เป็นนิทานตลกพื้นบ้านที่ผู้ใหญ่สมัยก

เป็นนิทานตลกพื้นบ้านที่ผู้ใหญ่สมัยก่อนชอบเล่าให้เด็กๆ ฟัง เด็กๆ พากันชอบนิทานทำนองนี้มาก เรื่องแบ่งเป็นตอนๆ โดยมีเปาะเนกับเมาะเนเป็นตัวเอกของเรื่อง
เปาะเนกับเมาะเนเป็นสามีภรรยากันเปาะเนผู้เป็นสามี เป็นคนที่ค่อนข้างจะโง่ทึบ ส่วนเมาะเนผู้เป็นภรรยาค่านข้างจะเฉลียวฉลาด เพราะความโง่ทึบของเปาะเนนี้เองจึงก่อให้เกิดมุขตลก กลายมาเป็นนิทานเล่าสู่กันฟังเป็นตอนๆ ดังตัวอย่างตอนหนึ่งที่นายหะยีปูเต๊ะ อายะสาแมแห่งบ้านหมู่ที่ ๓ ตำบลบันนังสตา เล่าให้ฟังดังนี้
เมาะเนจะจัดงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ จึงให้เปาะเนไปเชิญแขก โดยบอกเปาะเนว่า ให้เลือกแขกที่เป็นคนธรรมะ ธัมโม วิธีสังเกตง่ายๆ ให้ดูบนหัว ถ้ามีผ้าขาวโพกหัวก็แสดงว่าเป็นคนธรรมะธัมโม หรือไม่ก็ดูเครา ถ้าไว้เคราก็ใช่อีกเช่นเดียวกัน เปาะเนก็ออกจากบ้านไป ทางฝ่ายเมาะเนก็จัดแจงเข้าครัวเตรียมทำอาหารไว้มากมาย เปาะเนเดินทางไปหาแขกประเภทธรรมะธัมโมก็ไม่พบผู้ใดเลยสักคนเดียว จนกระทั่งมาพบกับแพะตัวหนึ่งซึ่งมีเคราใต้คางยาวมาก จึงเดินเข้าไปหาแล้วบอกเชิญไปกินบุญที่บ้าน แพะก็ร้อง แบ๊ะ แบ๊ะ ออกเสียงคล้าย ภาษามลายูว่า ลือแมะ ลือแมะ (แปลว่า แฉะ) เปาะเนก็ตอบว่า ไม่หรอกข้าวไม่แฉะ รับรองได้ แพะก็ยืนเฉยๆ เปาะเนจึงเดินผ่านไป ไปพบนกกระจิบหัวขาว เปาะเนก็ออกปากเชิญไปกินบุญที่บ้านอีกนกกระจิบร้อง จิ๊บ จิ๊บ แล้วก็บินไป เปาะเนยืนหัวเสีย แล้วบ่นว่า "มันหาว่าข้าวนิดเดียวที่จริงข้าวของเรามีมากมาย" เสียงนกร้องว่า จิ๊บ จิ๊บ ฟังคล้ายเสียงมลายูว่า ซิกิ ซิกิ (แปลว่า นิดเดียว)
เปาะเนจึงกลับบ้านไปเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ภรรยาฟัง เมาะเนฟังแล้วก็คิดในใจว่าเห็นที่จะไม่ได้การแล้ว จึงต้องออกไปเชิญ แขกเองจึงฝากให้เปาะเนอยู่เฝ้าบ้านและดูแลอาหารที่เตรียมไว้เลี้ยงแขกซึ่งจัดไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว พาเมาะเนออกจากบ้านไปแล้ว เปาะเนมานั่งคิด ว่าอันอาหารนั้นก็มีอยู่มากมาย น่าเสียดายทีจะต้องหมดสิ้นไปเพราะเลี้ยงแขก อย่ากระนั้นเลยเรากินเสียเองจะดีกว่า เป็นแน่แท้ ว่าแล้วจึง จัดการกินอาหารที่มีทุกอย่าง กินเข้าไป กินเข้าไป จนสุดท้ายก็ ขี้แตกอยู่ตรงนั้นเปาะเนนึกหมั่นไส้แขกที่ตนเอง ไปเชิญในตอนแรกจึงคิด จะแก้เผ็ด เขาก็หาผ้าผืนเก่าๆ เอามาห่ออุจาระของตนแล้วไปแขวนไว้เหนือประตูปล่อยให้ชายผ้าห้อยลงมา แล้วตนเองก็ไปแอบซ่อนตัว ไม่ให้ผู้ใดเห็น
เมาะเนกลับมาบ้านพร้อมด้วยแขกรับเชิญ ก็ไม่เห็นเปาะเนอยู่บ้าน จึงเชิญแขกเข้าบ้านแขกคนหนึ่งเห็นชายผ้าห้อยอยู่ตรงประตู ก็ดึงชายผ้านั้นลง ผ้าห่ออุจจาระของเปาะเนก็ตกแผละลงมา อุจจาระกระจายส่งกลิ่นเหม็นคลุ้ง จึงกลายเป็นบ่อนแตกไปในที่สุด

ผลลัพธ์ (มาเลย์) 1:

Yang lucu cerita rakyat bahawa kanak-kanak dewasa mendengar masa lalu seperti kanak-kanak sangat suka cerita-cerita mereka. Cerita dibahagikan kepada tutorial langkah demi langkah dengan alam semula jadi, dengan sifat seperti cerita yang MO-po's.Neville Neville, dengan po MO sebagai suami dan isteri sebagai suaminya adalah sifat po sama yang agak bodoh pepejal. Nakhang nilai terbaik sebagai isterinya Mo sifat pandai, kerana kebodohan sebegini, ianya kukuh po punca muktlok. ceritakan kisah menjadi untuk mendengar sebuah tutorial langkah demi langkah. Jadi, sebagai contoh, satu episod Hayipute Encik adidas rumah di mana harta boleh... t. Mary 3 untuk merakam STA di 2, seperti berikut:เมาะเนจะจัดงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ จึงให้เปาะเนไปเชิญแขก โดยบอกเปาะเนว่า ให้เลือกแขกที่เป็นคนธรรมะ ธัมโม วิธีสังเกตง่ายๆ ให้ดูบนหัว ถ้ามีผ้าขาวโพกหัวก็แสดงว่าเป็นคนธรรมะธัมโม หรือไม่ก็ดูเครา ถ้าไว้เคราก็ใช่อีกเช่นเดียวกัน เปาะเนก็ออกจากบ้านไป ทางฝ่ายเมาะเนก็จัดแจงเข้าครัวเตรียมทำอาหารไว้มากมาย เปาะเนเดินทางไปหาแขกประเภทธรรมะธัมโมก็ไม่พบผู้ใดเลยสักคนเดียว จนกระทั่งมาพบกับแพะตัวหนึ่งซึ่งมีเคราใต้คางยาวมาก จึงเดินเข้าไปหาแล้วบอกเชิญไปกินบุญที่บ้าน แพะก็ร้อง แบ๊ะ แบ๊ะ ออกเสียงคล้าย ภาษามลายูว่า ลือแมะ ลือแมะ (แปลว่า แฉะ) เปาะเนก็ตอบว่า ไม่หรอกข้าวไม่แฉะ รับรองได้ แพะก็ยืนเฉยๆ เปาะเนจึงเดินผ่านไป ไปพบนกกระจิบหัวขาว เปาะเนก็ออกปากเชิญไปกินบุญที่บ้านอีกนกกระจิบร้อง จิ๊บ จิ๊บ แล้วก็บินไป เปาะเนยืนหัวเสีย แล้วบ่นว่า "มันหาว่าข้าวนิดเดียวที่จริงข้าวของเรามีมากมาย" เสียงนกร้องว่า จิ๊บ จิ๊บ ฟังคล้ายเสียงมลายูว่า ซิกิ ซิกิ (แปลว่า นิดเดียว)เปาะเนจึงกลับบ้านไปเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ภรรยาฟัง เมาะเนฟังแล้วก็คิดในใจว่าเห็นที่จะไม่ได้การแล้ว จึงต้องออกไปเชิญ แขกเองจึงฝากให้เปาะเนอยู่เฝ้าบ้านและดูแลอาหารที่เตรียมไว้เลี้ยงแขกซึ่งจัดไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว พาเมาะเนออกจากบ้านไปแล้ว เปาะเนมานั่งคิด ว่าอันอาหารนั้นก็มีอยู่มากมาย น่าเสียดายทีจะต้องหมดสิ้นไปเพราะเลี้ยงแขก อย่ากระนั้นเลยเรากินเสียเองจะดีกว่า เป็นแน่แท้ ว่าแล้วจึง จัดการกินอาหารที่มีทุกอย่าง กินเข้าไป กินเข้าไป จนสุดท้ายก็ ขี้แตกอยู่ตรงนั้นเปาะเนนึกหมั่นไส้แขกที่ตนเอง ไปเชิญในตอนแรกจึงคิด จะแก้เผ็ด เขาก็หาผ้าผืนเก่าๆ เอามาห่ออุจาระของตนแล้วไปแขวนไว้เหนือประตูปล่อยให้ชายผ้าห้อยลงมา แล้วตนเองก็ไปแอบซ่อนตัว ไม่ให้ผู้ใดเห็นเมาะเนกลับมาบ้านพร้อมด้วยแขกรับเชิญ ก็ไม่เห็นเปาะเนอยู่บ้าน จึงเชิญแขกเข้าบ้านแขกคนหนึ่งเห็นชายผ้าห้อยอยู่ตรงประตู ก็ดึงชายผ้านั้นลง ผ้าห่ออุจจาระของเปาะเนก็ตกแผละลงมา อุจจาระกระจายส่งกลิ่นเหม็นคลุ้ง จึงกลายเป็นบ่อนแตกไปในที่สุด