ชีวิตของเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่

ชีวิตของเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่มีชีวิตความเป็นอยู่อย่างคนทั่งไป ไม่เริดหรู ไม่ร่ำรวยเงินทอง อยู่ห้องเช่าแคบๆไม่ไกลจากโรงเรียนที่เรียนอยู่มากกับครอบครัวแต่การไม่มีอะไรหรูๆเลยทำให้มีชีวิตอบอุ่นมากๆแม้จะไม่มีอะไรเลยก็ตาม แต่ก็มีโรงเรียนที่มอบความรู้ให้ มีพ่อแม่ที่คอยสั่งสอน มีเพื่อนที่ไปไหนด้วยกันได้ และการทำทุกอย่างได้อย่างอิสระมันเป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบมากในการที่มีชีวิตอยู่แล้ว
ฉันชื่อว่า พรญาณี ลำคำ มีชื่อเล่นว่า เมย์ อายุ17ปี แล้วจะจบการศึกษาในปีหน้านี้ คิดแล้วก็รู้สึกเศร้าที่เพื่อนๆที่อยู่ด้วยกันจะพากันจบการศึกษาออกไปและไปใช้ชีวิตที่มหาลัยต่างๆ และตัวฉันเองก็ต้องเข้ามหาวิทยาลัยตามที่ตั้งเป้าหมายไว้ ครอบรัวของฉันมีด้วยกัน4คน มีพ่อแม่ ฉันและน้อง ฉันเป็นพี่คนโตที่สามารถรับผิดชอบทุกอย่างในบ้านนั่นคือหน้าที่ของฉัน ในด้านความรู้เรื่องการเรียนของฉันถ้าวิชาที่ฉันไม่ชอบฉันจะทำไม่ได้ดีส่วนวิชาที่ฉันรู้สึกว่าชอบ วิชานั่นจะเป็นวิชาที่ฉันตั้งใจเรียนที่สุดและอาจสอบได้คะแนนที่ดีตามลำดับแต่ถ้าไม่วิชานั้นฉันจะสอบตกทันที ตัวอย่างเช่นวิชาภาษาอังกฤษฉันไม่เคยสอบผ่านเลยตั้งแต่ฉันอายุ12ปีจนเมื่อฉันอายุ17ปีฉันเริ่มจะสอบผ่านบ้างแต่ก็ไม่บ่อย มันทำให้ฉันไม่คาดหวังอะไรในการสอบวิชานี้ ฉันมีนิสัยที่ไม่ชอบพูดอะไรให้เยอะและมักจะเงียบอยู่เสมอจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังคงเป็นแบบนั้นมันทำให้เพื่อนๆที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันคอยหาอะไรมาเล่าให้ฟังเสมอเพื่อให้ฉันพูดออกความคิดเห็นบ้าง แต่ฉันทำได้เพียงแค่เงียบแต่นั่งรับฟังอย่างเดียวจะพูดก็ต่อเมื่อถูกถามเท่านั้น ฉันไม่ชอบการแข่งขันมากๆเท่าที่จำได้ฉันเคยแข่งกีฬาอยู่สองครั้งในชีวิตเท่านั้นนั่นก็คือ เปตอง และวอลเลย์บอล และวอลเลย์บอลเป็นกีฬาสุดท้ายที่ได้เล่นก็เพราะฉันเคยสมัครแข่งลงไปแต่แล้วก็ไม่ได้ถูกเรียกให้ลงไปในสนามแข่งสักทีจนหมดเวลาการแข่ง ฉันก็ไม่ได้ลงแข่งฉันจึงเสียใจมากแค่คิดว่าจะไม่ลงแข่งขันกีฬาอีกต่อไป
ฉันเป็นลูกคนจนแต่การเกิดเป็นลูกคนจนทำให้ฉันทำอะไรได้หลายอย่างที่คนอื่นไม่สามารถทำได้ มีความอดทนมากในการดิ้นรนที่จะใช้ชีวิตให้รอดในสังคมแบบนี้ จึงไม่คิดว่าตัวเองมีข้อด้อยอะไรเพราะไม่สามารถเลือกเกิดมาเป็นอะไรก็ได้แต่สามารถเลือกที่จะทำอะไรก็ได้เมื่อเกิดมาแล้ว นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดอยู่ทุกวัน

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

The life of an ordinary girl who lives a very general ones. No individual is rich in narrow money for rent not far from the school where learning is very family friendly, but nothing in life is so warm, ru was even there is nothing at all, it is a school that offers the knowledge, There are parents that teach. Have a friend that go together and do everything independently, it is perfect to stay alive. ฉันชื่อว่า พรญาณี ลำคำ มีชื่อเล่นว่า เมย์ อายุ17ปี แล้วจะจบการศึกษาในปีหน้านี้ คิดแล้วก็รู้สึกเศร้าที่เพื่อนๆที่อยู่ด้วยกันจะพากันจบการศึกษาออกไปและไปใช้ชีวิตที่มหาลัยต่างๆ และตัวฉันเองก็ต้องเข้ามหาวิทยาลัยตามที่ตั้งเป้าหมายไว้ ครอบรัวของฉันมีด้วยกัน4คน มีพ่อแม่ ฉันและน้อง ฉันเป็นพี่คนโตที่สามารถรับผิดชอบทุกอย่างในบ้านนั่นคือหน้าที่ของฉัน ในด้านความรู้เรื่องการเรียนของฉันถ้าวิชาที่ฉันไม่ชอบฉันจะทำไม่ได้ดีส่วนวิชาที่ฉันรู้สึกว่าชอบ วิชานั่นจะเป็นวิชาที่ฉันตั้งใจเรียนที่สุดและอาจสอบได้คะแนนที่ดีตามลำดับแต่ถ้าไม่วิชานั้นฉันจะสอบตกทันที ตัวอย่างเช่นวิชาภาษาอังกฤษฉันไม่เคยสอบผ่านเลยตั้งแต่ฉันอายุ12ปีจนเมื่อฉันอายุ17ปีฉันเริ่มจะสอบผ่านบ้างแต่ก็ไม่บ่อย มันทำให้ฉันไม่คาดหวังอะไรในการสอบวิชานี้ ฉันมีนิสัยที่ไม่ชอบพูดอะไรให้เยอะและมักจะเงียบอยู่เสมอจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังคงเป็นแบบนั้นมันทำให้เพื่อนๆที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันคอยหาอะไรมาเล่าให้ฟังเสมอเพื่อให้ฉันพูดออกความคิดเห็นบ้าง แต่ฉันทำได้เพียงแค่เงียบแต่นั่งรับฟังอย่างเดียวจะพูดก็ต่อเมื่อถูกถามเท่านั้น ฉันไม่ชอบการแข่งขันมากๆเท่าที่จำได้ฉันเคยแข่งกีฬาอยู่สองครั้งในชีวิตเท่านั้นนั่นก็คือ เปตอง และวอลเลย์บอล และวอลเลย์บอลเป็นกีฬาสุดท้ายที่ได้เล่นก็เพราะฉันเคยสมัครแข่งลงไปแต่แล้วก็ไม่ได้ถูกเรียกให้ลงไปในสนามแข่งสักทีจนหมดเวลาการแข่ง ฉันก็ไม่ได้ลงแข่งฉันจึงเสียใจมากแค่คิดว่าจะไม่ลงแข่งขันกีฬาอีกต่อไป I am a child until the child is born, but the poor people make me do many things that other people can't do. Have patience in their struggle to survive, life in a society do not think that there is anything but yourself because I can't select born be anything, but you can choose to do anything when they are born. That's what I'm thinking every day.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

The life of a normal girl whose life as a whole, not perfect, luxury ไม่ร่'s rich gold.But it is the school that confer knowledge. There are the parents who teach with friends together. And do anything freely. It is very perfect in order to live
.My name is blessing yanee on words, nicknamed may age 17 years and will graduate next year. Think and feel sad friends together going to graduate and go live at หาลัย.My family is together 4 people with my parents and younger brother elder can be responsible for everything in the house is my duty.Subject that is one of my most attention and may in good grades respectively, but if not วิชานั. I fail immediately.It makes I don't expect anything in the exam this class.But I can only sit quiet but only to say when asked. I don't like the competition very much, as far as I can remember I sports competitions are twice in life that is, petanque, and volleyball.I don't play me so very sorry just think will not compete the sport anymore!I am the son of a poor but is the son the poor made me do a lot of things that others do not. Have the patience to struggle to live life in this world.That's what I think every day!