ถ้าวันไหนต้องตื่นเช้าเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับฉัน,ฉันไม่ชอบพบเจอคนเยอะ ไม่ชอบคนพูดเสียงดัง
ตอนนั้นฉันเรียนอยู่มัธยมปลาย,ช่วงปิดเทอมฉันได้มีโอกาสทำงานที่กรุงเทพ,ฉันได้ขอแม่ไปทำงาน แต่ไม่ไม่ให้ฉันไป
แม่บอกฉันว่าไม่เคยทำงานจะทำได้หรอ?ฉันเลยพูดกับแม่ว่า
อยากมีประสบการณ์ในการทำงาน,แม่เลยตัดสินใจให้ฉันไปทำงานกับพี่ชายที่กรุงเทพ
เมื่อไปถึงกรุงเทพฉันได้เริ่มทำงานเป็นผู้ช่วยกุ๊กที่โรงแรม Chatianในวันถัดไป ฉันต้องตื่น7โมงเช้า,เพื่อไปทำงาน
ที่ที่ฉันทำงานอยู่ชาวต่างชาติเยอะมาก,ฉันฟังภาษาของพวกเขาไม่รู้เรื่องฉันรู้สึกแย่มาก,สิ่งที่ไม่เคยทำก็ได้ทำ,ทั้งเหนื่อย
นั่งก็ไม่ได้,ต้องยืนทำงานเมื่อถึงเวลากินข้าวถึงจะได้นั่ง,
ตอนนั้นคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่มาก,แต่ฉันก็ต้องอดทนเพราะ
ฉันไม่ยอมฟังที่แม่บอกเอง พอเวลาผ่านไป2เดือน,ฉันเริ่มฟังภาษาต่างชาติได้นิดหน่อยบางคำ,ฉันตัดสินใจลาออกเพื่อกลับไปเรียนเพราะโรงเรียนจะเปิดเทอมแล้ว
เมื่อฉันเดินทางกลับถึงบ้าน,ฉันนั่งคิดเวลาทีฉันไปทำงาน
ทำให้ฉันเรียนรู้ได้หลายอย่าง,จากคนที่ชอบนอนตื่นสาย
ก็ต้องตื่นเช้าเพื่อไปทำงาน,ภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่องก็ได้เรียนรู้จากชาวจากชาติ,แต่มันเหนื่อยจริงๆ,และคงจะไม่กลับไปทำที่นั่นอีก,ทำงานตั้งแต่08.00โมงเช้าจนถึงเที่ยงคืนได้เงินแค่วันละ300,เวลาที่เหนื่อยคิดถึงแม่เป็นแรก,จากประสบการครั้งนั้น
มันทำให้ฉันคิดว่าฉันต้องตั้งใจเรียน,เพื่อนที่จะมีงานที่ดีทำในอนาคต