ผลงานวิจัยด้านการแปล เช่นผลงานของ อาจารย์ อภิวัฒน์ คุ้มภัย (2549) เรื่อง “ การแปลคำเชื่อมในภาษาจีนโบราณเป็นภาษาไทย” ผลงานของ จินตนา ธันวานิวัฒน์ (2547) เรื่อง ”คำเชื่อม "e'r" ในภาษาจีนโบราณในหนังสือ ลุ่นยุหวี่ และการแปลเป็นไทย” ผลงานวิจัยสองผลงานนี้มีความคล้ายคลึงกันในด้านการแปลภาษาจีนโบราณที่เกี่ยวข้องกับคำเชื่อมเป็นงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับไวยากรณ์และข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นในกระบวนการการสำรวจและวิเคราะห์รายละเอียดของข้อมูลดังนั้นเราจึงสรุปได้ว่าคำเชื่อมบางคำไม่มีคำที่มีความหมายเทียบเท่ากันเนื่องจากความแตกต่างด้านลักษณะทาง วากยสัมพันธ์ และอรรถศาสตร์ของภาษาจีนโบราณกับภาษาไทย ในกระบวนการถ่ายทอดความหมายของคำเชื่อมจากภาษาต้นฉบับ ผู้แปลจำเป็นต้องมีความรู้เกี่ยวกับวากยสัมพันธ์และอรรถศาสตร์ ของภาษาจีนโบราณเป็นอย่างดีและยังต้องมีความรู้เกี่ยวกับคำเชื่อมในภาษาไทยซึ่งเป็นภาษาเป้าหมายจึงจะสามารถถ่ายทอดความหมายของคำเชื่อมจากภาษาจีนโบราณมาเป็นภาษาไทยได้ถูกต้อง
ผลงานด้านการเรียนการสอนภาษาไทย เช่นผลงานของ นววรรณ พันธุเมธา (2527) เรื่อง “ลักษณะของประโยคความรวมและคำเชื่อมในการพูดระดับทางการของนักศึกษา “การศึกษาประโยคในการพูดระดับทางการของนักศึกษาพบว่าประโยคที่นักศึกษาใช้เป็นประโยคความรวมที่มีหน่วยเชื่อมเกือบทั้งหมด เนื่องจากประโยคความรวมที่มีหน่วยเชื่อมสามารถถ่ายทอดความคิดที่ซับซ้อนของผู้พูดได้ใจความสมบูรณ์ ทั้งประโยคความรวมที่สัมพันธ์กันทางเหตุและผล ประโยคความรวมที่สัมพันธ์กันทางมีความหมายทำนองเดียวกัน ประโยคความรวมที่สัมพันธ์กันทางมีความหมายขัดแย้งกัน ประโยคความรวมที่สัมพันธ์กันโดยต่างเป็นตัวเลือกประโยคความรวมที่สัมพันธ์กันทางเวลา หรือประโยคความรวมที่สัมพันธ์กันทางการขยายความ