“..นาย กันตธร จิรารักษ์ อายุ18 ปี ผ

“..นาย กันตธร จิรารักษ์ อายุ18 ปี ผู้ต้องหาก่อคดีอุชกรรณ คดีฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ศาลได้พิจารณาให้ได้รับโทษจำคุก 20 ปี แต่จำเลยยอมมอบตัวและรับสารภาพทุกข้อกล่าวหา ศาลจึงลดโทษให้ เหลือจำคุก 15 ปี ตามที่ประมวลกฎหมายอาญามาตราที่ 59 บุคคลจะต้องรับผิดในทางอาญาก็ต่อเมื่อได้กระทำ โดยเจตนาเว้นแต่จะได้กระทำความโดยประมาท ในกรณีที่กฎหมาย บัญญัติให้ต้องรับผิดเมื่อได้กระทำโดยประมาท หรือเว้นแต่ในกรณี ที่กฎหมายบัญญัติไว้โดยแจ้งชัดให้ต้องรับผิดแม้ได้กระทำโดยไม่มี เจตนา หรือกระทำโดยประมาท จึงสมควรได้รับโทษตามที่กล่าวมานี้ ดังนั้นศาลจึงขอจบการพิจาณาไว้เพียงเท่านี้...ปิดคดี...”

เสียงจากผู้พิพากษาที่เปี่ยมด้วยความเที่ยงธรรมดังอยู่อย่างเลื่อนลอยในสมองของผม ร่างในชุดคลุมแสดงถึงอำนาจและหน้าที่อันชอบธรรมเดินออกไปจากที่พิจารณาคดี ทุกคนยืนขึ้นให้ความเคารพ..ส่วนผม ก้มหัวลงช้าๆ..อย่างยอมรับคำตัดสินนั้นทุกข้อกล่าวหา แม้สมองจะมึนเบลอประสาทสัมผัสทุกส่วนจะด้านชาไปแล้ว

นัยน์ตาผมผ่าวร้อน..ชาวาบไปทั้งกาย..แขนทั้งสองข้างถูกมือของใครไม่รู้ออกแรงดึง..ลากออกไปจากแท่นพิจารณาคดีที่ผมยืนอยู่ สายตาที่พร่ามัวมองเห็นแต่สายโซ่ของกุญแจมือที่พันธนาการผมไว้ รวมทั้งโซ่ที่ถ่วงน้ำหนักอยู่ตรงข้อเท้า


ท่ามกลางเสียงพูดคุยจ๊อกแจ้ก และร่างที่เดินผ่านผมไปคนแล้ว...คนเล่า...หูของผมก็ยังแว่วเสียงร้องสะอื้นของใครบางคนลอยมาตามลม...
ลำคอของผมตีบตัน..เพราะผมจำเสียงของคนๆนั้นได้..ผู้หญิงคนนั้น...คนที่ผมรักยิ่งกว่าใคร...


แม่....


“...เนม.....ลูก....คุณ...คุณ..จะเอาลูกชั้นไปไหน....” หญิงวัยกลางคนในชุดสีครึ้ม ใบหน้าเปียกชื้นด้วยน้ำตา ร่างทั้งร่างสั่นเทาด้วยแรงสะอื้นวิ่งมาหาผมที่ถูกหิ้วปีกออกมาจากห้อง...ใบหน้าทุกข์ระทมเศร้าสร้อยนั้นทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่ ไม่ควร ไม่ควรเลยที่ผมจะทำตัวแบบนี้..ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ เพราะความขาดสติยั้งคิด...ความโมโหเพียงชั่วครู่ชั่วยาม...



มือของบุคคลที่ให้กำเนิดรั้งแขนผู้คุมตัวนักโทษไว้ พยายามวิ่งเข้ามาคว้าเอาตัวผมอย่างสุดกำลัง ส่วนผมได้แต่ก้มหน้านิ่ง...เดินตามแรงลากของผู้คุม และถูกฉุดกระชาก ดึงรั้งด้วยแรงของผู้ให้กำเนิด...ลำคอของผมแห้งผาก กล้ำกลืนเสียงสะอื้นไว้อย่างยากเย็น...แม่...


“...คุณ..คุณขา..ขอชั้นคุยกับลุกสักนิดเถอะค่ะ...ขอร้อง...ชั้นขอร้อง....” เสียงของแม่ที่เว้าวอนยังดังอยู่ในหู ผมชะงักฝีเท้า รวมถึงผู้คุมที่ยืนนิ่ง...มองหน้ากันก่อนจะถอนใจเบาๆ..แล้วปล่อยแขนผมลงช้าๆ...



ผมเงยหน้าขึ้น...สบตาสีเดียวกันที่แดงก่ำของแม่...แม่มองหน้าผม..แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาช้าๆ...ผม...มันลูกอกตัญญู เนรคุณจริงๆ ทำให้แม่ทุกข์ใจ เสียน้ำตาซ้ำแล้ว..ซ้ำเล่า แบบนี้....


ผมค่อยๆประนมมือทั้งสองข้างไว้ที่อกแล้วคุกเข่าลง น้อมตัวลงช้าๆ...กราบ....แทบเท้าแม่....กราบกราน ไหว้บูชาผู้ที่ให้ชีวิต ผู้ที่คอยดูแล คอยอุ้มชูผมมาตลอดชีวิต...

....แต่สิ่งที่ผมตอบแทนแม่..คือการให้แม่มาเห็นตัวผมต้องถูกจองจำอยู่ใน คุก...


หัวใจผู้ให้กำเนิด จะเจ็บปวด ร้าวรานแค่ไหน...ที่เห็นลูก ที่อุ้มชู คอยฟูมฟัก ต้องมาทำความผิด ต้องมาถูกกักขัง แทนที่ผมจะเป็นคนดี ทำความดีให้แม่ภูมิใจ..แต่ก็เปล่า...ผม...กลับทำร้าย..จิตใจของผู้กำเนิด..ด้วยการเดินมาสู่กรงขังอิสรภาพ...


เสียงสะอื้นของแม่..กับมือนุ่มๆ ที่สั่นเทาเอื้อมมาลูบหัวผมช้าๆ ยิ่งทำให้ลำคอตีบตันด้วยการกลั้นสะอื้น...อีกกี่ปีน่ะ..ที่ผมจะได้กลับมาอยู่ที่บ้าน..กลับมาหาแม่..กลับมาหาน้อง...อีกกี่ปี..ที่ผมจะต้องถูกกักขัง ทุกข์ทรมาร อยู่ในเรือนจำ..ที่ๆไม่เคยมีใครปรารถนาจะไป...
แต่เพราะผมเลว....ผมมันชั่ว...ถึงต้องไปที่นั่น...


“...แม่ครับ....เนมฝากน้องด้วยน่ะแม่...” ผมกอดขาแม่ไว้ เงยหน้าสบกับดวงหน้าเปื้อนน้ำตาของบุพการีแล้วน้ำตาจะไหลขึ้นมาเสียดื้อๆ จึงได้แต่ซุกหน้าลงกับขากางเกงของแม่..ซ่อนน้ำตาแห่งความขมขื่นไม่ให้รับรู้...เพราะถ้าแม่รู้...ถ้าแม่เห็นแม่ได้รู้ ได้เห็นน้ำตาของผม...แม่ต้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมารยิ่งกว่าเดิม...ผมรู้


“...แม่ดูแลตัวเองด้วยน่ะครับ...แม่ต้องกินข้าวเยอะๆน่ะ...บอกน้องให้ขยันเรียนด้วยน่ะครับ..ฝากบอกน้ำด้วย...ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเค้า...ไม่ใช่ความผิดของแม่...ผมผิดเอง....น่ะครับ... แม่อย่าเศร้าอีกเลยน่ะ..” ผมลุกขึ้นลูบคราบน้ำตาบนใบหน้าของแม่...ริมฝีปากของแม่สั่นระริกเมื่อได้ยินคำพูดของผม..ก่อนจะกอดผมแน่นแล้วปล่อยโฮดังลั่น....


ร่างของผู้ให้กำเนิดที่อยู่ในอ้อมแขนผมและกำลังร่ำไห้นั้น ยิ่งทำให้ผมเจ็บ...ปวดรวดร้าวไปทั้งใจ...เพราะผมเลว..ทำให้แม่ต้องเสียใจ..ทำให้น้องต้องทนทุกข์ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม...เพราะผม...ผมมองร่างที่กำลังร่ำไห้ของแม่อย่างเจ็บช้ำ...ผมไม่เสียใจ..กับการที่ตัวเองต้องไปอยู่ในคุก...ผมไม่กลัวหากต้องทุกข์ทรมารกับผลกรรมที่ตัวเองก่อ...แต่ผมกลัว...กลัวคนข้างหลัง...กลัว...ว่าแม่จะอยู่ยังไง...กลัว..ว่าน้องจำใช้ชีวิตแบบไหน เมื่อไม่มีผม..ไม่มีคนที่คอยสอนการบ้าน..สอนไวโอลิน...ไม่มีคนคอยช่วยทำกับข้าว..ไม่มีคนช่วยแม่ขายข้าวแกง...แล้ว...แม่..กับน้อง..จะอยู่ยังไง...จะลำบากมากแค่ไหน...ถ้าไม่มีผม...


“..ขอโทษน่ะครับ..ทางเราต้องนำตัวผู้ต้องหาไปกักขังแล้ว...” ผู้คุมคนหนึ่งพูดเสียงเรียบเรื่อย..แต่แม่ผมกลับร้องไห้ปิ่มจะขาดใจอยู่ตรงนั้น...แรงกอดรัดร่างผมมีมากขึ้น..ผมเม้มปากแน่น...กอดรัดร่างของแม่แน่น...แน่น..เป็นครั้งสุดท้าย...แล้วปล่อยแขนทั้งสองข้างลงข้างลำตัว...อย่างช้าๆ...



“...แม่...เนมรักแม่น่ะครับ...”ผมเอ่ยบอกมารดาครั้งสุดท้าย...บอกด้วยรอยยิ้ม..แม่ในใจจะเศร้าสร้อยเพียงใด..แม่สะอื้นฮักเมื่อผู้คุมค่อยๆหิ้วแขนผมแล้วรุนหลังให้เดินไปช้าๆ...สายตาของผมเหลียวข้ามไหล่ไปสบตาผู้เป็นมารดา..เห็นแม่ค่อยๆทรุดลงร้องไห้...น้ำตาร้อนๆจึงอาบแก้มผมในที่สุด...




.................................................. oh !! bad guy : รักร้ายๆของผู้ชายในคุก............................................






..แก้ง !!!...ปัง !!!!!

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Mr. Kantathon .. Chirarak 18 years of age who need to find a wide variety of conviction, um punch. Offence of murder without intent. The Court has considered, received 20 years in prison, but the defendant has agreed to deliver the squeaking every allegation and therefore reduce the punishment the Court to 15 years in prison, according to the criminal code, section 59, that person will need to be responsible in a criminal action. Unless deliberate offences by negligence In the case law. The Act was done by negligence or errors when, except in cases where the law clearly requires liability despite have done without intent or reckless acts, therefore, deserve the punishment as this. Therefore, the Court would consider just graduated and now ... off to the lawsuit ... "Audio from the judge that impartially with metaphysical in the brain, are therefore of hair. Body in robes represent the power and duty to walk away from the righteous judgement. Everyone stand up, part hair bow respect .. down .., sample slowly accepted the allegation that the decision. Although the brain is heady blur of sensory side will then go to tea. Hot Flash tea. .. I fell to both phao body .. arms on both sides who don't know off hand is pulling away from the altar .. trial that I stood. Blurry eyes see but the chain of the handcuffs restraints including chain I weighted right ankle. ท่ามกลางเสียงพูดคุยจ๊อกแจ้ก และร่างที่เดินผ่านผมไปคนแล้ว...คนเล่า...หูของผมก็ยังแว่วเสียงร้องสะอื้นของใครบางคนลอยมาตามลม...ลำคอของผมตีบตัน..เพราะผมจำเสียงของคนๆนั้นได้..ผู้หญิงคนนั้น...คนที่ผมรักยิ่งกว่าใคร...แม่.... “...เนม.....ลูก....คุณ...คุณ..จะเอาลูกชั้นไปไหน....” หญิงวัยกลางคนในชุดสีครึ้ม ใบหน้าเปียกชื้นด้วยน้ำตา ร่างทั้งร่างสั่นเทาด้วยแรงสะอื้นวิ่งมาหาผมที่ถูกหิ้วปีกออกมาจากห้อง...ใบหน้าทุกข์ระทมเศร้าสร้อยนั้นทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่ ไม่ควร ไม่ควรเลยที่ผมจะทำตัวแบบนี้..ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ เพราะความขาดสติยั้งคิด...ความโมโหเพียงชั่วครู่ชั่วยาม... มือของบุคคลที่ให้กำเนิดรั้งแขนผู้คุมตัวนักโทษไว้ พยายามวิ่งเข้ามาคว้าเอาตัวผมอย่างสุดกำลัง ส่วนผมได้แต่ก้มหน้านิ่ง...เดินตามแรงลากของผู้คุม และถูกฉุดกระชาก ดึงรั้งด้วยแรงของผู้ให้กำเนิด...ลำคอของผมแห้งผาก กล้ำกลืนเสียงสะอื้นไว้อย่างยากเย็น...แม่...“...คุณ..คุณขา..ขอชั้นคุยกับลุกสักนิดเถอะค่ะ...ขอร้อง...ชั้นขอร้อง....” เสียงของแม่ที่เว้าวอนยังดังอยู่ในหู ผมชะงักฝีเท้า รวมถึงผู้คุมที่ยืนนิ่ง...มองหน้ากันก่อนจะถอนใจเบาๆ..แล้วปล่อยแขนผมลงช้าๆ... ผมเงยหน้าขึ้น...สบตาสีเดียวกันที่แดงก่ำของแม่...แม่มองหน้าผม..แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาช้าๆ...ผม...มันลูกอกตัญญู เนรคุณจริงๆ ทำให้แม่ทุกข์ใจ เสียน้ำตาซ้ำแล้ว..ซ้ำเล่า แบบนี้.... ผมค่อยๆประนมมือทั้งสองข้างไว้ที่อกแล้วคุกเข่าลง น้อมตัวลงช้าๆ...กราบ....แทบเท้าแม่....กราบกราน ไหว้บูชาผู้ที่ให้ชีวิต ผู้ที่คอยดูแล คอยอุ้มชูผมมาตลอดชีวิต.......แต่สิ่งที่ผมตอบแทนแม่..คือการให้แม่มาเห็นตัวผมต้องถูกจองจำอยู่ใน คุก... หัวใจผู้ให้กำเนิด จะเจ็บปวด ร้าวรานแค่ไหน...ที่เห็นลูก ที่อุ้มชู คอยฟูมฟัก ต้องมาทำความผิด ต้องมาถูกกักขัง แทนที่ผมจะเป็นคนดี ทำความดีให้แม่ภูมิใจ..แต่ก็เปล่า...ผม...กลับทำร้าย..จิตใจของผู้กำเนิด..ด้วยการเดินมาสู่กรงขังอิสรภาพ... เสียงสะอื้นของแม่..กับมือนุ่มๆ ที่สั่นเทาเอื้อมมาลูบหัวผมช้าๆ ยิ่งทำให้ลำคอตีบตันด้วยการกลั้นสะอื้น...อีกกี่ปีน่ะ..ที่ผมจะได้กลับมาอยู่ที่บ้าน..กลับมาหาแม่..กลับมาหาน้อง...อีกกี่ปี..ที่ผมจะต้องถูกกักขัง ทุกข์ทรมาร อยู่ในเรือนจำ..ที่ๆไม่เคยมีใครปรารถนาจะไป...แต่เพราะผมเลว....ผมมันชั่ว...ถึงต้องไปที่นั่น...

“...แม่ครับ....เนมฝากน้องด้วยน่ะแม่...” ผมกอดขาแม่ไว้ เงยหน้าสบกับดวงหน้าเปื้อนน้ำตาของบุพการีแล้วน้ำตาจะไหลขึ้นมาเสียดื้อๆ จึงได้แต่ซุกหน้าลงกับขากางเกงของแม่..ซ่อนน้ำตาแห่งความขมขื่นไม่ให้รับรู้...เพราะถ้าแม่รู้...ถ้าแม่เห็นแม่ได้รู้ ได้เห็นน้ำตาของผม...แม่ต้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมารยิ่งกว่าเดิม...ผมรู้


“...แม่ดูแลตัวเองด้วยน่ะครับ...แม่ต้องกินข้าวเยอะๆน่ะ...บอกน้องให้ขยันเรียนด้วยน่ะครับ..ฝากบอกน้ำด้วย...ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเค้า...ไม่ใช่ความผิดของแม่...ผมผิดเอง....น่ะครับ... แม่อย่าเศร้าอีกเลยน่ะ..” ผมลุกขึ้นลูบคราบน้ำตาบนใบหน้าของแม่...ริมฝีปากของแม่สั่นระริกเมื่อได้ยินคำพูดของผม..ก่อนจะกอดผมแน่นแล้วปล่อยโฮดังลั่น....


ร่างของผู้ให้กำเนิดที่อยู่ในอ้อมแขนผมและกำลังร่ำไห้นั้น ยิ่งทำให้ผมเจ็บ...ปวดรวดร้าวไปทั้งใจ...เพราะผมเลว..ทำให้แม่ต้องเสียใจ..ทำให้น้องต้องทนทุกข์ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม...เพราะผม...ผมมองร่างที่กำลังร่ำไห้ของแม่อย่างเจ็บช้ำ...ผมไม่เสียใจ..กับการที่ตัวเองต้องไปอยู่ในคุก...ผมไม่กลัวหากต้องทุกข์ทรมารกับผลกรรมที่ตัวเองก่อ...แต่ผมกลัว...กลัวคนข้างหลัง...กลัว...ว่าแม่จะอยู่ยังไง...กลัว..ว่าน้องจำใช้ชีวิตแบบไหน เมื่อไม่มีผม..ไม่มีคนที่คอยสอนการบ้าน..สอนไวโอลิน...ไม่มีคนคอยช่วยทำกับข้าว..ไม่มีคนช่วยแม่ขายข้าวแกง...แล้ว...แม่..กับน้อง..จะอยู่ยังไง...จะลำบากมากแค่ไหน...ถ้าไม่มีผม...


“..ขอโทษน่ะครับ..ทางเราต้องนำตัวผู้ต้องหาไปกักขังแล้ว...” ผู้คุมคนหนึ่งพูดเสียงเรียบเรื่อย..แต่แม่ผมกลับร้องไห้ปิ่มจะขาดใจอยู่ตรงนั้น...แรงกอดรัดร่างผมมีมากขึ้น..ผมเม้มปากแน่น...กอดรัดร่างของแม่แน่น...แน่น..เป็นครั้งสุดท้าย...แล้วปล่อยแขนทั้งสองข้างลงข้างลำตัว...อย่างช้าๆ...



“...แม่...เนมรักแม่น่ะครับ...”ผมเอ่ยบอกมารดาครั้งสุดท้าย...บอกด้วยรอยยิ้ม..แม่ในใจจะเศร้าสร้อยเพียงใด..แม่สะอื้นฮักเมื่อผู้คุมค่อยๆหิ้วแขนผมแล้วรุนหลังให้เดินไปช้าๆ...สายตาของผมเหลียวข้ามไหล่ไปสบตาผู้เป็นมารดา..เห็นแม่ค่อยๆทรุดลงร้องไห้...น้ำตาร้อนๆจึงอาบแก้มผมในที่สุด...




.................................................. oh !! bad guy : รักร้ายๆของผู้ชายในคุก............................................






..แก้ง !!!...ปัง !!!!!