ในวันที่ฉันหลงทาง… เหตุการณ์ในวันที

ในวันที่ฉันหลงทาง…
เหตุการณ์ในวันที่ฉันเกิดหลงทาง…นั้นจะเกิดอะไรขึ้นและฉันต้องทำอย่างไรเพื่อให้ได้ไปถึงจุดหมายที่นัดหมายไว้เหตุการณ์ดังต่อไปนี้จะเป็นการเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะเป็นวันที่ฉันต้องไปซื้อของให้รุ่นน้องสายเทคที่ตลาดนัดสวนจัตุจักรซึ่งฉันนัดกับเพื่อนไว้ที่ BTS จัตุจักรซึ่งฉันไปทุกครั้งฉันก็เจอเพื่อนที่นี้ทุกครั้งแต่วันนี้ฉันกลับลงก่อนป้ายทำให้ฉันหลง

ในวันนั้นจึงเกิดเรื่องราวหลายเหตุการณ์ด้วยกันโดยเริ่มจากฉันออกจากบ้านซึ่งต้องโทรเรียกรถจักรยานยนต์รับจ้างเพื่อไปรับที่บ้านเพราะบ้านฉันไม่ได้ติดถนนใหญ่ เพราะเป็นบริเวณที่ทางราชการนั้นได้รักษาไว้เพื่อเป็นพื้นที่สีเขียว ในระหว่างทางที่ออกนั้นรถของฉันขับผ่านไปยังบ้านที่เลี้ยงสุนัขไว้แบบปล่อยและไม่ยอมขังหรือสอนสุนัขเพื่อนไม่ให้ไปกัดใครซึ่งเราต้องนั้งผ่านทุกครั้งที่ไปทางนั้น เมื่อนั้งรถจักรยานยนตร์รับจ้างที่เป็นขาประจำที่โทรเรียกทุกวันฉันต้องคอยหลับสุนัขตัวนั้นว่าจะวิ่งตามหรือกระโดดกัดเมื่อไหร่ ในบางครั้งเมื่อเจ้าของบ้านออกมาสุนัขตัวนั้นก็พยายามที่จะเข้ามาไล่เหมือนเป็นการบอกว่านี้เจ้าของชั้นนะอย่างเข้ามาใกล้ แต่ในทางกลับสะพานตรงนั้นเป็นสะพานสาธารณะซึ่งบางครั้งที่ตอนที่ไล่ฉันยังเคยเรียกเจ้าของให้มาดูแต่เจ้าของก็ทำเป็นไม่สนใจ เมื่อรถได้ขับผ่านไปแล้วฉันถึงกับต้องถอนหายใจออกมาทันทีเพราะคิดว่าเราพ้นแล้วแต่ฉันคิดว่าในตอนนั้นตอนที่สุนัขวิ่งไล่นั้นฉันไม่ได้มีความกลัวอะไรเลยแต่พอผ่านมาได้นั้นฉันกับรู้สึกกลัว

เมื่อรถจักรยานยนตร์รับจ้างขับผ่านไปยังสถานที่ต่างๆมากมายจนมาถึง วินรถเมล์สาย 82 ฉันก็เลยลงฉันเดินไปรอวินรถเมล์สาย 138 ตรงบริเวรนั้นคือหน้าร้าน seven eleven ซึ่งแถวนั้นคนจะเยอะขึ้นเพื่อมารอรถเมล์หรือรอทำกิจกรรมต่างๆเมื่อคนแรกมาฉันก็โบกรถเมล์สาย 138 เพื่อเตรียมจะขึ้นแต่ทันใดนั้นเองคนขับรถก็ไม่จอดขับผ่านไปต่อหน้า พอผ่านไปซะพักรถเมล์สาย 138 คันที่2 ก็เข้ามาฉันก็เดินไปขึ้นแต่ไม่ได้เดินไปคนเดียวก็ยังมีคนที่จะขึ้นรถตามเดินไปขึ้นผลปรากฎว่าหันไปเห็นป้าย เค้าเขียนว่า รถเข้าอู๋ เท่ากับรถคันไม่ได้ไปทางที่เราจะไป เราก็เดินกลับไปยืนรอที่เดิมอีก พอระยะเวลาผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมงเมื่อรถเมล์คันที่3ขับเข้ามาฉันหวังว่าเราจะได้ขึ้นคนนี้นะ ผลปรากฏว่าฉันก็ได้ขึ้นคนนี้จริงๆแต่เมื่อมองไปรอบๆฉันก็เห็นว่าคนรอขึ้นเยอะมากแต่ก็ยังมีที่เหลือสำหรับฉัน

เมื่อฉันได้นั้งได้ซะพักนึงฉันก็เห็นคนท้องฉันก็เลยลุกให้เค้านั้งฉันจึงต้องยืนเพราะไม่มีใครกล้าลุกให้ผู้หญิงคนนั้นนั้งเพราะความเห็นแก่ตัวของคนส่วนใหญ่ เมื่อเวลาผ่านไปซะพักก็ถึงที่หมายของคนท้องก็ลุกขึ้นเตรียมลงฉันจึงได้นั้ง ในระหว่างทางฉันสังเกตเห็นคนขึ้นรถตลอดทางไม่ค่อยมีใครลงทำให้คนเยอะเพราะการที่รถคนเยอะจนทำให้ฉันมองไม่เห็นป้ายที่จะลงเพราะคนบัง ในตอนที่ฉันจ่ายตังค่ารถแต่แรกนั้นฉันสังเกตเห็นว่ามีคนลงที่เดียวกับฉันด้วยฉันเลยคิดว่าถ้ามีคนลงที่เดียวกันก็คงจะดีแต่ฉันคงคิดผิดเพราะกลายเป็นฉันที่ลงก่อนป้ายรถเมล์ที่เราต้องการจะลงคือ BTS จตุจักร ก่อนป้ายเดียวทำให้ฉันพลาดเป็นอย่างมาก ฉันต้องเดินขึ้นไปทางด้านหน้าเรื่อยๆๆเพื่อเรียกวินรถจักรยานยนตร์แถวนั้นเพื่อไปยังเป้าหมาย ระหว่างทางที่เดินไปนั้นเพื่อนที่นัดไว้ได้โทรเข้ามาฉันจึงบอกไปว่าฉันหลงทาง เพื่อนก็บอกว่าให้เราถ่ายรูปบริเวณโดยรอบส่งให้เพื่อนดู เมื่อส่งไปแล้วเพื่อนบอกว่าไม่รู้จักแล้วจะทำยังไงต่อ? เราก็เลยบอกว่าเดี่ยวขึ้นวินรถจักรยานยนตร์แถวนั้นแล้วจะไปหาเพื่อนเลยบอกว่าระวังตัวด้วยนะ ฉันเลยคิดในใจว่า ทำไมฉันไม่มีความรู้สึกกลัวเลย ระหว่างที่คุยกับเพื่อนก็เดินไปเรื่อยๆจนเจอวินรถจักรยานยนตร์ เราก็เลยบอกเค้าให้ไปส่งที่ BTS จตุจักร ซึ่งใช่เวลาไม่นานก็มาถึงแล้วฉันก็เลยถามเพื่อนว่าอยู่ตรงไหนเพราะฉันกำลังเดินขึ้นสะพานไปอีกฝั่งหนึ่งแล้ว เพื่อนบอกว่าอยู่ MRTจตุจักร ฉันก็เดินไปรอก็โทรไปอีกเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังไม่มาผลปรากฏว่าฉันไปรอผิดประตูทางเข้าเพราะเพื่อนอยู่ประตูทางเข้าที่2 ฉันจึงต้องเดินต่อไปอีกนิดนึงถึงจะเจอกัน

เมื่อถึงที่หมายแล้วก็เดินการหาร้านเสื้อผ้านที่ดูดีและราคาถูกผลปรากฏว่าก็ได้เดินเจอร้านอยู่ร้านนึงขายเสื้อยือธรรมดาก็จริงแต่เมื่อจับผ้าไปแล้วผ้านิ่มและดูมี life style น่าซื้อฉันก็เลยตัดสินใจซื้อให้น้องทั้งหมดแต่ใน4คนนั้นลายจะต้องไม่เหมือนกันเพื่อความเท่าเทียวกันเมื่อได้สิ่งของที่เราต้องการแล้ว ฉันจึงตัดสินใจกลับเพื่อว่าจะกลับกันแล้วไปอะไรรับประทานกัน

เมื่อฉันออกจากสวนจตุจักรนั้นแล้วฉันก็หันไปเห็นรถเมล์สาย 138 ซึ่งจอดติดไฟแดงอยู่ทำให้ฉันกับเพื่อนต้องรีบวิ่งให้เร็วและทัน เมื่อถึงป้ายและได้ขึ้นรถเมล์เรียบร้อยแล้วฉันกับเพื่อนก็ต้องรับไปหาที่นั้ง ยังโชคดีเพราะในเวลานั้นคนที่อยู่ในรถมีไม่มากนอกจึงยังมีที่เหลือ ฉันเลยคุยกับเพื่อว่าไปลงที่วัดสนกันแล้วก็ไปนั้งรถเมล์แล้วไปที่วัดบางประกอก เวลาผ่านไปฉันได้ลงรถตรงวัดสอนแล้วเดินขึ้นสะพานแล้วก็ลงสะพานไปแล้วซึ่งสายตาฉันก็ยังเห็นรถเมล์สาย 195 ซึ่งเป็นรถเมล์ฟรี ฉันกับเพื่อนเลยวิ่งจากตรงไปขึ้นรถคันดังกว่าดีที่ฉันได้เอามือโบกรถไว้ก่อนแล้วรถจึงจอด

เมื่อถึงซอยวัดบางประกอกเพื่อไปกินที่ร้านอาหาร Bake a Wish Japanese Home Made Cake ซึ่งเป็นร้านที่เคยกินกันแล้วปรากฎว่าอร่อยจริงกลับมารับประทานอีก แต่รอบนี้ฉันลองสั่งสปาเก็ตตี้ซอสมะเขือเทศผสมกันอย่างลงตัวกับไส้กรอกและหมูสับเมื่อรับประทานกันเสร็จจิงแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะต้องเพื่อนต้องไปหาพี่สาวต่อ ฉันก็เลยยืนรอรถเมล์สาย 82 เพื่อเตรียมจะกลับบ้านพอได้ขึ้นรถแล้วลงตลาดพระประแดงซึ่งใช้เวลาในการกลับไม่นานแต่ต้องเสียเวลากับการรอรถเมล์บางกอบัวมากกว่า เมื่อถึงป้ายปากซอยบ้านฉันก็เลยลงฉันก็เดินไปขึ้นวินรถจักรยานยนต์เพื่อนั่งเข้าบ้านเหมือนเดิมแต่ก็ยังผ่านบ้านเจ้าของสุนัขอยู่แต่รอบนี้สุนัขตัวนั้นไม่ได้ไล่ทำให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย ทำให้ฉันคิดว่าการออกไปเที่ยวแต่ล่ะครั้งเหมือนการผจญภัยอย่างหนึ่งต้องเจอกับสิ่งต่างๆมากมายซึ่งไม่รู้ว่าจะเจอเมื่อไหร่

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

For that, I'm lost ... I was born on the day of the event, lost ... so what happens and I need to do to get to the destination that the events following appointment will be told that the events of this incident occurred because it is a day that I want to buy the airline, hotel and most of the younger market gardens, chat with friends, it strikes me machines where the machine where I chat to BTS, every time I come across this all the time, but a friend, today I'm back before the tag make me fascinated. For many events, the birth stories together, starting from me out of the House to call a motorcycle to get to the House, because I don't have a good home. Because it is an area that the Government has preserved as green space. In between those that my car is driving over to the House where the dog is released and not held or teach a dog not to bite anyone friends, which we need, in essence, through every time. When essence hired motorbike as a regular who calls every day, I have to wait for the dog to sleep if it ran by, or jump when you bite. Sometimes, when the owner came out, the dog tried to chase the same as saying that the owner of this layer easily comes close! But on the back straight, which is a public bridge, bridge, sometimes called the Chase, I have come to see, but the owner, the owner is not interested. When the car is driven through and then I sighed to come out now because they think we passed but I think in the episode dog run Chase that I do not have fear of anything at all, but enough that I have to feel afraid. เมื่อรถจักรยานยนตร์รับจ้างขับผ่านไปยังสถานที่ต่างๆมากมายจนมาถึง วินรถเมล์สาย 82 ฉันก็เลยลงฉันเดินไปรอวินรถเมล์สาย 138 ตรงบริเวรนั้นคือหน้าร้าน seven eleven ซึ่งแถวนั้นคนจะเยอะขึ้นเพื่อมารอรถเมล์หรือรอทำกิจกรรมต่างๆเมื่อคนแรกมาฉันก็โบกรถเมล์สาย 138 เพื่อเตรียมจะขึ้นแต่ทันใดนั้นเองคนขับรถก็ไม่จอดขับผ่านไปต่อหน้า พอผ่านไปซะพักรถเมล์สาย 138 คันที่2 ก็เข้ามาฉันก็เดินไปขึ้นแต่ไม่ได้เดินไปคนเดียวก็ยังมีคนที่จะขึ้นรถตามเดินไปขึ้นผลปรากฎว่าหันไปเห็นป้าย เค้าเขียนว่า รถเข้าอู๋ เท่ากับรถคันไม่ได้ไปทางที่เราจะไป เราก็เดินกลับไปยืนรอที่เดิมอีก พอระยะเวลาผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมงเมื่อรถเมล์คันที่3ขับเข้ามาฉันหวังว่าเราจะได้ขึ้นคนนี้นะ ผลปรากฏว่าฉันก็ได้ขึ้นคนนี้จริงๆแต่เมื่อมองไปรอบๆฉันก็เห็นว่าคนรอขึ้นเยอะมากแต่ก็ยังมีที่เหลือสำหรับฉัน เมื่อฉันได้นั้งได้ซะพักนึงฉันก็เห็นคนท้องฉันก็เลยลุกให้เค้านั้งฉันจึงต้องยืนเพราะไม่มีใครกล้าลุกให้ผู้หญิงคนนั้นนั้งเพราะความเห็นแก่ตัวของคนส่วนใหญ่ เมื่อเวลาผ่านไปซะพักก็ถึงที่หมายของคนท้องก็ลุกขึ้นเตรียมลงฉันจึงได้นั้ง ในระหว่างทางฉันสังเกตเห็นคนขึ้นรถตลอดทางไม่ค่อยมีใครลงทำให้คนเยอะเพราะการที่รถคนเยอะจนทำให้ฉันมองไม่เห็นป้ายที่จะลงเพราะคนบัง ในตอนที่ฉันจ่ายตังค่ารถแต่แรกนั้นฉันสังเกตเห็นว่ามีคนลงที่เดียวกับฉันด้วยฉันเลยคิดว่าถ้ามีคนลงที่เดียวกันก็คงจะดีแต่ฉันคงคิดผิดเพราะกลายเป็นฉันที่ลงก่อนป้ายรถเมล์ที่เราต้องการจะลงคือ BTS จตุจักร ก่อนป้ายเดียวทำให้ฉันพลาดเป็นอย่างมาก ฉันต้องเดินขึ้นไปทางด้านหน้าเรื่อยๆๆเพื่อเรียกวินรถจักรยานยนตร์แถวนั้นเพื่อไปยังเป้าหมาย ระหว่างทางที่เดินไปนั้นเพื่อนที่นัดไว้ได้โทรเข้ามาฉันจึงบอกไปว่าฉันหลงทาง เพื่อนก็บอกว่าให้เราถ่ายรูปบริเวณโดยรอบส่งให้เพื่อนดู เมื่อส่งไปแล้วเพื่อนบอกว่าไม่รู้จักแล้วจะทำยังไงต่อ? เราก็เลยบอกว่าเดี่ยวขึ้นวินรถจักรยานยนตร์แถวนั้นแล้วจะไปหาเพื่อนเลยบอกว่าระวังตัวด้วยนะ ฉันเลยคิดในใจว่า ทำไมฉันไม่มีความรู้สึกกลัวเลย ระหว่างที่คุยกับเพื่อนก็เดินไปเรื่อยๆจนเจอวินรถจักรยานยนตร์ เราก็เลยบอกเค้าให้ไปส่งที่ BTS จตุจักร ซึ่งใช่เวลาไม่นานก็มาถึงแล้วฉันก็เลยถามเพื่อนว่าอยู่ตรงไหนเพราะฉันกำลังเดินขึ้นสะพานไปอีกฝั่งหนึ่งแล้ว เพื่อนบอกว่าอยู่ MRTจตุจักร ฉันก็เดินไปรอก็โทรไปอีกเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังไม่มาผลปรากฏว่าฉันไปรอผิดประตูทางเข้าเพราะเพื่อนอยู่ประตูทางเข้าที่2 ฉันจึงต้องเดินต่อไปอีกนิดนึงถึงจะเจอกัน When you arrive at the restaurant to find the boutiques and the results look great plains it appears that it has come across the whole sale shop clothing store is simple, but when you catch the infestation, fabric, fabric and style of life, have bought my sister decided to buy it, but in the pattern will be 4 people must not be the same as when I get to the things that we want. I decided to get back to that it will back up to eat. When I quit I then Chatuchak market turned to see a bus parked next to the red light, which is 138 causes me to want to speed and rushing. When you reach the bus stop signs and more successfully, I was elected to find a essence. Fortunately, because in that time, people in cars are not there but also to the rest of the. I talk to so that it is never going to Wat son. in essence, the bus and went to the temple some time has passed I have olive a more direct measure of teaching, the bridge and down the bridge, my eyes still see bus. Bus 195, which is free. I was with a friend at all ran from straight up over the best car I have removed hand-waving, car parking it. เมื่อถึงซอยวัดบางประกอกเพื่อไปกินที่ร้านอาหาร Bake a Wish Japanese Home Made Cake ซึ่งเป็นร้านที่เคยกินกันแล้วปรากฎว่าอร่อยจริงกลับมารับประทานอีก แต่รอบนี้ฉันลองสั่งสปาเก็ตตี้ซอสมะเขือเทศผสมกันอย่างลงตัวกับไส้กรอกและหมูสับเมื่อรับประทานกันเสร็จจิงแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะต้องเพื่อนต้องไปหาพี่สาวต่อ ฉันก็เลยยืนรอรถเมล์สาย 82 เพื่อเตรียมจะกลับบ้านพอได้ขึ้นรถแล้วลงตลาดพระประแดงซึ่งใช้เวลาในการกลับไม่นานแต่ต้องเสียเวลากับการรอรถเมล์บางกอบัวมากกว่า เมื่อถึงป้ายปากซอยบ้านฉันก็เลยลงฉันก็เดินไปขึ้นวินรถจักรยานยนต์เพื่อนั่งเข้าบ้านเหมือนเดิมแต่ก็ยังผ่านบ้านเจ้าของสุนัขอยู่แต่รอบนี้สุนัขตัวนั้นไม่ได้ไล่ทำให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย ทำให้ฉันคิดว่าการออกไปเที่ยวแต่ล่ะครั้งเหมือนการผจญภัยอย่างหนึ่งต้องเจอกับสิ่งต่างๆมากมายซึ่งไม่รู้ว่าจะเจอเมื่อไหร่

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

The day I lost...
.