การบริหารราชการแผ่นดินในประเทศไทยใน

การบริหารราชการแผ่นดินในประเทศไทยในปัจจุบัน มีวิวัฒนาการมาจากการปฏิรูปการบริหารราชการแผ่นดินครั้งใหญ่ในสมัยรัชการที่ 5 ที่ได้ทรงวางรากฐานการบริหารราชการแผ่นดินใหม่ทั้งส่วนกลางส่วนภูมิภาคและส่วนท้องถิ่น โดยในส่วนกลางได้มีการจัดโครงสร้างการบริหารตามหน้าที่ ในระบบกระทรวงแทนการจัดตามพื้นที่ดังที่เป็นมาแต่โบราณ ในส่วนภูมิภาคได้ปรับปรุงกลไกการบริหารราชการส่วนภูมิภาคใหม่ให้สามารถรวมอำนาจการปกครองสู่ศูนย์กลางและแผ่ขยายพระราชอำนาจส่วนกลางครอบคลุมหัวเมืองและประเทศราชได้อย่างจริงจัง โดยนำเอาระบบ “เทศาภิบาล” มาใช้อันเป็นรากฐานสำคัญของการบริหารราชการส่วนภูมิภาคในทุกวันนี้ มีการแต่งตั้งคนจากส่วนกลางไปดำรงตำแหน่งยังหัวเมืองต่าง ๆ และ จัดโครงสร้างการบริหารในรูป “มณฑล” นอกจากนี้ในส่วนท้องถิ่นยังได้ทรงริเริ่มให้คนในท้องถิ่นได้ร่วมในการบริหารงานท้องถิ่น “สุขาภิบาล” ขึ้นในเขตราชธานี (กรุงเทพฯ) ก่อนที่จะขยายไปยังหัวเมือง ทั้งได้ทรงจัดการ “การปกครองท้องที่” ใหม่ในระดับตำบล หมู่บ้านอีกด้วย (โกวิทย์ พวงงาม, 2546: 34-36)
ต่อมาในปัจจุบันการปกครองท้องถิ่นในประเทศไทยนั้นได้มีการเปลี่ยนแปลงจนกระทั่งมีรูปแบบการปกครอง 2 รูปแบบใหญ่ๆที่รู้จักกันดีก็คือ การปกครองส่วนท้องถิ่น รูปแบบทั่วไปเป็นรูปแบบการปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีอยู่ทั่วประเทศทุกจังหวัด ประกอบด้วย เทศบาลองค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.) องค์การบริหารส่วนจังหวัด (อบจ.) และการปกครองส่วนท้องถิ่นรูปแบบพิเศษ ซึ่งเป็นรูปแบบการปกครองท้องถิ่นรูปแบบพิเศษซึ่งเป็นรูปแบบการปกครองท้องถิ่นตามกฎหมายเฉพาะได้แก่กรุงเทพมหานคร และ เมืองพัทยา
เทศบาลเป็นรูปแบบการปกครองส่วนท้องถิ่นรูปแบบหนึ่งที่ใช้ในประเทศไทยปัจจุบัน การปกครองรูปแบบเทศบาลเป็นการกระจายอำนาจให้แก่ท้องถิ่นดำเนินการปกครองตนเองตามระบอบประชาธิปไตยเกิดขึ้นในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยมีพระราชกำหนดจัดตั้งสุขาภิบาลกรุงเทพมหานคร ร.ศ.116 (พ.ศ. 2440) ในส่วนภูมิภาค มีการตราพระราชบัญญัติจัดการสุขาภิบาลท่าฉลอม ร.ศ. 124 (พ.ศ. 2448) ขึ้นและมีวิวัฒนาการเรื่อยมาจนถึงปี พ.ศ. 2475 ได้มีการเปลี่ยนแปลงการปกครอง มีการกระจายอำนาจการปกครองที่สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น ในปี พ.ศ. 2476 มีการตราพระราชบัญญัติจัดระเบียบเทศบาล พ.ศ. 2476 ยกฐานะสุขาภิบาลขึ้นเป็นเทศบาลหลายแห่ง และต่อมาได้มีการแก้ไขเปลี่ยนแปลงยกเลิกกฎหมายเกี่ยวกับเทศบาลหลายครั้ง จนในที่สุดได้มีการตราพระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. 2496และยกเลิกพระราชบัญญัติเดิมทั้งหมด ซึ่งขณะนี้ยังมีผลบังคับใช้และมีการแก้ไขครั้งสุดท้าย โดยพระราชบัญญัติเทศบาล (ฉบับที่ 12) พ.ศ. 2543 ในปัจจุบันเทศบาลทั่วประเทศมีจำนวน 2,440 แห่ง(รวบรวมโดย ส่วนวิจัยและพัฒนาระบบ รูปแบบและโครงสร้างสำนักพัฒนาระบบ รูปแบบและโครงสร้างกรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น:ข้อมูล ณ วันที่ 30 กันยายน 2557)
ถึงแม้ว่าการปกครองท้องถิ่นได้มีการจัดตั้งมาเป็นเวลานานแล้ว แต่องค์กรก็ประสบปัญหาอยู่หลายประการที่ส่งผลต่อความเข็มแข็งขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นซึ่งรัฐบาลหลายรัฐบาลได้พยายามที่จะพัฒนารูปแบบให้เหมาะสมกับประเทศไทยอยู่หลายครั้ง โดยมีการทดลองรูปแบบเมืองพัทยาแต่ก็ไม่ได้ผลเท่าที่ควร จึงกลับมาดำเนินการในรูปแบบเทศบาล โดยให้เมืองพัทยาบริหารตามรูปแบบของเทศบาลนคร
เทศบาลในประเทศไทยปัจจุบันแบ่งออกเป็น 3 ประเภทตามจำนวนประชากรและรายได้ของเทศบาลนั้น ๆ ในพระราชบัญญัติเทศบาล พุทธศักราช 2496 มาตรา 9, 10, 11 ได้กำหนดขนาดเทศบาลดังนี้
มาตรา 9 เทศบาลตำบล ได้แก่ ท้องถิ่นซึ่งมีการประกาศกระทรวงมหาดไทยยกฐานะเป็นเทศบาลตำบล ประกาศกระทรวงมหาดไทยนั้นให้ระบุชื่อและเขตเทศบาลไว้ด้วย
มาตรา 10 เทศบาลเมือง ได้แก่ ท้องถิ่นอันเป็นที่ตั้งศาลากลางจังหวัดหรือท้องถิ่นชุมนุมชนที่มีราษฎรตั้งแต่ 10,000 คนขึ้นไป ทั้งมีรายได้พอควรแก่การที่จะปฏิบัติหน้าที่อันต้องทำตามพระราชบัญญัตินี้ และซึ่งมีพระราชกฤษฎีกายกฐานะเป็นเทศบาลเมือง พระราชกฤษฎีกานั้นให้ระบุชื่อและเขตของเทศบาลไว้ด้วย
มาตรา 11 เทศบาลนคร ได้แก่ ท้องถิ่นชุมนุมชนที่มีราษฎรตั้งแต่ 50,000 คนขึ้นไป ทั้งมีรายได้พอควรแก่การที่จะปฏิบัติหน้าที่อันต้องทำตามพระราชบัญญัตินี้ และซึ่งมีพระราชกฤษฎีกายกฐานะเป็นเทศบาลนคร พระราชกฤษฎีกานั้นให้ระบุชื่อและเขตของเทศบาลไว้ด้วย
เทศบาลเมืองไร่ขิง เป็นองค์กรหนึ่งที่มีหน้าที่รับผิดชอบต่อประชาชนในท้องถิ่น ในอดีตการบริหารงานปกครองท้องถิ่นนี้อยู่ในรูปของคณะกรรมการสุขาภิบาล เกิดปัญหาด้านการบริหารเพื่อให้บริการต่อประชาชนอันเนื่องมาจากสภาพสังคมมีการเปลี่ยนแปลงไป ทำให้มีความจำเป็นที่จะต้องพัฒนาศักยภาพในการบริหารงานให้สูงขึ้นและแก้ปัญหาต่างๆ ที่เคยมีในอดีตได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งในปัจจุบันเทศบาลเมืองไร่ขิงได้มีการพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วจนได้รับการยกฐานะขึ้นเป็นเทศบาลเมือง เมื่อวันที่30 พฤษภาคม พ.ศ.2551 ซึ่งแสดงให้เห็นถึง อำนาจ หน้าที่ ขอบข่ายความรับผิดชอบที่มีเพิ่มมากขึ้นจนทำให้เทศบาลต้องมีการพัฒนาขึ้นอย่างต่อเนื่องสู่การเตรียมพร้อมในการจัดให้บริการประชาชนที่เข้ามาใช้บริการในเขตเทศบาลเมืองไร่ขิงให้มีความสะดวก รวดเร็ว เป็นที่ไว้วางใจและพึ่งพาได้ ก่อให้เกิดความมั่นใจต่อผู้คนที่มารับบริการอย่างทั่วถึงและมีประสิทธิภาพสูงสุด โดยยึดหลักการให้บริการประชาชนเป็นสำคัญพร้อมกับการพัฒนาให้เกิดความเจริญก้าวหน้าในทุกด้านโดยเริ่มที่การสร้างคุณภาพชีวิตที่ดีให้กับประชาชนทั้งในเรื่องการศึกษาด้านสาธารณูปโภคโครงการปรับปรุงพัฒนาสิ่งสาธารณประโยชน์ต่างๆเพื่ออำนวยความสะดวกในการดำรงชีวิตตลอดจนการส่งเสริมงานประเพณีวัฒนธรรมต่างๆภายในเทศบาลเมืองไร่ขิงอีกด้วย
นอกจากนี้เทศบาลเมืองไร่ขิงมีเขตพื้นที่รับผิดชอบครอบคลุมแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญทางศาสนาที่สำคัญ คือ วัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) ที่ส่งผลให้พุทธศาสนิกชนสับเปลี่ยนหมุนเวียนเข้ามายังเทศบาลเมืองไร่ขิง โดยเฉพาะวันหยุดราชการ วันเทศกาล และช่วงการท่องเที่ยวจะมีผู้คนมาท่องเที่ยวและพักผ่อน

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

The public administration in the country currently in Thailand Having evolved from the reform of the public administration the new has the foundations of public administration, a new central regional and local. In the global management structure by function. In the system of Ministry of space, as they are organized by agent; The regions have improved government management mechanism, regional integration, new power to the Center and expanded the middle section covers towns and princely seriously. By bringing the system into its "jacquemyns" bedrock importance of public administration in the region today. With the appointment of a person from a common position to the cities, and the management structure in the shape of "counties". In addition, the section also has local initiatives, local people have joined the local administrations. "Sanitary" in a metropolis (London) before it is extended to all the cities had managed "to rule the region" new sub-district. The village (kowit poompocanont bunch, 2546:34-36).ต่อมาในปัจจุบันการปกครองท้องถิ่นในประเทศไทยนั้นได้มีการเปลี่ยนแปลงจนกระทั่งมีรูปแบบการปกครอง 2 รูปแบบใหญ่ๆที่รู้จักกันดีก็คือ การปกครองส่วนท้องถิ่น รูปแบบทั่วไปเป็นรูปแบบการปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีอยู่ทั่วประเทศทุกจังหวัด ประกอบด้วย เทศบาลองค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.) องค์การบริหารส่วนจังหวัด (อบจ.) และการปกครองส่วนท้องถิ่นรูปแบบพิเศษ ซึ่งเป็นรูปแบบการปกครองท้องถิ่นรูปแบบพิเศษซึ่งเป็นรูปแบบการปกครองท้องถิ่นตามกฎหมายเฉพาะได้แก่กรุงเทพมหานคร และ เมืองพัทยาเทศบาลเป็นรูปแบบการปกครองส่วนท้องถิ่นรูปแบบหนึ่งที่ใช้ในประเทศไทยปัจจุบัน การปกครองรูปแบบเทศบาลเป็นการกระจายอำนาจให้แก่ท้องถิ่นดำเนินการปกครองตนเองตามระบอบประชาธิปไตยเกิดขึ้นในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยมีพระราชกำหนดจัดตั้งสุขาภิบาลกรุงเทพมหานคร ร.ศ.116 (พ.ศ. 2440) ในส่วนภูมิภาค มีการตราพระราชบัญญัติจัดการสุขาภิบาลท่าฉลอม ร.ศ. 124 (พ.ศ. 2448) ขึ้นและมีวิวัฒนาการเรื่อยมาจนถึงปี พ.ศ. 2475 ได้มีการเปลี่ยนแปลงการปกครอง มีการกระจายอำนาจการปกครองที่สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น ในปี พ.ศ. 2476 มีการตราพระราชบัญญัติจัดระเบียบเทศบาล พ.ศ. 2476 ยกฐานะสุขาภิบาลขึ้นเป็นเทศบาลหลายแห่ง และต่อมาได้มีการแก้ไขเปลี่ยนแปลงยกเลิกกฎหมายเกี่ยวกับเทศบาลหลายครั้ง จนในที่สุดได้มีการตราพระราชบัญญัติเทศบาล พ.ศ. 2496และยกเลิกพระราชบัญญัติเดิมทั้งหมด ซึ่งขณะนี้ยังมีผลบังคับใช้และมีการแก้ไขครั้งสุดท้าย โดยพระราชบัญญัติเทศบาล (ฉบับที่ 12) พ.ศ. 2543 ในปัจจุบันเทศบาลทั่วประเทศมีจำนวน 2,440 แห่ง(รวบรวมโดย ส่วนวิจัยและพัฒนาระบบ รูปแบบและโครงสร้างสำนักพัฒนาระบบ รูปแบบและโครงสร้างกรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น:ข้อมูล ณ วันที่ 30 กันยายน 2557)ถึงแม้ว่าการปกครองท้องถิ่นได้มีการจัดตั้งมาเป็นเวลานานแล้ว แต่องค์กรก็ประสบปัญหาอยู่หลายประการที่ส่งผลต่อความเข็มแข็งขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นซึ่งรัฐบาลหลายรัฐบาลได้พยายามที่จะพัฒนารูปแบบให้เหมาะสมกับประเทศไทยอยู่หลายครั้ง โดยมีการทดลองรูปแบบเมืองพัทยาแต่ก็ไม่ได้ผลเท่าที่ควร จึงกลับมาดำเนินการในรูปแบบเทศบาล โดยให้เมืองพัทยาบริหารตามรูปแบบของเทศบาลนคร
เทศบาลในประเทศไทยปัจจุบันแบ่งออกเป็น 3 ประเภทตามจำนวนประชากรและรายได้ของเทศบาลนั้น ๆ ในพระราชบัญญัติเทศบาล พุทธศักราช 2496 มาตรา 9, 10, 11 ได้กำหนดขนาดเทศบาลดังนี้
มาตรา 9 เทศบาลตำบล ได้แก่ ท้องถิ่นซึ่งมีการประกาศกระทรวงมหาดไทยยกฐานะเป็นเทศบาลตำบล ประกาศกระทรวงมหาดไทยนั้นให้ระบุชื่อและเขตเทศบาลไว้ด้วย
มาตรา 10 เทศบาลเมือง ได้แก่ ท้องถิ่นอันเป็นที่ตั้งศาลากลางจังหวัดหรือท้องถิ่นชุมนุมชนที่มีราษฎรตั้งแต่ 10,000 คนขึ้นไป ทั้งมีรายได้พอควรแก่การที่จะปฏิบัติหน้าที่อันต้องทำตามพระราชบัญญัตินี้ และซึ่งมีพระราชกฤษฎีกายกฐานะเป็นเทศบาลเมือง พระราชกฤษฎีกานั้นให้ระบุชื่อและเขตของเทศบาลไว้ด้วย
มาตรา 11 เทศบาลนคร ได้แก่ ท้องถิ่นชุมนุมชนที่มีราษฎรตั้งแต่ 50,000 คนขึ้นไป ทั้งมีรายได้พอควรแก่การที่จะปฏิบัติหน้าที่อันต้องทำตามพระราชบัญญัตินี้ และซึ่งมีพระราชกฤษฎีกายกฐานะเป็นเทศบาลนคร พระราชกฤษฎีกานั้นให้ระบุชื่อและเขตของเทศบาลไว้ด้วย
เทศบาลเมืองไร่ขิง เป็นองค์กรหนึ่งที่มีหน้าที่รับผิดชอบต่อประชาชนในท้องถิ่น ในอดีตการบริหารงานปกครองท้องถิ่นนี้อยู่ในรูปของคณะกรรมการสุขาภิบาล เกิดปัญหาด้านการบริหารเพื่อให้บริการต่อประชาชนอันเนื่องมาจากสภาพสังคมมีการเปลี่ยนแปลงไป ทำให้มีความจำเป็นที่จะต้องพัฒนาศักยภาพในการบริหารงานให้สูงขึ้นและแก้ปัญหาต่างๆ ที่เคยมีในอดีตได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งในปัจจุบันเทศบาลเมืองไร่ขิงได้มีการพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วจนได้รับการยกฐานะขึ้นเป็นเทศบาลเมือง เมื่อวันที่30 พฤษภาคม พ.ศ.2551 ซึ่งแสดงให้เห็นถึง อำนาจ หน้าที่ ขอบข่ายความรับผิดชอบที่มีเพิ่มมากขึ้นจนทำให้เทศบาลต้องมีการพัฒนาขึ้นอย่างต่อเนื่องสู่การเตรียมพร้อมในการจัดให้บริการประชาชนที่เข้ามาใช้บริการในเขตเทศบาลเมืองไร่ขิงให้มีความสะดวก รวดเร็ว เป็นที่ไว้วางใจและพึ่งพาได้ ก่อให้เกิดความมั่นใจต่อผู้คนที่มารับบริการอย่างทั่วถึงและมีประสิทธิภาพสูงสุด โดยยึดหลักการให้บริการประชาชนเป็นสำคัญพร้อมกับการพัฒนาให้เกิดความเจริญก้าวหน้าในทุกด้านโดยเริ่มที่การสร้างคุณภาพชีวิตที่ดีให้กับประชาชนทั้งในเรื่องการศึกษาด้านสาธารณูปโภคโครงการปรับปรุงพัฒนาสิ่งสาธารณประโยชน์ต่างๆเพื่ออำนวยความสะดวกในการดำรงชีวิตตลอดจนการส่งเสริมงานประเพณีวัฒนธรรมต่างๆภายในเทศบาลเมืองไร่ขิงอีกด้วย
นอกจากนี้เทศบาลเมืองไร่ขิงมีเขตพื้นที่รับผิดชอบครอบคลุมแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญทางศาสนาที่สำคัญ คือ วัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) ที่ส่งผลให้พุทธศาสนิกชนสับเปลี่ยนหมุนเวียนเข้ามายังเทศบาลเมืองไร่ขิง โดยเฉพาะวันหยุดราชการ วันเทศกาล และช่วงการท่องเที่ยวจะมีผู้คนมาท่องเที่ยวและพักผ่อน

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

Public administration in today. Evolve from the reform of public administration in modern big rush to 5 that hath laid the foundation of the new public administration from central authority and local government, The main structure of the function. In the system the Ministry instead organized by space as is the ancient In authority to improve regional administration mechanism a new rule can centralize the center and expand the royal power and covers the cities of central seriously The system of "intendance." is used as the important foundation of the regional administration every day. The appointment of people from central position also to different districts and the administrative structure in the form of "county" is also the local also had initiated the local people to join in local administration "Sanitary" up in a designated city (Bangkok) before expanding to the cities, and had managed “การปกครอง local "in new rural villages. ((a bunch of beauty, 2546: 34-36).Later the current local government in has changed until the format rule 2 model well known is big Local government. General form is a form of local government throughout all the provinces of existing municipal organization (TAO), provincial. (in) and local government special form. The forms of local government special form, which is a specific legal forms of local government, including metropolis and the city.The municipality is a form of local government a form used in the present. Government decentralization to local municipalities to form the self-governing according to democracy happened during the reign of King Rama V By a decree establishing sanitary metropolis, RS 116 (the 2440) in the provinces the rasp the law manage sanitation tha chalom. RS 124 (the 2448) up.