ในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 การศึกษาภาษาในลักษณะสหศาสตร์ยังไม่เกิดขึ้น เนื่องจากนักภาษาศาสตร์บางท่าน เช่น เดอ ซอซูร์ ได้ตีกรอบ หรือจำกัด สาระทางภาษาศาสตร์ แต่เมื่อถึง
ปลายคริสต์ศตวรรษที่ 20 นักภาษาศาสตร์ต่างมีความคิดเห็นตรงกันว่า การศึกษาภาษาโดยไม่
พิจารณาบุคคลผู้ใช้ภาษาหรือสังคมตลอดจนสถานการณ์และสภาวะของการช์ภาษานั้น ย่อมขัดกับ
ธรรมชาติและไม่สมเหตุผล การศึกษาภาษาศาสตร์ในลักษณะสหศาสตร์จึงมีมากขึ้น จนกล่าวได้ว่า
ในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 20 (ช่วง 1970) เป็นต้นไป การศึกษาภาษาศาสตร์ไม่จำเป็นต้องศึกษา
ภาษาเพื่อสาระเนื้อหาของตัวภาษาเองเท่านั้น แต่กระจายครอบคลุมออกไปมากมายในสาขาต่างๆ
ของภาษาศาสตร์และภาษาศาสตร์ประยุกต์