส่วนหนึ่งชนิดที่ขาดไม่ได้ สมัยก่อนจะเตรียมเครื่องหมากและจีบหมากสำหรับเคี้ยวเองที่บ้าน จากนั้นเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป วิถีชีวิตคนเริ่มทำงานนอกบ้านมากขึ้น การที่จะพกเชี่ยนหมากติดตัวไปด้วย ทุกที่หรือห่อมากินเองในที่ทำงานก็คงไม่สะดวก ครั้นจะให้เลิกไปก็ไม่สามารถทำได้ ประกอบกับคนพม่าเคี้ยวหมากได้ทั้งวันไม่มีเวลากำหนด
แผงขายหมากขนาดย่อม มีทั้งที่ห่อไว้แล้วและห่อให้เดี๋ยวนั้น
(อารมณ์เดียวกับร้านอาหารจานด่วน แต่นี่เป็น “หมากด่วน”)
เราจึงพบ “ร้านหมากด่วน” อยู่ทุกตารางเมตรในเมืองต่าง ๆ ใครอยากจะเคี้ยวเมื่อไหร่ แค่เหลียวซ้ายแลขวาก็เจอชาวพม่าเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่นิยมเคี้ยวหมากมากที่สุด สิ่งที่เป็นข้อพิสูจน์ได้ดีก็คือร้านขายหมากที่มีอยู่จำนวนมากในเมืองต่าง ๆ ของพม่า เรียกได้ว่าแทบจะมีอยู่หัวซอยท้ายซอย หาได้ง่ายพอๆ กับร้านส้มตำบ้านเรา ขนาดของร้านจะค่อนข้างกะทัดรัด มีอุปกรณ์สำคัญคือโต๊ะเล็กๆ บนโต๊ะมีขวดและกระปุกเครื่องปรุงรสหลากหลายให้เลือกสรร สิ่งที่ขาดไม่ได้ คือใบพลูสีเขียวสดวางเรียงเป็นชั้น เมื่อลูกค้ามาสั่งซื้อ
ใบพลูจึงถูกนำมาวางเรียงทีละใบแล้วปรุงรสตามความต้องการของลูกค้า
ด้วยความที่ชาวพม่า "ติดหมาก" กันมาก ถึงขนาดมีการพูดล้อเล่นในวงสนทนาว่า
ถ้าพบเห็นคราบของเหลวสีแดงเข้มบนพื้นถนนหนทางในพม่า อย่าเพิ่งตกใจคิดว่าเป็นร่องรอยคราบเลือดจากการต่อสู้ระหว่างรัฐบาลกับชนกลุ่มน้อย เพราะจริงๆ แล้วเป็นร่องรอยจากน้ำหมากที่มีคนบ้วนทิ้งไว้นั่นเอง
มีอะไรในหมากหนึ่งคำ
คุณคงอยากรู้ว่า หมากหนึ่งคำมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้นบ้าง และรสชาติจะเป็นอย่างไร หากคุณได้แกะห่อใบพลู ใบไม้รูปหัวใจ ซึ่งในภาษาพม่าเรียกว่า กวินยเวต ออกดูจะพบว่า หมากหนึ่งคำ ไม่ได้มีเพียงผลหมากเท่านั้น แต่ยังมีส่วนผสมอย่างอื่นเพื่อเพิ่มรสชาติและกลิ่นหอมด้วย อาทิ สีเสียด เม็ดผักชียี่หร่า ชะเอมหั่นชิ้นเล็กๆ ปูนขาว ยาสูบ ซึ่งเครื่องปรุงต่างๆ เหล่านี้ถือเป็นพืชสมุนไพรที่มีสรรพคุณทางยาทั้งสิ้น

ผลลัพธ์ (เขมร) 1:

វប្បធម៍ "ការទំពារម្លូ" ឬភូមាបានគេហៅថាការលែងលះ Gwynn និងបានរកឃើញថាទំពារវប្បធម៍របស់ប្រជាជនម្លូនៃប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា។ មានរឿងរ៉ាវជាច្រើនដើម្បីរៀនសប្បាយរីករាយដើម្បីទំពារបំណែកមួយនៃវប្បធម៍ភូមាពីអតីតកាលបុរាណមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះគឺមានសកម្មភាព។ នោះគឺជាផ្នែកមួយនៃជីវិតគឺជាការមិនអាចខ្វះ។ ដើមដើម្បីរៀបចំសម្រាប់ការចុកម្លូនិង areca ធ្វើឱ្យខ្លួនឯងនៅឯផ្ទះ។ បន្ទាប់មកនៅពេលដែលអ្វីគ្រប់យ៉ាងបានផ្លាស់ប្តូរ ជីវិតចាប់ផ្តើមធ្វើនៅក្រៅផ្ទះ។ ម្លូដើម្បីអនុវត្តជាមួយអ្នក។ នៅគ្រប់ទីកន្លែងបរិភោគឬរុំខ្លួនឯងនៅក្នុងកន្លែងការងារ, វាមិនមែនជាការងាយស្រួល។ ប៉ុន្តែវាមិនអាចត្រូវបានបណ្តេញចេញ។ ប្រជាជនភូមាទំពារថ្ងៃម្លូទាំងអស់មិនកំណត់ពេលវេលា
បញ្ឈប់បំណែកតូចមួយ។ ទាំងអស់រុំឡើង, ហើយបន្ទាប់មករុំវា
(ខ្ញុំបានអាហារគ្រាន់តែឆាប់រហ័សនោះទេប៉ុន្តែនេះគឺជា "ការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងឆាប់រហ័ស")
ដែលយើងបានរកឃើញ។ "ប្រេម្លូហាង«គ្រប់ទាំងម៉ែត្រការ៉េនៅក្នុងទីក្រុងផ្សេងគ្នាដែលចង់ទំពានៅលើ។ ខ្ញុំបានងាកឆ្វេង, បន្ទាប់មកខាងស្ដាំ, វាមិនមែនជាក្រុមជនជាតិភាគតិចភូមាជាការទំពារម្លូពេញនិយមបំផុត។ ភស្ដុតាងអ្វីល្អប្រសើរជាងមុនគឺថាអ្វីដែលបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងច្រើននៅក្នុងទីក្រុងផ្សេងគ្នានៃប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាពិបាកត្រូវបានគេហៅថាការបញ្ចប់នៃតំបន់ Soi ប្រធានផ្លូវបានរកឃើញវាងាយស្រួលក្នុងការគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីរក្សាទុកសាឡាត់របស់យើង។ ទំហំនៃហាងនេះគឺតូចចង្អៀតជាការពិត ឧបករណ៍នេះគឺជាតារាងតូចមួយ។ ដបនិងពាងរបស់ condiment នៅលើតុមានភាពខុសគ្នាក្នុងការជ្រើសពី។ អ្វីដែលជាការមិនអាចខ្វះបាន ស្លឹកម្លូបៃតងភ្លឺតម្រង់ជួរដែលមានជាន់។ នៅពេលដែលអតិថិជនមកទិញ
ស្លឹកម្លូបន្ទាប់មកត្រូវបានគេដាក់ស្លឹកនិងរដូវកាលគ្នាដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការរបស់អតិថិជន
ជាមួយភូមា "ការផ្លាស់ប្តូរក្រោយ" ស្ទង់មតិយ៉ាងខ្លាំង squib នៅក្នុងការសន្ទនាមួយដែល
អ្នកមើលឃើញស្នាមប្រឡាក់ជាមួយពណ៍រាវ។ ក្រហមជាំនៅលើតាមដងផ្លូវនៃប្រទេសភូមា។ កុំភ័យខ្លាច, ដែលត្រូវបានប្រឡាក់ដោយឈាមពីការប្រយុទ្ធរវាងរដ្ឋាភិបាលនិងជនជាតិភាគតិចនេះដោយសារតែវាពិតជាកង្វះភស្តុតាងដែលថានរណាម្នាក់បានស្ដោះទឹកមាត់ដាក់នៅលើវា
គឺជាការមួយដុំ
, អ្នកនឹងចង់ដឹង។ មួយដុំលាក់កំបាំងនៅក្នុងវា។ និងរសជាតិនោះនឹងជា? ប្រសិនបើអ្នកកំពុង unwrapping ស្លឹកម្លូ។ ស្លឹករាងបេះដូង ភូមាដែលគេហៅថា Gwynn ផ្លូវដើម្បីទៅរកមើលដើម្បីស្វែងរកថាមួយដុំគឺមិនត្រឹមតែលទ្ធផលនៃការអត់បាយ។ ប៉ុន្តែមានគ្រឿងផ្សំផ្សេងទៀតដើម្បីបង្កើនរសជាតិនិង aroma នៃគ្រឿងទេសដូចជាការល្ង cumin មាន។ licorice, ថ្នាំជក់, កំបោរ, កាត់ចូលទៅក្នុងបំណែកតូចនិងគ្រឿងទេស។ ទាំងនេះគឺជាឱសថដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិឱសថទាំងអស់។