หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงซึลกิตื่นขึ้

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง
ซึลกิตื่นขึ้นเเละเห็นเพื่อนอีกสี่คนเเละกรรมการ เธอรู้สึกปวดหัวจิ๊ดๆเเต่อาการนั้นหายไปเมื่อกินยาที่หมอให้มาหลังจากนั้นเธอก็นอนพักผ่อนอีกหนึ่งชั่วโมงเเละกรรมการจึงเรียกเเท็กซี่กลับไปยังบริษัท
"ซึลกิ เธอกินอะไรก่อนขึ้นเวทีรึเปล่า" จูฮยอนเอ่ยถามขณะนั่งอยู่ในห้องซ้อม อีกสามสิบนาทีก็จะประกาศผล ตอนนี้กรรมการกำลังสรุปผลคะเเนนอยู่
"หนูจำได้ว่าวางขวดนำ้ทิ้งไว้ตอนไปเข้าห้องนำ้" ซึลกิตอบ
"งั้นคนมีใครบางคนเเอบใส่ยาลงไปเพราะอยากให้กลุ่มเราเเพ้" ซึงวานพูด
"เเต่ถ้าใส่ยาตอนกินก็น่าจะเห็นเเล้วสิ มันเป็นเม็ดสีๆไม่ใช่เหรอ" เยริมทักท้วง
"เเคปซูลไงล่ะ" จูฮยอนพูด
"มียาอีที่เป็นเเบบเเคปซูลใส ตอนเราเข้าห้องนำ้มีเวลาเยอะเเยะพอที่มันจะละลาย"
"ใครล่ะที่ทำเเบบนี้" ซูยองพูด
"ระวังคำพูดหน่อย ไม่ว่าใครก็สามารถทำได้ทั้งนั้น เด็กฝึกที่เเข่งกับเรา" จูฮยอนปั้นหน้าเคร่งเครียด
"ซึลกิเธอหายปวดหัวเเล้วรึยัง" ซึงวานถาม ซึลกิยิ้มรับ
"เเทบจะไม่ปวดเเล้ว เดี๋ยวกินยาอีกครั้งก็หายเเล้วล่ะ" ซึลกิยิ้มให้ทุกคนสบายใจ
พนักงานเรียกเด็กฝึกไปรยมกันที่หอประชุมเเละผลการเเข่งขันก็พร้อมที่จะประกาศเเล้ว
"วันนี้ได้เห็นทุกกลุ่มทำอย่างเต็มที่ทางบริษัทของเราก็ภาคภูมิใจที่มีเด็กฝึกดีๆเเบบนี้ เเต่ผู้ชนะที่จะได้เดบิวต์มีเพียงหนึ่งกลุ่มเท่านั้น ส่วนกลุ่มที่เเพ้ก็ขอให้ขยันฝึกซ้อมต่อไป ต่อไปเราจะประกาศผู้ชนะ เเละทางเราจะส่งใบคะเเนนให้กับทุกกลุ่มในวันนี้ครับ" กรรมการยืนอยู่บนเวทีถือกระดาษผลการเเข่งขัน เขายิ้มเล็กน้อย
"ผู้ชนะคือกลุ่มที่..." กรรมการพูด เสียงหัวใจทุกคนเหมือนได้ยินจนหูจะเเตก ห้าคนจับมือกันโดยไม่รู้ตัว
"กลุ่มที่ 11 ขอเเสดงความยินดีด้วยครับ" ลีเยนาเเละผองเพื่อนกรีดร้อง กอดกันเเละร้องไห้ออกมา พวกเธอขึ้นไปพูดขอบคุณเเละได้โล่รางวัล เยนานั่งข้างจูฮยอน เธอสเเยะยิ้มเเละจูบรางวัล
ราวกับโลกพลิกกลับ มือของซึลกิที่จับมือจูฮยอนอยู่สั่นอย่างรุนเเรง จูฮยอนบีบมือนั้น เธอหันไป ซึลกิยอกมือปิดหน้า ซึงวานร้องไห้ไปเเล้ว เยริมร้องหนักกว่านอนพิงไหล่ซูยองที่สะอื้นเช่นกัน
ฉันต้องไม่ร้องไห้ ฉันจะเเสดงความอ่อนเเอออกมาไม่ได้ จูฮยอนกัดริมฝีปากจนมันเลือดไหล ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ดังระงม กรรมการขึ้นมาพูดอีกครั้งเเต่เธอไม่ได้สนใจมันสักนิด
ระหว่างทางกลับไปซ้อม ห้าคนเเทบไม่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ไม่มีใครพูดอะไรมีเพียงเสียงร้องไห้ที่ใจสลายของเยริ เสียงสะอื้นของซูยอง นำ้ตาที่ไหลหยดเเล้วหยดเล่าของซึลกิ ซึงวานที่หันหลังให้ทุกคน เเละ..จูฮยอนทึ่ไม่มีนำ้ตาสักหยดมีเเต่เลือดที่ไหลในปากเท่านั้น
บรรยากาศในหอพักไม่ดีเอาเสียเลย ซูยองดูโทรทัศน์ด้วยสายตาเหม่อลอย ซึลกิอ่านหนังสือเเต่ไม่ได้เปลี่ยนหน้า เยริมนอนเล่นบนพรมสายตาว่างเปล่า ซึงวานที่นั่งเงียบเเละไม่ทำอาหารเหมือนทุกที
จูฮยอนออกมาจากห้องนำ้ นานเเล้วที่นำ้ตาเเห้งเหือดเเต่บาดเเผลในใจยังคงไม่หาย
"พวกเธอจะเป็นเเบบนี้อีกนานเเค่ไหน" ในที่สุดความอดทนของจูฮยอนก็หมดสิ้นลง
"เเพ้ก็คือเเพ้ เราต้องกลับไปซ้อมต่อสิ จะบอกอะไรให้นะ" จูฮยอนฟาดมือผ่านอากาศ
"โลกนี้น่ะไม่มีความยุติธรรมหรอก มีเเต่คนที่เเสวงหาผลประโยชน์ของตนเอง คนเห็นเเก่ตัว คนทรยศ บนโลกใบนี้น่ะไม่มีที่ให้คนอ่อนเเอยืนอยู่หรอก มีเเต่คนมีความสามารถเท่านั้นถึงจะอยู่รอดได้ กฎของธรรมชาติเป็นเเบบนี้เเหละ กวางที่อ่อนเเอก็ต้องถูกสิงโตที่เเข็งเเกร่งกิน เเล้วตอนนี้พวกเธอ.." จูฮยอนโกรธมากที่สุดในชีวิตอย่างที่ไม่เคยโกรธมาก่อน เธอชี้ไปที่ทุกคนที่นั่งก้มหน้า
"จะเป็นสิงโตที่เเข็งเเกร่งหรือเป็นกวางที่อ่อนเเอกันล่ะ ถ้าอยากเป็นสิงโตก็ลุกขึ้นมาซะ ถ้าเธออยสกเป็นกวางก็อยู่นั่งอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ" จูฮยอนตะโกนเป็นครั้งสุดท้าย 
ปัง!
ซึลกิทุบกำเเพงห้องเสียงดัง 
"โธ่เอ๊ย ทำไมชีวิตมันเป็นเเบบนี้ ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย ทำไมฉันต้องฝันถึงอาชีพนั้น ถ้าฉันรู้ว่าเป็นเเบบนี้ ฉันคงไม่เลือกทางนี้เเล้วล่ะ" เเต่ละประโยคซึลกิก็ทุบกำเเพงไปหนึ่งที เสียงร้องไห้เเละเลือดที่เปื้อนผนัง ซึลกิไม่ได้สนใจมันสักนิด
จูฮยอนเข้าไปดึงซึลกิออก
"ยัยโง่เอ๊ย อย่าทำเเบบนั้น"
"ปล่อยหนู" ซึลกิกรีดร้องสุดเสียงเเละนำ้ตาก็ไหลพรั่งพรูลงมา เยริมกรีดร้องออกมา ซูยองกดปิดโทรทัศน์เเละเขวี้ยงรีโมตทิ้ง มันกระเเทกพื้นจนถ่านข้างในไลุดออกมา ซึงวานปิดประตูห้องเสียงดัง เยริมเข้าห้องอีกห้องหนึ่งเเละปิดประตูเช่นกัน
"ฮึ่ย" ซึลกิสะบัดตัวจูฮยอนออกเเละเปิดประตูออกจากหอพักไป 
จูฮยอนยังคงไม่ร้องไห้ บางทีฉันควรปล่อยให้พวกเธออยู่คนเดียว เธอเดินออกไปนอกห้อง ไม่มีใครรู้ว่าจุดหมายของเธอคืออะไร 
หลังเที่ยงคืนเธอก็กลับมา ในหอพักมืดมิด จูฮยอนเปิดไฟ ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอเปิดประตูเข้าไป เยริมหลับไปเเล้ว 
เธอเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มที่หลุดออกขึ้นมาห่มให้เเละจูบหน้าผากเธอเบาๆ
"เธอคงเจ็บปวดสินะ" จูฮยอนพูดเสียงสั่น นำ้ตาหยดลงทีหลังมือเธอรีบปาดมันออกไป เธอเดินไปอีกห้อง ซูยองนอนอยู่เตียงชั้นบน ส่วนซึลกิเเละซึงวานนอนอยู่ชั้นล่าง
มือของซึลกิมีรอยเเผลจากการชกกำเเพง จูฮยอนไปเอากล่องปฐมพยาบาล เธอค่อยทำเเผลอย่างระมัดระวัง สุดท้ายเเล้วมือของซึลกิก็ถูกพันด้วยผ้าพันเเผลสีขาวสะอาด เธอมองใบหน้าที่หลับพริ้มของซึลกิหากเเต่มีคราบนำ้ตาอยู่ เธอบีบมือนั้นเบาๆ นำ้ตาหยดลงบันผ้าพันเเผล เธอพยายามเเล้วที่จะหยุดนำ้ตาเเต่สุดท้ายก็ต้องยอมเเพ้
เธอทรุดตัวที่ห้องนั่งเล่น ยกมือปิดหน้าเเละร้องไห้ออกมา
ภาพการฝึกซ้อมที่เเสนหนัก ภาพที่ถูกคนรังเเก เพื่อนที่เห็นเเก่ตัว ผู้ใหญ่ที่ชวนเธอขึ้นเตียงเเละกล่าวคำหยาบโลนออกมา ทุกภาพผ่านเข้ามาในหัวสมองของเธอ เเต่เมื่อพบกับเด็กสี่คนนั่น ซนซึงวาน คังซึลกิ ปาร์คซูยอง คิมเยริม พวกเธอ..
มืออบอุ่นดึงข้อมือของเธอออก จูฮยอนเงยหน้าขึ้น มองผ่านม่านนำ้ตาเห็นซึงวานมองเธออยู่ ด้านหลังเป็นเยริม ซูยอง เเละซึลกิที่ถือตุ๊กตาหมีอยู่
จูฮยอนโผเข้ากอดซึงวานเเละร้องไห้โฮออกมา
"ร้องออกมาเถอะ เวลาอยู่ต่อหน้าเรา ไม่ต้องเก็บไว้หรอก เราทุกคนล้วนมีความอ่อนเอ พี่ไม่ต้องเข้มเเข็งต่อหน้าพวกเราหรอก" ซึงวานลูบหัวจูฮยอน
"พี่ขอโทษที่รุนเเรงกับพวกเธอมากไปหน่อย" จูฮยอนผละจากอ้อมกอดเเต่ยังไม่หยุดร้องไห้
"สวัสดีครับพี่จูฮยอน

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

After an hour.Suenki wake up and see the other four guys and friends. She felt headache, but the symptoms disappear when chit pill that doctor, after that she went to bed rest an hour and directors get a taxi back to the company."Suenki She eats anything before. "-me stage hayon mentioned questions while sitting in a room for another thirty minutes to publish the results. The Committee is now being summarized results are."The rat remember basket went into the bathroom." Suen to celebrate baking"I have someone else secretly put down because he wanted to make groups of drugs we lost." Other old saying"But if a drug now eat is seen, it is a non-si grain?" Yellow rim to protest"How's the capsule"-hayon to speak."There is a clear capsule ecstacy. Now it was time we had enough, it will melt, "yae."Who's that make it" suiong speaking."Watch out for the next words that anyone can do it. Children practice that compete with us "-whether stress sushi hayon."I lost my headache and suenki her to." Other WAN questions Suenki smile received."Pain, Hey, barely eating, it's the pill again." Suenki, contented smile.The employee called the apprentice to rayom each other and the competition Hall is ready to be published."Today I have seen any place that we are proud of our children, the training. But the winner will have only one attribute is updated. The Group lost the part to diligent practice further. We will announce the winner. And we will send the scores to every group in today. " Director, stood on the stage, holding the paper. He smiled slightly."The winner is a group ..." The directors say, everyone like to hear live until the ear five hand unconsciously."The Group 11 congratulations, Sir," Li ye na phueankrit singing and hugging and crying out. Them up to say thank you and shield award. Ye na sit side-hayon She smiles and kisses sayae award.The reverse world. Suenki of the hand-shaking severely hayon is. Hotel compress it, she turned to hayon suenki to sting the hands off the page. Other crying today. Ye cry harder than lying there side shoulder the same sauen suiong.I do not cry. How do I show weakness doesn't. Hayon-bite the lips until it bleed all the crying voices filled the Hall: rangom. The Committee once again, but she was brought up speaking did not interest it more expensive.Among the five people returned to practice, there are almost no smiles on the face. No one is saying anything there just crying at the sound of your voice services reflecting uen suiong Yes. Tears drip, drip of the flow suenki Other Wan who turn away from everyone. And there is no ...-tattoo tears drip hayon thue, blood flowing in the mouth only.The atmosphere in the dorm waste removal is not good at all. Suiong watch tv with floating eye to be distracted reading, but do not change the suenki page. Lie down on a mat, yellow rim eyes blank. Other van seats, quiet and doesn't Cook like me.Hayon-out bathroom for a long time, the tears dried, but still not cured wounds in heart."She will be how long." In the end, patience of hayon, all end-of-"Lost is lost, we must return to practice here, what to tell testers!"-a hand through the air to slash hayon."There is no justice in this world, I have me. But those who seek their own interests. People are selfish traitor. The world is weak, then you're standing. But people can only survive. This is a natural rule. Deer, Lion, was weak, strong, eat. And now they .." Hayon-angry in life as never before. She pointed to the bow seat in front of everyone."It will be a strong lion or deer that's weak. If you want to be a lion, get up! If she ayasok a deer, is sitting here next! " Last shout-hayon The bread!Suenki rooms noisy cacophony of walls. "Oh, why is it like this life oei. I am not worthy to come here at all. Why do I need a professional dream. If I know that it is. I wouldn't choose this path? "each LHIN, one important suenki to destroy the wall one at a time. Crying blood and smudged walls of sound. Suenki. it's more expensive.-Pull out the suenki to hayon"My stupid oei do not.""Unleash the rat" the best voice and singer rolled suen kik, flowing tears to gush down. Screaming yellow side out suiong press off and tv remote sound leaving wi. It's crashing into the ground until the charcoal inside the ไลุด out. Other WAN close door noise Yellow rim to another room and close the door."ฮึ่ย", the wind blowing the suenki out and open the door-hayon from dormitory to. Hayon-still not crying Maybe I should leave them alone She walked out of the room. Does anyone know what is the purpose of her. After midnight, she was back. In the dark halls-hayon light no one in living room. She opened the door to Yes rim sleep. Her reach to pull the blankets at my up a little, and kiss her forehead lightly."She's probably painful sina"-an audio speech shivering hayon. Tears drip down to her hand after finishing it off in a hurry. She walked into another room. Suiong lying on a bed sleeping and other van suenki on the ground floor.Hand of suenki from punch the wall with hayon to remove first aid box-she was hesitant to make the wound carefully. Finally, it was the thousands of suenki with a bandage and clean colors. She's sleeping face phrim suenki if there is a tear is. Her hands gently tear drops into the record a bandage. She tried to stop the tears, but then finally have to surrender.เธอทรุดตัวที่ห้องนั่งเล่น ยกมือปิดหน้าเเละร้องไห้ออกมาภาพการฝึกซ้อมที่เเสนหนัก ภาพที่ถูกคนรังเเก เพื่อนที่เห็นเเก่ตัว ผู้ใหญ่ที่ชวนเธอขึ้นเตียงเเละกล่าวคำหยาบโลนออกมา ทุกภาพผ่านเข้ามาในหัวสมองของเธอ เเต่เมื่อพบกับเด็กสี่คนนั่น ซนซึงวาน คังซึลกิ ปาร์คซูยอง คิมเยริม พวกเธอ..มืออบอุ่นดึงข้อมือของเธอออก จูฮยอนเงยหน้าขึ้น มองผ่านม่านนำ้ตาเห็นซึงวานมองเธออยู่ ด้านหลังเป็นเยริม ซูยอง เเละซึลกิที่ถือตุ๊กตาหมีอยู่จูฮยอนโผเข้ากอดซึงวานเเละร้องไห้โฮออกมา"ร้องออกมาเถอะ เวลาอยู่ต่อหน้าเรา ไม่ต้องเก็บไว้หรอก เราทุกคนล้วนมีความอ่อนเอ พี่ไม่ต้องเข้มเเข็งต่อหน้าพวกเราหรอก" ซึงวานลูบหัวจูฮยอน"พี่ขอโทษที่รุนเเรงกับพวกเธอมากไปหน่อย" จูฮยอนผละจากอ้อมกอดเเต่ยังไม่หยุดร้องไห้
"สวัสดีครับพี่จูฮยอน

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

มันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉันมันเป็นความสุขของฉัน