เช้านี้ฉันอยู่ที่สถานีรถไฟจังหวัดยะ

เช้านี้ฉันอยู่ที่สถานีรถไฟจังหวัดยะลาฉันมารอคนสำคัญตั้งแต่เช้าเพืื่่อมาส่งเขา ความรู้สึกของฉันในตอนนี้ มีทั้งเศร้า เสียใจ ดีใจ ใจหายหลากหลายความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้ คนสำคัญของฉันกำลังจะจากไปอยู่ในที่ที่ไกลจากฉันเพราะเขาต้องไปเรียนที่ไกล ฉันเดินไปนั่งที่ข้างหน้าชานชลาเพื่อรอเขาก่อนฉันอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุดก่อนที่เราจะไม่ได้พบกัน สักพักเขาก็มาถึงพร้อมเดินมาหาฉันเท่านั้นแหละอยู่ๆก็รู้สึดอยากร้องไห้ขึ้นมาเลยล่ะ เขาเดินมานั่งข้างๆฉัน
M:มาตั้งแต่เมื่อไร? รอนานไหม?
ฉัน:ก็สักพักแล้วล่ะไม่นานหรอก'พร้อมหันไปหาเขา "แล้วรถไฟออกตอนไหน?จะไปแล้วจริงๆหรอ"
M:อืม...เดี่ยวสักพักรถไฟก็มาแล้วล่ะ
ขณะนั้นรถไฟก็มาเทียบชานชลา ฉันหันไปมองหน้าเขาอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่ซึมออกจางดวงตายังไม่อยากให้ถึงเวลานี้จริงๆเลย
M:อย่าพึงร้องไห้ตอนนี้สิ เราไปไม่นานหรอกเดี่ยวก็กลับมาแล้ว
ฉัน:ก็รู้ แต่ฉันยังไม่พร้อมที่จะห่างกับเธอน่ะ
M:ไม่เอาน่าเดี่ยวนี้อ่าเทคโนโลยีกว้างไกลเราก็ติดต่อกันได้เสมอ
ฉัน:นายต้องโทรหาฉันบ่อยๆน่ะโทรมาทุกวันได้ยิ่งดี
เขา:อืม ที่รัก รถไฟจะออกแล้วฉันจะไปแล้วน่ะดูแลตัวเองดีๆด้วยน่ะ ห้ามนอกใจฉนเด็ดขาดน่ะ ยิ้มหน่อยสิอยากเห็นรอยยิ้มของเธอน่ะ
ฉัน:อืม นายก็เหมือนกันน่ะอยู่ที่นู้นดูแลตัวเองด้วยอย่าทำให้ฉันเป็นห่วงน่ะ" พร้อมฝืนยิ้มให้เขาสบายใจ
M:ไปแล้วน่ะ
ในตอนที่เข้าลุกขึ้นยืนหันหลังเพื่อที่จะเดินขึ้นรถไฟ ฉันร้องไห้หนักเลยล่ะพร้อมคว้ามือของเขามาจับไว้แน่ไม่ยอมปล่อยและเขาก็หันมากอดฉันแน่น
M:ไหนว่าจะไม่ร้องไห้ไง ฉันไม่สบายใจจริงๆน่ะยิ้มสิเดี่ยวก็กลับมาแล้วไม่นานหรอก เชื่อฉันน่ะ
ฉัน:กลับมาเร็วๆน่ะสัญญาน่ะว่าจะกลับมา "และเขาก็คลายอ้อมกอดออกจากฉันพร้อมกับเดินขึ้นรถไฟ
ฉันมองเขาอย่างไม่ละสายตาจนถึงเวลาที่รถไฟเริ่มเคื่อนที่ออกจากสถานีเขาก็ชะโงกหน้าออกมานอกหน้าต่างรถไฟพร้อมโบกมือจากลามาทางฉัน ฉันมองเขาและโบกมือกลับทั้งที่หน้าฉันตอนนี้ยิ้มให้เขาพร้อมน้ำตา รถไฟเริ่มไกลออกไปเขาก็เหมือนกันยิ่งห่างไกลจนรถไฟวิ่งจนลับสายตาฉันก็มองอยู่อย่างนั้นนานเหมือนกันกว่าจะรู้สึกตัวได้และก็เดินทางออกจากสถานีรถไฟแห่งนั้น
การจากลาไม่ใช่เรื่องน่าเสียใจแต่เป็นความทรงจำที่จะได้ใช้เวลากับคนที่เรารักให้คุ้มค่าที่สุดใช้เวลาร่วมกันให้มากที่สุด ถ้าเป็นไปได้ก็อยากหยุดวันเวลาไว้แค่นี้ จะรอนายเสมอ...ที่รัก

ผลลัพธ์ (มาเลย์) 1:

Pagi ini saya berada di Stesen Kereta Api di Yala saya menunggu untuk seseorang untuk menghantar dia utama sejak pagi. Sekarang saya rasa betul-betul adalah sepanjang masa. Akhirnya, saya hilang fikiran saya pelbagai perasaan kesal yang berlaku sekarang. Major saya akan cuti ialah jauh daripada saya kerana dia mahu belajar dari sini. Saya pergi duduk di bahagian hadapan di teres untuk menunggu sebelum saya chala digunakan waktu yang tersisa, nilai yang terbaik sebelum kita tidak sudah menemui. Semasa beliau tiba dengan hanya saya sahaja ia akan menangis ayu suet.? Dia duduk di sebelah saya.M: sejak bila? Menunggu masa yang lama?Saya: ianya tidak terlalu lama semasa memandu dengan kembali kepada-Nya, "dan kemudian dikeluarkan Keretapi kini benar-benar, ro?"M: baik, sesetengah kereta api dan single? Bilakah kereta api datang terhadap Shan chala Saya berpaling untuk melihat mukanya sekali lagi dengan air mata yang changduang mata tidak mahu bocor, kali ini benar-benar pada semua.M: Jangan terus menangis sekarang. Kami tidak tunggal, dan ingin datang semula untuk masa yang lama.Saya: ianya tidak bersedia ke belum, tapi aku pergi kepadanya saya.Ini tidak keluarkan M: tunggal Apollo teknologi lama, sentiasa.Saya kerap perlu hubungi saya: saya menyeru setiap hari yang lebih baik.Dia: baik, Tuan, Kereta Api akan meninggalkan dan saya akan menjaga diri mereka sendiri, straightforwardly, telah dengan saya telah tersenyum sedikit hilang chondet hamnok minda, saya ingin melihat Simeon senyuman dia?Saya: baik, ia adalah bahawa anda adalah bos dalam nun sama sendiri dengan tidak membuat saya bimbang telah "bersedia untuk menahan senyuman memberinya ketenangan fikiran.M: kemudian saya.Di belakang kedudukan episod meningkat untuk mencapai perjalanan keretapi. Saya menangis sebenar keras dengan tangannya untuk merebut tangkap keluaran. dan dia tidak berpaling banyak ketahanan, saya ketat.M: bagaimana akan menangis? Aku benar-benar tidak keberatan saya single, tersenyum, Simeon ketika itu tidak lama sudah tentu. Percayalah, saya.Saya: berjanji saya bahawa tidak lama lagi telah kembali ke belakang. "Dan mereka di memeluk dari keretapi dengan saya. Saya melihat dia setiap kali mata sehingga Kereta Api bermula dari Stesen dia keluar projek khuean di hadapan luar tingkap kereta api dengan tangan-melambai dari melalui lama saya. Aku memandang kepadanya dan melambai tangan kedua-duanya kembali pada dia, sekarang saya tersenyum menangis. Melatih mula jauh, masa lebih banyak mereka adalah sama, sehingga Keretapi berlari sehingga mataku telah melihat kembali kepadanya selagi anda rasa yang sama, dan mereka bertolak dari Stesen. Dari La bukanlah suatu perkara yang menyesal, tetapi kerana kenangan menghabiskan masa dengan orang-orang yang kita cintai, wang yang dibelanjakan, paling. Jika boleh, saya ingin berhenti masa tarikh ini akan sentiasa suka menunggu Encik.