นิทานอีสป เรื่องสิงโตกับกระต่ายป่าเ

นิทานอีสป เรื่องสิงโตกับกระต่ายป่า

เย็นวันหนึ่ง มีสิงโตตัวหนึ่งตื่นจากการหลับใหลด้วยความหิวโหย
มันเดินเข้าไปในป่าเพื่อหาอาหาร และเพราะมันหิวมาก
มันจึงพร้อมที่จะจับทุกอย่างกินเป็นอาหาร
ทันใดนั้น สิงโตตัวนั้นก็เห็นกระต่ายป่าตัวหนึ่งกำลังวิ่งอยู่บริเวณนั้น
สิงโตวิ่งไปด้านหลังกระต่ายป่า
และมันก็จับกระต่ายน้อยตัวนั้นได้ ในเวลาต่อมา

ในขณะที่มันกำลังจะกินกระต่ายป่า มันก็เหลือบไปเห็นกวางตัวหนึ่ง
และเพราะความตะกละของมัน สิงโตจึงคิดว่า…
มันควรกินกวางตัวใหญ่มากกว่าที่จะกินกระต่ายป่าตัวนี้
เมื่อคิดเช่นนั้น เจ้าสิงโตจึงทิ้งกระต่ายป่าที่จับได้…แล้วหันกลับไปจับกวาง
แต่กวางวิ่งหนีสุดชีวิตเท่าที่มันจะวิ่งได้
และสิงโตก็ไม่สามารถวิ่งไล่จับมันทัน

ในที่สุด สิงโตก็ต้องหยุดวิ่ง เพราะความเหนื่อยอ่อน
มันพูดกับตัวเองว่า “ข้ากลับไปกินกระต่ายป่าดีกว่า”
มันรีบกลับไปยังกระต่ายป่า…
แต่เมื่อไปถึง…กระต่ายป่าตัวนั้นก็…ได้หายไปแล้ว
สิงโตรู้สึกเสียใจมาก เพราะความตะกละของตัวมันเองแท้ ๆ
ถึงตอนนี้มันไม่เหลืออะไรให้กินเป็นอาหารอีก…
แม้กระทั่งกระต่ายป่าตัวน้อยก็ตาม!

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“จงพอใจ…ในสิ่งที่ตนเองมีอยู่”

ผลลัพธ์ (มาเลย์) 2:

Cerita dongeng Aesop tentang singa dan arnab satu petang. Terdapat kebangkitan singa dari tidur dengan kelaparan, ia pergi ke dalam hutan untuk mencari makanan. Dan kerana ia begitu lapar ia bersedia untuk mengendalikan semua makan dengan segera. Singa itu melihat arnab berjalan di kawasan itu, Lions berjalan kembali arnab dan arnab yang ditangkap itu. Kemudian, kerana ia adalah kira-kira untuk makan arnab. Ia sengaja bertemu untuk melihat rusa, dan kerana keterlaluan mereka. Lions fikir ... ia perlu makan dan bukan makan rusa, arnab, ini mula berfikir seperti itu. Singa meninggalkan arnab ditangkap ... kemudian berpaling untuk menangkap rusa, tetapi rusa berlari untuk menyelamatkan diri apabila ia akan berjalan dan singa itu tidak dapat mengejar sehingga akhirnya. Lions terpaksa berhenti berjalan Keletihan bercakap kepada dirinya sendiri. "Saya lebih baik kembali ke makan arnab liar," ia cepat pulang ke arnab liar ... tetapi apabila arnab itu ... maka ... ia telah pergi singa amat kecewa. Oleh kerana keterlaluan dalam tulen sendiri. Jadi kini ia tidak mempunyai apa-apa untuk makan lagi ... walaupun arnab sedikit hari ini! Cerita ini mengajar bahawa "... berpuas hati dengan apa yang mereka ada."